คือผมกะจะเขียนออกแนวจักรวาลนิยายไทย
ผมคิดว่าควรจะออกมาแนว game of throne ดีไหมครับ?
ที่เวทย์นั้นคือเรื่องลึกลับน่ากลัว ต้องมีเครื่องสังเวย
ไม่ใชข่สิ่งที่เราเห็นว่าสวยงามอย่างแนวคิดเวทย์ในปัจจุบัน
ผมคิดว่าในช่วงยุคใหม่
"การินทร์ปริศนาคดีอาถรรพ์" ค่อนข้างทำได้ดีในการหลอมรวมแนวคิดเก่า กับสามารถใส่แนวคิดใหม่ๆลงไปได้
ผมชอบภาคเชียรตอนเด็ก ที่อย่างน้อยก็แสดงว่าอยุทธยาก็มีหน่วยเวทย์ของตนเอง
แค่ผุ้มีอำนาจไม่ไว้ใจเลยตายอนาถกันหมดเท่านั้นเอง
ผมเจอแนวคิดคนเขียนแนวเวทยืแบบ game of throne
ว่าไปเจอาอจารย์สอนเวทย์จะไม่ใช่คนมีศีลธรรมอันดีงาม แต่คือคนหลายพิษมากภัย
ลักพาตัวเด็กมาบูชายัญ
วารีส ขันทีในสภาของเวสเทรอสนั้น ทางเทคนิค ก็โดนตัดกุ๊กกู๋ เพระาพวกนักเวทย์ในโลกนั้น
จนมีคนแต่งว่า
เรือ่งอื่นอาจจะไว้ใจวารีสไม่ได้
แต่เรื่องจัดการกระทืบนักเวทย์ อาจจะเป็นเรื่องเดียวที่ไว้ใจได้
เพระาโดนตัดกุ๊กกู่ไป
ก็ทำให้แค้นมาจนถึงทุกวันนี้และไม่ไว้ใจพวกนักเวทย์อีกเลย
ว่าพอมีเรื่องเวทย์มาเอี่ยว
แม้แต่คนที่เห็นแก่ตัวที่สุด เจ้าเล่ห์ที่สุด ก็พร้อมที่จะร่วมมือแต่โดยดี อย่างน้อยก้จนกว่าจะจัดการนักเวทย์ได้
คนใช้เวทยืไม่ใมช่คนที่ดูน่านับถือ
แต่คือคนที่เล็บดำ เล็บยาว ฟันม่วง ป้านใบไม้สี่ม่วงใต้ตา หลายพิษมากภัย
หรือเอาง่ายๆ แสนตรีเพชรกล้าในเรื่องขุนแผนคือนักเวทย์ที่ดุน่าเชือ่ถือไปเลยน่ะครับ หากเทียบแนวคิดทางเวทเทรอสแล้ว
ทุกท่านมองว่าอย่างไรบ้างครับ?
ในเรื่องการินทร์ก้ลเ่นมุกเดียวกันว่าอาจจะมีคนมีพลังวิเศษ
แต่ต่อให้เก่งแค่ไหน อยากใช้เวทย์ใหญ่ไฟกระพริบก็ต้องสังเวยชีวิตคน