อัตราการสำเร็จของการทำธุรกิจจริงๆมีเท่าไร?

[samuison]

มีใครที่อยู่ในวงการธุรกิจพอทราบข้อมูลประมาณนี้บ้างไหมครับ?
ผมกำลังคิดทฤษฎีหนึ่ง แต่ไปเจอวอเรนบัฟเฟตบอกว่าคนทำธุรกิจ 98% ล้มเหลว

ตัวเลขมันประมาณนั้นจริงหรือเปล่าครับ?

คือผมมองคนสารพัดที่ด่าเทพโพธิ์งามว่าทำธุรกิจเจ๊ง
ทั้งที่ผมมองว่า เทพ โพธิ์งามนั้นมีชื่อเสียงเป็นดารา

แสดงว่าคุณสมบัติเรื่องเงินทุนและการโฆษณานั้นไม่ได้ขาดแคลน เหนือกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ แต่ก็ยังเจ๊งได้ แสดงว่ามันต้องมีบางอย่างแน่นอนที่ทำให้ประชาชนทั่วไปทำธุรกิจไปไม่รอด
แม้กระทั่งเทพโพธิ์งามที่มีคุณสมบัติเหนือคนทั่วไปก็ยังไม่รอดเลยว่าอย่างนั้นล่ะครับ

โน๊ต อุดม ทำธุรกิจชิลๆเชียงใหม่ ก็เปิดเผยว่าขาดทุนมาตลอด

ตกลงธุรกิจจริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายใช่ไหมครับ?

คือหากคนเจอกันระดับ 90% เจ๊งนี้
ตามสถิติ ผมมองว่าไม่ใช่เรื่องของความสามารถและการวางแผนแล้ว
ตัวเลขขนาดนี้บอกได้แล้วว่ามันต้องมีสาเหตุอื่น
การพนันยังห้าสิบห้าสิบได้ แต่หากธุรกิจเกินกว่าห้าสิบไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นที่เจ๊งอย่างนี้
ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆตามค่าความน่าจะเป็นแล้วล่ะครับ

• Tweet

[sariora123]

 เฮียตัน โออิชิ เคยบอกไว้ราวๆ ว่า ทำแบบกูมี เป็นร้อยคน แต่รวยแบบกู มีไม่ถึง 10




เรื่องคำสำเร็จมันขึ้นอยู่กับว่าท่านตีเอาไว้แค่ไหนว่าดี ครับ อย่างผมขายของ ไม่ถึงกับมีเงินเหลือเฟื่อ หรือมีเงินเก็บมากนัก
จะเรียกว่าสำเร็จได้ไหม  คือมีสูตรทำของขาย แต่ปัญหาคือทำเยอะไม่ได้ เพราะตลาดมันไม่ใหญ่พอ


จะย้ายไปที่ๆ มีคนเยอะๆ คิดแล้วอาจไม่คุ้มค่าเช่า ค่าลงทุนอีก


ในอัตราส่วน ที่ ปูวอเลนซ์ บอกนั่นอาจถูกต้องก็ได้นะครับ
คือคนที่ประสปณ์ความสำเร็จ จริงๆจะมีแค่ 1 ในร้อยก็เป็นไปได้
ในกรณีนี้ เราต้องนิยามก่อนว่า เราตีความไว่า ประสปณ์ความสำเร็จที่ว่านั้น
ต้องมีกำไร รายได้เท่าไร หรือประมาณไหนด้วย   ถ้าเอาแบบปู่แก 1 ใน 100 ไม่แปลกครับ


แต่ถ้าเอาแค่ว่า สามารถทำกำไรได้ ไม่หวือหวา แต่ก็ไปต่อได้เรื่อยๆ อาจจะมีเยอะครับ


จำไว้ว่า   นักลงทุนคือ คนที่ซื้อของถูก และนำไปขายแพงได้ นักลงทุนมืออาชีพ
            คือคนที่ทำกระบวนการนี้ซ้ำๆ ได้โดยที่ไม่ขาดทุน หรือขาดทุนน้อยครั้งมาก
           ซึ่งก็มีไม่เยอะ หลายๆ คนก็พลาดหลังหักกันมาแล้ว แต่เขามีทุนอยู่เยอะครับ

[samuison]

 เฮียตัน โออิชิ เคยบอกไว้ราวๆ ว่า ทำแบบกูมี เป็นร้อยคน แต่รวยแบบกู มีไม่ถึง 10




เรื่องคำสำเร็จมันขึ้นอยู่กับว่าท่านตีเอาไว้แค่ไหนว่าดี ครับ อย่างผมขายของ ไม่ถึงกับมีเงินเหลือเฟื่อ หรือมีเงินเก็บมากนัก
จะเรียกว่าสำเร็จได้ไหม  คือมีสูตรทำของขาย แต่ปัญหาคือทำเยอะไม่ได้ เพราะตลาดมันไม่ใหญ่พอ


จะย้ายไปที่ๆ มีคนเยอะๆ คิดแล้วอาจไม่คุ้มค่าเช่า ค่าลงทุนอีก


ในอัตราส่วน ที่ ปูวอเลนซ์ บอกนั่นอาจถูกต้องก็ได้นะครับ
คือคนที่ประสปณ์ความสำเร็จ จริงๆจะมีแค่ 1 ในร้อยก็เป็นไปได้
ในกรณีนี้ เราต้องนิยามก่อนว่า เราตีความไว่า ประสปณ์ความสำเร็จที่ว่านั้น
ต้องมีกำไร รายได้เท่าไร หรือประมาณไหนด้วย   ถ้าเอาแบบปู่แก 1 ใน 100 ไม่แปลกครับ


แต่ถ้าเอาแค่ว่า สามารถทำกำไรได้ ไม่หวือหวา แต่ก็ไปต่อได้เรื่อยๆ อาจจะมีเยอะครับ


จำไว้ว่า   นักลงทุนคือ คนที่ซื้อของถูก และนำไปขายแพงได้ นักลงทุนมืออาชีพ
            คือคนที่ทำกระบวนการนี้ซ้ำๆ ได้โดยที่ไม่ขาดทุน หรือขาดทุนน้อยครั้งมาก
           ซึ่งก็มีไม่เยอะ หลายๆ คนก็พลาดหลังหักกันมาแล้ว แต่เขามีทุนอยู่เยอะครับ

ขอบคุณมากครับ
ผมกลำังศึกษาเรื่องการลงทุนตอนที่บิทคอยน์กำลังดังนี่ล่ะครับ แต่ยากจนไม่มีเงิน เลยหาข้อมูลก่อน
ไปเจอแนวคิดอธิบายของวอเรน ผมรู้ตัวเลยว่าจริงๆแล้วคนรวยนันขี้ระแวงและรอบคอบเอามากๆกับการเงิน เรียกว่ามีความเสี่ยงนิดหน่อยแกตัดออกทันทีไม่ลงทุนด้วยเลย
และพูดประมาณว่าไม่ดูว่าใครคนไหนเป็นผู้บริหารเก่งหรือไม่ เพราะต้องมีคนโง่มาบริหารในสักวันแน่ๆแต่ดูว่าธุรกิจจะไปได้ไหมแม้จะมีคนโง่มาบริหารต่างหากเป็นอะไรที่น่าสนใจในเรื่องของการวางแผนของคนน่ะครับ

[Rumia]

[quote/]
ขอบคุณมากครับ
ผมกลำังศึกษาเรื่องการลงทุนตอนที่บิทคอยน์กำลังดังนี่ล่ะครับ แต่ยากจนไม่มีเงิน เลยหาข้อมูลก่อน
ไปเจอแนวคิดอธิบายของวอเรน ผมรู้ตัวเลยว่าจริงๆแล้วคนรวยนันขี้ระแวงและรอบคอบเอามากๆกับการเงิน เรียกว่ามีความเสี่ยงนิดหน่อยแกตัดออกทันทีไม่ลงทุนด้วยเลย
และพูดประมาณว่าไม่ดูว่าใครคนไหนเป็นผู้บริหารเก่งหรือไม่ เพราะต้องมีคนโง่มาบริหารในสักวันแน่ๆแต่ดูว่าธุรกิจจะไปได้ไหมแม้จะมีคนโง่มาบริหารต่างหากเป็นอะไรที่น่าสนใจในเรื่องของการวางแผนของคนน่ะครับ

คนรวยสามารถล้มได้หลายครังเพื่อสำเหร็จครังเดียวแต่คนจนล้มได้ครังเดียวครับ อย่างเถ้าแก่น้อยแกสามารถลงทุนทำกิจการได้หลายอย่างล้มสิบครังสำเหร็จครังเดียวกำไรร้อยเท่า เท่ากับไม่ขาดทุนแต่คนปกติถ้าลงทุนพังครังเดียวมันก็ตายไปเลย คนอย่างตันที่ลงทุนครังเดียวสำเหร็จจะมีสักกี่คนครับความสำเหร็จ ของคนส่วนใหณ่อยู่ที่ครังแรกครับถ้าทำได้ก็จะมีเงินทุนแต่ถ้าล้มเหลวก็จบ คนรวยจึงมีไพ่เหนือกว่าเพราะล้มครังแรกและล้มได้หลายครัง อย่างตันเองก็ไช่ว่าจะลงทุนสำเหร็จทุกครังส่วนใหณ่ล้มเหลวมากกว่าด้วยซ้ำ ลองนับผลิตภันที่ตันลงทุนแล้วล้วเหลวมีเยอะมากครับ90%เลยด้วยซ้ำไปเพียงแต่ครังแรกๆ ประสบความสำเหร็จจนมีทุนไปโปะความล้มเหลวเท่านั้น

[providence_gundam]

โน้ต อุดมขาดทุน แต่ราจได้จากเดี่ยว, เล่นหนัง, ออกรายการนู่นนี่เท่าไหร่ ล้มบนฟูก ซักพักก็ทำธุรกิจใหม่


ป๋าเทพก็เหมือนกัน รายได้สมัยเล่นตลก,แสดงหนัง,พิธีกรรายการต่างๆเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่เยอะพอจนเอาเงินไปละลายธุรกิจให้เจ๊งได้หลายๆรอบ


คนมีต้นทุนเยอะกว่า ก็มีโอกาสสำเร็จมากกว่าคนต้นทุนน้อย


เหมือนคุณไปเล่นเกม arcade คนจนมีเงินแค่ 30 บาท เล่นได้แค่รอบเดียว คนเล่นจนเคลียร์มีน้อยมาก


ขณะที่คนรวย พกเงินมา 3 ล้าน continue ได้แสนครั้ง มันก็ต้องมีครั้งที่เคลียร์ได้แหละ

[sariora123]

อีกตำนานนึง ก็


ผู้พันแซนเดอร์   ที่ทำอะไรก็เจ๊งมาทั้งชีวิต จนรัฐส่งจม.มาหา
ว่าคุณได้สวัสดิการจากรัฐ เพราะอายุ60 รู้ตัวอีกทีแก่ป่านนี้แล้วยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
จนจะไปผูกคอตายอยู่ล่ะ ยังดีแกยังนึกได้ว่ายังไม่เคยทำร้านอาหารเองสังครั้ง

[Black7nos]

มีใครที่อยู่ในวงการธุรกิจพอทราบข้อมูลประมาณนี้บ้างไหมครับ?
ผมกำลังคิดทฤษฎีหนึ่ง แต่ไปเจอวอเรนบัฟเฟตบอกว่าคนทำธุรกิจ 98% ล้มเหลว

ตัวเลขมันประมาณนั้นจริงหรือเปล่าครับ?

คือผมมองคนสารพัดที่ด่าเทพโพธิ์งามว่าทำธุรกิจเจ๊ง
ทั้งที่ผมมองว่า เทพ โพธิ์งามนั้นมีชื่อเสียงเป็นดารา

แสดงว่าคุณสมบัติเรื่องเงินทุนและการโฆษณานั้นไม่ได้ขาดแคลน เหนือกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ แต่ก็ยังเจ๊งได้ แสดงว่ามันต้องมีบางอย่างแน่นอนที่ทำให้ประชาชนทั่วไปทำธุรกิจไปไม่รอด
แม้กระทั่งเทพโพธิ์งามที่มีคุณสมบัติเหนือคนทั่วไปก็ยังไม่รอดเลยว่าอย่างนั้นล่ะครับ

โน๊ต อุดม ทำธุรกิจชิลๆเชียงใหม่ ก็เปิดเผยว่าขาดทุนมาตลอด

ตกลงธุรกิจจริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายใช่ไหมครับ?

คือหากคนเจอกันระดับ 90% เจ๊งนี้
ตามสถิติ ผมมองว่าไม่ใช่เรื่องของความสามารถและการวางแผนแล้ว
ตัวเลขขนาดนี้บอกได้แล้วว่ามันต้องมีสาเหตุอื่น
การพนันยังห้าสิบห้าสิบได้ แต่หากธุรกิจเกินกว่าห้าสิบไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นที่เจ๊งอย่างนี้
ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆตามค่าความน่าจะเป็นแล้วล่ะครับ

ถ้าวงการธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง คำตอบคือ เป็นฝันร้ายที่เป็นความจริงครับ
ธุรกิจรับเหมาหน้าใหม่เกิดขึ้นเป็นหมื่นๆรายทุกปี แต่รอดจากปีแรกประมาณพันกว่าราย
และอยู่รอดเกินสิบปีแค่ร้อยกว่ารายครับที่ประคองตัวอยู่ได้ ยิ่งถ้าให้พัฒนากลายเป็นผรม.เจ้าใหญ่มีชื่อเสียงก็ยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ครับ


เนื่องจากธุรกิจก่อสร้างปัจจุบันเป็น Red Ocean(เป็นคำเปรียบเปรยธุรกิจที่มี Competitor เยอะ ตรงข้ามกับคำว่า Blue Ocean)


การที่ธุรกิจมีการแข่งขันเป็นสิ่งที่ดีครับ เพราะแต่ละธุรกิจต้องพัฒนาศักยภาพทั้งการบริหารการจัดการภายในและภายนอกให้ดียิ่งกว่าเดิมเพื่อรักษาตัวเองให้อยู่ในตลาดได้
ผลคือผู้บริโภคจะได้ประโยชน์ และ Product จะได้พัฒนาขึ้นต่อไปในอนาคต

[warakornboy]

มีใครที่อยู่ในวงการธุรกิจพอทราบข้อมูลประมาณนี้บ้างไหมครับ?
ผมกำลังคิดทฤษฎีหนึ่ง แต่ไปเจอวอเรนบัฟเฟตบอกว่าคนทำธุรกิจ 98% ล้มเหลว

ตัวเลขมันประมาณนั้นจริงหรือเปล่าครับ?

คือผมมองคนสารพัดที่ด่าเทพโพธิ์งามว่าทำธุรกิจเจ๊ง
ทั้งที่ผมมองว่า เทพ โพธิ์งามนั้นมีชื่อเสียงเป็นดารา

แสดงว่าคุณสมบัติเรื่องเงินทุนและการโฆษณานั้นไม่ได้ขาดแคลน เหนือกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ แต่ก็ยังเจ๊งได้ แสดงว่ามันต้องมีบางอย่างแน่นอนที่ทำให้ประชาชนทั่วไปทำธุรกิจไปไม่รอด
แม้กระทั่งเทพโพธิ์งามที่มีคุณสมบัติเหนือคนทั่วไปก็ยังไม่รอดเลยว่าอย่างนั้นล่ะครับ

โน๊ต อุดม ทำธุรกิจชิลๆเชียงใหม่ ก็เปิดเผยว่าขาดทุนมาตลอด

ตกลงธุรกิจจริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องง่ายใช่ไหมครับ?

คือหากคนเจอกันระดับ 90% เจ๊งนี้
ตามสถิติ ผมมองว่าไม่ใช่เรื่องของความสามารถและการวางแผนแล้ว
ตัวเลขขนาดนี้บอกได้แล้วว่ามันต้องมีสาเหตุอื่น
การพนันยังห้าสิบห้าสิบได้ แต่หากธุรกิจเกินกว่าห้าสิบไปกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นที่เจ๊งอย่างนี้
ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆตามค่าความน่าจะเป็นแล้วล่ะครับ

ผมเคยวิเคราะห์ Pyramid of Want นั้นอาจเป็นยอดแหลมจริง ด้วยหลายหัวข้อที่อาจต้องยกมาซะหน่อย
1.รัฐ - สังคมรวม (Society); สร้างขึ้นเพื่อให้คนกลุ่มหนึ่งมารวมกัน และมีคนกำกับ
2.นคร - เมืองเล็ก; แบ่งย่อยสำหรับเฉพาะคนที่ความสามารถอาศัยในพื้นที่ที่มีความยากไม่เท่ากัน
3.สกุลเงิน - การแลกเปลี่ยน; เพื่อความเท่าเทียมที่ 1 - 2+ คนยอมรับได้


ความสำคัญที่ต้องวิเคราะห์ข้อ 3ก็คือ; ผู้คนที่ได้รับการเติมเต็มจากสิ่งที่ซื้อมาได้ จะหาทางประคองตนให้ได้โดยที่ไม่ต้องแลกเปลี่ยน ถ้าหากสิ่งของ - ทรัพยากรอาหาร + น้ำ เป็นสิ่งผลิตซ้ำได้ ซึ่งขัดแย้งกับตรรกะของเศรษศาสตร์ ซึ่งก็เริ่มจากครอบครอง + ขโมย ทำทุกอย่างเพื่อสร้างปัญหาแล้วรอให้คนจนปัญญามาขอให้ช่วย


ซึ่งพอลองกลับมาดูใหม่จะเป็น ?? > ผู้ผลิตลำดับที่ 2 (อุตสาหกรรม) >  ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  3 กระจายสินค้าสารพัดประโยชน์ > ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่ 4 วิศวกรลำดับต้น (คนสร้างอาคาร + สาธรณูปโภค > ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  5 Furniture บ้าน > ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  6 เครื่องครัว และเครื่องจักรทำความสะอาดทั้งหลาย >  ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  7 สถาบันศึกษา + นักศึกษา ... และย่อยลงไปอีกเกินลำดับที่ 10


ตรงนี้ท่านคงเริ่มสังเกตบ้างแล้วว่าใครมันเป็นลำดับที่ 1 ที่แทบจะไม่ต้นทุนที่มี ยกเว้นกำลัง + สมอง อาจเป็นเกษตรกรก็ได้ ดังนั้น ผู้ไม่มีรายได้หรือช่วงเว้นระยะยาวกว่าของคนอื่นอาจกลายเป็นลำดับฐานของ Pyramid ดังนั้นแล้วหาก Demand ได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ โครงสร้างข้างบนจะถูกทุบเพราะไม่มีความจำเป็น เมื่อยังไม่เป็นจริง การจะหนีขึ้นไปจากการบริโภคจำเป็นนั้นยิ่งยากกว่าไม่อย่างนั้นต้นทุนที่โดนไล่เพิ่มราคาเป็นเนินมุมสูงมากๆ จะเแล่นทับผู้ประกอบการค้า / นักธุรกิจผู้นั้นอย่างไม่ปราณีแน่ครับ

[samuison]

[quote/]
คนรวยสามารถล้มได้หลายครังเพื่อสำเหร็จครังเดียวแต่คนจนล้มได้ครังเดียวครับ อย่างเถ้าแก่น้อยแกสามารถลงทุนทำกิจการได้หลายอย่างล้มสิบครังสำเหร็จครังเดียวกำไรร้อยเท่า เท่ากับไม่ขาดทุนแต่คนปกติถ้าลงทุนพังครังเดียวมันก็ตายไปเลย คนอย่างตันที่ลงทุนครังเดียวสำเหร็จจะมีสักกี่คนครับความสำเหร็จ ของคนส่วนใหณ่อยู่ที่ครังแรกครับถ้าทำได้ก็จะมีเงินทุนแต่ถ้าล้มเหลวก็จบ คนรวยจึงมีไพ่เหนือกว่าเพราะล้มครังแรกและล้มได้หลายครัง อย่างตันเองก็ไช่ว่าจะลงทุนสำเหร็จทุกครังส่วนใหณ่ล้มเหลวมากกว่าด้วยซ้ำ ลองนับผลิตภันที่ตันลงทุนแล้วล้วเหลวมีเยอะมากครับ90%เลยด้วยซ้ำไปเพียงแต่ครังแรกๆ ประสบความสำเหร็จจนมีทุนไปโปะความล้มเหลวเท่านั้น

แสดงว่าคำนวณตามอัตราส่วนประสบความสำเร็จน้อยกว่าล้มเหลวร้อยเท่านี่เรือ่งจริงไม่ใช่คำเปรียบเปรยสินะครับ

ผมสะกิดใจเรือ่งนี้ตรงที่ วอเรนบัฟเฟตมองว่าการลงทุนทำธุรกิจคือความเสี่ยงน่ะครับ

ผมสังเกตพวกนี้คือคนที่รอบคอบยและขี้เหนียวเอามากๆหากพูดจาภาษาคนทั่วไป

อะไรที่ไม่มั่นใจพวกเขาไม่ทำ
หากพวกเขามองว่าเสี่ยงสูงก้น่าจะเสี่ยงสูงจริงๆ

[quote/] ผมเคยวิเคราะห์ Pyramid of Want นั้นอาจเป็นยอดแหลมจริง ด้วยหลายหัวข้อที่อาจต้องยกมาซะหน่อย
1.รัฐ - สังคมรวม (Society); สร้างขึ้นเพื่อให้คนกลุ่มหนึ่งมารวมกัน และมีคนกำกับ
2.นคร - เมืองเล็ก; แบ่งย่อยสำหรับเฉพาะคนที่ความสามารถอาศัยในพื้นที่ที่มีความยากไม่เท่ากัน
3.สกุลเงิน - การแลกเปลี่ยน; เพื่อความเท่าเทียมที่ 1 - 2+ คนยอมรับได้


ความสำคัญที่ต้องวิเคราะห์ข้อ 3ก็คือ; ผู้คนที่ได้รับการเติมเต็มจากสิ่งที่ซื้อมาได้ จะหาทางประคองตนให้ได้โดยที่ไม่ต้องแลกเปลี่ยน ถ้าหากสิ่งของ - ทรัพยากรอาหาร + น้ำ เป็นสิ่งผลิตซ้ำได้ ซึ่งขัดแย้งกับตรรกะของเศรษศาสตร์ ซึ่งก็เริ่มจากครอบครอง + ขโมย ทำทุกอย่างเพื่อสร้างปัญหาแล้วรอให้คนจนปัญญามาขอให้ช่วย


ซึ่งพอลองกลับมาดูใหม่จะเป็น ?? > ผู้ผลิตลำดับที่ 2 (อุตสาหกรรม) >  ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  3 กระจายสินค้าสารพัดประโยชน์ > ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่ 4 วิศวกรลำดับต้น (คนสร้างอาคาร + สาธรณูปโภค > ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  5 Furniture บ้าน > ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  6 เครื่องครัว และเครื่องจักรทำความสะอาดทั้งหลาย >  ผู้ผลิต / ผู้บริโภคลำดับที่  7 สถาบันศึกษา + นักศึกษา ... และย่อยลงไปอีกเกินลำดับที่ 10


ตรงนี้ท่านคงเริ่มสังเกตบ้างแล้วว่าใครมันเป็นลำดับที่ 1 ที่แทบจะไม่ต้นทุนที่มี ยกเว้นกำลัง + สมอง อาจเป็นเกษตรกรก็ได้ ดังนั้น ผู้ไม่มีรายได้หรือช่วงเว้นระยะยาวกว่าของคนอื่นอาจกลายเป็นลำดับฐานของ Pyramid ดังนั้นแล้วหาก Demand ได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ โครงสร้างข้างบนจะถูกทุบเพราะไม่มีความจำเป็น เมื่อยังไม่เป็นจริง การจะหนีขึ้นไปจากการบริโภคจำเป็นนั้นยิ่งยากกว่าไม่อย่างนั้นต้นทุนที่โดนไล่เพิ่มราคาเป็นเนินมุมสูงมากๆ จะเแล่นทับผู้ประกอบการค้า / นักธุรกิจผู้นั้นอย่างไม่ปราณีแน่ครับ


 

ไปเจอคนบ่นในศาลมาน่ะครับ
ว่านโยบายทักษิณให้คนขายส้มตำกู้ห้าหมืนบาท

แต่ร้า่นที่เอามาเป็นหลักประกันนั้นเช่าเขาอยู่

นิติกรก็บ่นกัน ผมคิดเรือ่งนี้มาหลายปี
แสดงว่าคนจนจริงๆ ไม่มีสินทรัพย์ ไม่มีสิทธิเข้าถึงเงินกู้แม้แต่ห้าหมื่น

และร้านส้มตำ ก็ไม่ใช่ธุรกิจที่ควรจะเสี่ยงอะไรขนาดนั้นตามความรู้สึกของคนทั่วไปที่ชอบพูดว่า

"ทุกคนนต้องกินอาหารดีสุด" ทั้งที่ความจริงแล้ว มันเจ๊งหลายร้านนั่นล่ะ

[quote/]


ถ้าวงการธุรกิจรับเหมาก่อสร้าง คำตอบคือ เป็นฝันร้ายที่เป็นความจริงครับ
ธุรกิจรับเหมาหน้าใหม่เกิดขึ้นเป็นหมื่นๆรายทุกปี แต่รอดจากปีแรกประมาณพันกว่าราย
และอยู่รอดเกินสิบปีแค่ร้อยกว่ารายครับที่ประคองตัวอยู่ได้ ยิ่งถ้าให้พัฒนากลายเป็นผรม.เจ้าใหญ่มีชื่อเสียงก็ยิ่งน้อยเข้าไปใหญ่ครับ


เนื่องจากธุรกิจก่อสร้างปัจจุบันเป็น Red Ocean(เป็นคำเปรียบเปรยธุรกิจที่มี Competitor เยอะ ตรงข้ามกับคำว่า Blue Ocean)


การที่ธุรกิจมีการแข่งขันเป็นสิ่งที่ดีครับ เพราะแต่ละธุรกิจต้องพัฒนาศักยภาพทั้งการบริหารการจัดการภายในและภายนอกให้ดียิ่งกว่าเดิมเพื่อรักษาตัวเองให้อยู่ในตลาดได้
ผลคือผู้บริโภคจะได้ประโยชน์ และ Product จะได้พัฒนาขึ้นต่อไปในอนาคต 

ขอบคุณครับ

คือผมมองว่ามันคือระบบที่ไม่มีใครปลอดภัยยน่ะครับ

อย่างที่เคยคุยกันนั่นล่ะ

ระบบที่ไม่สนับสนุนให้คนเก็บเงืนไว้ในธนาคาร
แต่คนกว่า 98.7% ไใมม่สามารถลงทุนทางอื่นได้นอกจากเก้บเงินไว้ในธนาคาร

มันก็อนาถมากแล้วล่ะครับ หากลงทุนมีความเสี่ยงสูงขนาดนี้

อีกตำนานนึง ก็


ผู้พันแซนเดอร์   ที่ทำอะไรก็เจ๊งมาทั้งชีวิต จนรัฐส่งจม.มาหา
ว่าคุณได้สวัสดิการจากรัฐ เพราะอายุ60 รู้ตัวอีกทีแก่ป่านนี้แล้วยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
จนจะไปผูกคอตายอยู่ล่ะ ยังดีแกยังนึกได้ว่ายังไม่เคยทำร้านอาหารเองสังครั้ง

 

อันนี้น่าสนใจว่า ของบางอย่างต้องมาถูกที่ถูกเวลาจริงๆ

แม็ตคโดนัลด์อะไรก็คล้ายๆกัน ตอนแรกเป็นร้านแบบภัะตตาคารด้วยซ้ำ แต่สุ้แนวฟาสฟู๊ดที่แยกมาของตนเองไม่ไ้ด

โน้ต อุดมขาดทุน แต่ราจได้จากเดี่ยว, เล่นหนัง, ออกรายการนู่นนี่เท่าไหร่ ล้มบนฟูก ซักพักก็ทำธุรกิจใหม่


ป๋าเทพก็เหมือนกัน รายได้สมัยเล่นตลก,แสดงหนัง,พิธีกรรายการต่างๆเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แค่เยอะพอจนเอาเงินไปละลายธุรกิจให้เจ๊งได้หลายๆรอบ


คนมีต้นทุนเยอะกว่า ก็มีโอกาสสำเร็จมากกว่าคนต้นทุนน้อย


เหมือนคุณไปเล่นเกม arcade คนจนมีเงินแค่ 30 บาท เล่นได้แค่รอบเดียว คนเล่นจนเคลียร์มีน้อยมาก


ขณะที่คนรวย พกเงินมา 3 ล้าน continue ได้แสนครั้ง มันก็ต้องมีครั้งที่เคลียร์ได้แหละ 

ก็นั่นล่ะครับ มีคนแวซว่าป่าเทพเจ๊ง

แต่ผมว่าเพราะป๋าเทพแกลงทุนทำบ่อยมากวก่า
ทั้งที่เราหากตามข่าว สมรักษ์ก็ทำธุรกิจเจ๊งเหมือนกัน

แต่ชือ่เสียงทางนั้นไม่เท่าป๋าเทพ

แสดงวง่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแล้วล่ะครับในระบบแบบนี้
ที่พยายามบีบให้คนลงทุนประกอบกิจการ แต่กลับเจ๊งในกิจการทุกครั้งยิ่งกว่าการพนันเสียอีก

[nosta]

อันนี้เคยอ่านเป็นสถิติของอเมริกาไม่ใช่ไทยนะ ปีแรกเจ๊งครึ่งนึง ถ้ารอดไปได้ อีก 2 ปีเจ๊งอีกครึ่ง รอดไปได้ อีก4ปีเจ๊งอีกครึ่งถ้าทำธุรกิจตอน 30 กว่าจะเกษียณรอดได้ไม่เยอะหรอกครับ

[sariora123]

อีกคน ตำนาน เจ้าของผู้สร้างแบรน ช็อกโกแลท เฮอร์ชี่ 


ถ้าประวัติพี่แกผมฟังมาไม่ผิดคือ สมัยหนุ่มๆ ลงทุนทำธุรกิจเจ๊ง ไป 2 ครั้ง


ตั้งกลับไปอยู่บ้านเก่า เป็นคนส่งนมอยู่ราวๆ 20 กว่าปี จนมาทำนมช็อกโกแล็ตขาย
แล้วก็มาทำ ช็อกโกแล็ท เฮอร์ชี่ ขายนี่แหละ


แม็คโดนัลก็ ตามแบบในหนัง ครับ คือ2พี่น้องที่สร้างแบรนมา ก็เอาตัวไม่รอดตอนขยายสาขา
ส่วนคนที่มาทำให้ดังตอนหลังนั่นก็เอาตัวไม่รอดพอกันในเรื่องคุมคุณภาพ จนได้ที่ปรึกษา
เปรี่ยนแนวคิดการทำธุรกิจ จากร้านอาหาร กลายเป็นแนวอสังหา (แต่จริงๆก็ร้านอาหารนั่นแหละ)
เลยไปรอดได้ และคุมคุณภาพได้อยู่หมัด   หลักๆ มาจาก เปรี่ยนจากมิลเช็ค ที่ต้องใช้ไอติมทำ
ไปใช้มิลเช็คแบบซองผสมน้ำแข็งแทน ทำให้ลดต้นทุนไปได้เยอะมาก(สมัยก่อนค่าไฟจากห้องแช่แพงมาก)
เลยขยายสาขาได้ เพียบ  แต่พอดัง รวยแล้วก็กลับมาทำมิลเช็คจากไอติมเหมือนเดิม

[providence_gundam]

[quote/]

แสดงว่าคำนวณตามอัตราส่วนประสบความสำเร็จน้อยกว่าล้มเหลวร้อยเท่านี่เรือ่งจริงไม่ใช่คำเปรียบเปรยสินะครับ

ผมสะกิดใจเรือ่งนี้ตรงที่ วอเรนบัฟเฟตมองว่าการลงทุนทำธุรกิจคือความเสี่ยงน่ะครับ

ผมสังเกตพวกนี้คือคนที่รอบคอบยและขี้เหนียวเอามากๆหากพูดจาภาษาคนทั่วไป

อะไรที่ไม่มั่นใจพวกเขาไม่ทำ
หากพวกเขามองว่าเสี่ยงสูงก้น่าจะเสี่ยงสูงจริงๆ
[quote/]

ไปเจอคนบ่นในศาลมาน่ะครับ
ว่านโยบายทักษิณให้คนขายส้มตำกู้ห้าหมืนบาท

แต่ร้า่นที่เอามาเป็นหลักประกันนั้นเช่าเขาอยู่

นิติกรก็บ่นกัน ผมคิดเรือ่งนี้มาหลายปี
แสดงว่าคนจนจริงๆ ไม่มีสินทรัพย์ ไม่มีสิทธิเข้าถึงเงินกู้แม้แต่ห้าหมื่น

และร้านส้มตำ ก็ไม่ใช่ธุรกิจที่ควรจะเสี่ยงอะไรขนาดนั้นตามความรู้สึกของคนทั่วไปที่ชอบพูดว่า

"ทุกคนนต้องกินอาหารดีสุด" ทั้งที่ความจริงแล้ว มันเจ๊งหลายร้านนั่นล่ะ

[quote/]

ขอบคุณครับ

คือผมมองว่ามันคือระบบที่ไม่มีใครปลอดภัยยน่ะครับ

อย่างที่เคยคุยกันนั่นล่ะ

ระบบที่ไม่สนับสนุนให้คนเก็บเงืนไว้ในธนาคาร
แต่คนกว่า 98.7% ไใมม่สามารถลงทุนทางอื่นได้นอกจากเก้บเงินไว้ในธนาคาร

มันก็อนาถมากแล้วล่ะครับ หากลงทุนมีความเสี่ยงสูงขนาดนี้
[quote/]
อันนี้น่าสนใจว่า ของบางอย่างต้องมาถูกที่ถูกเวลาจริงๆ

แม็ตคโดนัลด์อะไรก็คล้ายๆกัน ตอนแรกเป็นร้านแบบภัะตตาคารด้วยซ้ำ แต่สุ้แนวฟาสฟู๊ดที่แยกมาของตนเองไม่ไ้ด
[quote/]
ก็นั่นล่ะครับ มีคนแวซว่าป่าเทพเจ๊ง

แต่ผมว่าเพราะป๋าเทพแกลงทุนทำบ่อยมากวก่า
ทั้งที่เราหากตามข่าว สมรักษ์ก็ทำธุรกิจเจ๊งเหมือนกัน

แต่ชือ่เสียงทางนั้นไม่เท่าป๋าเทพ

แสดงวง่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแล้วล่ะครับในระบบแบบนี้
ที่พยายามบีบให้คนลงทุนประกอบกิจการ แต่กลับเจ๊งในกิจการทุกครั้งยิ่งกว่าการพนันเสียอีก

ป๋าเทพ เป็นตำนานเพราะอีโก้สูงเข้าขั้นดักดานเลย เจ๊งเพราะตัวเองล้วนๆ

[Rumia]

[quote/]

แสดงว่าคำนวณตามอัตราส่วนประสบความสำเร็จน้อยกว่าล้มเหลวร้อยเท่านี่เรือ่งจริงไม่ใช่คำเปรียบเปรยสินะครับ

ผมสะกิดใจเรือ่งนี้ตรงที่ วอเรนบัฟเฟตมองว่าการลงทุนทำธุรกิจคือความเสี่ยงน่ะครับ

ผมสังเกตพวกนี้คือคนที่รอบคอบยและขี้เหนียวเอามากๆหากพูดจาภาษาคนทั่วไป

อะไรที่ไม่มั่นใจพวกเขาไม่ทำ
หากพวกเขามองว่าเสี่ยงสูงก้น่าจะเสี่ยงสูงจริงๆ
[quote/]

ไปเจอคนบ่นในศาลมาน่ะครับ
ว่านโยบายทักษิณให้คนขายส้มตำกู้ห้าหมืนบาท

แต่ร้า่นที่เอามาเป็นหลักประกันนั้นเช่าเขาอยู่

นิติกรก็บ่นกัน ผมคิดเรือ่งนี้มาหลายปี
แสดงว่าคนจนจริงๆ ไม่มีสินทรัพย์ ไม่มีสิทธิเข้าถึงเงินกู้แม้แต่ห้าหมื่น

และร้านส้มตำ ก็ไม่ใช่ธุรกิจที่ควรจะเสี่ยงอะไรขนาดนั้นตามความรู้สึกของคนทั่วไปที่ชอบพูดว่า

"ทุกคนนต้องกินอาหารดีสุด" ทั้งที่ความจริงแล้ว มันเจ๊งหลายร้านนั่นล่ะ

[quote/]

ขอบคุณครับ

คือผมมองว่ามันคือระบบที่ไม่มีใครปลอดภัยยน่ะครับ

อย่างที่เคยคุยกันนั่นล่ะ

ระบบที่ไม่สนับสนุนให้คนเก็บเงืนไว้ในธนาคาร
แต่คนกว่า 98.7% ไใมม่สามารถลงทุนทางอื่นได้นอกจากเก้บเงินไว้ในธนาคาร

มันก็อนาถมากแล้วล่ะครับ หากลงทุนมีความเสี่ยงสูงขนาดนี้
[quote/]
อันนี้น่าสนใจว่า ของบางอย่างต้องมาถูกที่ถูกเวลาจริงๆ

แม็ตคโดนัลด์อะไรก็คล้ายๆกัน ตอนแรกเป็นร้านแบบภัะตตาคารด้วยซ้ำ แต่สุ้แนวฟาสฟู๊ดที่แยกมาของตนเองไม่ไ้ด
[quote/]
ก็นั่นล่ะครับ มีคนแวซว่าป่าเทพเจ๊ง

แต่ผมว่าเพราะป๋าเทพแกลงทุนทำบ่อยมากวก่า
ทั้งที่เราหากตามข่าว สมรักษ์ก็ทำธุรกิจเจ๊งเหมือนกัน

แต่ชือ่เสียงทางนั้นไม่เท่าป๋าเทพ

แสดงวง่ามันต้องมีอะไรแปลกๆแล้วล่ะครับในระบบแบบนี้
ที่พยายามบีบให้คนลงทุนประกอบกิจการ แต่กลับเจ๊งในกิจการทุกครั้งยิ่งกว่าการพนันเสียอีก

ความจริงมันต่ำกว่า1%อีกครับเอาจริงแค่หนึ่งในหมื่นยังไม่ได้เลยครับ คนที่ทำสำเหร็จต่างหากครับที่เรียกว่าลงทุนร้อยครังทำสำเหร็จ1ครังนะ ไม่ไช่คนลงทุนร้อยคนมีคนทำสำเหร็จ1คนครับคนที่ทำสำเหร็จแล้วไม่ว่าใครก็จะมีการล้มเหลวในการลงทุนครับ เช่นอิชิตันล้มเหลวในการขายน้ำจับเลี้ยงโอเลี่ยงชาดำเย็นถัวต้มขนมอืมราวๆเกือบร้อยรายการ ที่ตันลงทุนมีแค่1ที่ลงทุนได้ผลตอบแทนสูงที่เหลือไม่ล้มเหลวก็ได้กำไรนิดหน่อย นี่คือความหมายของหนึ่งในร้อยที่แท้จริงครับในความเป็นจริงคนปกติลงทุนทำอะไรสักอย่าง ไม่มีคนประสบความสำเหร็จได้กำไรกลับมาจนเรียกว่าประสบความยำเหร็จง่ายๆครับ คนไทยกี่ล้านคนครับที่ลงทุนแล้วคนทำได้หลักร้อยผมว่ายังไม่ถึงเลย ต่างชาติก็เช่นกันเหตุผลคือผู้มาที่หลังจะยากกว่าคนเริ่มจนสำเหร็จไปก่อนแล้วยากมาก ผมยกตัวอย่างง่ายๆ7-11มันก็คือการลงทุนร้านสะดวกซื้อในไทย ที่ต่างชาติมีสาระพัทแบรนและเงินลงทุนหรือเส้นสายไม่น้อยไปกว่า7-11แต่ทำใมเค้าถึงไม่มาลงทุน เพราะ7-11คุมตลาดไปแล้วการจะสร้ามาแข่งจึงยากและไม่คุ้มทุนสู้ไปเปิดตลาดใหม่จะลงทุนน้อยกว่ากำไรเยอะกว่านั้นเอง นี่ขนาดพวกทุนหนายังคิดแบบนี้การลงทุนใหม่ๆจึงยากจะทำแข่งกับเจ้าเดิมครับ

[deaddy]

สรุปง่ายๆครับ มันจะมีเฟสของธุระกิจทุกอัน


ง่ายๆตามสไตล์ผมคือ ก่อตั้ง เติบโต สงคราม ปกครอง 


ส่วนใหญ่ไปตายช่วงเฟส สงคราม กับ ก่อตั้งครับ


คือหลายธุระกิจ โมเดลโอเค แต่ยังไม่ทันจะสร้างตลาดก็ตายก่อน เพราะวางแผนเปิดตัวพลาดมั่ง เงินทุนไม่พอมั่งนู่นนี่นั่น


พอเปิดตัว สร้างฐานได้ ก็จะขยายๆ
จนในที่สุดก็ไปเตะตาขาใหญ่ ที่อาจจะไม่ได้อยู่ในตลาดเดียวกัน หรือ อาจจะเป็นคู่แข่งต่างเมืองก็ช่าง


สุดท้ายก็จะมีคู่แข่งที่โหดๆโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
พอทำสงครามจบ ก็ขยายๆจน ปกครองทั่วประเทศได้


สรุปคือ บททดสอบมันเยอะครับ
หลักๆคือต้องเก่ง แถมต้องชนะคู่แข่ง
แล้วธุรกิจ 99% เป็นธุรกิจที่ขอแค่ทุนถึง ก็ลงมาแข่งได้


ญาติผมเจอเบทาโกร ทุบตลาดยอมขายขาดทุนเป็นปีๆ
จนคู่แข่งตายไป 80% แล้วมันค่อยหยุด
ส่วนใหญ่จะไม่เจ๊งได้ไงครับ เล่นทุบตลาดกัน

[deaddy]

อีกตำนานนึง ก็


ผู้พันแซนเดอร์   ที่ทำอะไรก็เจ๊งมาทั้งชีวิต จนรัฐส่งจม.มาหา
ว่าคุณได้สวัสดิการจากรัฐ เพราะอายุ60 รู้ตัวอีกทีแก่ป่านนี้แล้วยังทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน
จนจะไปผูกคอตายอยู่ล่ะ ยังดีแกยังนึกได้ว่ายังไม่เคยทำร้านอาหารเองสังครั้ง

ตำนานนี้ ถ้าผมจำไม่ผิด
ที่ kfc เจริญรุ่งเรืองได้ทุกวันนี้ เพราะผู้พันขายกิจการทิ้งครับ  


ถ้าจำไม่ผิดแกโตแค่ระดับ sme พอขายให้นายทุนมันเลยเติบโตไปทั่วโลกครับ
แต่ก็รู้สึกยังถือหุ้นอยู่นิดหน่อยครับตอนขาย


รายละเอียดไม่แน่ใจ แต่น่าจะราวๆแค่สาขาแรกมั้งที่แกทำ
ที่เหลือเป็นนายทุนทำหมดเลย ไม่แน่ใจลูกหลานแกได้ส่วนแบ่งไหม

[samuison]

อันนี้เคยอ่านเป็นสถิติของอเมริกาไม่ใช่ไทยนะ ปีแรกเจ๊งครึ่งนึง ถ้ารอดไปได้ อีก 2 ปีเจ๊งอีกครึ่ง รอดไปได้ อีก4ปีเจ๊งอีกครึ่งถ้าทำธุรกิจตอน 30 กว่าจะเกษียณรอดได้ไม่เยอะหรอกครับ

ขอบคุณครับ ผมกำลังวิเคราะห์ว่าทำไมวอเรนบัฟเฟตเลือกลงทุนในหุ้น แทนที่จะประกอบกิจตการอื่น ตอนแกโขชว์ขช้อมูลว่าบริษัทใหญ่ๆท็อปห้าท็อปสิบ ผ่านไปสิบปีไม่เหมือนเดิม แสดงว่าการแข่งขันสูงมาก

[quote/]


ตำนานนี้ ถ้าผมจำไม่ผิด
ที่ kfc เจริญรุ่งเรืองได้ทุกวันนี้ เพราะผู้พันขายกิจการทิ้งครับ  


ถ้าจำไม่ผิดแกโตแค่ระดับ sme พอขายให้นายทุนมันเลยเติบโตไปทั่วโลกครับ
แต่ก็รู้สึกยังถือหุ้นอยู่นิดหน่อยครับตอนขาย


รายละเอียดไม่แน่ใจ แต่น่าจะราวๆแค่สาขาแรกมั้งที่แกทำ
ที่เหลือเป็นนายทุนทำหมดเลย ไม่แน่ใจลูกหลานแกได้ส่วนแบ่งไหม

แม็คโดนัลก็คล้ายกันครับ
ได้ทุนมาและขยายสาขาไปทั่วโลก แลกกับการต้องลดคุณภาพสินค้าลง

สรุปง่ายๆครับ มันจะมีเฟสของธุระกิจทุกอัน


ง่ายๆตามสไตล์ผมคือ ก่อตั้ง เติบโต สงคราม ปกครอง 


ส่วนใหญ่ไปตายช่วงเฟส สงคราม กับ ก่อตั้งครับ


คือหลายธุระกิจ โมเดลโอเค แต่ยังไม่ทันจะสร้างตลาดก็ตายก่อน เพราะวางแผนเปิดตัวพลาดมั่ง เงินทุนไม่พอมั่งนู่นนี่นั่น


พอเปิดตัว สร้างฐานได้ ก็จะขยายๆ
จนในที่สุดก็ไปเตะตาขาใหญ่ ที่อาจจะไม่ได้อยู่ในตลาดเดียวกัน หรือ อาจจะเป็นคู่แข่งต่างเมืองก็ช่าง


สุดท้ายก็จะมีคู่แข่งที่โหดๆโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้
พอทำสงครามจบ ก็ขยายๆจน ปกครองทั่วประเทศได้


สรุปคือ บททดสอบมันเยอะครับ
หลักๆคือต้องเก่ง แถมต้องชนะคู่แข่ง
แล้วธุรกิจ 99% เป็นธุรกิจที่ขอแค่ทุนถึง ก็ลงมาแข่งได้


ญาติผมเจอเบทาโกร ทุบตลาดยอมขายขาดทุนเป็นปีๆ
จนคู่แข่งตายไป 80% แล้วมันค่อยหยุด
ส่วนใหญ่จะไม่เจ๊งได้ไงครับ เล่นทุบตลาดกัน

หากให้ผมวิเคระาห์เงินทุนนี่สำคัญ หากไม่มีคนช่วยตอนที่ขาดทุนมาหลายปี อีลอนมัสก์ก็ไม่ได้มาถึงตรงนี้ที่ปล่อยจรวดสู่อวกาศได้
ของมันดูเพ้อฝันและแพงเอามากๆ แต่คนเห็นประโยชน์ว่ามันเอาไปทำได้หลายอย่างในเทคโนโลยีนี้

[quote/]
ความจริงมันต่ำกว่า1%อีกครับเอาจริงแค่หนึ่งในหมื่นยังไม่ได้เลยครับ คนที่ทำสำเหร็จต่างหากครับที่เรียกว่าลงทุนร้อยครังทำสำเหร็จ1ครังนะ ไม่ไช่คนลงทุนร้อยคนมีคนทำสำเหร็จ1คนครับคนที่ทำสำเหร็จแล้วไม่ว่าใครก็จะมีการล้มเหลวในการลงทุนครับ เช่นอิชิตันล้มเหลวในการขายน้ำจับเลี้ยงโอเลี่ยงชาดำเย็นถัวต้มขนมอืมราวๆเกือบร้อยรายการ ที่ตันลงทุนมีแค่1ที่ลงทุนได้ผลตอบแทนสูงที่เหลือไม่ล้มเหลวก็ได้กำไรนิดหน่อย นี่คือความหมายของหนึ่งในร้อยที่แท้จริงครับในความเป็นจริงคนปกติลงทุนทำอะไรสักอย่าง ไม่มีคนประสบความสำเหร็จได้กำไรกลับมาจนเรียกว่าประสบความยำเหร็จง่ายๆครับ คนไทยกี่ล้านคนครับที่ลงทุนแล้วคนทำได้หลักร้อยผมว่ายังไม่ถึงเลย ต่างชาติก็เช่นกันเหตุผลคือผู้มาที่หลังจะยากกว่าคนเริ่มจนสำเหร็จไปก่อนแล้วยากมาก ผมยกตัวอย่างง่ายๆ7-11มันก็คือการลงทุนร้านสะดวกซื้อในไทย ที่ต่างชาติมีสาระพัทแบรนและเงินลงทุนหรือเส้นสายไม่น้อยไปกว่า7-11แต่ทำใมเค้าถึงไม่มาลงทุน เพราะ7-11คุมตลาดไปแล้วการจะสร้ามาแข่งจึงยากและไม่คุ้มทุนสู้ไปเปิดตลาดใหม่จะลงทุนน้อยกว่ากำไรเยอะกว่านั้นเอง นี่ขนาดพวกทุนหนายังคิดแบบนี้การลงทุนใหม่ๆจึงยากจะทำแข่งกับเจ้าเดิมครับ

ขอบคุณครับ
ผมไปเจอนิติกรว่าแม่ค้าส้มตำมาในศาลผมถึงคิดเรือ่งนี้น่ะครับ
หรือตอนทีเ่พื่อนผมปฏิิเสธการให้เงินกู้ sme ว่าเงื่อนไขไม่คบเลยดดนเจ้านายเรียกไปดุ
หากมองว่าธุรกิจเจ๊งมากกว่ารุ่งเรือง การปล่อยกู้อาจจะเป็นความเสี่ยงเอามากๆก็ว่าได้

[quote/]


ป๋าเทพ เป็นตำนานเพราะอีโก้สูงเข้าขั้นดักดานเลย เจ๊งเพราะตัวเองล้วนๆ

เหมือนแนวพจน์อานนท์หรือผู้กำกับที่คนดูว่า แต่นายทุนชอบน่ะครับคนทั่วไปมองว่าแกทำหนังไม่ดีห่วยแตก
แต่ก็ระดมทุนมาได้หลายครั้ง แสดงว่าความสามารถในการระดมทุนแกไม่ธรรมดานั่นเอง
อย่างที่ท่าน deaddy ว่า มีเงินทุนพอก็ทำธุรกิจได้
ทักษิณก็เคยขู่ว่าหากลงทุนในสื่อสาร ต้องยอมเผาเงินนับร้อยล้านดอลลาร์ มาตั้งแต่หลายสิบปีก่อนแล้ว

อีกคน ตำนาน เจ้าของผู้สร้างแบรน ช็อกโกแลท เฮอร์ชี่ 


ถ้าประวัติพี่แกผมฟังมาไม่ผิดคือ สมัยหนุ่มๆ ลงทุนทำธุรกิจเจ๊ง ไป 2 ครั้ง


ตั้งกลับไปอยู่บ้านเก่า เป็นคนส่งนมอยู่ราวๆ 20 กว่าปี จนมาทำนมช็อกโกแล็ตขาย
แล้วก็มาทำ ช็อกโกแล็ท เฮอร์ชี่ ขายนี่แหละ


แม็คโดนัลก็ ตามแบบในหนัง ครับ คือ2พี่น้องที่สร้างแบรนมา ก็เอาตัวไม่รอดตอนขยายสาขา
ส่วนคนที่มาทำให้ดังตอนหลังนั่นก็เอาตัวไม่รอดพอกันในเรื่องคุมคุณภาพ จนได้ที่ปรึกษา
เปรี่ยนแนวคิดการทำธุรกิจ จากร้านอาหาร กลายเป็นแนวอสังหา (แต่จริงๆก็ร้านอาหารนั่นแหละ)
เลยไปรอดได้ และคุมคุณภาพได้อยู่หมัด   หลักๆ มาจาก เปรี่ยนจากมิลเช็ค ที่ต้องใช้ไอติมทำ
ไปใช้มิลเช็คแบบซองผสมน้ำแข็งแทน ทำให้ลดต้นทุนไปได้เยอะมาก(สมัยก่อนค่าไฟจากห้องแช่แพงมาก)
เลยขยายสาขาได้ เพียบ  แต่พอดัง รวยแล้วก็กลับมาทำมิลเช็คจากไอติมเหมือนเดิม

ขอบคุณครับ
บางทีผมคิดว่าการมีแนวคิด
"ทำธุรกิจท้องถิ่น" ของพี่นอ้งแม็คโดนัลด์ คงไม่สามารถทำให้แม็คโดนัลดังได้อย่างทุกวันนี้จริงๆนั่นล่ะ
คนที่ทำให้ขยายกิจการได้ ดันเป็นคนสายทนายความเสียได้

[sariora123]

[quote/]


ตำนานนี้ ถ้าผมจำไม่ผิด
ที่ kfc เจริญรุ่งเรืองได้ทุกวันนี้ เพราะผู้พันขายกิจการทิ้งครับ  


ถ้าจำไม่ผิดแกโตแค่ระดับ sme พอขายให้นายทุนมันเลยเติบโตไปทั่วโลกครับ
แต่ก็รู้สึกยังถือหุ้นอยู่นิดหน่อยครับตอนขาย


รายละเอียดไม่แน่ใจ แต่น่าจะราวๆแค่สาขาแรกมั้งที่แกทำ
ที่เหลือเป็นนายทุนทำหมดเลย ไม่แน่ใจลูกหลานแกได้ส่วนแบ่งไหม

ผู้พันถ้าผมจำไม่ผิด เท่าที่เคยดูประวัติ แกเป็นคน ควบคุมคุณภาพครับ
เหมือยเคยมีช่องทำอยู่ว่า หลังๆ แกก็แค่ตระเวณไปดูตามสาขาต่างๆ เพื่อดูมาตรฐานการทำเฉยๆ ซะมากกว่าน
ตรงตามสูตรอเมริกันดรีมแป๊ะเลย ดังมีชื่อเสียง รวย (ขายกิจการ แต่ก็ยังมีส่วนร่วมอยู่หน่อยๆ)
และตำแหน่ง ผู้พัน ได้มาเพราะ แกไปยื่นเรื่องขอ เพราะยังไงซะแกก็เคยเป็นทหาร
แถมสร้างชื่อเสียงให้แก่รัฐ (ตรงชื่อร้านแกนี่แหละ สมัยก่อนนั้นต้องเสียค่าลิขสิทธิ์ชื่อร้านให้กับรัฐเคนตักกี้
เพราะร้านชื่อ เคนตักกี้ ชิกเกน ไฟลน์  (ต่างกับบ้านเราเอาชื่อเมืองชื่อ สถานที่มาตั้งแบลนได้ แต่จดลิขสิทธิ์ไม่ได้นี่แหละมั้ง )
  ทางรัฐเลยต้องจำใจมอบตำแหน่งผู้พันให้แกไป

เมียเก่าแกจำไม่ผิดแกฟ้องหย่าแล้วแต่งงานใหม่    ครับ

ส่วนแม็คโดนัล ประวัติก็ราวๆ ตามแบบหนัง นั่นแหละครับ





นึกถึงเจ้าของลูกชิ้นนายฮั่งเพ้ง 
สมัยแรกๆ ทำแล้วทิ้ง ทิ้งจนหมาไม่แดก คือแกบอกว่าทิ้งเยอะจนหมาไม่กิน
จนกระทั่งมาทำจนดังได้นี่แหละ

บางอย่างนี่มันต้องดื้นดันทุรังไปจนสุด ไม่ชิบหาย ก็ดังกระฉูดเลยสินะ 

[Black7nos]

ธุรกิจจะเจ๊ง มันเจ๊งได้แค่ 2 วิธีครับ
1.Equity = 0 หรือ ติดลบ
2.ไม่สามารถชำระหนี้ตามกำหนดเวลาจนโดนฟ้องร้อง(จะหนี้ระยะสั้นหรือระยะยาวก็ถือเป็นหนี้หมดครับ) ซึ่งส่วนใหญ่ธุรกิจที่เจ๊งจะเจ๊งเพราะหนี้ระยะสั้น อันเกิดจากการซื้อวัตถุดิบหรือจ้างผรม.ย่อยจาก Supplier หรือ Subcontractor แล้วเราชำระช้าจนเขาฟ้องร้องทางแพ่งครับ


ส่วนใหญ่มักจะเป็นข้อ 2 กันมาก


ปัจจุบันการซื้อวัตถุดิบมักจะไม่ได้ซื้อด้วยเงินสด แต่ซื้อด้วยเครดิต จะ 1 เดือน หรือ 2 เดือน ก็แล้วแต่ความเชื่อใจที่ Supplier มีให้กับผู้ซื้อครับ
ถ้าอยากให้เขาเชื่อใจมากๆ เราต้องพยายามจ่ายเงินให้ตรงเวลาครับ


การทำธุรกิจ เราจะต้องเข้าใจพื้นฐาน 3 ตัว
1.บัญชี(Account)
2.ขั้นตอนการจัดซื้อจัดจ้าง(Procurement)
3.ภาษี(Tax)


คนที่ทำธุรกิจแต่ไม่เข้าใจ 3 เรื่องนี้ ทำให้ตายก็เจ๊งครับ เป็นไปตามซุนวูครับ ไม่รู้เขา ไม่รู้เรา รบร้อยครั้ง แพ้ทุกครั้ง
การเข้าใจบัญชีกับขั้นตอนการจัดซื้อจัดจ้าง คือ การรู้ตัวเองครับ
ไม่รู้ตัวเอง ทำอะไรก็ล้มเหลวครับ
เหมือนคนเล่นไพ่ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองมีไพ่ในมือ และไม่รู้ว่าจะเอาไพ่ในมือตัวเองใช้ออกเมื่อไหร่นั่นแหละครับ


ผมถึงย้ำนักย้ำหนาว่าการศึกษาไทยต้องเปลี่ยนหลักสูตรครับ ถ้าอยากสร้างนักธุรกิจใหม่ๆ ต้องให้เรียนพื้นฐานบัญชี พื้นฐานการจัดซื้อจัดจ้าง และพื้นฐานโครงสร้างทางภาษี
ไม่ว่าธุรกิจประเภทไหน หรือ จะทำธุรกรรมที่ไหนในโลก 3 เรื่องนี้ เหมือนกันทั่วโลก เพราะถูกกำหนดเป็นสากลว่าคุณต้องทำตามขั้นตอนอะไรบ้าง


1.บัญชี ต้องเข้าใจ งบดุล งบกำไรขาดทุน และงบกระแสเงินสด
2.การจัดซื้อจัดจ้าง คุณต้องเข้าใจลำดับขั้นตอนว่า กว่าวัตถุดิบจะมาถึงมือคุณ คุณต้องทำอะไรบ้าง และจะจ่ายเงินเมื่อไหร่ โดยวิธีอะไร และอย่างไร
ยกตัวอย่างหยาบๆ เช่น PO(คำสั่งซื้อ) > GRPO(รับของ) > A/P(ตั้งหนี้) > Outgoing(จ่ายเงิน)
3.โครงสร้างภาษีของธุรกิจที่เราทำนั้นเป็นอย่างไร เช่น Material เรา Import หรือไม่ ภาษี Withholding Tax ภาษี VAT เป็นอย่างไร