มาขโมยไอเดียของทุกท่านอีกแล้วน่ะครับ
อ่านแนวนางร้ายย้อนอดีตไปราชวงศ์ถังและอ่านประวัติศาสตร์ประกอบ
หากให้ผมวิเคราะห์
หลี่ซื่อหมินมีปมในใจแบบเดียวกับอ้วนเสี้ยว
คือเป็นลูกคนรอง
สมองรู้ดีว่าไม่ควรตั้งลูกคนรองเป็นใหญ่ เพราะจะก่อความวุ่นวายในบ้านเมือง
แต่จิตใจนั้นยอมไม่ได้
แม้จะพูดมาจากใจต่อหน้าผู้คนว่า
"ไม่ให้ลูกคนรองขึ้น" ก็จะรู้สึกว่าเป็นการปฏิเสธตนเอง
ทำให้ในประวัติศาสตร์ ให้เงินลูกคนรองอย่างหลี่ไท่มากวก่ารัชทายาทเสียอีก
แต่พอเกิดความวุ่นวายการเมืองขึ้นมา
รัชทายาทก่อกบฎ
หลี่ไท่ก็เนรเทศและไม่รอดเช่นกัน
ทุกท่านมองว่าอย่างไรบ้างครับ?
ผมกำลังอ่านแนวการย้อนเวลาราชวงศ์ถัง
เลยพยายามหาทางัดดแปลงบางอย่างตามุมมองของตนเอง
ว่าทางเทคนิค
การสืบต่อจากยุคหลี่ซื่อหมิน อาจจะไม่ต้องเน้นสงครามมากนัก
ไปเน้นการปกครองภายในก็อาจจะทำให้ประเทศไปได้โลดกว่า
แต่อย่างว่าล่ะ สังคมศักดินา มันตีกันเละอยู่แล้ว
หากท่านเป็นลูกชายคนรองอย่างหลี่ไท่ ท่านจะตัดสินใจอย่างไรครับ?
มีคนบอกว่าอ้วนเสี้ยวลังเล สร้างปัญหาเรื่อลูกคนสามรักมากกว่าลูกคนโต
แต่หากพูดกันตรงๆ
โจโฉก็เจอปัญหานี้เหมือนกันนี่ครับ?
คือทุกคนเจอกันหมด เพราะทางเทคนิค ทุกคนก็ไม่ใช่ลูกคนโตทั้งนั้น
ซุนกวนก็ลูกคนรอง
โจโฉก็มีพี่ชาย
เล่าปี่อาจจะโอเคเป็นลูกคนเดียว เพราะทางบ้านค่อนข้างยากจน
ทุกท่านจะแก้ปัญหาครอบครัวอย่างไรบ้างครับ?
ผมไปอ่านประวัติศาสตร์มาแล้วสะกิดใจคือ
ลูกคนรองอย่างหลี่ไท่น่ะ
ไม่ต้องทำเรื่องอย่างนางร้ายย้อนอดีตที่ทำให้ตนเองร่ำรวย
แค่พยายามจัดพิมพ์หนังสือตำราภูมิศาสตร์ไปเฉยๆ
ก็ทำให้มีลูกน้องและเงินจำนวนมหาศาลแล้วล่ะครับ
คือตามประวัติศาสตร์มันมีทางให้เรารวยและคนนับถืออยู่แล้วแค่ใช้ลูกน้องไปทำงานก็พอ
แต่ปัญหาคือมันหลีกเลี่ยงความอิจฉาจากพี่ชายไม่ได้แน่นอนน่ะครับ
ทุกท่านมองว่าอย่างไรบ้างครับ?