หลายๆคนอาจจะรำคาญพวกเพื่อนบ้านนะ บางทีเราดันมีบ้านอยู่ใก้พวกงี่เง่าๆ ไมว่าจะเป็นพวกที่ถ้าไปเป็นนักข่าวหรือนักสืบน่าจะรวย หรือพวกโหวกเหวกเสียงดังเหมือนโดนมดกัดของสงวน พวกถามซอกแซกน่ารำคาญ หรือพวกตั้งสมุติฐาน ยุแยงให้บ้านอื่นร้อนเป็นไฟเล่นๆ
ของผมเจอแบบพวกหลังๆครับ คือเพื่อนบ้านที่จู่ๆก็มาตั้งสมมุติฐานมั่วๆแล้วมาพูดใส่พ่อผมว่า "ลูกไม่ดูแลหรอ" ตอนที่แกเดินตลาดช่วงเย็นๆ(4 โมงเย็น) คือแกขาไม่ดี และเป็นเบาหวานด้วย ซึ่งตอนนั้นแกให้ผมไปออกกำลังกายที่เครื่องประจำชุมชน ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะ ยังมีอีกครั้งแบบที่ระบายในกระทู้ก่อน คือตอนนั้นผมยังไม่เลิกงาน ตามตารางคือ 6 โมงเย็น เพื่อนบ้านคนนั้นก็มาพูดกับพ่อผมแบบนี้
ผลคือตอนผมกลับมาบ้านโดนพ่อเหวี่ยงใส่ แล้วดราม่ากระแทกกระทั้นนานมาก ยังดีที่ตอนหลังปรับความเข้าใจได้และแกเปิดใจว่าเพื่อนบ้านคนนั้นมาหาว่าผมไม่ดูแล แล้วบอกว่าเจ็บสุดคือเห็นผมโดนด่า(แต่ที่มาลงกับผมคืออิหยังวะ แต่ก็นี่แหละ เบาหวานช่วงน้ำตาลต่ำด้วย)
สิ่งที่อยากฝากถึงเพื่อนบ้าน : {ต่อจากนี้คือจะเป็นภาษาที่รุนแรงไม่เหมาะแก่เยาวชน เพราะมาจากความอัดอั้นและความแค้นล้วนๆ}มึงไม่รู้อะไรก็หุบปากของมึงเถอะไอ้เหี้ย มาหาว่ากูไม่ดูแลพ่อกู พูดมาได้ มึงไม่เคยรู้อะไรหรอกไอ้ควาย ทุกวันนี้กูได้เที่ยวในที่ที่กูอยากเที่ยวมั้ย งานโปรเจคที่ยังค้างก็มี กูก็ดูแลตลอด กูทั้งล้างจาน ปูที่นอนให้ บางวันกูต้องอยู่จนดึกเพราะบางคืนแกเป็นไข้อีก บางวันกูทำงานสาย บางวันกูต้องลาครึ่งวันเช้าเพราะอ่อนเพลียจากการนอนดึก(บางวันตี4 กว่าจะได้นอน ว่าจะถ่างตาโต้รุ่งแต่ไม่ไหวจริงๆ)จนนอนตื่นสาย เพราะแกขาเป๋(กระดูกผิดรูป รอผ่าตัด ซึ่งโรงบาลแม่งก็เลื่อนผ่าไปอีกเดือนครึ่งเลย) เบาหวาน
ช่วงไหนต่ำตาลต่ำกูโดนเหวี่ยงใส่เวลาทำอะไรพลาดนิดๆหน่อยๆ(เช่น หยิบผิด หาของไม่เจอ) บางวันกูกลับมาจากที่ทำงานกระเป๋ายังไม่ทันวางก็โดนใช้งานทันที บางวันกูจะแวะตลาดซื้อของแต่พ่อกูซื้อของก่อน บอกให้กูกลับบ้านก่อนกูก็กลับก่อนเพราะตลาดมันใกล้บ้าน พอไปถึงพ่อกูนั่งรถตามหลังแล้วดราม่าใส่กูรัวๆว่าทิ้งเค้าทั้งที่บอกให้กลับก่อนแถมไม่ยืนในจุดที่กูจะเห็นจากแท็กซี่ด้วยซ้ำ ล่าสุดคือแกบอกให้กินจากข้างนอกมาไม่มีกับข้าว พอมาถึงแกแทบไม่พูดกับกูแถมลุกมาทำกับข้าว มากระแทกกระทั้นกูว่ารู้สึกยังไงพ่อมึงทำกับข้าวให้แต่มึงกินข้าวจากข้างนอก
กูเล่นโทรศัพท์นิดหน่อยก็หาว่ากูติดโทรศัพท์กว่าน้องสาวกู ทั้งที่กูแค่กำลังวิเคราะห์ละครสั้นเป็นหลักการ กำลังไลน์ตามเพื่อนที่ไม่ยอมมาทำงานกลุ่มซะทีลาเก่งชิบหาย กระแทกใส่กูอีกแล้ว กูเอาหลักฐานให้ดูก็ไม่ดูด่ากูอย่างเดียว ตัดมาที่น้องสาวกูที่โดนเปรียบเทียบกับมัน มันดูแต่ยูทูปพวกเล่นเกมส์บ้าง พวกนักบรรยายเรื่องตลกที่สอดแทรกตรรกะป่วยๆก็มี เล่นเกมส์ เรียกก็ยากแถมทำสีหน้าใส่ กูโดนเปรียบเทียบกับว่าห่วยกว่าน้องสาวพรรค์นี้เพียงเพราะกูเกิดมามีดุ้น ส่วนมันมีฉิม เจ็บสุดคือบอกว่ากูดูแลเค้าเพราะแค่คำสั่งแม่
ดูแลคนป่วยมันเหนื่อยนะ ทรมานกว่าที่คิด รอบตัวไม่มีคนป่วยที่ต้องดูแล หรือถึงป่วยก็เป็นอะไรที่แค่สวดมนต์ก็หายมันก็พูดได้ว่ากูไม่ดี กูเหี้ย ตอนนี้กูถึงจองเวรกับละครทองเนื้อเก้าไม่หยุดไง เพราะธรรมชาติคนเราโดนอะไรมาต้องการที่ระบายไง กูเข้าใจธรรมชาติตรงนี้ แล้วไง...กูก็หาที่ระบายไง ก็ลงกับละครที่พวกมึงๆสรรเสิญละกัน เพราะชีวิตกูตอนนี้ก็เกือบจะเหมือนๆไอ้วันละ ดูแลคนป่วย เป็นกระโถนรองรับอารมณ์ เถียงก็ไม่ได้หลักกตัญญูมันค้ำคอ
แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะ เพราะยังไงกูก็ไม่เป็นแบบที่พวกมึงว่าหรอก เพราะอย่างน้อยพ่อกูก่อนจะป่วยโรคนี้เขาก็ดีกับกู ดูแลกู ทิ้งงานมาหากูตอนกูป่วย ตอนเด็กๆก็ซื้อของเล่นให้เยอะแยะ พากูไปเที่ยวหลายที่ เป็นกำลังหลักในการหาเงินเข้าบ้าน กูมีตรงนี้เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวว่าควรดูแลแก ควรตอบแทนบุญคุณ เป็นบุญคุณจริงๆที่ไม่ใช่ในนามตามกฎหมายหรือบทบาทที่สังคมตั้งให้ กูรักเขาสุดชีวิตนะ กูทนโดนด่าไม่ปริปากเพราะมีตรงนี้เตือนใจไง
แต่ก็นั่นแหละ...เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายบางทีกูปรับโหมดไม่ทันไง บางทีโหมดร้ายเสือกมาตอนกูเหนื่อยจากงานด้วยก็มีน้อยใจบ้าง และพวกมึงไม่ควรจะสะเออะมาเติมเชื้อไฟให้ครอบครัวกูด้วยความขี้เสือก อย่ามาทำตัวแบบเหมือนจะเก่งแต่จริงๆไม่มีสมอง โง่กว่าควาย แล้วเสือกมาตั้งสมมุติฐานโง่ๆพูดให้พ่อกูที่กำลังจิตใจอ่อนแอมาด่ากู และสิ่งที่มึงทำมันส่งผลให้พ่อกูไข้ขึ้นบ่อย การนึกถึงคนป่วยเป็นเรื่องดี แต่ที่จะมองข้ามไม่ได้คือคนดูแลอย่างกูด้วย ยิ่งโรงบาลเลื่อนยิ่งเพิ่มความทรมานให้เจ้าตัว กูก็เหนื่อย เจ็บปวดไม่แพ้กัน ดังนั้นไม่รู้อะไรพวกมึงเงียบ กูไม่ใช่บุคคลสาธารณะที่จะให้ใครมาถ่มถุย มาเยี่ยวใส่ มาชักว่าวใส่ก็ได้ กูไม่เคยเสือกหรือก้าวก่ายเรื่องของพวกมึงสักตัว ดังนั้นอยู่หลุมของมึงไป
ก็ประมาณนี้ครับในส่วนของผม ทุกคนระบายได้เต็มที่ครับ
