อาจไม่เกี่ยวกับวงการการ์ตูนหรือเกมส์นะครับ เป็นวงการขนส่งมวลชน ที่ผมไปวอร์มา ว่ารถไฟด่วนควรเป็นรถแอร์ล้วนในฐานะขบวนรถโดยสารราคาแพง ถ้ายังเป็นรถร้อนเกือบล้วนควรเป็นรถเร็วเพื่อค่าโดยสารจะได้ถูกลง (รถด่วนพัดลมราคาไม่ใช่ถูกๆเหมือนกัน เพราะค่าธรรมเนียม Start 150 บาท +ค่าโดยสารก็แพงบรรลัย แต่คุณภาพเหมือนขอขึ้นฟรี เพราะทั้งเก้าอี้พลาสติก พัดลมห่างชิบหาย ยิ่งตัวหน้าห้องน้ำคือไม่มีพัดลมเลย รถแอร์ที่พ่วงคันเดียวในขบวนนั้นก็กากมาก เก้าอี้แคบแถมหมุนไม่ได้ต้องหันหลังให้ทางรถวิ่งครึ่งคัน)
ทีนี้ผมเจอติ่งรถไฟคนหนึ่ง พยายามจะโหนสถิติ เอาคนจนมาห้อยโหนว่าพวกคนรายได้ต่ำยังมีอีกมาก เหมือนอ่านไม่ละเอียดว่าผมไม่ได้ยกเลิกขบวน แต่ให้ปรับเป็นรถเร็วที่ Start ที่ 20-50 บาท พอย้ำตรงนี้ไปก็อ้างเรื่อง รฟท ขาดทุน มันเคยแอร์ล้วนนะ แต่คนขอมาแบบนี้ โหนว่าเพราะคนไทยโดยสารไม่ยอมจ่ายก็เอาคุณภาพแบบนี้ไป (คุณภาพที่หลุดจากคำว่ามาตรฐานโดยสิ้นเชิง อารมณ์ประมาณเอารถบัสพัดลมหรือรถขนทหารเกณฑ์มาติดห้องน้ำ เก็บค่าโดยสารราคารถ ป.1 กับเอารถป.2 - 47 ที่นั่งมาติดห้องน้ำแล้วเก็บราคารถ VIP)
ตลอดการ Defend คนๆนั้นก็พยายามโหนคนรายได้น้อยแทบจะตลอด พอแทงไปว่าทำไมไม่ลดราคาก็อ้าง รฟท ขาดทุน คนไทยไม่ยอมจ่ายแพงเอง สุดท้ายหางโผล่เพราะดันฝอยเรื่องตัวเองทำวิจัยเรื่องผู้โดยสารรถไฟในมหาลัยนานาชาติ นั่งรถไฟเพื่อวิจัย คนๆนั้นเลือกรถแอร์แต่โกงไปนั่งรถร้อนเป็นช่วงๆเพื่อวิจัย พอไปส่องโปรไฟล์ดูปรากฎว่าถ่ายรูปกับเครื่องบินไม่ซ้ำสายการบินเลย แถมมีรถขับอีก
คนแบบนี้จัดว่า SJW มั้ยครับ
อันนี้เรียกว่า อนุรักษ์นิยม ครับ แต่เป็นสายหนึ่งของอนุรักษ์นิยม
ไม่ใช่ SJW การเป็น SJW คือคุณจะต้องอ้างอิงจากบรรทัดฐานศีลธรรมบางอย่าง ไม่ว่าจะเข้ากับบริบทหรือไม่เข้ากับบริบทก็ตาม
อนุรักษ์นิยมเองก็มีหลายประเภทเหมือนกันครับ เช่น เป็นนักปฏิบัตินิยม นักประเพณีนิยม ฯลฯ
SJW เอง ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นฝ่ายซ้าย ฝ่ายขวาก็เป็นได้ครับ เพราะมันคือการอ้างอิงบรรทัดฐานศีลธรรมบางอย่าง แต่ไม่จำเป็นต้องเหมือนกัน
แต่ดูจากคนนี้ไม่น่าจะใช่ทั้ง SJW หรือ นักอนุรักษ์นิยมแบบนักปฏิบัตินิยม
เพราะถ้าเป็นนักปฏิบัตินิยม คำพูดติดปาก คือ "ประสิทธิภาพ" "ประสิทธิผล" "ผลลัพธ์" และจะต้องมีการวัดความก้าวหน้าของการดำเนินการตลอด จะไม่ใช่ลอยๆไม่มีแผนที่ชัดเจน มีกฎเกณฑ์การปฏิบัติที่ชัดเจน
น่าจะเข้าข่ายนักประเพณีนิยมเสียมากกว่าครับ คือ ต้องการรักษาของเก่าไว้ แต่ไม่จำเป็นต้องสงสัยหรือตั้งคำถามเกี่ยวกับความเหมาะสมก็สิ่งเก่าๆ ขอแค่คงความเก่าความขลังความโบราณเอาไว้ก็พอ
แต่แบบนักประเพณีนิยม คือ กรณีเรามองเขามีเจตนาบริสุทธิ์มองในแง่ดี แต่ถ้ามองในแง่ร้ายเขาอาจจะไม่ใช่นักประเพณีนิยมด้วยครับ เลวร้ายที่สุดเขาอาจจะมีความสุขกับการเห็นคนที่ต่ำกว่าและทำให้ตนเองรู้สึกอยู่สูงกว่า อารมณ์ประมาณพวกไพร่ๆ ก็ใช้ของกากๆแบบไพร่ๆไป พวกไพร่ไม่มีสิทธิใช้ของแบบผู้ดีชนชั้นเจ้านายใช้กัน ซึ่งเป็นแนวคิดของขุนนางและชนชั้นนำอังกฤษในยุคล่าอาณานิคม
อย่างเรื่องกาแฟหรือช็อคโกแล็ตก็เช่นกัน เดิมทีสินค้าเหล่านี้พวกไพร่ไม่มีสิทธิ์ซื้อนะครับ ร้านเขาจะไม่ขายให้แก่ชาวบ้านทั่วไป ต่อให้มีเงินก็ซื้อไม่ได้ คนจะซื้อได้จะต้องเป็นลูกค้าที่เป็นชนชั้นสูง และพวกชนชั้นสูงก็จะไม่ใช่สินค้าของพวกสามัญชนหรือชาวบ้านเช่นกัน
พูดง่ายๆก็คือ การแบ่งชนชั้นวรรณะแหละครับ