[quote/]
ใช่ครับ ผมก็ไม่ค่อยว่าง คือไม่ใช่งานหนักนะครับ
แต่มันเสียเวลา
ส่วนใหญ่เลยเข้ามาอ่านนิดๆหน่อยๆแล้วก็ไปทำอย่างอื่นต่อ
พูดงี้รู้สึกเศร้าหง่ะ มันทำให้นึกถึงตอนประถมปลายกับมัธยมต้น ในตอนที่เพื่อนๆต่างก็เริ่ม
เปลี่ยนแปลงไปตามวัย โดนโฮร์โมนสะกด เป็นทาสโฮร์โมนการเติบโต [ปล่อยทิ้งร้าง]
เพื่อนที่ ยังไม่รู้เดียงสา ให้เผชิญความรู้สึกสับสน ว่าเพื่อนๆเปลี่ยนไปทำไม??
เข้าใจความรู้สึกของเอลฟ์มากๆ เพราะผมเป็นเอลฟ์ เอ๊ย!! สมงสมองยังเด็กตลอดกาล
แล้วก็ทำให้รู้สึก เหมือนเรามองแมว แบบว่า.... เลี้ยงแมว เห็นตั้งกะวันที่คลอดออกมา
วันที่ซุกซน วันที่ดื้อร้องหาตัวผู้ วันที่เสร็จตัวผู้แล้วถูกไล่ออกจากบ้าน วันที่ซมซานกลับ
วันที่คลอด บลาๆๆ จวบจนวันที่แมวหัวหงอก ฮา แมวก็หัวหงอกนะเออ ถ้าเลี้ยงดีๆ
เลี้ยงจนแมวสูงวัย แมวก็หัวหงอก แม้จะเป็นแมวสีดำ ^^
เอาหล่ะ!! ก็แค่เล่นไปเรื่อยๆ ขำเรื่อยๆ คนเก่าไป คนใหม่ก็น่าจะมาเติมเต็ม ยังไงๆ ผมก็
มีชีวิตเป็นอมตะ ข้าพเจ้าไร้ความตาย!! โฮก!!