กลายเป็นกระทู้บ่นสิ่งที่ไม่ชอบในนิยายไปซะแล้วแฮะ555
.
.
ตอบส่วนที่ถามตรงชื่อกระทู้ก่อนละกัน
สำหรับผมเฉยๆกับ พล็อตตัวเอกไม่รู้อะไรเลยแล้วโลกหมุนรอบตัวตัวเอก เพราะเป็นพล็อตที่เห็นได้ทั่วไปและความหมายค่อนข้างกว้างพอสมควร
คำว่าตัวเอกไม่รู้อะไรเลยของผมคือขาดคอมมอนเซ้นหรือขาดความตระหนักในตัวเอง ซึ่งมีมุมมองจากตัวละครอื่นในเรื่องให้เห็นว่าเห็นตัวละครเอกเป็นแบบไหนและผู้เขียนนำมาเป็นส่วนหนึ่งของตัวละครเอกที่เห็นชัด สำหรับผมตัวเอกที่เข้าข่ายแนวนี้นอกจากกาวทมิฬ ลอยต์ ก็อย่าง เมเปิ้ล บากะรีน่า หรือท่านเรกะย์ในนอบน้อมและหนักแน่น หรือเบลในดันมาจิผมก็นับว่าไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรนะ55 (อันนี้คือยกตัวอย่างเพื่ออธิบายภาพรวมความเข้าใจในคำว่าตัวเอกไม่รู้อะไรสำหรับผมนะครับ).ส่วนคำว่าพล็อตกาวๆนี่ผมไม่รู้จะนิยามยังไงให้ชัดแฮะ .
ส่วนต่อไปคือคำตอบจากการ
อ่านกระทู้ท่านครับผมค่อนข้างเห็นด้วยในหลายส่วนที่ท่านไม่ชอบในนิยายแต่ละเรื่อง แต่ก็คิดว่าพล็อตตัวเอกไม่รู้อะไรเลยแล้วโลกหมุนรอบตัวตัวเอกนั้นไม่จำเป็นที่จะต้องมีส่วนประกอบที่ท่านไม่ชอบเสมอครับ เพราะพล็อตสำหรับผมนั้นเป็นโครงเรื่องแกนหลักที่ผู้เขียนนำองค์ประกอบต่างๆ(ลักษณะนิสัย, ธีมหรือโทนหลักของเรื่อง, ปัญหา, ศัตรู, เป้าหมาย, อื่นๆอีกมากมาย) มาเป็นจัดวางจนเป็นนิยาย อย่างเช่น พล็อตตัวเอกไม่รู้อะไรเลย ตัวเอกก็ไม่ได้จำเป็นต้องมีภาพลักษณ์จูนิเบียวทุกเรื่อง อันนี้ผมยกตัวอย่างนี้เพราะเข้าใจว่าท่านไม่ชอบกาวทมิฬเพราะภาพลักษณ์มันเป็นจูนิเบียว(ซึ่งผมก็ไม่ชอบมันเช่นกัน) ซึ่งลอยต์ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแต่ก็ไม่ได้มีภาพลักษณ์เป็นจูนิเบียว แต่ท่านไม่ชอบเพราะไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรรอบตัวเกินไป นี่เป็นส่วนหนึ่งที่ท่านไม่ชอบในแต่ละเรื่องซึ่งภาพลักษณ์ตัวเอกต่างกันมากๆระหว่างไอ้บ้าคนนึงกับเด็กขาดความตระหนักในตัวเองโครตๆคนนึงมั้ง? คิดว่างั้นอะนะ?
.
.
อันนี้บ่นสิ่งที่ผมไม่ชอบในนิยายบางเรื่องล้วนๆ5555
เรื่องกาวทมิฬนี่เห็นด้วยกับท่านเกือบทุกประการ ทุกอย่างมันจะออกมาดีเกินไปแล้วว้อย เหตการณ์แต่ละอย่างมันจะบังเอิญเกินไปละจนอยากให้มันมาไทยละพูดหรือคิดว่าประเทศไทยไม่มี mr.fishstopเลยครับ
ส่วนเรื่องลอยต์ผมโอเคกับมันเพราะลักษณะนิสัยเป็นมิตรแค่เข้าใจตัวเองผิด และผมชอบรีแอกชั่นของตัวละครอื่นๆในเรื่องมากกว่า ประกอบกับเนื้อเรื่องในส่วนอื่นนอกจากความไม่รู้ตัวของลอยต์ค่อนข้างสนุกดี
อื่นๆที่ไม่ชอบก็
อาหารญี่ปุ่นทุกชนิดจะอร่อยชนิดจนอาหารในวังกลายเป็นของเกรดต่ำไรงี้ แถมวัตถุดิบหาง่ายมากขนาดที่ทุกที่ๆไปมีวัตถุดิบพร้อมทำ ผมชอบอาหารญี่ปุ่นนะและเวลาอ่านไม่ได้โฟกัสเวลาทำให้ชาวบ้านกินมากขนาดนั้นเพราะเข้าใจได้ว่าเซตติ้งไว้ให้ชาวบ้านมีของดีๆกินน้อย แต่กับพวกขุนนางระดับสูงหรือเชื้อพระวงศ์งี้ มักจะมีบรรยายเวลากินไว้ว่าดียิ่งกว่าที่เคยกินมาตลอดชีวิตซะจนสงสัยว่าความเป็นอยู่มันแร้นแค้นปานนั้นเลยหรอ
ความโง่ของชนชั้นปกครอง(พวกเจ้านาย,ขุนนาง,เชื้อพระวงศ์,อื่นๆที่ควรฉลาด) โดนเด็กบ้าจากต่างถิ่นเล่นเล่เลี่ยมได้ง่ายมากกกกกกกกก มากซะจนอยากเดินเข้าไปถามว่าประเทศนี้มันอยู่รอดมาได้ไงจนถึงตอนนี้
เหล่าทหาร,นักผจญภัยหรือคนอื่นๆในเรื่อง มักจะโดนไอ้เด็กบ้าที่ไหนไม่รู้จัดการได้ง่ายๆโดยไม่เกี่ยงว่าจะมีประสบการณ์แค่ไหน ยิ่งเรื่องที่มีระบบเลเวลนี่คือ ไอ้เด็กบ้าโผล่มาอยู่โลกนี้ได้ไม่ถึงปี แต่ตีมอนเก็บเวลจนคนอื่นในโลกสู้ไม่ได้!!? หรืออย่างดีเก็บเวล10ปีตัน ทั้งที่ในเรื่องก็มีพวกอายุยื่นยาวกว่าคนอย่างอย่างเอลฟ์หรือมนุษย์สัตว์,อื่นๆ แต่กลับไม่มีใครเก่งกว่าเลย?? ทั้งที่บรรยายว่านี่คือโลกจริงที่ผู้คนใช้ชีวิตจริงๆแต่กลับเหมือนตัวเอกแค่เข้ามาเล่นเกมๆนึงเท่านั้นเอง
มุกการขยายความหมายของสกิลที่บอกว่ากากต่างๆนี่ผมก็ไม่ค่อยชอบ ประมาณสกิล<ตัดหญ้า> ใช้ตัดหญ้า แต่ตัวเอกค้นพบว่า<ตัดหญ้า>นั้นทำให้หญ้าสลายไปและสามารถใช้กับพืชอื่นๆได้ด้วย และเสื้อผ้าวัสดุที่ทำจากพืชก็ได้รับผลด้วย!!!! คือขอบเขตความโม้ของสกิลโครตกว้างชนิดที่ว่าแล้วสกิลอื่นๆในเรื่องที่ไม่โดนมองว่ากากทำไมไม่มีความโม้ขนาดนี้ อย่างฮีลมองว่ากากแต่กลับบอกว่ายิ่งฮีลก็ยิ่งได้ประสบการณ์จากคนที่ฮีล แต่สกิลฟันดาบกลับไม่มีอะไรนอกจากทำให้ชำนาญการใช้ดาบเฉยๆ ทำไมไม่โม้ไปบ้าง ฟันมิติ ฟันเวลา ฟันบลาๆไรงี้- -
มุกสิ่งมีชีวิตอ่อนสุดที่เก่งที่สุดก็แนวเดียวกัน บางทีก็โกงจากสกิลที่ได้ก่อนเกิดใหม่ หรือก็มุกเล่นคำจากข้อข้างบน อย่างเรื่องที่พึ่งผ่านตามา ก้อปลินมีอายุขัยแค่7วัน ตอนเกิดมาจะได้สกิลแบบสุ่ม ตอนตายลงสกิลจะส่งไปให้ก้อปลินอีกตัว ซึ่งตัวเอกได้สกิลอายุขัยของมนุษย์มาคืออยู่ได้หลายปี ละก็รับสกิลจากก้อปลินตัวอื่นๆไปเรื่อยๆ จนถึงขั้นรับสกิลจากจอมมารที่บังเอิญมาตายใกล้ๆซะด้วย คือสุดท้ายก็โกงจากสิ่งอื่นอยู่ดีอะ- -
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ก็แค่บางส่วนที่ไม่ชอบ หากนิยายเรื่องนั้นมีส่วนอื่นที่ชอบมากกว่าผมก็โอเค อย่างเกิดใหม่เป็นสไล หรือร้านเหล้าโนบุงี้
