เพื่อความสุขของผู้อ่านคือคำขวัญ หลอกเอาเงินผู้อ่านคือของจริง
ผมกำลังฝึกเขียนแนวโรมานซ์อยู่น่ะครับ
อาจจะเพราะมีข้อเสียเปรียบที่เป็นผู้ชาย แต่ผมเห็นด้วยกับบางคนที่วิจารณ์ในเว็บ reddit
ว่าชอบมากที่เห็นนางเอกเป็นหมอพิษ แสดงความเก่งกาจ ไม่ให้ใครเอาเปรียบในตอนแรกๆ
แต่พอพระเอกออกโรง นางเอกที่เคยเก่งจะทำอะไรไม่เป็นขึ้นมาทันที
หมายความว่าความจริง ความฟินของผู้หญิงกับผู้ชายคืออย่างเดียวกัน แค่มองต่างมุมหรือเปล่าครับ?
ผมเคยถามในแนวเด็กดีว่า
"นางเอกเก่งขนาดนั้นทำไมไม่เอาง้าวฟันท่านย่ากับฮ่องเต้เสียเลย"
ก็เจอนักเขียนด้วยกันบอกว่าทำอย่างนั้นไม่ได้
ผมกำลังถอดสมการความฟินของนักอ่านอยู่
สรุปได้ว่า
คนอ่านหญิงจะฟินมาก ที่พระเอกแก้ปัญหาในเรื่องให้
แต่ไม่เกี่ยวกับการที่ตนเองแก้ปัญหาด้วยตนเอง
ไม่สามารถเอามีดไปฟันหัวท่านย่าหรือฮองเฮาได้
ต้องให้ฮ่องเต้ส่งท่านย่ากับฮองเฮาไปอาศัยสำนักชีหรือตำหนักเย็นจึงจะสร้างความฟินได้
ปัญหาจะต้องไม่แก้ด้วยความสามารถใช้พิษหรือนักฆ่าที่ตนเองมีอยู่ แต่จะต้องแก้ปัญหาโดยการให้พระเอกรัก และแก้ปัญหาให้แทน
ในสายตาผู้ชายดูเป็นการแก้ปัญหาแบบอ้อมๆอย่างไรชอบกล
แต่ประเด็นที่เคยอ่านเจอคือ ต้องสามารถทำให้พระเอกหลงหัวปักหัวปำ ฆ่าฮ่องเต้ให้อะไรให้ จึงจะฟินนั่นเอง
มีหลายครั้งที่อ่านแนวโรมานซ์หญิงแล้วถามตนเองว่า
"แล้วแม่คุณจะทำอย่างนั้นทำไม๊"
กับอีกอย่างที่ต้องขอชื่นชมในเรื่องแนวนี้ั คือปัญหากับญาตินี่เยอะมาก เรียกว่าหากปัญหาเยอะขนาดนี้ที่วันวันจะไม่ต้องทำอะไรคอยแต่จะตบตีกันอย่างเดียวก็หมดวันแล้วนั่นเอง