รานิ โมลลา คอลัมนิสต์บทความโพสต์ภาพร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งในอเมริหา แปะป้าย “คำเตือนระดับความเผ็ด 0-5 : ต่อไปนี้ หากคุณสั่งรสเผ็ดแล้วกินไม่ได้ เราขอไม่คืนเงินให้คุณแล้วนะ” โดยโมลลาบอกด้วยว่า คนที่สั่งรสเผ็ดจนกินไม่ไหว แล้วมาขอคืนเงินทีหลังนี่เป็นคนยังไงนะ
มีคนมาคอมเมนต์ถึงความเผ็ดของอาหารไทยมากมาย
•เคยทำใจกล้าสั่งระดับความเผ็ดแบบ ‘ไทย’ แทนที่จะเป็นเผ็ด ‘ปกติ’ เกือบขิตอะพูดเลย
•มีร้านอาหารไทยดีๆ ร้านนึงในฮูสตัน แล้วผมเนี่ยชอบอาหารเผ็ดมาก เลยขอระดับความเผ็ด 3 ใน 4 ไป แต่พนักงานจ้องผมเป๋ง บอกว่า “นั่นไม่ใช่ความเผ็ดสำหรับคนขาวหรอกนะ” ผมเลยสั่งระดับ 1 มา แต่แค่นั้นก็เผ็ดแทบแย่แล้ว
•สมัยก่อนมีร้านอาหารไทยที่จัดลำดับความเผ็ดแบบนี้เหมือนกัน แต่อันดับสุดท้ายคือ “เผ็ดแบบไทย หรือไม่ก็เหมาะสำหรับคนอยากตาย”
•ไล่อันดับ เผ็ดน้อย เผ็ดกลาง เผ็ดมากและเผ็ดเอาตาย ไอ้ความเผ็ดแบบคนไทยเนี่ยอยู่หลังเผ็ดแบบเอาตายนะ
•ไอ้ความเผ็ดแบบ ‘สำหรับคนขาวอเมริกัน’ นี่เบๆ มาก ระดับเดียวกับที่เด็กไทยอายุสองขวบกินในชีวิตประจำวัน
•เวลาสั่งรสเผ็ดกลางๆ ในร้านอาหารไทยเนี่ยเหมือนมึงเล่นพนันอะ เพราะไม่มีทางรู้เลยว่ากลางของเขานี่กลางแค่ไหน ถ้ากลางระดับคนไทยกินนี่มีม่องเท่งนะ
•มีครั้งนึง เคยพยายามสั่งรสเผ็ดระดับ 5 ที่เป็นขั้นสุดของร้าน แล้วพนักงานก็พยายามปฏิเสธอย่างสุภาพ จนในที่สุดก็บอกว่า ‘ขอโทษนะแต่เราไม่เสิร์ฟระดับ 5 ให้คนขาว’ เราเลยหยวนๆ ด้วยการสั่งระดับ 4 มา… แน่นอนว่ากินกันไม่รอด
https://web.facebook.com/photo/?fbid=623922155929435&set=a.491094705878848เผ็ดสุดที่กินไหว ขนมจีนน้ำยากะทิ นั้นคือเผ็ดหนักจริงๆ