เรามาคิดกันในแง่ร้ายถ้าคนในปัจุบันอิเซไคไปโลกแฟนตาซี

[Rumia]

อย่างที่ตังหัวข้อถ้าคนปกติถูกพาไปต่างโลกเอาตามจริงไม่มีข้อได้เปรียบอะไรเลย ด้วยการที่เป็นคนธรรมดาไช้ชิวีตปกติการที่ต้องไปทำอะไรที่ไม่คุ้นเคย อย่างในนิยายอย่างฝึกฝนบ่มพลังหรือล่าฟามเก็บเวล มันเป็นไปได้จริงเหรอที่คนปกติไม่เคยทำอะไรแบบนั้นจะทำได้ตรอไห้เป็นโอตาคุที่คุ้นเคยกับเกมกับนิยาย แต่การออกแรงจริงทำจริงมันต่างกับนิยายมากยิ่งเป็นของที่ไม่เคยทำเลยอย่างการ บ่มพลังหรือฆ่าฟามมอนต่อไห้มีข้อได้เปรียบอย่างระบบถ้าไม่มีเชือกรัดคอถ้าไม่ทำก็ตายแน่แบบพระเอกนิยาย คิดว่าจะมีคนตังใจเก็บเลเวลหรือฝึกจริงจังแบบตัวเอกไหมครับ

• Tweet

[samuison]

อย่างที่ตังหัวข้อถ้าคนปกติถูกพาไปต่างโลกเอาตามจริงไม่มีข้อได้เปรียบอะไรเลย ด้วยการที่เป็นคนธรรมดาไช้ชิวีตปกติการที่ต้องไปทำอะไรที่ไม่คุ้นเคย อย่างในนิยายอย่างฝึกฝนบ่มพลังหรือล่าฟามเก็บเวล มันเป็นไปได้จริงเหรอที่คนปกติไม่เคยทำอะไรแบบนั้นจะทำได้ตรอไห้เป็นโอตาคุที่คุ้นเคยกับเกมกับนิยาย แต่การออกแรงจริงทำจริงมันต่างกับนิยายมากยิ่งเป็นของที่ไม่เคยทำเลยอย่างการ บ่มพลังหรือฆ่าฟามมอนต่อไห้มีข้อได้เปรียบอย่างระบบถ้าไม่มีเชือกรัดคอถ้าไม่ทำก็ตายแน่แบบพระเอกนิยาย คิดว่าจะมีคนตังใจเก็บเลเวลหรือฝึกจริงจังแบบตัวเอกไหมครับ

เอาแบบมาตรฐานดั้งเดิมคือ
แนวสัประยุทธทะลุฟ้า
อ้างว่าเพราะได้เปรียบในด้านเคยมีความทรงจำชาติก่อน เลยฝึกเร็วกว่าคนอื่นๆ ได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะ
เพระาหากเราฝึกเร็วกว่าคนอื่นหนึ่งปี
ตามค่าเฉลี่ยแล้ว ทุกคนก้จะคิดว่าเราเก่งกว่าคนอื่นๆน่ะครับ
..
ผมมองว่าแต่ละคนให้ความสำคัญกับ"ความรู้ของอนาคต" มากจนเกินไป
เลยลืมการให้ความสำคัยกับเวลาและการวางแผนล่วงหน้าของคนที่เป็นผู้ใหญ่แล้วว่าต่อให้ฝึกไม่หนักกว่าในระดับเดียวกัน
จิตใจที่เป็นผู้ใหญ่แล้วฝึกแบบชิลๆล่วงหน้าสามปีนำหน้าเด็กที่ยังวิ่งเล่นอยู่ ความได้เปรียบก็มหาศาลแล้ว
แน่นอน หลังจากนั้นความต่างอาจจะเริ่มน้อยลงและเป็นหน้าที่ของทุกคนที่มีข้อได้เปรียบต้องรักษาความได้เปรียบนั้นต่อไป
ผมว่าที่แนว
เกิดชาตินี้พี่ต้องเทพดังก็เพระายังพอคิดแบบท่านล่ะครับ
ว่ายังมีคนอื่นที่เก่งกว่าอย่างผู้เชี่ยวชาญในสาขานั้นๆ
จิตใจสมกับเป็นคนญี่ปุ่นที่แค่อยู่ในระบบอย่างสบายใจก็พอมองว่าสมจริงกว่าชาวจีนที่ชกทุกคนที่ขวางหน้า

[providence_gundam]

ยังไงก็ทำได้ครับ เพราะมนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่เรียนรู้ได้ ฝึกฝนได้ ปรับตัวได้


แต่จะทำได้ดี เป็นเลิศรึเปล่าอันนี้ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคน หลายอย่างมันขึ้นกับเวลาและสภาพจิตใจด้วย


อย่างเพื่อนผมที่สติปัญญาด้อยกว่ามนุษย์ทั่วไป โง่จนเหลือเชื่อ มาเล่นแนว moba ก็ไม่เป็นเลย ซื้อไอเท็มไม่เป็น เล่นเป็นทีมไม่ได้ kda 1 นิดๆ ใช้เวลาเล่นอยู่ 3 ปีโดยไม่เลิกไปซะก่อน(เนื่องจากสมองไม่ปกติ สภาพจิตใจเลยไม่ได้รู้สึกอะไร ก็เลยเล่นซ้ำๆทั้งวันอยู่นั่นแหละ) ตอนนี้เริ่มซื้อของเป็นแล้ว เริ่มฆ่าได้บ้างแล้ว(แม้จะยังตายเยอะกว่าฆ่าอยู่ก็ตาม แต่ก็ดีกว่าเดิมคือไปแจกชาวบ้าน)


โง่ขนาดนี้ยังมีพัฒนาเลยครับ คนปกติทำได้ดีกว่านี้แน่นอน ถ้าไม่เลิกไปซะก่อน


ถ้ามีเรื่องความเป็นความตายมาเกี่ยว มันก็เหมือนบังคับให้ทำ ยังไงก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด เหมือนมนุษย์ยุคหินที่ต้องไปสู้กับหมี เสือ แมมมอธ ทั้งๆที่รู้ว่าพลาดก็ตายได้ แต่ก็ต้องทำ ไม่งั้นหิวตาย หนาวตาย

ถ้าอยากรอด ยังไงก็ต้องฝึกฝน

คนที่ทำไม่ได้ก็น่าจะเป็นพวกงอมืองอเท้า ไม่ทำ กับพวกที่ไม่คิดจะเรียนรู้อะไรแล้วแหละครับ

[Rumia]

ยังไงก็ทำได้ครับ เพราะมนุษย์คือสิ่งมีชีวิตที่เรียนรู้ได้ ฝึกฝนได้ ปรับตัวได้


แต่จะทำได้ดี เป็นเลิศรึเปล่าอันนี้ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละคน หลายอย่างมันขึ้นกับเวลาและสภาพจิตใจด้วย


อย่างเพื่อนผมที่สติปัญญาด้อยกว่ามนุษย์ทั่วไป โง่จนเหลือเชื่อ มาเล่นแนว moba ก็ไม่เป็นเลย ซื้อไอเท็มไม่เป็น เล่นเป็นทีมไม่ได้ kda 1 นิดๆ ใช้เวลาเล่นอยู่ 3 ปีโดยไม่เลิกไปซะก่อน(เนื่องจากสมองไม่ปกติ สภาพจิตใจเลยไม่ได้รู้สึกอะไร ก็เลยเล่นซ้ำๆทั้งวันอยู่นั่นแหละ) ตอนนี้เริ่มซื้อของเป็นแล้ว เริ่มฆ่าได้บ้างแล้ว(แม้จะยังตายเยอะกว่าฆ่าอยู่ก็ตาม แต่ก็ดีกว่าเดิมคือไปแจกชาวบ้าน)


โง่ขนาดนี้ยังมีพัฒนาเลยครับ คนปกติทำได้ดีกว่านี้แน่นอน ถ้าไม่เลิกไปซะก่อน


ถ้ามีเรื่องความเป็นความตายมาเกี่ยว มันก็เหมือนบังคับให้ทำ ยังไงก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด เหมือนมนุษย์ยุคหินที่ต้องไปสู้กับหมี เสือ แมมมอธ ทั้งๆที่รู้ว่าพลาดก็ตายได้ แต่ก็ต้องทำ ไม่งั้นหิวตาย หนาวตาย

ถ้าอยากรอด ยังไงก็ต้องฝึกฝน

คนที่ทำไม่ได้ก็น่าจะเป็นพวกงอมืองอเท้า ไม่ทำ กับพวกที่ไม่คิดจะเรียนรู้อะไรแล้วแหละครับ

คือเราไม่เอาเชือกรัดคอแบบพระเอกนิยายไปแขวนคอนะครับ คือเริ่มต้นมาก็อยู่สบายไม่ลำบากอะไรอยู่แล้ว หรืออย่างน้อยก็ไม่มีเส้นตายอะไรมาบีบบังคับแบบพระเอกในนิยาย คำถามคือคนปกติที่ไช้ชิวีตปกติจะทนฟามทนฝึกได้แค่ไหน

[jatupal]

ทำจนเป็นกิจวัตรประจำวัน เดี๋ยวก็ชิน เช่นแม่มด300ปี

[samuison]

[quote/]
คือเราไม่เอาเชือกรัดคอแบบพระเอกนิยายไปแขวนคอนะครับ คือเริ่มต้นมาก็อยู่สบายไม่ลำบากอะไรอยู่แล้ว หรืออย่างน้อยก็ไม่มีเส้นตายอะไรมาบีบบังคับแบบพระเอกในนิยาย คำถามคือคนปกติที่ไช้ชิวีตปกติจะทนฟามทนฝึกได้แค่ไหน

มันขึ้นอยุ่กับความรักในเวทยืหรือวิชาต่างๆแค่ไหน
ผมเคยคุยประมาณว่า
แฮร์รี่ พอตเตอร์
รอนเป้ฯคนในดลกนั้นอยุ่แล้ว เคยเห้นเวทย์มาตั้งแต่เด็ก มองเป็นเรือ่งธรรมดาเลยชิลๆขี้เกียจ
เฮอร์ไมโอนี่เป็นมักเกิ้ล เลยรักในเวทย์มาก อ่านหนังสือและฝึกทุกอย่างเท่าที่จะทำได้
คิดง่ายๆครับว่า
ต่อให้มีพรสวรร๕์เท่าคนปรกติ
คนที่ฝึกมานานกว่าชาวบ้าน จะมากจะน้อยก็จะต้องมีทักษะขึ้นมาบ้างล่ะ
...

มุกที่ผมคิดคือ
"วิชาเล่นแร่แปรธาตุ"
ที่ต้องใช้การคำนวณอย่างมากกว่าเวทยบ์ปรกติ
ทำให้คนที่เรียนหลับๆตื่นๆมาสิบสองปีในด้านคณิตศาสตร์จะโดนมองว่าเป็นอัจฉริยะหากสามารถปรับคณิตศาสตร์ที่ตนเองมีได้ก็จะเรียนรู้เร็วกว่าคนทั่วไป
หรือเราอาจจะมองในแง่ร้ายกว่าเดิม
ว่าคนนั้นกลายเป็นไม่มีพรสวรค์เวทย์ ถูกไล่ออกจากปาร์ี้แบบพระเอกอิเซไคก็ได้ครับ ฮา
แล้วแต่จะเขียนกัน

[providence_gundam]

[quote/]
คือเราไม่เอาเชือกรัดคอแบบพระเอกนิยายไปแขวนคอนะครับ คือเริ่มต้นมาก็อยู่สบายไม่ลำบากอะไรอยู่แล้ว หรืออย่างน้อยก็ไม่มีเส้นตายอะไรมาบีบบังคับแบบพระเอกในนิยาย คำถามคือคนปกติที่ไช้ชิวีตปกติจะทนฟามทนฝึกได้แค่ไหน

มันแล้วแต่คนครับ ขึ้นกับแรงจูงใจของแต่ละคนด้วย


รูทีนที่ไม่มีแรงจูงใจ ทำแล้วไม่ได้ประโยชน์ หรือทำแล้วมันลำบาก ไม่ชอบ คนส่วนใหญ่มักจะไม่ทำ เช่นการออกกำลังกาย ประโยชน์ชัด แต่คนหลายคนก็ทำไม่ได้เพราะมันเหนื่อย มันลำบาก นอนเฉยๆสบายกว่า


แต่บางคนคือไปเล่นฟิตเนส ไม่ได้เอากล้าม เอาประโยชน์สุขภาพอะไร แต่จุดมุ่งหมายคือไปเล่นเหมืองกับเกย์ในห้องอาบน้ำที่ฟิตเนส แต่ก็ต้องฝึกกล้ามไปด้วย เดี๋ยวเกย์ไม่ชอบ


ถ้าการฟาร์มหรือการฝึกฝนมันไม่มีประโยชน์ หรือน้อย ก็คงไปทำอย่างอื่นที่มันมีแรงจูงใจดีกว่านี้แล้วครับ ถ้าเป็นคนปกติทั่วไปนะ


แต่ถ้าจะให้ตอบคำถามคุณ อย่างน้อยก็มีเพื่อนผมทำได้แน่ๆ กับการทนฟาร์มทนฝึกทุกวันเป็นรูทีนแบบไม่มีจุดหมาย หรือไม่ได้ประโยชน์ แต่เพื่อนผมมันก็ไม่ปกติอ่ะนะ เพราะ moba เล่นแพ้ทุกวัน ตลอด 3 ปี โดนเพื่อนร่วมทีมด่าทุกวัน ผมด่าไปถึงพ่อแม่ก็ยังไม่รู้สึก ก็ไม่หัวร้อน ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น เคยถามว่าเล่นแพ้ทุกวันสนุกหรอ มันก็บอกไม่ได้รู้สึกอะไร แค่เล่นไปเรื่อยๆ ไม่สนุก ไม่น่าเบื่อ แค่เล่นไปเรื่อยๆ ทำตัวประดุจบอท ทำตามรูทีนไป


จะบอกว่าเล่นผ่อนคลายจากการทำงาน ก็ไม่ใช่ เพราะมันไม่ได้ทำงาน เกาะแม่ แถมดูใน history คือเล่นตลอดยกเว้นไปอาบน้ำ กินข้าว นอนแค่นั้น ว่าง่ายๆคือเล่นเป็นกิจวัตรประจำวันยิ่งกว่ากินข้าวไปแล้ว


ปล.ผมไม่ได้อ่านนิยาย ผมเลยไม่รู้เรื่องว่าทำไมต้องฝึก ต้องฟาร์ม

[providence_gundam]

ทำจนเป็นกิจวัตรประจำวัน เดี๋ยวก็ชิน เช่นแม่มด300ปี

อันนั้นก็ยังมีแรงจูงใจครับคือได้ออกกำลัง + ได้เงินเป็นของแถม แถมเจ้าตัวก็บอกเองว่าตีวันละนิดวันละหน่อย ก็อยู่แบบพอเพียงได้ แต่นางไม่ได้แค่ตี slime มีทำสวน อ่านหนังสือ ฯลฯ


ซึ่งการทำสวน อ่านหนังสือ มันคือตัวแปรที่เปลี่ยนแปลงได้เรื่อยๆ หนังสือเปลี่ยนเล่มได้(อ่านจบก็ลงไปซื้อในเมือง) ปลูกผัก จะลองปลูกกี่ชนิดก็ได้

แถมในเรื่องนางก็ลงไปเมืองอยู่ดี + ใช้สกิลแม่มดทำยา ทำนู่นทำนี่ แปลว่ามีแรงจูงใจอีกเยอะในการอยู่ชิวๆ คนในเมืองก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆตลอด 300 ปี แปลว่ามันไม่เหมือนเดิม ก็คงมีไรทำไปเรื่อยๆแหละ การตี slime มันก็แค่จุดเล็กๆแค่นั้น


แต่สถานการณ์ของจขกท.คืออารมณ์อยู่ในสถานการณ์ต้องฟาร์มมอนเดิมๆ ต้องฝึกไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมาย


ไม่มีบอสให้สู้ ต่อให้ไม่ทำโลกก็ไม่ล่มสลาย ไม่มีคนอื่นให้คุย ไม่แก่ ไม่ตาย ไม่หิว(หรือหิวก็ได้ มีข้าวไข่เจียวให้กินเมนูเดียวทุกมื้อไปตลอดกาล ไม่มีซอสให้เลือกเปลี่ยนได้ ไม่มีไข่เจียวไหม้ หรืออร่อยน้อยอร่อยมาก ทุกวันรสชาติเหมือนเดิม) หนังสือเล่มเดิมตลอดกาล เหมือนโดนรีเซ็ตทุกวันที่ตื่นขึ้นมา ทำสวนไม่ได้เพราะโดนรีเซ็ตทุกวัน ผักไม่มีวันโต

ถ้าเป็นคนทั่วไปจะทำมั้ย?(เท่าที่ผมเข้าใจนะ)

[Rumia]

สมมุตินะครับว่าถ้าเราเข้าไปในต่างโลกแต่ชิวีตก็อยู่ปกติในเมืองปกติเอาสักประมาณลูกเศรษฐีลูกขุนนางบ้านนอก ไม่ลำบากอะไรที่นี่ไม่ว่าจะเป็นระบบการฟามฆ่ามอนแบบเกมหรือการฝึกปราณฝึกวิชาแบบนิยายจีน เอาตามตรงคือคนปกติไม่คุ้นเคยที่จะทำในชิวีตจริงทังนั้นแหละครับทางเลือกมีคุณจะไช้ความรู้ปกติของคุณ ไปไช้แบบไหนครับแบบแรกพยายามฝึกฟามจนเก่งจะทำได้เหมือนกับเหล่าตัวเอกนิยายที่มีเชือกรัดคอจ่อเส้นตายได้ไหม ส่วนตัวผมถ้ามีเวลาวางแผนผมว่าถ้าไม่มีของเทพตกแบบนิยายฝึกแบบไม่มีมีดจ่อหลังน่าจะดีกว่ามัง แต่ต่อไห้มีพลังโกงแบบตัวเอกนิยายแต่โลกที่ไม่มีเส้นตายอะไรพลังก็ไม่ไช่ทางเลือกเดียวนี่ครับ อาจค้าขายเปิดตลาดไปทัวโลกหรือหาความรู้ในต่างโลกไปเป็นขุนนางหรืออะไรอย่างอื่นก็ได้ คำถามคือจะฝึกไปได้จนถึงขั้นไหนต่างหากครับหรือจะไม่ฝึกเลยไช้ชิวีตต่างโลกแบบปกติสุข

[samuison]

สมมุตินะครับว่าถ้าเราเข้าไปในต่างโลกแต่ชิวีตก็อยู่ปกติในเมืองปกติเอาสักประมาณลูกเศรษฐีลูกขุนนางบ้านนอก ไม่ลำบากอะไรที่นี่ไม่ว่าจะเป็นระบบการฟามฆ่ามอนแบบเกมหรือการฝึกปราณฝึกวิชาแบบนิยายจีน เอาตามตรงคือคนปกติไม่คุ้นเคยที่จะทำในชิวีตจริงทังนั้นแหละครับทางเลือกมีคุณจะไช้ความรู้ปกติของคุณ ไปไช้แบบไหนครับแบบแรกพยายามฝึกฟามจนเก่งจะทำได้เหมือนกับเหล่าตัวเอกนิยายที่มีเชือกรัดคอจ่อเส้นตายได้ไหม ส่วนตัวผมถ้ามีเวลาวางแผนผมว่าถ้าไม่มีของเทพตกแบบนิยายฝึกแบบไม่มีมีดจ่อหลังน่าจะดีกว่ามัง แต่ต่อไห้มีพลังโกงแบบตัวเอกนิยายแต่โลกที่ไม่มีเส้นตายอะไรพลังก็ไม่ไช่ทางเลือกเดียวนี่ครับ อาจค้าขายเปิดตลาดไปทัวโลกหรือหาความรู้ในต่างโลกไปเป็นขุนนางหรืออะไรอย่างอื่นก็ได้ คำถามคือจะฝึกไปได้จนถึงขั้นไหนต่างหากครับหรือจะไม่ฝึกเลยไช้ชิวีตต่างโลกแบบปกติสุข

ผมคงกังวลมหาศาลเพราะมันยืนบันได้สองอย่าง


หนึ่งวิญญาณมีจริง


สอง มิติอื่นๆมีจริง




ข้อเท็จจริงสองอย่างนี้ก็ทำเอาไฟลนก้นผมแล้วล่ะครับ


แต่อย่างที่ว่า


ผมจะเน้นไปทาง "เล่นแร่แปรธาตุ"


ที่เราใช้ความได้เปรียบของการศึกษาภาคบังคับได้อย่างเต็มที่


และความรวยของขุนนางบ้านนอก ค่อยๆทดลองไป


วิทยาศาสตร์ คือวิธีการ


ตราบใดที่เรายังทดลองอยู่


เราจะมีความรู้มากกว่าคนอื่นในโลกเดียวกันหลายร้อยปีหากเราปรับความรู้ปัจจุบันเข้ากับสมการเวทย์ได้




ผมนึกตนเอง น่าจะไม่ใช่สายบ้าพลัง แต่เน้นสายใข้ความรู้ของปัจจุบันให้เกิดประโยขน์สูงสุด


.....


ผมคิดถึงอีลอน มัสก
ว่ากันตรงๆ ไม่ใข่คนฉลาดเลยก็ได้


การผลิตจรวดไปอวกาศนั้น


มีการทำได้ตั้งแต่สงครามเย็น


ปัจจุบันเทคโนโลยีทุกด้านก้าวหน้ากว่ามหาศาล


แต่ทำไมคนถึงหัวเราะเยาะ อีลอน ว่าเป็นสิบแปดมงกุฎในตอนแรก?


ทั้งที่ปล่อยจรวดไปอวกาศก็เห็นๆกันอยู่ว่าทำได้?


"การรู้ว่าเรื่องนี้ทำได้"


สำหรับผมนี่คือข้อได้เปรียบอีกอย่างเหมือนกันที่ทั้งนักอ่านและนักเขียนลืมๆกันไป

[providence_gundam]

สมมุตินะครับว่าถ้าเราเข้าไปในต่างโลกแต่ชิวีตก็อยู่ปกติในเมืองปกติเอาสักประมาณลูกเศรษฐีลูกขุนนางบ้านนอก ไม่ลำบากอะไรที่นี่ไม่ว่าจะเป็นระบบการฟามฆ่ามอนแบบเกมหรือการฝึกปราณฝึกวิชาแบบนิยายจีน เอาตามตรงคือคนปกติไม่คุ้นเคยที่จะทำในชิวีตจริงทังนั้นแหละครับทางเลือกมีคุณจะไช้ความรู้ปกติของคุณ ไปไช้แบบไหนครับแบบแรกพยายามฝึกฟามจนเก่งจะทำได้เหมือนกับเหล่าตัวเอกนิยายที่มีเชือกรัดคอจ่อเส้นตายได้ไหม ส่วนตัวผมถ้ามีเวลาวางแผนผมว่าถ้าไม่มีของเทพตกแบบนิยายฝึกแบบไม่มีมีดจ่อหลังน่าจะดีกว่ามัง แต่ต่อไห้มีพลังโกงแบบตัวเอกนิยายแต่โลกที่ไม่มีเส้นตายอะไรพลังก็ไม่ไช่ทางเลือกเดียวนี่ครับ อาจค้าขายเปิดตลาดไปทัวโลกหรือหาความรู้ในต่างโลกไปเป็นขุนนางหรืออะไรอย่างอื่นก็ได้ คำถามคือจะฝึกไปได้จนถึงขั้นไหนต่างหากครับหรือจะไม่ฝึกเลยไช้ชิวีตต่างโลกแบบปกติสุข

ถ้าไม่มีเงื่อนไขอะไรเลย ก็ไม่จำเป็นต้องฝึก ผมจะนอน หา passive income แล้วก็นอน เล่นเกม อ่านหนังสือ ลงหม้อสุกี้ไปวันๆ


เรื่องการทำโลกให้ดีขึ้น กอบกู้โลก เป็นสุดยอดฝีมือ ให้คนอื่นเค้าทำไป ผมบาย จะกินสุกี้ ตีกะหรี่วนไป


อ้อ คงศึกษาเรื่องที่ทำให้เอาได้ 24 ชม.โดยไม่พักผ่อนมั้ง

ใครจะฝึกก็ฝึกไป จะเก่งไม่เก่งไม่รู้ ตีหรี่ดีกว่า

[saengdaed]

ที่ร้ายสุดคือเรื่องภาษาที่คุยกันต่อมาเรื่องอาหาร

[pol]

[quote/]


ถ้าไม่มีเงื่อนไขอะไรเลย ก็ไม่จำเป็นต้องฝึก ผมจะนอน หา passive income แล้วก็นอน เล่นเกม อ่านหนังสือ ลงหม้อสุกี้ไปวันๆ


เรื่องการทำโลกให้ดีขึ้น กอบกู้โลก เป็นสุดยอดฝีมือ ให้คนอื่นเค้าทำไป ผมบาย จะกินสุกี้ ตีกะหรี่วนไป


อ้อ คงศึกษาเรื่องที่ทำให้เอาได้ 24 ชม.โดยไม่พักผ่อนมั้ง

ใครจะฝึกก็ฝึกไป จะเก่งไม่เก่งไม่รู้ ตีหรี่ดีกว่า

ไม่กลัวติดกามโรคเรอะท่าน?    ซื้อทาสสาวๆมายู้ฮู้ดีกว่าไหม? คัดเอาเฉพาะพวกเวอร์จิ้นครับไม่ได้รังเกียจนะกลัวติดโรค 

[VermillionEnd]

ต่อให้ไม่มีเส้นตายหรือความจำเป็นอะไรมาบังคับให้ทำ มันก็ต้องมีบ้างล่ะน่า



เจ้าหญิงอานิสเฟีย (จากเรื่อง Tensei Oujo to Tensai Reijou no Mahou Kakumei)

- ตอน 5 ขวบระลึกชาติได้ ว่าชาติก่อนเธอเคยเป็นคนในโลกที่วิทยาศาสตร์เจริญก้าวหน้า (ซึ่งก็คือ "ดาวโลก" ในยุคปัจจุบัน)
- ในชาติก่อนเธอหลงใหลในเวทมนตร์มาก แต่โลกในชาติก่อนของเธอนั้นไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเวทมนตร์
- พอชาตินี้เธอเกิดมาในโลกที่มีเวทมนตร์ ก็เลยทุ่มเททุกอย่างให้กับเวทมนตร์ ไล่ตามความฝันที่เธอหลงใหลมาตลอด
- ทว่า แม้ในโลกนี้ที่มีเวทมนตร์อยู่ อานิสเฟียก็ยังใช้เวทมนตร์ไม่ได้ (มีพลังเวทก็จริง แต่ไม่มีธาตุที่เข้ากับตนเอง)

- ถึงอย่างนั้นอานิสเฟียก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะไล่ตามความฝัน เลยนำความรู้วิทยาศาสตร์ในชาติก่อนมาใช้สร้างอุปกรณ์เวทมนตร์ จนเกิดเป็นศาสตร์ใหม่อย่าง "วิทยาศาตร์เวทมนตร์"
- ทางบ้านไม่สนับสนุนเงินทุน อานิสเฟียเลยต้องหาวัตถุดิบเอง ก็เลยฝึกฝนการต่อสู้แล้วไปเป็นนักผจญภัยเพื่อหาเงินและวัตถุดิบ
- ปัจจุบันอานิสเฟียกลายเป็นนักผจญภัยระดับสูงไปเรียบร้อยแล้ว
- แถมล่าสุด เจ้าหญิงอานิสเฟียฆ่ามังกรได้โดยพาพวกไปแค่คนเดียว (จากที่ปกติ ต่อให้มีกองทัพขนาดใหญ่ แค่จะไล่ไปก็เต็มกลืนแล้ว แถมทหารตายเกลื่อนแน่นอน)

......ประมาณนี้ คนที่มีแรงจูงใจจะไล่ตามความฝันแบบลืมตายมันก็มี

[ichamkung]

แค่มีไฟหรือ passion ก็พอ หาอะไรทำไป ถ้าไม่ตายก่อนก็ดีไป โดนมอนกระทืบ 

[providence_gundam]

[quote/] ไม่กลัวติดกามโรคเรอะท่าน?    ซื้อทาสสาวๆมายู้ฮู้ดีกว่าไหม? คัดเอาเฉพาะพวกเวอร์จิ้นครับไม่ได้รังเกียจนะกลัวติดโรค 

โลกแฟนตาซี โรคอาจจะไม่เหมือนโลกเราก็ได้ครับ


ไหนๆก็รวย คิดค้นยารักษาสิครับ

[richter]

ตีมนี้ล้าหลังแล้วครับ เหมือนเอาตีมผู้กล้าปราบมังกรมาเขียนในยุคนี้ มันพัฒนาไปไกลแล้วตั้งแต่

- ข้ามโลกมาเฉยๆ

- ข้ามโลกมากับซิสเต็ม OP พร้อมสารพัดเควสอัพเกรด

- ข้ามโลกมาแล้วมีมิติกลางให้พบเจอกับผู้ข้ามโลกคนอื่นๆ อยู่กันเป็นชุมชนเทรดค้าแลกของกันแล้วกลับไปลุยโลกต่างๆ เป็นระยะๆ

- ข้ามโลกมาแล้วเจอพวกข้อข้างบนมาทำภาระกิจสร้างความเสียหายทำลายโลกต้องไล่กวาดล้างพวกข้างบน

- ข้ามโลกมาแล้วได้เข้ากลุ่มแชทฟอร์รั่มข้ามโลกอื่นๆ อีกที มีส่งของ พอยต์ล็อคอิน ซื้อของสกิล ข้ามโลกไปหาสมาชิกคนอื่น
แล้วแต่ละคนในกลุ่มก็จะเจอพวกข้ามโลกมาทำภาระกิจสร้างความหายนะที่จะกลายเป็นเควสฟาร์มแต้ม

อย่างที่ตังหัวข้อถ้าคนปกติถูกพาไปต่างโลกเอาตามจริงไม่มีข้อได้เปรียบอะไรเลย ด้วยการที่เป็นคนธรรมดาไช้ชิวีตปกติการที่ต้องไปทำอะไรที่ไม่คุ้นเคย อย่างในนิยายอย่างฝึกฝนบ่มพลังหรือล่าฟามเก็บเวล มันเป็นไปได้จริงเหรอที่คนปกติไม่เคยทำอะไรแบบนั้นจะทำได้ตรอไห้เป็นโอตาคุที่คุ้นเคยกับเกมกับนิยาย แต่การออกแรงจริงทำจริงมันต่างกับนิยายมากยิ่งเป็นของที่ไม่เคยทำเลยอย่างการ บ่มพลังหรือฆ่าฟามมอนต่อไห้มีข้อได้เปรียบอย่างระบบถ้าไม่มีเชือกรัดคอถ้าไม่ทำก็ตายแน่แบบพระเอกนิยาย คิดว่าจะมีคนตังใจเก็บเลเวลหรือฝึกจริงจังแบบตัวเอกไหมครับ

ส่วนเรื่องสารพัดความสามารถนั้นส่วนใหญ่ยากครับเว้นแต่มีความสามารถด้านนั้นๆ ที่ใช้เป็นประจำอยู่แล้ว
ยิ่งเรื่องความขยันยิ่งไปใหญ่ แต่ว่ามันก็เป็นเพียงนิยายที่คนเขียนขึ้นมา อยู่ที่ว่าคนเขียนจะอวยยังไงให้สนุกแค่นั้นล่ะครับ

[warakornboy]

ปัญหาข้อใหญ่กว่า; 1. ความต่างของอารยธรรมและวัฒนธรรม สมมุติก็เหมือนกับชาวอเมริกัน 20th century ต้องไปเกิดในภูมิภาค Africa ซึ่งไม่คล้ายกับชาติกำเนิดแม้แต่น้อย


2. ระบบนิเวศ สภาพภูมิศาสตร์; กำหนดทุกอย่างตั้งแต่ อาหาร สภาพเศรษฐกิจถ้าเมืองอยู่ราวๆ Mesopotamia — Feudal รุ่งๆหน่อย เอาแค่ว่ามันคล้ายกับ EDF series + Monster Hunter ความรู้เก่าเกือบจะต้องศึกษาเพิ่มเติมแทบทั้งหมด หากจะมีชีวิตให้รอด


3. ความรู้ติดตัวจากการเรียน และขวนขวายเพิ่มเติมในส่วนที่สนใจ; คิดว่าสามารถสร้างปืนคาบศิลาได้ตั้งแต่วัตถุดิบ โดยที่เวทย์ไม่ก้าวหน้าขนาดจะหนุนวิศวกรรมศาสตร์ได้เพราะไม่มี Internet ให้ใช้ ดีไม่ดีจะกลาเป็นคนของยุคที่ใช้อาวุธโลหะและก้อนหินเต็มตัวซะมากกว่า

[Alice13th]

สิ่งที่ต้องกังวลอย่างแรกๆคือกฎยังเหมือนที่เคยรู้จักมั้ยยังใช้ได้แบบเดิมมั้ยถ้าไม่เหมือนเดิมเปลี่ยนแปลงมากน้อยแค่ไหน


ยกตัวอย่างเช่น1วันมีกี่ชั่วโมง
ส่วนเรื่องความรู้อย่าไปหวังมากเพราะบางส่วนคงใช้ไม่ได้หรืออาจใช้ได้ถ้าดัดแปลงบางส่วนกรณีแย่สุดคือต้องเรียนรู้ใหม่หมดทุกอย่างแม้แต่การสื่อสาร

[samuison]

ปัญหาข้อใหญ่กว่า; 1. ความต่างของอารยธรรมและวัฒนธรรม สมมุติก็เหมือนกับชาวอเมริกัน 20th century ต้องไปเกิดในภูมิภาค Africa ซึ่งไม่คล้ายกับชาติกำเนิดแม้แต่น้อย


2. ระบบนิเวศ สภาพภูมิศาสตร์; กำหนดทุกอย่างตั้งแต่ อาหาร สภาพเศรษฐกิจถ้าเมืองอยู่ราวๆ Mesopotamia — Feudal รุ่งๆหน่อย เอาแค่ว่ามันคล้ายกับ EDF series + Monster Hunter ความรู้เก่าเกือบจะต้องศึกษาเพิ่มเติมแทบทั้งหมด หากจะมีชีวิตให้รอด


3. ความรู้ติดตัวจากการเรียน และขวนขวายเพิ่มเติมในส่วนที่สนใจ; คิดว่าสามารถสร้างปืนคาบศิลาได้ตั้งแต่วัตถุดิบ โดยที่เวทย์ไม่ก้าวหน้าขนาดจะหนุนวิศวกรรมศาสตร์ได้เพราะไม่มี Internet ให้ใช้ ดีไม่ดีจะกลาเป็นคนของยุคที่ใช้อาวุธโลหะและก้อนหินเต็มตัวซะมากกว่า

ผมมองว่าเทคโนโลยีของอิเซไค ที่จริงมันก้าวหน้าพอพอจะปฏิวัติอุตสาหกรรมของราชวงศ์ซ้องอยู่แล้วนะครับผลิตกิลด์ กระดาษหนังสือสารพัดต่างๆได้ นี่มันก้าวหน้ากว่าราชวงศ์ซ้องไปหลายขุมแล้ว