คุยไร้สาระ-"คลั่งรัก"แนวคิดของแนวโชวโจวที่แตกต่างกับพระเอกโชวเน็น

[samuison]

[quote/] ท่ายิงปืนของอาจารย์แกขืนไปทำตามก็เจอปืนถีบหน้าหงายสิท่าน    แล้วถ้าแค่นั้นยังเด็ดไม่พอยิงปืนศูนย์เปิดแต่ดันมีกากบาทแบบในศูนย์กล้องโผล่มาอีกต่างหาก

เป็นปริศนายุทธภพอีกประการว่าเป็นมาเฟีย แต่ดดนชาวบ้านร้านตลาดยิงตายว่างั้น

[Rumia]

[quote/]
นั่นล่ะครับมันคือภาพอุดมคติ idealization ของมาเฟียนั่นล่ะผมไม่โทษว่ากันเพระาอาจารย์โอดะก็เขียนภาพอุดมคติของซามุไรในโซโลและวาโนะเช่นกัน
แต่ที่ผมคิดว่าน่าสนใจคือ idealization ของแต่ละฝ่ายมันไปคนละทางน่ะครับนี่ล่ะที่ราวกับว่าคุยกันคนละภาษา
ว่าแฮร์รี่ สมกับเป้นผู้หญิงแต่งเน้นความรู้สึกอย่างเดียว
หากเป็นอ.โอดะหรืออ.คิชิโมโตะแต่ง
ช่วงฤดูร้อนแฮร์รี่คงไปฝึกวิชาที่เกาะร้างกลางทะเลแล้ว ไม่ใช่ทำตัวเป้นอีโมอยู่ในห้องใต้บันได
.นานะ ผมรู้สึกว่าไม่ได้มองว่าพฤติกรรมเปลี่ยนคู่นอนไปทั่วเป็นเรื่องที่ควรตำหนิเสียเท่าไรจากมุมมองของแต่ละคน
แต่พอเราต้องการสร้าง "คู่ครอง" แนวคิดที่ผ่านมาก็กลายเป็นปัญหานั่นล่ะ

[quote/]
ท่านมองว่าเป็นเรือ่งของบก.สินะครับ?
อย่างนารุโตะเห็นไ้ดชัดเลยว่าจนถึงช่วงสอบจูนินกับหลังๆน่าจะคนละบก.
ธีมที่ทำให้คนอ่านสนใจอยู่ในช่วงแรกๆนั่นล่ะที่ยังพอชิงไหวชิงพริบอะไรกันบ้าง
ตอนหลังเริ่มสเกลพลังมากขึ้นว่างั้น
ผมแค่มองว่าอุดมคติมันไปคนละทางกันเมหือนกับแนวคิดเรือ่งการฝึกฝนจะข้ามอุปสรรคได้หรือไม่น่ะครับ
อย่าง ฟูลเมทัลอัลเคมิสต์ คนเขียนก็บอกว่ากำหนดพลังต่อสุ้ของแต่ละตัวละครไว้แล้ว ไม่มีการฝึกฝนให้เก่งขึ้นหรือชนะแบบเดี่ยวๆหากเจอกับคนฝีมือเหนือกว่า
ต้องอาสัยไทม์สคิปถึงจะมีเวลามากพอที่จะเก่งขึ้นว่างั้นมันแสดงว่าพลังใจไม่ใช่ที่แก้ปัยหาทั้งหมดเรียกว่ามันคือสิ่งที่เรียกว่าอุดมคติที่แฝงอยู่ในนิยายก็ได้ครับ

มันหลายปัจจัยครับซึ่งมันมีความต่างกันชนิดแทบคนละขัวเลยเช่นของชายมีการแข่งขันสูงแต่มีการตีพิมน้อย แต่หณิงแทบไม่มีการแข่งขันเลยการตีพิมเยอะชายมีบก.คอยช่วยดันเรื่องหณิงเขียนได้ตามใจตรวจงานแทบไม่มี เอาตรงๆมันแทบจะหน้ามือกับหลังมือคนละด้านเลยครับดังนั้นจึงมีงานทีเราอ่านแล้วร้องเชี่ยไรเนี่ยจากฝังหณิงเยอะ นักเขียนบางคนก็เขียนงานออกมาแบบเดิมเป็นสิบๆเรื่องเนื้อหาเดิมๆก็ยังได้ลงตลอด แต่ไช่ว่าไม่มีงานมาสเตอร์พีชครับงานดีๆนะมีแถมจบสวยก็เยอะเพราะไม่มีคนกำกับ แต่เพราะไม่มีคนกำกับงานแย่ๆมันก็เยอะตามมันก็มีทังข้อดีและเสียพอๆกัน ของชายมันมีคนเขียนเยอะแต่โอกาศได้ลงมีน้อยมันเลยดูเทพกว่าแค่นั้นครับ ของหณิงมันมีคนเขียนน้อยแต่โคต้าเหลือเยอะแยะ

[samuison]

[quote/]
มันหลายปัจจัยครับซึ่งมันมีความต่างกันชนิดแทบคนละขัวเลยเช่นของชายมีการแข่งขันสูงแต่มีการตีพิมน้อย แต่หณิงแทบไม่มีการแข่งขันเลยการตีพิมเยอะชายมีบก.คอยช่วยดันเรื่องหณิงเขียนได้ตามใจตรวจงานแทบไม่มี เอาตรงๆมันแทบจะหน้ามือกับหลังมือคนละด้านเลยครับดังนั้นจึงมีงานทีเราอ่านแล้วร้องเชี่ยไรเนี่ยจากฝังหณิงเยอะ นักเขียนบางคนก็เขียนงานออกมาแบบเดิมเป็นสิบๆเรื่องเนื้อหาเดิมๆก็ยังได้ลงตลอด แต่ไช่ว่าไม่มีงานมาสเตอร์พีชครับงานดีๆนะมีแถมจบสวยก็เยอะเพราะไม่มีคนกำกับ แต่เพราะไม่มีคนกำกับงานแย่ๆมันก็เยอะตามมันก็มีทังข้อดีและเสียพอๆกัน ของชายมันมีคนเขียนเยอะแต่โอกาศได้ลงมีน้อยมันเลยดูเทพกว่าแค่นั้นครับ ของหณิงมันมีคนเขียนน้อยแต่โคต้าเหลือเยอะแยะ

ว่ามันเป็นปัญหามาตั้งแต่รากฐานการเขียนเรื่องแล้วนั่นเอง..
ผมไปคุยกับนักเขียนบางท่านมาที่พยายามอ่านนิยายโรมานซ์ผู้หยิงแล้วคิดว่า
อิหยังวะ?
ประมาณว่าพระเอกมีอะไรให้กัยบใครเสร้จๆไปนางเอกไม่พอใจแล้วมันฟินตรงไหน?ก็ยังสงสัยกันอยู่โรมานซ์ชอบมีการบรรยายว่า"ที่ผ่านมาเขาทำแต่ระบายอารมณ์เท่านั้นรีบทำให้เสร็จไปไปไม่คิดจะเล้าโลมหรือเอาใจใครที่ไหน"นี่แปลว่าเอ็งเสร็จเร็วแล้วยังกากใช่ไหม?
Killling Bite แซวมุกนี้เมหือนกันว่า สิงโตจ้างแห่งสัตว์ป่า แป๊บเดียวเสร็จหลับไม่ทำอะไรต่อว่างั้น
แต่มุมมองของผู้ชายคือแวซเป็นเรือ่งตลก
ของผู้หยิงดันมองว่าเท่มากที่ผู้ชายที่ไม่เคยใส่ใจใคร จะมาใส่ใจเธอคนเดียว