ถ้าตายไปเกิดใหม่ในโลก xianxia​ แล้วได้สูตรโกง

[samuison]

สายแพทย์ ถือเป็นสายอาชีพที่มีเกียรติ แต่ไม่สู้นักปรุงยา


คือสเกลพลังแรกๆ นักรักษาจะสำคัญมาก
แต่พอสเกลพลังหลังๆ พวกเทพๆงอกแขนงอกขา เข้าใจระบบร่างกายมนุษย์เข้าใจกฏสวรรค์และโลก


คือพูดง่ายๆ พวกที่ขึ้นสู่ระดับเทพ ทิ้งกายมนุษย์ไปละ เปลี่ยนเป็นร่างอมตะ


ความสามารถในการรักษาพวกนี้เหนือกว่าคนที่เรียนแพทย์มาทั้งชีวิตอีก


อย่างติดพิษ ก็สแกนทั้งร่างกายแล้วใช้พลังขับพิษออก
รึแม้กระทั่งร่างโดนทำลายเหลือแต่วิญญาณ ก็สรา้งร่างใหม่แล้วให้วิญญาณเข้าไปอยู่รึ ไปเข้าร่างคนตาย




เรียกว่าการแพทย์พลังสกลแรกๆสำคัญหลังๆแม่มรักษาตัวเองกันได้หมด

จำได้ว่าพวกฝรั่งเล่นมุกว่า แพทยืสำคัญแม้แต่ในระดับเจ้าเมืองที่จะโดนพวกพิษ ปรสิตแปลกๆหรือ โรคร่างกายเก้าหยินอะไรเทือกนั้นน่ะครับ
ที่ว่าร่างกายพิเศษเฉพาะ สายเลือดเป็นพิษหรืออื่นๆ
และบอกว่าคนที่ไปรักษามักอายุไม่ยืน เพราะไปข้องเกี่ยวกับพวกที่พลังสูงกว่าตนเอง
แต่ก็อย่างว่าล่ะ หากเป็นแพทย์มีชื่อเสียง คนจะฆ่าก็ต้องคิอดหน้าคิดหลังพอสมควร
ฆ่าแพทยือาจจะกลายเป็นศัตรูร่วมของหลายฝ่ายเอาได้ง่ายๆ
เรียกว่า แพทย์อาจจะไม่รักษาข้นที่เกินขีดจำกัดร่างกายของคนธรรมดาไปก็ว่าได้
ส่วนปรุงยานี่คนต้องทานยาตลอด เลยเป็นที่นับหน้าถือตาตลอดมา

ผมมองว่าตระกูลช่างกับวัตถุดิบก็เหมือนเชฟกับวัตถุดิบทำอาหารครับ วัตถุดิบดีไม่ดีมีผล แต่แน่นอนว่าช่างเก่งไม่เก่งก็มีผลเหมือนกัน ถ้าฝืมือช่างไม่ถึง ก็จะดึงคุณค่าของวัตถุขึ้นมาไม่ได้ ตระกูลช่างฝืมือเก่งๆ มันจะคราฟอาร์ติแฟคหรือไอเท็มชั้นสูงมาขายในตลาดได้ ซึ่งอาร์ติอแฟคระดับสูงนี้เองมีคุณค่าแม้กับยอดฝืมือ

ผมมองว่าอาร์ติแฟคคือของโกงที่มีความสามารถพิเศษน่ะครับ
ที่ขีดจำกัดของวิชาธรรมดาไม่สามารถทำได้
ต้องอาศัยอาร์ติแฟคในการทะลวงขีดจำกัด ผสานพลังวิญญาณอะไรก็ว่ากันไป
แต่ของพวกนี้มักอ้างว่าเป็นสมบัติลับ คนทำตายไปหลายหมื่นไปแล้วเป็นต้น

เอาแบบสัประยุทธทะลุฟ้าที่ผมอ่าน
ประมาณว่าคนระดับสูงมาแนะนำคนระดับต่ำแค่นิดหน่อยก็สร้างคนคนนั้นเป็นยอดฝีมือในรุ่นเดียวกันได้แล้วในด้านปรุงยา

ปรุงยา ผมมองว่าคล้ายการเล่นแร่แปรธาตุคือ มันเป็นงานอดริเรกของคนรวย
ที่ต้องอาศัยวัตถุดิบและอาจารย์สอนประกบอย่างละเอียด
ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับผลาญของแพงไปเล่นๆ
การที่คนจะมั่วๆคิดสูตรยาได้เองน่ะ ตามทฤษฎีเป็นไปได้ แต่จะหมดตัวก่อน
ไม่มีใครเก่งขนาดทำทุกอย่างได้เลย
ตค้องผ่านการอบรมสั่างสอนมาก่อน
วิชาปรุงยา อาร์ติแฟค ดูเป็นศาสตร์ที่ต้องอาศัยสมาธิและความรู้สูงมาก
ที่ผมทว่านักปรุงยาได้รับการนับถือ เอามาจากเรื่องสัประยุทธทะลุฟ้าน่ะครับ

อ้างประมาณว่า พอเป็นนักปรุงยาชั้นสูงก็จะมีสิทธิพิเศษต่างๆมากมาย
และเกี่ยวเนื่องกับไฟวิเศษและการควบคุมลมปราณอย่างละเอียดกว่าคนในขั้นเดียวกันด้วย ทำให้โจมตีข้ามขั้นได้
เพราะตัวเราไม่ได้ทานลูกหลานเราก็ได้ทานในตอนฝึกวิชาว่าอย่างนั้น

[samuison]

@Fv5v7


@deaddy

@Black7nos

ขอรบกวนหน่อยครับ
ตอนนี้ผมกำลังจะแต่งนายน้อยไปใน Otome

ความสามารถความรู้ทั่วไปของนายน้อยนี่มีอะไรบ้างครับ์
ประมาณที่ไม่ใช่การบ่มเพาะพลังหรือการต่อสู้

ส่วนใหญ่นายน้อยก็จะ แต่งกลอน วาดภาพ ชนไก่ เลี้ยงสุนัจ ปลูกต้นไม้ อะไรเทือกนั้นใช่ไหมครับ?
กำลังนึกว่าแนวคิดการปกครองของนายน้อยจริงๆมันจะออกมาแนวไหน
พวก Otome มัีกจะเล่นมุก การเมืองการเงิน ศาสนาต่างๆ
แต่นายน้อยไม่สนใจ
การบริหารบ้านเมืองให้พวกขี้ข้าทำไปก็พอ
ผมลองนึกพล้อตอยู่ในหัว ให้นายน้อยไปใน Otome นี่ความรู้สึกประมาณให้ไซตามะ One punch man ไปเลยครับ
เป้นบทพิสูจน์ว่าปัญหาทุกอย่างแก้ได้ด้วยการใช้ความรุนแรง
นายน้อยจะมีความรู้สึกมองชาวบ้านเหมือนของประดับฉาก
และบริหารสไตล์
-ถ่ายทอดวิชาให้องครักษ์-มอบหมายงานให้เสมียนและขี้ข้าบริหารราชการแผ่นดิน-สั่งให้รวบรวมหินเวทมนตร์และสมุนไพรทั้งหมดมาให้นายน้อย-ใครขัดคำสั่งประหารทั้งตระกูลแบบไม่แคร์สื่อ-องครักษ์ไปกระทืบทุกคนที่ขวางหน้าได้ตามสบาย อย่าให้มีปัญหามากวนนายน้อยที่ฝึกวิชาก็พอ

...คือ ผมลองวิเคราะห์การบริหารดูดีดีก็รู้สึกว่าวิธีของนายน้อยอาจจะได้ผลก็ได้นะครับ?คือผลลัพธ์คือ คนโลภ ข้าราชการชั่ว ก็จะรีดภาษีให้นายน้อย ใครหือ องครักษ์ก็ไปกระทืบ
บริหารแบบไม่สนใจ ข้าราชการกังฉิินจะชอบ แต่ทางองครักษ์ก็จะแข็งแกร่งที่สุดจริงมีจุดอ่อนที่มีจำนวนน้อยอาจจะทำได้แค่รักษาความสงบในท้องถิ่นแต่แค่นั้นก็เพียงพอที่จะกระทืบชาวบ้านที่ขัดขืนและทำการรีดภาษี
"แผ่นดินนี้เป็นแผ่นดินของคนในใต้หล้า แผ่นดินของผู้กล้ามีปัญญา ไม่ใช่ของคนขี้ขลาดอ่อนแอ"
ใช้เหตุผลว่า "ข้าคือคนที่แข็งแกร่งที่สุด มีหมัดใหญ่ที่สุด คนทั้งหมดต้องฟังข้า ใครหือมาสู้กับข้าได้"
ผมกะจะเล่นมุกแบบล้อเลียนแนวพวกนี้ ที่ว่ามีเขจ้าชายหลายคนแต่ละคนก็ถนัดคนละอย่างตามรู๊ทนางเอกOtomeแต่นายน้อยที่มาเกิดเป็นรัชทายาทไม่สนใจการปกครองบ้านเมืองเรื่องไร้สาระ
ของพรรค์นั้นเป็นงานของขี้ข้า เสมียนรับใช้ ผู้นำไม่ควรจะเอามาคิดให้เปลืองสมอง
-ปัญหาเรื่องการตั้งทายาทหากมีภริยาและลูกหลายคน? จะสนทำไมในเมื่อข้าเป็นอมตะ-ปัญหานางเอกเป็นแค่สามัญชน? ไร้สาระ นางมีพลังธาตุแสงหายาก มีคุณค่าต่อการบ่มเพาะพลังของข้า-เกิดข้าวยากหมากแพง? ไปบุกเมืองข้างเคียงเอาสิ แค่นี้ต้องให้บอก
บ้านเมืองจะเป็นอย่างไรล่ะครับ?

[Fv5v7]

แพ้ทางพวกสายวิทยาศาสตร์ครัย อย่างเร็ว ทนหมัดไม่ใช่ทนยาพิษหรือรังสีพิฆาตินะครับ ในจะความร้อนหรือแรงดันอากาศอีก

[deaddy]

นายน้อยต้องดูเซ็ตติ้งก่อนไปด้วย
1. อายุ ถ้า 10-15 วิชาจะพื้นฐาน ค่อนข้างโง่กว่าปรกติในเรื่องทั่วไป แต่วิชาสำหรับนายน้อยจะเก่งมาก
เคล็ดวิชาก็ยังงั้นๆ
อายุ 15-23 จะเริ่มสนกิจการครอบครัวในระดับนึง วิชาจะสูงขึ้น

อายุ 23-30 ไม่ได้สนใจกิจการมากขึ้นหรอก แต่เรื่องหาตังจะเก่งขึ้นมาก แล้ววิชาก็จะสูงขึ้น

ถ้าอยากเขียนแนวชิวๆแบบนายน้อย แล้วไปปฏิวัติที่ต่างโลก ต้องเอาอายุมากนิดนึง
แต่ถ้าเอาฮาไม่สนสามัญสำนึก ยิ่งชาติอายุก่อนน้อยๆจะดี เพราะก่อนนี้ก็ไม่ได้ฉลาดมาก
ส่วนวิชา ถ้าอายุน้อยก็ยังฝึกไปไม่ถึงไหน ถ้าจะให้ฝึกวิชาได้ดีด้วยควรจะมีของเทพติดตัว

2 ตำแหน่งเดิม ถ้าเป็นพวกรัชทายาท มักจะได้คุมทหาร แต่ถ้าเป็นนายน้อยพ่อค้าก็จะหาเงินเก่ง
ถ้าเป็นนายน้อยพรรคใหญ่ ก็มักไม่ได้ทำไรนอกจากฝึกวิชา
3 เมียเก่า ถ้าเคยมีเมียมาแล้วจะหื่นมาก แต่ถ้าซิง พอย้ายโลกก็จะอีกแบบนึง
4 สามัญสำนึกในมูลค่าทรัพย์สิน  ต่างตระกูล ต่างโลก ต่างเผ่า ความสำคัญในแต่ละอย่างไม่เท่ากันแน่นอน
บางตระกูลเน้นเงิน บางตระกูลเน้นพลัง ของบางอย่างไร้ค่าเพราะคนไม่รู้วิธีใช้ การเดินทางไปต่างโลกทำให้เหมือนเห็นทองเต็มพื้นแต่ไม่มีคนสนใจ

[samuison]

แพ้ทางพวกสายวิทยาศาสตร์ครัย อย่างเร็ว ทนหมัดไม่ใช่ทนยาพิษหรือรังสีพิฆาตินะครับ ในจะความร้อนหรือแรงดันอากาศอีก

ที่ผมนึกถึงแนวโอโตเมะ อย่างลูกสาวดยุคที่มีการวางแผนพัฒนาบ้านเมืองน่ะครับ
พวกคุณเธอก็ไม่ได้สนวิทยาศาสตร์เช่นกัน
คนที่สนวิทยาศาสตร์มักจะออกแนวเนิร์ดอย่างพวกเราครับ
พวกโอโตเมะ มักจะเป็นสาว OL สายบริหารว่าอย่างนั้น

นายน้อยต้องดูเซ็ตติ้งก่อนไปด้วย
1. อายุ ถ้า 10-15 วิชาจะพื้นฐาน ค่อนข้างโง่กว่าปรกติในเรื่องทั่วไป แต่วิชาสำหรับนายน้อยจะเก่งมาก
เคล็ดวิชาก็ยังงั้นๆ
อายุ 15-23 จะเริ่มสนกิจการครอบครัวในระดับนึง วิชาจะสูงขึ้น

อายุ 23-30 ไม่ได้สนใจกิจการมากขึ้นหรอก แต่เรื่องหาตังจะเก่งขึ้นมาก แล้ววิชาก็จะสูงขึ้น

ถ้าอยากเขียนแนวชิวๆแบบนายน้อย แล้วไปปฏิวัติที่ต่างโลก ต้องเอาอายุมากนิดนึง
แต่ถ้าเอาฮาไม่สนสามัญสำนึก ยิ่งชาติอายุก่อนน้อยๆจะดี เพราะก่อนนี้ก็ไม่ได้ฉลาดมาก
ส่วนวิชา ถ้าอายุน้อยก็ยังฝึกไปไม่ถึงไหน ถ้าจะให้ฝึกวิชาได้ดีด้วยควรจะมีของเทพติดตัว

2 ตำแหน่งเดิม ถ้าเป็นพวกรัชทายาท มักจะได้คุมทหาร แต่ถ้าเป็นนายน้อยพ่อค้าก็จะหาเงินเก่ง
ถ้าเป็นนายน้อยพรรคใหญ่ ก็มักไม่ได้ทำไรนอกจากฝึกวิชา
3 เมียเก่า ถ้าเคยมีเมียมาแล้วจะหื่นมาก แต่ถ้าซิง พอย้ายโลกก็จะอีกแบบนึง
4 สามัญสำนึกในมูลค่าทรัพย์สิน  ต่างตระกูล ต่างโลก ต่างเผ่า ความสำคัญในแต่ละอย่างไม่เท่ากันแน่นอน
บางตระกูลเน้นเงิน บางตระกูลเน้นพลัง ของบางอย่างไร้ค่าเพราะคนไม่รู้วิธีใช้ การเดินทางไปต่างโลกทำให้เหมือนเห็นทองเต็มพื้นแต่ไม่มีคนสนใจ

ขอบคุณครับ
คือผมกะจะใช้สิ่งที่เรียกว่า "ตลกซีเรียส"ประมาณกินทามะน่ะครับ

ตามคติของตลกที่ดี
"ตลกแต่ต้องมีความตึงเครียดนิดหนึ่งให้คนรู้สึกว่ามันจริงจัง"
หากไร้สาระมากไปคนจะไม่อินไปด้วยในความตลกน่ะครับ

ว่าแต่ตอนอายุสามสิบ ผมว่าน่าจะเเป็นช่วงที่ดีนะครับ คือพอมีสกิลพอสมควร
มุกที่ผมคิดไว้คือ ประมาณนายน้อยที่จะแพ้ประมาณตอนที่ห้าร้อยกว่าๆน่ะครับ
คือ ไม่กระจอกขนาดเด็กเกรียนในหมู่บ้านแรก แต่ก็ไม่ถึงขั้นประมุขพรรคมาร
ประมาณขั้นพลังคือ อัจฉริยะของสำนัก
"โอ้ศิษย์พี่ใหญ่ช่างเป็นมังกรในมวลมนุษย์ยยิ่งนัก เอาชนะศิษย์คนโปรดของห้าสำนักใหญ่ได้ตั้งแต่อายุเท่านี้ วันนี้ข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว" ประมาณนี้น่ะครับ

คึอ ผมกำลังจำนึกว่า นายน้อยนี่ แกมีเรื่องการบริหารอยู่ในหัวสักนิดบ้างไหม?

มุกที่ผมคิดจะใช้คือ "ผ่านตาไม่ลืมเลือน" "ดูค่ายกลออกในพริบตาเดียว"ฯลฯ
ที่มันชอบโม้กันในเรื่องเป็นคำพูดผ่านๆ ให้นายน้อยทำอย่างนั้นได้จริงๆให้เห็นในอีกโลกน่ะครับ

ว่าวิชาท่องจำ นายน้อยจำได้หมด เนื่องจากมีสมองขี้โกง ขี้โม้อย่างที่ว่าหรือจำคาถาที่พวกOtome ใช้ได้ในพริบตาเดียวและมองการไหลของพลังและค่ายกล วงเวทย์ต่างๆออกในพริบตาเดียวอย่างที่ชอบโม้ไว้
แต่ปัญหาคือ นิสัยของนายน้อยที่ตีหัวหมา ด่าแม่เจ๊กนี่ล่ะครับ

ที่ว่าช่วง 30 จะหาเงินเก่งมากขึ้นนี่อย่างไรครับ?

หรือจะเล่นมุกนายน้อยไปล่าสัตว์ประหลาดแล้วมาส่งร้านยา หาเลี้ยงดินแดนของตนเอง?
เรื่องเมียเก่า ประมาณมุกหญิงรับใช้เด็กๆที่ครอบครัวเหมือนกับอนุญาตเป็นนัยๆว่าให้มีอะไรด้วยน่ะครับ
แต่ปรกตินายน้อยที่มันขยันฝึกวิชามักจะไม่สนใจเรื่องอื่นๆ นอกจากฝึกวิชาและไปอวดวิชาของตนเองโดยการตีหัวนายน้อยบ้านอื่น
..
ถูกแล้วครับผมกะจะเล่นมุกของมีค่าที่คนไม่รู้ล่ะครับ
ประมาณโลก Otome Mob บอกว่ามีพลังเวทย์อยู่ในโลกมากเกินไป
ถ้านายน้อยมาก็หวานหมูเลยว่าพลังเวทืย์ทั้งโลกเป็นของตูคนเดียวไม่มีคนสนใจ
หรือหินพลังเวทย์ในแบบแฟนตาซีก็หายากจริง ราคาแพง แต่ว่า ก็ไม่ถึงขนาดบ้าเลือดแย่งกันแบบมิติของนายน้อย
ผมเจอในเด็กดีเขียนมุกว่าพลังวงเวทยบ์คือพลังที่บริสุทธ์กว่าปราณทั่วไผปหรือครับ?
ผมเจอมุกหนึ่งของฝรั่งฝช้ประมาณว่า มันเหมือนกับว่าหากจะใช้ต้องกลั่นเป็นพลังปราณอีกทีแต่ก้นับว่าดูดกลืนง่ายกว่าปราณตามธรรมชาติที่ไม่ใช่มานา
ส่วนนายน้อยไปในโลกที่มีน้ำยาเพิ่มมานา ก็สบายเลยทั้งวันทั้งคืน ดื่มน้ำยาและทะลวงด่านอย่างเดียว
ผมกะจะเล่นมุกว่า

ชาวบ้านทั่วไปรู้สึกแปลกที่นายน้อย ตีหัวหมา ด่าแม่เจ๊กไปทั่ว
แต่กับนักเล่นแร่แปรธาตุ อัลเคมิสต์นี่ดูแลอย่างดีและให้ความเคารพมาก ฮา
ประมาณ์ว่าทุ่มเงินไม่อั้นเพื่อเอาใจให้อัลเคมิสต์มาเปิดโรงงานในพื้นที่ของตนเอง
อาจจะกลายเป็นเมืองที่มีคนมีความรู้เยอะโดยไม่ได้ตั้งใจล่ะครับ

 

[deaddy]

เรื่องการหาเงินเก่งขึ้นคือ ตอนแรก นายน้อยทุกคนฝึกอย่างเดียวพอ

แต่พอเริ่มมีพลังระดับนึงมักจะมีอาชีพเสริมเช่นนักปรุงยา นักจารึกอักขระ นักฝึกสัตว์ และอื่นๆ
แล้วหลายคนก็จะเริ่มซื้อของเองทำให้รู้ราคาตลาด
เวลาลงดันต่างๆ ก็จะรู้ว่าอะไรควรเก็บอะไรควรทิ้ง

เรียกว่าถึงจะรวยยังไงแต่ก็ต่างแค่ หาตังซื้อเองกับ ขอตังตระกูลมาซื้อ
พออยากได้นู่นนี่มากๆแต่ตังรายเดือนไม่พอก็ต้องหาเอง
คือ ลูกคนจนใช้วันละ 100 ลูกคนรวยใช้วันละแสน
แต่นายน้อยอยากใช้วันละล้าน ส่วนต่างก็ต้องหาเอง

สังเกตุเลยครับ ลูกคนรวยได้ตังมาก็ชอบไปเปิดกิจการนู่นนี่นั่นกันตั้งแต่อายุน้อย
ในขณะที่ลูกคนจนต้องเสียเวลาไปเรียนหนังสือ กว่าจะจบกว่าจะทำงาน กว่าจะเก็บตังได้ กว่าจะเปิดกิจการ
ลูกคนรวยรู้ว่าคนมีตังซื้ออะไรตั้งแต่อายุน้อย เปิดกิจการตั้งแต่อายุน้อย
พอเรียนก็รู้ว่าตรงไหนต้องตั้งใจเรียน
ลูกคนจนไม่รู้จะเอาอะไรไปใช้ในชีวิต เรียนดะแม่มหมดทุกอย่างเป็นบ้าหอบฟาง สุดท้ายทิ้งหมด
ดูอย่างคณะวิศวะสิ เรียนคณิตจน ถึงตัวที่ 4 พอทำงานกดเครื่องคิดเลขไม่ก็ใช้คอมคำนวนให้หมด
เสียเวลาเรียนไปตังนานสุดท้ายทิ้งหมดใช้แค่ ม.6 ก็พอแล้ว

[samuison]

เรื่องการหาเงินเก่งขึ้นคือ ตอนแรก นายน้อยทุกคนฝึกอย่างเดียวพอ

แต่พอเริ่มมีพลังระดับนึงมักจะมีอาชีพเสริมเช่นนักปรุงยา นักจารึกอักขระ นักฝึกสัตว์ และอื่นๆ
แล้วหลายคนก็จะเริ่มซื้อของเองทำให้รู้ราคาตลาด
เวลาลงดันต่างๆ ก็จะรู้ว่าอะไรควรเก็บอะไรควรทิ้ง

เรียกว่าถึงจะรวยยังไงแต่ก็ต่างแค่ หาตังซื้อเองกับ ขอตังตระกูลมาซื้อ
พออยากได้นู่นนี่มากๆแต่ตังรายเดือนไม่พอก็ต้องหาเอง
คือ ลูกคนจนใช้วันละ 100 ลูกคนรวยใช้วันละแสน
แต่นายน้อยอยากใช้วันละล้าน ส่วนต่างก็ต้องหาเอง

สังเกตุเลยครับ ลูกคนรวยได้ตังมาก็ชอบไปเปิดกิจการนู่นนี่นั่นกันตั้งแต่อายุน้อย
ในขณะที่ลูกคนจนต้องเสียเวลาไปเรียนหนังสือ กว่าจะจบกว่าจะทำงาน กว่าจะเก็บตังได้ กว่าจะเปิดกิจการ
ลูกคนรวยรู้ว่าคนมีตังซื้ออะไรตั้งแต่อายุน้อย เปิดกิจการตั้งแต่อายุน้อย
พอเรียนก็รู้ว่าตรงไหนต้องตั้งใจเรียน
ลูกคนจนไม่รู้จะเอาอะไรไปใช้ในชีวิต เรียนดะแม่มหมดทุกอย่างเป็นบ้าหอบฟาง สุดท้ายทิ้งหมด
ดูอย่างคณะวิศวะสิ เรียนคณิตจน ถึงตัวที่ 4 พอทำงานกดเครื่องคิดเลขไม่ก็ใช้คอมคำนวนให้หมด
เสียเวลาเรียนไปตังนานสุดท้ายทิ้งหมดใช้แค่ ม.6 ก็พอแล้ว

ฮืมหมายความว่า ทางเทคนิค นายน้อยเป็นผู้ใหญ่กว่าองค์ชายรัชทายาทหรือครับ?
คือพ่อแม่เหมือนจะปล่อยให้ทำอะไรเองมากกว่าที่คิด?
อาจจะเพราะไว้ใจส่วนหนึ่งหรืออาจจะคิดว่า"ลูกข้าปรับพื้นฐานขั้ยนสามได้แล้ว ในเขตนี้นอกจากสำนักเหิงซานแล้วไม่มีใครกล้าหาเรื่องพวกเรา"
ทำให้นายน้อยจะทำอะไรก็ได้ ในเขตของตนเองพ่อแม่ไม่ได้ห้ามอะไร
แน่นอน ผลลัพธ์คือ ทำให้ไปกวนส้นเท้าชาวบ้าน ตีหัวหมา ด่าแม่เจ๊กในเขตของตนเอง ไม่มีใครกล้าขัดขวางเพราะตามสายตาของนายน้อยและพ่อแม่ คือการกร่างในเขตของตนเองนั้นปลอดภัยมากๆ
ว่าเนินเขาและแคว้นต้าชิงนี้ พรรคของข้าคุมอยู่
น่าสนใจ
แสดงว่านายน้อยเป็นคนที่เกงมากกว่าที่พวกเราคิดหากให้เวลาเติบโตจนมีอายุมากขึ้นหน่อยแล้ว?
คือไม่ถึงขั้นไม่ใส่ใจชาวบ้านชาวช่อง
แต่ทำการค้าเป็นตรวจดุบัญชีเป็น ต่อรองราคาเป็น
..อืม ดูแล้วก็น่าจะเป็นผู้ปกครองที่พอใช้ได้นะครับหากช่วงอายุของนายน้อยประมาณสามสิบ?
นึกถึงมุกในเควสต์ของผมคือ
แนวคิดทั่วไปของพ่อแม่นายน้อยคือ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ลุกตอนเด็กๆจะอาละวาดตีหัวหมาด่าแม่เจ๊กไปทั่ว
พอโตขึ้นมาหน่อย นายน้อยก็จะเลิกนิสัยพวกนี้ลงไปเอง
มอบกิจการของตระกูลบางส่วนให้ดูแล ค่อยๆผ่อนถ่าสยงานของตระกูลให้ ทำให้นายน้อยค่อยๆฝึกงานไปโดยการดูแลกิจการไปทีละอย่าง
ทำให้ตระกูลไม่ค่อยใส่ใจกับนายน้อยที่ไปตีหัวหมาด่าแม่เจ๊ก ตอนเด็กๆ เพราะมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา

บางคนถึงขั้นคิด
"ไม่ต่อยตีไม่รู้จัก"ซึ่งก็...เรียกว่าจริง
นายน้อยบา่งคนก้เป็นเพื่อนกันจากการประลองกันจริงๆ แต่บางเคสก็เป็นศัตรูกันขึ้นอยู่กับนิสัยของแต่ละคน
ผมอาจจะต้องแปลงเนื้อเรื่องหน่อย หากนายน้อยตอนอายุยี่สิบห้า อาจจะไม่แย่เท่าที่ผมคิด
จะเล่นมุกแบบเซียนไปในโลกแฟนตาซีน่ะครับ

นายน้อยมีหัวดีที่เห็นอะไรจำได้หมดแค่ผ่านตาแบบที่ชอบโม้กันบ่อยๆ
ไมท่มีปัญหาในการเรียน
แต่ติดนิสัย ไม่เห็นหัวชาวบ้านธรรมดา
ไปเจอประโยบคอย่างนี้ครับ
คือ

นายน้อยดูถูกคนที่มีพลังขั้นต่ำกว่าตนเอง และไม่มองว่าคนที่ไม่ฝึกยุทธเป็นคนเลยแต่มองเหมือนของประดับฉาก
ทำให้นายน้อยมาอยู่แนว Otome จะมองทุกคนแบบดูถูก เพราะจอมเวทย์มีน้อยและคนส่วนใหญ่เป้นคนธรรมดา

..เรื่องฝึกให้บริหารเองหรือแก้ปัญหาแบบจีน
ผมอ่านเจอว่ามหาวิทยาลับยชื่อดังบางแห่งก็เอาแนวคิดนี้ไปใช้เหมือนกันล่ะครับ
ให้นักศึกษาแก้ปัญหาที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดให้
ตระกูลใหญ่โอนกิจการเล็กๆให้นายน้อยฝึกบริหารก่อนเป็นเรื่องปรกติ
จะเจ๊งก็อยู่ในขอบเขตเล็กน้อย ถ้าบริหารได้ดีก็ค่อยๆถ่ายโอนอำนาจของตระกูลให้
แต่ก็กลับมาที่เดิมล่ะครับ

ผมนึกว่าคนที่ดูแลกิจการส่วนใหญ่เป็นคนที่ไม่จริงจังกับการฝึกวิชาเสียอีก
หากสนใจกิจการแปลว่าอาจจะฝึกงวาไม่มากเพียงพอเทียบกับคนทั่วไปในตระกูล
หรือแบบบริหารไปด้วยแต่โยนงานเอกสาร
นายน้อยก็ทำแต่สิ่งที่สนใจเช่นปรุงยาหรือสมุนไพร ทำในเรื่องที่อยากทำเท่านั้น

[Black7nos]

@samuison


อันนี้พลอตที่ผมพึ่งคิดสดๆเลย Darkๆ หน่อย สไตล์อิงประวัติศาสตร์ เป็นการแย่งชิงอำนาจ+มรดกระหว่างพี่น้อง ศึกสายเลือด และคนรัก อยู่ปลายราชวงศ์หยวน และไม่มีเรื่องกำลังภายใน


ครอบครัวของตัวเอกเป็นครอบครัวตระกูลขุนนางและพ่อค้าในเมืองลั่วหยาง เป็นลูกคนที่สามของบ้าน บ้านมีพี่น้องด้วยกันสี่คน ตัวเอกเกิดในกองเงินกองทอง ไม่ต้องขวนขวายอะไร เรียนๆเล่นๆไปวันๆ


แต่ตัวเอกเป็นคนรักเพื่อนฝูง และรักน้องชายคนที่สี่ เขาชอบไปดื่มกินโรงเตี๊ยมและเที่ยวหอนางโลมเป็นประจำกับพรรคพวก เรียกได้ว่า ค่อนข้างทำตัวเหลวแหลกและไร้แก่นสาน


คุณพ่อของตัวเอกเองก็อยากให้ตัวเอกเลิกทำตัวเหลวไหล เลยจับเขาคลุมถุงชนหมั้นกับลูกสาวขุนนางท่านหนึ่งเอาไว้ แต่ตัวเอกไม่ชอบ(ทั้งที่ไม่ได้เห็นหน้า) ติดสาวหอนางโลม


อยู่มาวันหนึ่งตัวเอกกับพี่ใหญ่และพี่รองได้ทราบว่าคุณพ่อของเขาวางแผนร่วมกันกับกลุ่มกบฏ หวังโค่นราชวงศ์หยวน(มองโกล) สังหารฮ่องเต้มองโกล เพื่อฟื้นฟูราชวงศ์ซ่ง


คุณพ่อจึงอยากให้สามพี่น้องรักษาความลับนี้ ขณะที่อีกหนึ่งวันจะถึงกำหนดทำตามแผน ปรากฎว่าแผนการของพ่อและเพื่อนพ่อแตกเสียก่อน


เหล่ากบฏที่ถูกจับได้ถูกสังหารเป็นจำนวนมาก ไม่เว้นแม้แต่คุณพ่อของตัวเอก ตัวเอกหนีหัวซุกหัวซุนพร้อมกับน้องชายคนที่สี่ แต่ระหว่างหลบหนีเขาก็ได้บังเอิญได้ยิน


การสนทนาระหว่างพี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรอง กับขุนนางจากทางราชสำนักมองโกล พี่ชายคนโตและรองขายพ่อเพื่อตำแหน่งและอำนาจทางการเมืองที่สูงขึ้น


ตัวเอกจึงได้สาบานกับตนเองว่าจะแก้แค้นพี่ชายเนรคุณทั้งสองคนแทนบิดา แต่ว่าตอนที่กำลังจะออกไปนั้น ปรากฎน้องชายสี่ที่ยังเล็กก็ร้องไห้เสียงดังจ้า ทำให้ผู้สมรู้ร่วมคิดทั้งสามรู้ตัวและตามล่าตัวเอก


ตัวเอกใช้สติปัญญา+ไหวพริบหนีรอดจนสามารถขึ้นเรือจากเมืองลั่วหยาง > หนีไปเมืองฉางอันได้สำเร็จ โดยที่เขาไปขออาศัยอยู่กับญาติ


เมื่อพ่อสิ้นบุญ พวกญาติๆก็ต่างอย่างฮุบสมบัติของพ่อตัวเอกและจะจับตัวเอกกับน้องชายคนที่สี่ส่งทางการมองโกล ทำให้ตัวเอกต้องต่อสู้ปกป้องตัวเองและพลั้งมือฆ่าคนเป็นครั้งแรก คือญาติตัวเอง


โชคร้ายไม่พอ ดันมีคนเห็นหน้าพระเอก ทำให้วันต่อมา พระเอกถูกเอาภาพวาดหน้าเหมือนประกาศจับทั้งเมืองฉางอัน


ตัวเอกได้เอาทรัพย์สินของพ่อติดสินบนเจ้าหน้าที่ทางการ และปลอมตัวไปกับคณะพ่อค้าคาราวานมุ่งตรงสู่เส้นทางสายไหม มุ่งสู่เขตเสเหลียง


ที่นั่นตัวเอกต้องปากกัดตีนถีบหาเงินทุกวิถีทางเพื่อความอยู่รอดของตัวเองกับน้องชาย เขาได้เรียนรู้การทำการค้าจากพ่อค้าคาราวาน การขี่ม้ายิงธนูจากชนเผ่าเกี๋ยง


แต่แล้วดูเหมือนโชคชะตาจะดลบันดาล เมื่อเเจ้าเมืองเสเหลียงคนใหม่ก็คือพี่ชายคนรองที่ทรยศขายพ่อตัวเอง ตัวเอกก็เลยวางแผนลอบสังหารพี่ชายคนรอง


จากการทำการค้าจนมีเงินเขาใช้เงินติดสินบนเจ้าหน้าที่จนในที่สุดเขาก็สามารถเข้าพบเจ้าเมืองเสเหลียงซึ่งก็คือพี่ชายคนรอง


พี่ชายคนรองดูเหมือนจะจำหน้าตัวเอกไม่ได้(ผ่านไปหลายปี+ตัวเอกปลอมตัว) ตัวเอกจึงสบโอกาสฆ่าพี่ชายคนรองสำเร็จ แต่ก่อนพี่ชายคนรองจะขาดใจตาย


เขาบอกว่าที่ตัวเอกเห็นในวันนั้นมันไม่ใช่อย่างที่เห็น... พี่ชายรองพูดไม่ทันจบ เขาก็ขาดใจตาย เขาแก้แค้นสำเร็จไปหนึ่ง แต่ทว่าในใจกลับไม่รู้สึกดีใจด้วยซ้ำ


ตัวเอกรู้สึกสับสนตัวเองและต้องหลบหนีอีกครั้งจากการตามล่าของทางการ ตัวเอกกับน้องสี่เลยต้องหนีการตามล่าไปหลายที่ทั้งทิเบต ซินเจียง จนถึงจักรวรรดิออตโตมัน(คอนสแตนติโนเบิ้ล)


ซึ่งเขาก็ได้พบปะคนจากเชื้อชาติหลากหลาย รวมทั้งแนวคิดสมัยใหม่ที่มาจากทางตะวันตก


ตัวเอกสามารถค้าขายในจักรวรรดิออตโตมันจนตั้งตัวได้ในระดับหนึ่ง เขาส่งเสียน้องชายของเขาเรียนสูง ขณะที่ตัวเอกก็แต่งงานกับหญิงสาวพื้นเมืองของจักรวรรดิออตโตมัน


ถึงจะผ่านไปหลายปี แต่ความแค้นเรื่องที่พี่ชายคนโตฆ่าพ่อนั้นไม่ได้หายไป วันหนึ่งเขาได้ข่าวพี่ชายของเขาได้ตำแหน่งใหญ่เป็นถึงมหาเสนาบดีและได้แต่งงานกับเจ้าหญิงมองโกล


ตัวเอกได้รู้ก็แค้นใจมาก เขาวางแผนกับน้องสี่ที่ตอนนี้โตรู้ความแล้ว เดินทางไปเมืองหลวงต้าตู(ปักกิ่ง)เพื่อหาโอกาสสังหารพี่ชายคนโตเนรคุณ รวมทั้งทำปณิธาณของพ่อให้เป็นจริง โค่นล้มมองโกล ฟื้นฟูฮั่น


เขากับน้องชายเปลี่ยนชื่อ+นามสกุล เพื่อไม่ให้ใครจำพวกเขาได้ เขาผลักดันให้น้องชายสี่สอบจอหงวน ซึ่งน้องสี่ก็ทำสำเร็จ ได้ตำแหน่งจอหงวนอันดับที่หนึ่ง


ขณะเดียวกันตัวเอกก็เริ่มสร้างเส้นสายผ่านน้องสี่ที่กำลังได้ดิบได้ดีในฐานะขุนนางรุ่นใหม่ไฟแรง ระหว่างขุนนางกับพ่อค้าที่จงรักภักดีราชวงศ์ซ่ง


ตอนนี้กลายเป็นเกมส์ชิงไหวชิงพริบระหว่างตัวเอกกับพี่ชายคนโตที่ไม่รู้ว่าตัวเอกคือน้องชายที่หายไปหลายปี


ตัวเอกใช้เวลาไม่นานบวกเส้นสายของน้องสี่แปปเดียวก็ได้กลายเป็นพ่อค้ามหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองลั่วหยาง ตัวเอกฉากหน้าทำเป็นสนับสนุนราชสำนักและขุนนาง แต่ลับหลังสนับสนุนกลุ่มกบฏ


หลายกลุ่ม ยกตัวอย่างเช่น ลัทธิบัวขาวของกัวจื๋อซิงและจูหยวนจาง โดยสนับสนุนทั้งด้านอาวุธและเสบียง รวมทั้งสร้างข่าวปลอมทำลายความชอบธรรมของราชสำนักที่ปกครองโดยราชวงศ์หยวน


รวมทั้งพี่ชายคนโตแท้ๆที่เป็นมหาเสนาบดีอยู่ในขณะนั้นด้วย ตัวเอกอยากให้จูหยวนจางสังหารพี่ชายคนโต แต่เขาบ่ายเบี่ยงมาตลอด ทั้งที่สามารถจัดการขุนนางฝ่ายมองโกลคนอื่นได้อย่างไม่ยากเย็น


ในขณะที่ราชสำนักมองโกลสั่นคลอน และจูหยวนจางสามารถยึดเมืองหลวงต้าตู(ปักกิ่ง)ได้สำเร็จ ตัวเอกขอให้จูหยวนจางไล่ล่าฮ่องเต้มองโกล พระญาติและ รวมถึงพี่ชายคนโตของตัวเอก


แต่จูหยวนจางปฏิเสธ เพราะ ทหารกบฏก็รบมามากจนเหนื่อยล้าแล้ว ถ้ารบต่อก็จะมีแต่เสียกับเสีย ซึ่งน้องชายของตัวเอกก็เห็นด้วยกับจูหยวนจาง


เมื่อความคิดไม่ตรงกัน ตัวเอกจึงได้แยกทางตามล่าฮ่องเต้มองโกลกับพี่ชายด้วยตัวของเขากับกำลังอีกส่วนหนึ่ง การไล่ล่าของตัวเอกทำให้ฮ่องเต้ของมองโกลต้องล่าถอย ขณะที่ตัวเอกกำลังจะล้อมจับ


ฮ่องเต้มองโกลในเมืองๆหนึ่งสำเร็จ จู่ๆ เมืองนั้นก็เปิดประตูให้เข้าเสียง่าย ตัวเอกสั่งทหารบุก สั่งฆ่าทหารมองโกลทุกคน รวมทั้งขุนนางและข้าราชบริพาร


ตัวเอกได้ขี่ม้าเห็นพี่ชายคนโตถือดาบเปื้อนเลือด ข้างเท้ามีศพของฮ่องเต้มองโกล ตัวเอกไม่สนหยิบธนูยิงใส่พี่ชาย ธนูปักเข้าหัวใจพอดี ก่อนที่จะวิ่งตามไปดูว่าพี่ชายคนโตที่ขายพ่อตายสนิทแล้วหรือยัง


ทว่าพี่ชายคนโตเมื่อเห็นเขา กลับร้องไห้และยิ้มอย่างปลื้มปิติ เขาขอโทษและบอกว่าในที่สุดเขาก็ทำงานที่พ่อมอบหมายสำเร็จเสียที..จากนั้นก็เสียชีวิตไป คำพูดของพี่ชายคนโตทำให้ตัวเอกสับสน


ในเวลาเดียวกันจูหยวนจางก็ได้ขี่ม้าพร้อมกับกองกำลังหมายจะมาห้ามตัวเอกไม่ให้ฆ่าพี่ชายคนโตของตัวเอง แต่ทว่าสายไปแล้ว พี่ชายของตัวเองเสียชีวิตด้วยธนูของตัวเอก


จูหยวนจางจึงได้บอกความจริงกับตัวเอกว่า จริงๆแล้ว พี่ชายคนโตกับพี่ชายคนรองของตัวเอกที่จริงแล้วคือสายลับให้แก่กลุ่มกบฏอย่างเขา พร้อมกับยื่นจดหมายสองฉบับ


จดหมายฉบับแรกคือจดหมายของพ่อเขียนถึงพี่ชายคนโต ตัวเอกแม้อายุจะไม่น้อยแล้ว แต่เขาจำลายมือของพ่อได้ มันเขียนว่าพ่อของเขารู้เรื่องที่แผนก่อการกบฏตอนนั้นล้มเหลวและถูกคนล่วงรู้


พ่อของตัวเอกจึงได้สั่งให้พี่ชายคนโตและคนรองขายพ่อตัวเองเพื่อสร้างความเชื่อใจและเป็นสายลับที่ฉากหน้าเป็นขุนนางในวัง ส่วนจดหมายอีกฉบับหนึ่งคือจดหมายของพี่ชายคนโตที่เขียนถึงตัวเอกเอง


พี่ชายของเขาเขียนความจริงทั้งหมดว่าเขาต้องเป็นสายลับโดยเปลือกนอกเป็นขุนนางที่ขายพ่อและขายชาติตัวเอง ตัวพี่ชายเจ็บปวดมากแต่ก็ต้องทำเพื่องานใหญ่ เขารู้เรื่องที่ตัวเอกฆ่าพี่ชายคนรอง


แต่พี่ชายคนโตไม่ผูกใจเจ็บ เพราะ ตัวเองก็รู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยอะไรน้องสาม(ตัวเอก)กับน้องสี่ได้ ความตายของเขาจึงกลายเป็นการไถ่โทษและไถ่บาปที่ไม่ได้ช่วยน้องชายอย่างที่พี่ชายควรทำ


ตัวเอกรู้ความจริงก็ใจสลาย ทั้งหมดที่ผ่านมากลายเป็นเขาคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย พี่ชายสองคนของเขาไม่ใช่คนขายชาติ แต่เป็นคนที่เสียสละอย่างมากเพื่อประเทศชาติ


ความรู้สึกผิดถาโถมใส่ตัวเอก ตัวเอกหยิบดาบปาดคอตัวเอง ในขณะที่จูหยวนจางและน้องสี่ไม่สามารถห้ามทัน จบ...

[deaddy]

[quote/]ฮืมหมายความว่า ทางเทคนิค นายน้อยเป็นผู้ใหญ่กว่าองค์ชายรัชทายาทหรือครับ?
คือพ่อแม่เหมือนจะปล่อยให้ทำอะไรเองมากกว่าที่คิด?
อาจจะเพราะไว้ใจส่วนหนึ่งหรืออาจจะคิดว่า"ลูกข้าปรับพื้นฐานขั้ยนสามได้แล้ว ในเขตนี้นอกจากสำนักเหิงซานแล้วไม่มีใครกล้าหาเรื่องพวกเรา"
ทำให้นายน้อยจะทำอะไรก็ได้ ในเขตของตนเองพ่อแม่ไม่ได้ห้ามอะไร
แน่นอน ผลลัพธ์คือ ทำให้ไปกวนส้นเท้าชาวบ้าน ตีหัวหมา ด่าแม่เจ๊กในเขตของตนเอง ไม่มีใครกล้าขัดขวางเพราะตามสายตาของนายน้อยและพ่อแม่ คือการกร่างในเขตของตนเองนั้นปลอดภัยมากๆ
ว่าเนินเขาและแคว้นต้าชิงนี้ พรรคของข้าคุมอยู่
น่าสนใจ
แสดงว่านายน้อยเป็นคนที่เกงมากกว่าที่พวกเราคิดหากให้เวลาเติบโตจนมีอายุมากขึ้นหน่อยแล้ว?
คือไม่ถึงขั้นไม่ใส่ใจชาวบ้านชาวช่อง
แต่ทำการค้าเป็นตรวจดุบัญชีเป็น ต่อรองราคาเป็น
..อืม ดูแล้วก็น่าจะเป็นผู้ปกครองที่พอใช้ได้นะครับหากช่วงอายุของนายน้อยประมาณสามสิบ?
นึกถึงมุกในเควสต์ของผมคือ
แนวคิดทั่วไปของพ่อแม่นายน้อยคือ ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ลุกตอนเด็กๆจะอาละวาดตีหัวหมาด่าแม่เจ๊กไปทั่ว
พอโตขึ้นมาหน่อย นายน้อยก็จะเลิกนิสัยพวกนี้ลงไปเอง
มอบกิจการของตระกูลบางส่วนให้ดูแล ค่อยๆผ่อนถ่าสยงานของตระกูลให้ ทำให้นายน้อยค่อยๆฝึกงานไปโดยการดูแลกิจการไปทีละอย่าง
ทำให้ตระกูลไม่ค่อยใส่ใจกับนายน้อยที่ไปตีหัวหมาด่าแม่เจ๊ก ตอนเด็กๆ เพราะมองว่าเป็นเรื่องธรรมดา

บางคนถึงขั้นคิด
"ไม่ต่อยตีไม่รู้จัก"ซึ่งก็...เรียกว่าจริง
นายน้อยบา่งคนก้เป็นเพื่อนกันจากการประลองกันจริงๆ แต่บางเคสก็เป็นศัตรูกันขึ้นอยู่กับนิสัยของแต่ละคน
ผมอาจจะต้องแปลงเนื้อเรื่องหน่อย หากนายน้อยตอนอายุยี่สิบห้า อาจจะไม่แย่เท่าที่ผมคิด
จะเล่นมุกแบบเซียนไปในโลกแฟนตาซีน่ะครับ

นายน้อยมีหัวดีที่เห็นอะไรจำได้หมดแค่ผ่านตาแบบที่ชอบโม้กันบ่อยๆ
ไมท่มีปัญหาในการเรียน
แต่ติดนิสัย ไม่เห็นหัวชาวบ้านธรรมดา
ไปเจอประโยบคอย่างนี้ครับ
คือ

นายน้อยดูถูกคนที่มีพลังขั้นต่ำกว่าตนเอง และไม่มองว่าคนที่ไม่ฝึกยุทธเป็นคนเลยแต่มองเหมือนของประดับฉาก
ทำให้นายน้อยมาอยู่แนว Otome จะมองทุกคนแบบดูถูก เพราะจอมเวทย์มีน้อยและคนส่วนใหญ่เป้นคนธรรมดา

..เรื่องฝึกให้บริหารเองหรือแก้ปัญหาแบบจีน
ผมอ่านเจอว่ามหาวิทยาลับยชื่อดังบางแห่งก็เอาแนวคิดนี้ไปใช้เหมือนกันล่ะครับ
ให้นักศึกษาแก้ปัญหาที่ทางมหาวิทยาลัยกำหนดให้
ตระกูลใหญ่โอนกิจการเล็กๆให้นายน้อยฝึกบริหารก่อนเป็นเรื่องปรกติ
จะเจ๊งก็อยู่ในขอบเขตเล็กน้อย ถ้าบริหารได้ดีก็ค่อยๆถ่ายโอนอำนาจของตระกูลให้
แต่ก็กลับมาที่เดิมล่ะครับ

ผมนึกว่าคนที่ดูแลกิจการส่วนใหญ่เป็นคนที่ไม่จริงจังกับการฝึกวิชาเสียอีก
หากสนใจกิจการแปลว่าอาจจะฝึกงวาไม่มากเพียงพอเทียบกับคนทั่วไปในตระกูล
หรือแบบบริหารไปด้วยแต่โยนงานเอกสาร
นายน้อยก็ทำแต่สิ่งที่สนใจเช่นปรุงยาหรือสมุนไพร ทำในเรื่องที่อยากทำเท่านั้น

คือนายน้อยไม่ได้บริหารแบบเราๆครับ คือแทบไม่ยุ่งเลยเวลาคุมกิจการ


แบบไปดูเดือนละครั้งเปิดบัญชีผ่านๆ ไม่มีปัญหาก็โอเค
มีใครมาหาเรื่องแล้วคนดูแลรับไม่ไหวค่อยมาคุย เรียกว่าโยนงานให้ ผจก. เกือบหมด
ซึ่งถ้าเป็นนิยายสายหลัก ผจก.จะเป็นสาวๆ


ซึ่งงานปรกติไม่แต่ะ ที่แต่ะคืองานใหญ่ เช่นไปดีลล็อตใหญ่ ไปหาสายอาชีพเทพๆมาช่วยงาน
ไปหาสูตรยาใหม่ๆ ไปทะเลาะกับกิจการคู่แข่ง ไปขยายกิจการ




คือในบรรดานายน้อยก็มีเกรดครับ
ถ้าอัจฉริยะสุดๆ 10/10 เอ็งไม่ต้องทำไรหรอก โฟกัสเรื่องฝึกวิชาพอทั้งตระกูลพร้อมเปย์
ส่วนพวก 8/10 ต้องแข่งกับลูกผู้อวุโส 7/10 ถึงเป็นลูกเจ้าสำนัก แต่ก็โดนผู้อวุโสเบรคเพราะลูกเค้าก็ต้องการทรัพยากรด้วย
พวก 7/10 อันนี้ต้องหาลำไพ่เพิ่มเลยแหล่ะ คือไม่บังคับให้ทำงาน แต่ตังที่ได้มันไม่พอ
พวก 5/10 ไม่ทำงานก็แทบไม่มีตังฝึกวิชา




คือในพรรคมันจะเหมือนมีเงินเดือนตามระดับขั้น
ระดับ 10 เงินเดือน 1 ล้าน
ระดับ 9 เงินเดือน 1 แสน
ระดับ 8 เงินเดือน 1 หมื่น
ระดับ 7 เงินเดือน 1 พัน
ระดับ 6 เงินเดือน 1 ร้อย
ระดับ 5 เงินเดือน 10
ระดับ 4 เงินเดือน 1
ระดับ 3 เงินเดือน -0
ระดับ 2 เงินเดือน -1
ระดับ 1 เงินเดือน -10


คือระดับ 1-2 ต้องทำงานช่วยพรรค
ส่วน 3-4 ไม่ทำงานก็ไม่มีอะไรยาไส้
5-6 ไม่ทำงานก็มีเบี้ยเลี้ยง แต่มันไม่พอถ้าจะฝึกวิชา
7-8 ไม่ต้องทำงานมากแค่ดูแลระดับล่างให้ทำงานให้พอ
9 คุม 7-8
10 ไม่ต้องทำอะไรรอเวลามีเรื่องพอ


สมมุติว่ากิจการมี 5 ส่วนจากรายได้ทั้งหมด
ร้านค้าก็เป็น 1 ในนั้น


สมมุติมีพ่อเป็นระดับ 9 รายได้ 1 แสน ให้ลูกเดือนละระดับ 7 เดือนละพัน
กับลูกไปคุมกิจการ เงินหมุนเดือนละ ล้าน แอบจิ๊กมาเดือนละหมื่น ก็ไม่มีใครรู้


เรียกว่าคนไปคุมกิจการน่ะ รวยนะเออ ถ้าไม่เทพจริงๆ จนตระกูลเปย์ให้
ไปคุมกิจการจะได้ทรัพยากรเยอะมากๆ


แต่ถามว่าทำไมที่พวกไปคุมกิจการคือการโดนลดขั้น


คือร้านค้าในเมืองตระกูลใหญ่มันดันไม่ได้มีเมืองเดียว มันมี 10-100 เมือง
ถ้าคุมเมืองหลักรึสาขาหลัก ก็รวย แต่ถ้าโดนไปคุมสาขารองที่ไกลๆ
ก็จะจนกว่าพวกนายน้อยที่ตระกูลจ่ายเงินเดือนสูงๆ


ส่วนพวกตระกูลเล็กๆคุมร้านเดียวในเมือง ไปคุมร้านนี่คือรวยสุดๆในตระกูลเลย




ส่วนพวกนายน้อยต่างกับพวกเจ้าชายยังไง


คือพวกเจ้าชายรึรัชทายาท สั่งเป็นตายคนทั่วไปได้สบายๆ ถ้าโดนสอนมาดีก็หาคนช่วยงานได้ง่ายมาก
แต่ถ้านิสัยเสีย ก็ไม่ค่อยจะมีคนกล้ามาห้าม ทำให้นิสัยยิ่งเสียหนักไปเรื่อยๆ


ส่วนนายน้อย มันก็มีตระกูลคู่แข่งอยู่ ถึงจะกร่างยังไง ก็รู้จักถอยเวลาเจอตอ
แต่เวลาเจอตัวพระเอก นั่นเค้าเรียกว่าบั๊ก เห็นเสื้อขาดๆหาเช้ากินค่ำ ใครจะรู้ว่าดันถูกหวยรางวัลที่ 1 5ใบ
คือไอ้ที่พระเอกของเรื่องได้ดวงมันราวๆนั้นจริงๆ เช่นบางเรื่องพระเอกได้มรดก 1 เดียวของจักรวาล
รึมรดกระดับสูงที่สุดของทั้งดาว


เรียกว่าพระเอกได้ดวงดีกว่าคนนับพันล้าน บรรดานายน้อยต่างๆย่อมไม่มีใครประเมิณถูก


ถ้าประเมิณว่าคบไว้เป็นประโยชน์ ก็มีแต่ดีเกินคาดก็รอดไป
แต่ถ้าเป็นศัตรู ใครจะคิดจะตายยาก กับเก่งขึ้นไวยังงี้ฟะ ที่เผื่อไว้ เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ




อย่างในเซียวฮื่อยี้ คนนึงฝึกวิชาจากคนที่เก่งสุดของยุทธภพตั้งแต่เด็ก
สุดท้ายโดนพี่น้องฝาแฝดตามทันใน 2 ปี ทั้งที่ฝึกแบบตามมีตามเกิดมานับ 10 ปี แค่ดวงดีได้วิชาดีๆ


รึมังกรหยก หน้าผามีนับพันนับหมื่น ตกไปมีแต่ตาย แต่ตัวเอกดันตกไปได้วิชา




คงไม่มีนายน้อยคนไหนจะกล้าแทงหรอกว่าการโดดหน้าผาจะทำให้ได้เคล็ดวิชาสุดยอด
ส่วนใหญ่คงแทง ไม่ตายก็พิการ จะให้คนโดดลงไปเช็คดูศพพระเอก คนโดด ก็คงมารายงานไม่ได้

[samuison]

@Black7nos

มุกทรมานตนเองแบบทูตขวาดาบมังกรหยกหรือครับ?
ผมเจอมุกนี้บ่อยนะ
บางคนว่าไม่สมจริงว่าชนชั้นสูงมีฐานะ ทำไมทำงานสปาย
แต่เจอบอกว่าอย่างนี้สมจริงแล้ว
เจอข้อมูลว่า สายลับของอังกฤษส่วนใหญ่เป็นขุนนาง
หมายความว่าที่เราเห็นบ้าน เจมส์บอนด์ เป้นตระกูลขุนนางเก่าที่ร่ำรวย ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินนั้นสร้างมาจากเรื่องจริง

อาจจะจริงในแง่หนึ่งคือ ขุนนางเป็นคนที่สำคัญของประเทศ จะมีอุดมการณ์และความเกี่ยพันมากกว่าชาวบ้านที่อาจจะไร้รากฐาน
มีเงินตั้งแต่เด็กเพราะเป็นตระกูลที่รวย
แสดงว่าพวกนี้เงินซื้อไม่ได้ในเกมส์การเมืองสายลับเหล่านี้
ว่าไปแล้วมันไม่ใช่เกมส์ที่คนใจอ่อนจะเล่นได้ในเกมส์สายลับนี้ล่ะครับ
..่วงนี้ผมก็นึกครึ้มๆ กำลัง Role play ในแนวgame of throne อยู่
ผมอยากจะแต่งเรื่องแนวชิงบัลลังก์มีระบบแบบเกมส์role play
แต่พระเอกของผมใช้มุก Min-Maxing ทำให้ตัวละครเก่งประมาณลิโป้ ไม่มีใครปราบได้ในสนามรบและเป็นตัวละครที่คนมักจะดูถูกบ่อยๆ
แสดงความฉลาดมาในบางทีที่ทำให้ตกใจเพราะค่าสัญชาตญาณสูง
..
ว่าไปแล้วเรื่องของท่านจะมีมุกชิงรักหักสวาทกับเจ้าหญิงมองโลกแบบเตียบ่อกี้ไหมครับ ฮา?

[quote/]


คือนายน้อยไม่ได้บริหารแบบเราๆครับ คือแทบไม่ยุ่งเลยเวลาคุมกิจการ


แบบไปดูเดือนละครั้งเปิดบัญชีผ่านๆ ไม่มีปัญหาก็โอเค
มีใครมาหาเรื่องแล้วคนดูแลรับไม่ไหวค่อยมาคุย เรียกว่าโยนงานให้ ผจก. เกือบหมด
ซึ่งถ้าเป็นนิยายสายหลัก ผจก.จะเป็นสาวๆ


ซึ่งงานปรกติไม่แต่ะ ที่แต่ะคืองานใหญ่ เช่นไปดีลล็อตใหญ่ ไปหาสายอาชีพเทพๆมาช่วยงาน
ไปหาสูตรยาใหม่ๆ ไปทะเลาะกับกิจการคู่แข่ง ไปขยายกิจการ




คือในบรรดานายน้อยก็มีเกรดครับ
ถ้าอัจฉริยะสุดๆ 10/10 เอ็งไม่ต้องทำไรหรอก โฟกัสเรื่องฝึกวิชาพอทั้งตระกูลพร้อมเปย์
ส่วนพวก 8/10 ต้องแข่งกับลูกผู้อวุโส 7/10 ถึงเป็นลูกเจ้าสำนัก แต่ก็โดนผู้อวุโสเบรคเพราะลูกเค้าก็ต้องการทรัพยากรด้วย
พวก 7/10 อันนี้ต้องหาลำไพ่เพิ่มเลยแหล่ะ คือไม่บังคับให้ทำงาน แต่ตังที่ได้มันไม่พอ
พวก 5/10 ไม่ทำงานก็แทบไม่มีตังฝึกวิชา




คือในพรรคมันจะเหมือนมีเงินเดือนตามระดับขั้น
ระดับ 10 เงินเดือน 1 ล้าน
ระดับ 9 เงินเดือน 1 แสน
ระดับ 8 เงินเดือน 1 หมื่น
ระดับ 7 เงินเดือน 1 พัน
ระดับ 6 เงินเดือน 1 ร้อย
ระดับ 5 เงินเดือน 10
ระดับ 4 เงินเดือน 1
ระดับ 3 เงินเดือน -0
ระดับ 2 เงินเดือน -1
ระดับ 1 เงินเดือน -10


คือระดับ 1-2 ต้องทำงานช่วยพรรค
ส่วน 3-4 ไม่ทำงานก็ไม่มีอะไรยาไส้
5-6 ไม่ทำงานก็มีเบี้ยเลี้ยง แต่มันไม่พอถ้าจะฝึกวิชา
7-8 ไม่ต้องทำงานมากแค่ดูแลระดับล่างให้ทำงานให้พอ
9 คุม 7-8
10 ไม่ต้องทำอะไรรอเวลามีเรื่องพอ


สมมุติว่ากิจการมี 5 ส่วนจากรายได้ทั้งหมด
ร้านค้าก็เป็น 1 ในนั้น


สมมุติมีพ่อเป็นระดับ 9 รายได้ 1 แสน ให้ลูกเดือนละระดับ 7 เดือนละพัน
กับลูกไปคุมกิจการ เงินหมุนเดือนละ ล้าน แอบจิ๊กมาเดือนละหมื่น ก็ไม่มีใครรู้


เรียกว่าคนไปคุมกิจการน่ะ รวยนะเออ ถ้าไม่เทพจริงๆ จนตระกูลเปย์ให้
ไปคุมกิจการจะได้ทรัพยากรเยอะมากๆ


แต่ถามว่าทำไมที่พวกไปคุมกิจการคือการโดนลดขั้น


คือร้านค้าในเมืองตระกูลใหญ่มันดันไม่ได้มีเมืองเดียว มันมี 10-100 เมือง
ถ้าคุมเมืองหลักรึสาขาหลัก ก็รวย แต่ถ้าโดนไปคุมสาขารองที่ไกลๆ
ก็จะจนกว่าพวกนายน้อยที่ตระกูลจ่ายเงินเดือนสูงๆ


ส่วนพวกตระกูลเล็กๆคุมร้านเดียวในเมือง ไปคุมร้านนี่คือรวยสุดๆในตระกูลเลย




ส่วนพวกนายน้อยต่างกับพวกเจ้าชายยังไง


คือพวกเจ้าชายรึรัชทายาท สั่งเป็นตายคนทั่วไปได้สบายๆ ถ้าโดนสอนมาดีก็หาคนช่วยงานได้ง่ายมาก
แต่ถ้านิสัยเสีย ก็ไม่ค่อยจะมีคนกล้ามาห้าม ทำให้นิสัยยิ่งเสียหนักไปเรื่อยๆ


ส่วนนายน้อย มันก็มีตระกูลคู่แข่งอยู่ ถึงจะกร่างยังไง ก็รู้จักถอยเวลาเจอตอ
แต่เวลาเจอตัวพระเอก นั่นเค้าเรียกว่าบั๊ก เห็นเสื้อขาดๆหาเช้ากินค่ำ ใครจะรู้ว่าดันถูกหวยรางวัลที่ 1 5ใบ
คือไอ้ที่พระเอกของเรื่องได้ดวงมันราวๆนั้นจริงๆ เช่นบางเรื่องพระเอกได้มรดก 1 เดียวของจักรวาล
รึมรดกระดับสูงที่สุดของทั้งดาว


เรียกว่าพระเอกได้ดวงดีกว่าคนนับพันล้าน บรรดานายน้อยต่างๆย่อมไม่มีใครประเมิณถูก


ถ้าประเมิณว่าคบไว้เป็นประโยชน์ ก็มีแต่ดีเกินคาดก็รอดไป
แต่ถ้าเป็นศัตรู ใครจะคิดจะตายยาก กับเก่งขึ้นไวยังงี้ฟะ ที่เผื่อไว้ เท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ




อย่างในเซียวฮื่อยี้ คนนึงฝึกวิชาจากคนที่เก่งสุดของยุทธภพตั้งแต่เด็ก
สุดท้ายโดนพี่น้องฝาแฝดตามทันใน 2 ปี ทั้งที่ฝึกแบบตามมีตามเกิดมานับ 10 ปี แค่ดวงดีได้วิชาดีๆ


รึมังกรหยก หน้าผามีนับพันนับหมื่น ตกไปมีแต่ตาย แต่ตัวเอกดันตกไปได้วิชา




คงไม่มีนายน้อยคนไหนจะกล้าแทงหรอกว่าการโดดหน้าผาจะทำให้ได้เคล็ดวิชาสุดยอด
ส่วนใหญ่คงแทง ไม่ตายก็พิการ จะให้คนโดดลงไปเช็คดูศพพระเอก คนโดด ก็คงมารายงานไม่ได้

หืมหมายความว่า นายน้อยก็ไม่ได้บ้าเลือดฆ่าคนที่ขวางหน้าหมดสินะครับ?
ที่เจอว่าไปดีลล็อตงานประมูล คุมเงินของตระกูลไปประมูลให้ได้ตามที่สำนักหรือผู้อาวุโสขอมาด้วยงบเท่านั้นเท่านี้

ต้องไปขอร้องท่านปรมาจารย์โอสถหรือผู้อาวุโสโอสถระดับสูงให้มาช่วยงานในตระกูลว่ากันไป
เรื่องคุมกิจการ แปลว่าหากอยากใช้มุกสโลไลฟ์ของญี่ปุ่น ต้องเล่นมุกไปคุมกิจการตามเมืองบ้านนอก เพราะคนบ้านนอก สู้พรรคใหญ่อย่างเราไม่ได้อยู่แล้ว
...
เรื่องบริหารที่ว่าโยนให้ผู้จัดการ แปลว่าหากมาในโอโตเมะก็ปล่อยให้นางเอกที่คนชอบด่าว่าโลกสวยบริหารสินะครับ
ประมาณเล่นมุกลดกำลังทหาร ทำบุญทำทาน
นายน้อยคงมองว่าเมตตาจิตแบบอิสรตีแต่ไม่ได้ว่าอะไรหากนางเอกโอโตเมะจะบริหารประเทศแลละทำงานน่าเบื่อๆแทน
ลดทรัพยากรไปที่ทหารก็ดีจะได้เอางบมาจ้างอัลเคมิสมท์คอยผลิตยาใมห้เราและหาซื้อทรัพยากรเพิ่ม

กองทัพของนายน้อยจะกลายเป็นกองทัพที่จำนวนน้อยแต่มีฝีือเพิ่มขึ้นแทน
ประมาณฝึกแบบ อาฮูา่ อาฮาว
ลูกกระจ๊อกของนายน้อยที่ถ่ายทอดวิชาต่ำๆให้เพื่อให้ไปกระทืบคนที่นายน้อยไม่พอใจและไม่อยากลงมือเอง
มองในแง่หนึ่งก็อาจจะดีคือ นายน้อยจะกลายเป็นคนที่ตัดสินใจแต่เรื่องใหญ่ๆในประเทศเท่านั้น
แตค่การบริหารวันต่อวันปล่อยให้คนอื่นทำ
ขุนนางก็าอจจะชอบในบางกลุ่ม ไม่ชอบในบางกลุ่มไม่ใช่จะต่อต้านไปทั้งหมดเพราะตามสันดานของข้าราชการ ไม่ชอบคนมายุ่มย่ามล่้วงลูก

ตคอรัปชั่นนายน้อยก็ใช้ระบบประมาณ

ข้าถูกใจคนนี้ เอ็งหาเศษหาเลยได้ประมาณนี้ ข้าจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่ว่ากัน
อย่าดึงเงินมากเกินไปละกันไม่งั้นเอ็งตาย
..
ว่าไปแล้วเรื่องเวลาการฝึกก็พอมีคนคาดการ์ได้นะครับว่า คนธรรมดาใช้เวลาเท่านั้นเท่านี้
ส่วนพระเอกมันมีของโกงที่ทำลายกฎของเวลานั้นๆไป
เรียกว่านายน้อยมันคือคนที่มีทรัพยากรมากที่สุดเท่าที่คนธรรมดาจะหาได้แล้ว
แต่สู้ของโกงอันดับหนึ่งของจักรวาลไม่ได้

เรื่อง ชัชทายาทหมายถึงรัชทายาทในโอโตเมพเกมส์น่ะครับ ฮา
ที่ช่วงนี้มักเขียนให้รัชทายาทเป็นคนโง่หลงผู้หญิง
ซึ่งผมจะเล่นมุกว่า ตามสายตาของนายน้อยนั้น รัชทายาทโอโตเมพเกมส์ทำถูกแล้ว
นางเอกมีพลังธาตุแสงหายากที่ทั้งอาณาจักรมีคนเดียว ต้องจับทำเมียเสียแลบะอาจจะช่วยเราฝึกวิชาได้ด้วยเพราะมีความสามารถพิเศษของร่างกาย
แต่พวกคนกลับชาติมาเกิดเป็นนางร้ายจะมองว่า รัชทายาทโอโตเมะเกมส์ซื่อบื้อ ไม่สนใจการเมือง ด่าสาดเสียเทเสียต่างๆนานาน่ะครับ
ในสายตาของนายน้อยของพวกนั้นไร้สาระ สายเลือดพิเศษธาตุแสงสิสำคัญกว่า
..
ส่วนรัชทายาทแนวxianxia ผมไปจอมาอีกแล้วว่ามุก"หืนลับมีด" ให้องค์ชายแข่งและฆ่่ากันเองเป็นมุกที่ใช้บ่อยล่ะครับ
ประมาณเอารัชทายาทไว้คนหนึ่งและหนุนให้องค์ชายต่อสู้กับรัชทายาทและฮ่องเต้ดูอยู่ห่างๆ
มุกอย่างที่ท่านว่า หาญท้าชะตาฟ้า
ที่รัชทายาทกับพระเเอกสู้กันแทบตาย สุดท้ายก็เรียกว่าอยู่ในกำมือของฮ่องเต้..
ท่่านคิดว่าหากเอาแนวทางบริหารของนายน้อยมาในโอโตเมะเกมส์จะเป็นอย่างไรครับ?
ผมนึกภาพน่าจะเป็นเคสคล้ายๆตงฟาง

ที่คนภายนอกจะคิดว่า นายน้อยนั้นมอบอำนาจให้กับนางเอกที่เอาแนวคิดสมัยใหม่มาใช้กับอาณาจักรน ขัดแข้งขัดขากับขุนนางเก่าทำให้อาณาจักรวุ่นวาย
แต่นายน้อยไม่สน
ใครขัดใจนางเอกตูฆ่าทั้งตระกูล
ผลลัพธ์ที่ออกมาคือ นางเอกปฏิวัติระบบเป็นสมัยใหม่สำเร็จ นายน้อยได้ทรัพยากรเพิ่ม ทุกคนที่ยังรอดชีวิตอยู่แฮปปี้แต่มีกบฎจากคนที่ไม่ยินยอมพร้อใมใจแต่ไม่มีปัญหาเพระานายน้อยฆ่ากบฎไม่เหลือหากไปกวนนายน้อยเข้า

[Black7nos]

@Black7nos

มุกทรมานตนเองแบบทูตขวาดาบมังกรหยกหรือครับ?
ผมเจอมุกนี้บ่อยนะ
บางคนว่าไม่สมจริงว่าชนชั้นสูงมีฐานะ ทำไมทำงานสปาย
แต่เจอบอกว่าอย่างนี้สมจริงแล้ว
เจอข้อมูลว่า สายลับของอังกฤษส่วนใหญ่เป็นขุนนาง
หมายความว่าที่เราเห็นบ้าน เจมส์บอนด์ เป้นตระกูลขุนนางเก่าที่ร่ำรวย ไม่ต้องทำอะไรก็มีกินนั้นสร้างมาจากเรื่องจริง

อาจจะจริงในแง่หนึ่งคือ ขุนนางเป็นคนที่สำคัญของประเทศ จะมีอุดมการณ์และความเกี่ยพันมากกว่าชาวบ้านที่อาจจะไร้รากฐาน
มีเงินตั้งแต่เด็กเพราะเป็นตระกูลที่รวย
แสดงว่าพวกนี้เงินซื้อไม่ได้ในเกมส์การเมืองสายลับเหล่านี้
ว่าไปแล้วมันไม่ใช่เกมส์ที่คนใจอ่อนจะเล่นได้ในเกมส์สายลับนี้ล่ะครับ
..่วงนี้ผมก็นึกครึ้มๆ กำลัง Role play ในแนวgame of throne อยู่
ผมอยากจะแต่งเรื่องแนวชิงบัลลังก์มีระบบแบบเกมส์role play
แต่พระเอกของผมใช้มุก Min-Maxing ทำให้ตัวละครเก่งประมาณลิโป้ ไม่มีใครปราบได้ในสนามรบและเป็นตัวละครที่คนมักจะดูถูกบ่อยๆ
แสดงความฉลาดมาในบางทีที่ทำให้ตกใจเพราะค่าสัญชาตญาณสูง
..
ว่าไปแล้วเรื่องของท่านจะมีมุกชิงรักหักสวาทกับเจ้าหญิงมองโลกแบบเตียบ่อกี้ไหมครับ ฮา?
[quote/]
หืมหมายความว่า นายน้อยก็ไม่ได้บ้าเลือดฆ่าคนที่ขวางหน้าหมดสินะครับ?
ที่เจอว่าไปดีลล็อตงานประมูล คุมเงินของตระกูลไปประมูลให้ได้ตามที่สำนักหรือผู้อาวุโสขอมาด้วยงบเท่านั้นเท่านี้

ต้องไปขอร้องท่านปรมาจารย์โอสถหรือผู้อาวุโสโอสถระดับสูงให้มาช่วยงานในตระกูลว่ากันไป
เรื่องคุมกิจการ แปลว่าหากอยากใช้มุกสโลไลฟ์ของญี่ปุ่น ต้องเล่นมุกไปคุมกิจการตามเมืองบ้านนอก เพราะคนบ้านนอก สู้พรรคใหญ่อย่างเราไม่ได้อยู่แล้ว
...
เรื่องบริหารที่ว่าโยนให้ผู้จัดการ แปลว่าหากมาในโอโตเมะก็ปล่อยให้นางเอกที่คนชอบด่าว่าโลกสวยบริหารสินะครับ
ประมาณเล่นมุกลดกำลังทหาร ทำบุญทำทาน
นายน้อยคงมองว่าเมตตาจิตแบบอิสรตีแต่ไม่ได้ว่าอะไรหากนางเอกโอโตเมะจะบริหารประเทศแลละทำงานน่าเบื่อๆแทน
ลดทรัพยากรไปที่ทหารก็ดีจะได้เอางบมาจ้างอัลเคมิสมท์คอยผลิตยาใมห้เราและหาซื้อทรัพยากรเพิ่ม

กองทัพของนายน้อยจะกลายเป็นกองทัพที่จำนวนน้อยแต่มีฝีือเพิ่มขึ้นแทน
ประมาณฝึกแบบ อาฮูา่ อาฮาว
ลูกกระจ๊อกของนายน้อยที่ถ่ายทอดวิชาต่ำๆให้เพื่อให้ไปกระทืบคนที่นายน้อยไม่พอใจและไม่อยากลงมือเอง
มองในแง่หนึ่งก็อาจจะดีคือ นายน้อยจะกลายเป็นคนที่ตัดสินใจแต่เรื่องใหญ่ๆในประเทศเท่านั้น
แตค่การบริหารวันต่อวันปล่อยให้คนอื่นทำ
ขุนนางก็าอจจะชอบในบางกลุ่ม ไม่ชอบในบางกลุ่มไม่ใช่จะต่อต้านไปทั้งหมดเพราะตามสันดานของข้าราชการ ไม่ชอบคนมายุ่มย่ามล่้วงลูก

ตคอรัปชั่นนายน้อยก็ใช้ระบบประมาณ

ข้าถูกใจคนนี้ เอ็งหาเศษหาเลยได้ประมาณนี้ ข้าจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่ว่ากัน
อย่าดึงเงินมากเกินไปละกันไม่งั้นเอ็งตาย
..
ว่าไปแล้วเรื่องเวลาการฝึกก็พอมีคนคาดการ์ได้นะครับว่า คนธรรมดาใช้เวลาเท่านั้นเท่านี้
ส่วนพระเอกมันมีของโกงที่ทำลายกฎของเวลานั้นๆไป
เรียกว่านายน้อยมันคือคนที่มีทรัพยากรมากที่สุดเท่าที่คนธรรมดาจะหาได้แล้ว
แต่สู้ของโกงอันดับหนึ่งของจักรวาลไม่ได้

เรื่อง ชัชทายาทหมายถึงรัชทายาทในโอโตเมพเกมส์น่ะครับ ฮา
ที่ช่วงนี้มักเขียนให้รัชทายาทเป็นคนโง่หลงผู้หญิง
ซึ่งผมจะเล่นมุกว่า ตามสายตาของนายน้อยนั้น รัชทายาทโอโตเมพเกมส์ทำถูกแล้ว
นางเอกมีพลังธาตุแสงหายากที่ทั้งอาณาจักรมีคนเดียว ต้องจับทำเมียเสียแลบะอาจจะช่วยเราฝึกวิชาได้ด้วยเพราะมีความสามารถพิเศษของร่างกาย
แต่พวกคนกลับชาติมาเกิดเป็นนางร้ายจะมองว่า รัชทายาทโอโตเมะเกมส์ซื่อบื้อ ไม่สนใจการเมือง ด่าสาดเสียเทเสียต่างๆนานาน่ะครับ
ในสายตาของนายน้อยของพวกนั้นไร้สาระ สายเลือดพิเศษธาตุแสงสิสำคัญกว่า
..
ส่วนรัชทายาทแนวxianxia ผมไปจอมาอีกแล้วว่ามุก"หืนลับมีด" ให้องค์ชายแข่งและฆ่่ากันเองเป็นมุกที่ใช้บ่อยล่ะครับ
ประมาณเอารัชทายาทไว้คนหนึ่งและหนุนให้องค์ชายต่อสู้กับรัชทายาทและฮ่องเต้ดูอยู่ห่างๆ
มุกอย่างที่ท่านว่า หาญท้าชะตาฟ้า
ที่รัชทายาทกับพระเเอกสู้กันแทบตาย สุดท้ายก็เรียกว่าอยู่ในกำมือของฮ่องเต้..
ท่่านคิดว่าหากเอาแนวทางบริหารของนายน้อยมาในโอโตเมะเกมส์จะเป็นอย่างไรครับ?
ผมนึกภาพน่าจะเป็นเคสคล้ายๆตงฟาง

ที่คนภายนอกจะคิดว่า นายน้อยนั้นมอบอำนาจให้กับนางเอกที่เอาแนวคิดสมัยใหม่มาใช้กับอาณาจักรน ขัดแข้งขัดขากับขุนนางเก่าทำให้อาณาจักรวุ่นวาย
แต่นายน้อยไม่สน
ใครขัดใจนางเอกตูฆ่าทั้งตระกูล
ผลลัพธ์ที่ออกมาคือ นางเอกปฏิวัติระบบเป็นสมัยใหม่สำเร็จ นายน้อยได้ทรัพยากรเพิ่ม ทุกคนที่ยังรอดชีวิตอยู่แฮปปี้แต่มีกบฎจากคนที่ไม่ยินยอมพร้อใมใจแต่ไม่มีปัญหาเพระานายน้อยฆ่ากบฎไม่เหลือหากไปกวนนายน้อยเข้า

@samuison

จริงๆ ผมไม่ได้เอามาจาก Game of Throne นะครับ แต่มาจากขุนศึกตระกูลหยาง + Assassin's Creed II ภาคหลักของ Ezio Auditore de Firenze + Count Monte Cristo


ตัวเอกคือลูกขุนนางหรือคุณหนูหรือนายน้อยตกอับนะครับ แต่มีเรื่องการเมืองมาเกี่ยว + เรื่องประเด็นครอบครัว

[deaddy]

ถ้าเป็นนายน้อยไปโลกโอโตเมะเกม ก็ต้องถามว่ามุมมองของใคร


ถ้าเป็นมุมมองนางเอก นายน้อยก็เหมือนมาเฟียรูปหล่อที่เป็นเจ้านายแหล่ะครับ  


คือนางทำงานได้เต็มที่ พอเจอศัตรูเล่นนอกเกมมา นายน้อยก็จะยกพวกไปจัดการทุกคนที่ขวางทางทิ้ง
ด้วยพลังที่เหนือชั้น


แต่ถ้าเป็นมุมมองนายน้อย ถ้าไปอยู่ตระกูลขุนนาง
ก็จะออกแนวซ่องซุมกำลังทหารเลย


แต่นายน้อยมีหลายแบบ อยู่ทึ่จะเอาแบบไหน มีทั้งเก่งบุ๋นบู้ยันเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ


แต่จะมีจุดร่วมที่เหมือนกันคือ บ้าฝึกวิชามากกว่าคนทั่วไป


คือสเกลการแบ่งเวลาของโอโตเมะเกมคือคนธรรมดา
แต่นายน้อยคือ นอนไม่เกิน 6 ชม. พักไม่เกิน 6 ชม.
ที่เหลือฝึกวิชา ต่อเนื่องทุกวัน


คือพูดง่ายๆ ส่วนใหญ่ที่พักๆกันนี่ไม่ใช่ว่าขี้เกียจ แต่ร่างกายมันต้องพัก
ถ้าฝึกต่อจะมีผลเสียต่อร่างกายมากกว่า ซึ่งเป็นไปตามประสพการณ์ที่สืบทอดมา


ส่วนบรรดาพระเอกมันมีของโกง เลยฝึกทำลายขีดจำกัดได้
ลองไม่มี ฝึกแบบนั้นมีแต่พิการ


เรียกได้ว่านายน้อยจะฝึกฝนในรูปแบบที่ดีที่สุดตามที่สืบทอดกันมา
ทำให้เก่งรอบด้าน แต่ไม่ถึงขั้นทำลายสามัญสำนึก

[samuison]

[quote/]

@samuison

จริงๆ ผมไม่ได้เอามาจาก Game of Throne นะครับ แต่มาจากขุนศึกตระกูลหยาง + Assassin's Creed II ภาคหลักของ Ezio Auditore de Firenze + Count Monte Cristo


ตัวเอกคือลูกขุนนางหรือคุณหนูหรือนายน้อยตกอับนะครับ แต่มีเรื่องการเมืองมาเกี่ยว + เรื่องประเด็นครอบครัว

หมายถึงRole Play ที่ผมเล่นอยู่น่ะครับ ฮา
ปรกติเนื้อเรื่องการแก้แค้นมักจะไม่จบอย่างมีความสุขอยู่แล้ว เหมือนกับคนแต่งมักไม่ยอมให้การแก้แค้นมีความสุขขึ้นมาได้

ถ้าเป็นนายน้อยไปโลกโอโตเมะเกม ก็ต้องถามว่ามุมมองของใคร


ถ้าเป็นมุมมองนางเอก นายน้อยก็เหมือนมาเฟียรูปหล่อที่เป็นเจ้านายแหล่ะครับ  


คือนางทำงานได้เต็มที่ พอเจอศัตรูเล่นนอกเกมมา นายน้อยก็จะยกพวกไปจัดการทุกคนที่ขวางทางทิ้ง
ด้วยพลังที่เหนือชั้น


แต่ถ้าเป็นมุมมองนายน้อย ถ้าไปอยู่ตระกูลขุนนาง
ก็จะออกแนวซ่องซุมกำลังทหารเลย


แต่นายน้อยมีหลายแบบ อยู่ทึ่จะเอาแบบไหน มีทั้งเก่งบุ๋นบู้ยันเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ


แต่จะมีจุดร่วมที่เหมือนกันคือ บ้าฝึกวิชามากกว่าคนทั่วไป


คือสเกลการแบ่งเวลาของโอโตเมะเกมคือคนธรรมดา
แต่นายน้อยคือ นอนไม่เกิน 6 ชม. พักไม่เกิน 6 ชม.
ที่เหลือฝึกวิชา ต่อเนื่องทุกวัน


คือพูดง่ายๆ ส่วนใหญ่ที่พักๆกันนี่ไม่ใช่ว่าขี้เกียจ แต่ร่างกายมันต้องพัก
ถ้าฝึกต่อจะมีผลเสียต่อร่างกายมากกว่า ซึ่งเป็นไปตามประสพการณ์ที่สืบทอดมา


ส่วนบรรดาพระเอกมันมีของโกง เลยฝึกทำลายขีดจำกัดได้
ลองไม่มี ฝึกแบบนั้นมีแต่พิการ


เรียกได้ว่านายน้อยจะฝึกฝนในรูปแบบที่ดีที่สุดตามที่สืบทอดกันมา
ทำให้เก่งรอบด้าน แต่ไม่ถึงขั้นทำลายสามัญสำนึก

ช่วงนี้แนงวลูกสาวดยุค มักจะเขียนให้นางเอกเป็นคนชั่วช้า ตอแหล สายลับของประเทศเพื่อบ้านที่มาบั่นทอนความมั่นคงของประเทศ สารพัดน่ะครับ
ผมกะจะย้อนแนวคิดว่า
พฤติกรรมของนายน้อย อาจจะไม่ต่างกับองค์ชายรัชทายาทที่ปฏิเสธการหมั้นกับลุกสาวดยุค
ที่ต่างไปคือความแข็งแกร่งเท่านั้น
รัชทายาทเย่อหญิ่ง แต่ไม่สามารถสนับสนุนความเย่อหยิ่งได้ด้วยคุณสมบัติของตนเอง
นายน้อยเย่อหยิ่ง เพราะนายน้อยมีดีให้อวดจริงๆและไม่เคยเจอกัปัญหาที่ไม่สามารถแก้ได้ด้วยกำลังแลละขั้นพลังที่สูงขึ้นมาก่อน
นางเอกลูกสาวดยุคที่ใช้ความรู้ปัจจุบัน การเงิน การบริหาร การเกษตร
ต้องเจอกับนายน้อยผู้้ที่ไม่รู้จักแม้แต่คำว่า"วีดีโอเกมส์"

นายน้อยต้องเผชิญกับสมุหนายกที่ถนัดการวางแผน
โบสถ์ที่ีมีกองทัพที่เข้มแข็ง
ดยุคที่บาดหมางกับราชวงศ์แม่ทัพที่ไม่พอใจราชวงศ์รวมทั้ประเทศข้างเคียงที่เป็นศัตรู
ทั้งหมดทั้งหลายวางแผนที่จะทำลายอาณาจักร...แต่นายน้อยมิได้นำพา
"หึ พวกอ่อนแอพรรค์นั้น บิดายกมือทีเดียวก็ตัดศีรษะได้ทั้งหมื่นคน"
ซึ่งก็ทำได้จริงๆ
แต่ละคนจะเข้าใจวง่านายน้อยวันวันไม่บริหารราชการแผ่นดิน สนใจแต่นั่งเงียบๆในห้องกับปรุงยา
หารู้ไม่ว่านั่นคือสิ่งที่นายน้อยมองว่าสำคัญที่สุดในการปกครอง
"หมัดใครใหญ่กว่าก็ได้ปกครอง เหตุผลเรียบง่ายแค่นี้ทำไมพวกโง่เขลาเหล่านี้ไม่ยอมเข้าใจ?"
ผมว่านายน้อยจะค่อนข้างเก่งในการสร้างกองทัพนะครับ?
คือจะมากจะน้อยจะเห็นครูฝึก ฝึกลูกศิษย์เป็นพันพันคนเป็นเรื่องปรกติถ้าเป็นนายน้อยพรรคใหญ่?
ก็ผ่านตาการฝึกมาบ้าง แต่จะดูถูกพวกลูกศิษย์สายนอก
มองว่าการที่ต้องมาฝึกพวกสายนอกเองนี่เป็นเรื่องเสียเกียรติ
แต่พอไม่มีคนก็จำใจต้องถ่ายทอดวิชาให้ลูกน้องบางคน ราชองครักษ์และสั่งราชองครักษ์ให้ฝึกลูกกระจ๊อกทหารอีกที
อาจจะมีกองทัพขนาดเล็กแต่ความสามารถนั้นแข็งแกร่งที่สุดก็ว่าได้
ประมาณ ทหารคนอื่นอาจจะมีหลายหมื่น
นายน้อยอาจจะฝึกแค่ห้าพันคนที่ดูพอเป็คนเฝ้าประตูกับหาบน้ำในค่ายพรรคได้
ที่เหลือเกะกะลูกตาปลดออกให้หมด
มองว่ามีทหารเยอะกว่านี้ไปก็เท่านั้น ถ้าจำนวนที่เพิ่มขึ้นมีแต่พวกกระจอก
เรื่องฝึกบอกประมาณว่า การทานยามันมีพิษ เลยต้องอาศัยเวลาพักผ่อนให้ร่างกายปรับสภาพเข้ากับยาและสารพิษตกค้างได้
เรียกว่านายน้อยถ้าขยัน วันวันก็ไม่ทำอะไรนอกจากฝึกวิชาอย่างเดียว
นายน้อยที่ผมเอามาจะประมาณที่ชอบโม้ในค่ายพรรคว่า" นายน้อยฟางเหยียนช่างเป็นมังกรในมวลมนุษย์ อายุไม่ถึงสามสิบก็สามารถสร้างแก่นวิญญาณได้ อนาคตของพรรคมังกรอังหการของเรา สดใสยิ่งแล้ว" ประมาณนี้น่ะครับ

แต่เอาแบบพวกที่ฝึกวิชาอย่างเดียวไม่มีความสามารถอื่นๆก็อาจจะหาดีเหมือนกัน
แต่ผมอย่างน้อยต่อให้ไม่เอาไหนร จะให้นายน้อยมีความสามารถปรุงยากับมุนไพรเล้กน้อยไว้ทุกคนน่ะครับ
อย่างน้อยของพวกนี้ต้องรู้เพราะมันเกี่ยวพันกับการฝึกวิชาของทุกคน
ดูออกว่ายาตัวนี้เสียหรือดีว่าอย่างนั้นล่ะครับ

พูดถึงเรื่องมาเฟัีย
ความจริงวแล้วค่ายพรรคก็คือมาเฟียล่ะครับ ฮา

เฉียวฟงนี่ก็คือก็อดฟาเธอร์คนหนึ่ง ท่านงัก ท่านจ้อ ก็เป็นคนคุมมาเฟียแก็งค์หนึ่งล่ะ

 

[1]

จากที่ท่านๆพิมพ์กันมาเนี่ยประมาณว่า เพราะนายน้อยมาจากโลกอื่นคนของโลกนี้ไม่รู้จัก
ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ จะฆ่าทิ้งเมื่อไรก็ได้ แต่ผมว่าจริงๆแล้วมันมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องด้วยนะ
เพราะในเกมส์พวกนี้ผมมองว่าอาณาจักรบ้านเกิดค่อนข้างมีความสำคัญ นายน้อยที่เกิดในอาณาจักรนั้น
จะตัดหัวคนหมื่นคน ทำลายขุมกำลังอาณาจักรตัวเองไม่ค่อยเม้คเซ้นเท่าไร ถึงจะไม่รักอาณาจักร
แต่ถ้าครอบครัวภักดีกับราชวงศ์ และครอบครัวนายน้อยได้รับการดูแลอย่างดีประมาณว่า อยู่เหนือทุกคนแต่อยู่ใต้ราชาคนเดียว นายน้อยก็ไม่จำเป็นต้องเป็นราชา แต่เป็นผู้พิทักษ์แทน ซึ่งไม่ต้องทำอะไรเลย
ฝึกได้เต็มที่ แค่ช่วยตอนอาณาจักรอื่นบุกมาก็พอ

[Black7nos]

จากที่ท่านๆพิมพ์กันมาเนี่ยประมาณว่า เพราะนายน้อยมาจากโลกอื่นคนของโลกนี้ไม่รู้จัก
ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ จะฆ่าทิ้งเมื่อไรก็ได้ แต่ผมว่าจริงๆแล้วมันมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องด้วยนะ
เพราะในเกมส์พวกนี้ผมมองว่าอาณาจักรบ้านเกิดค่อนข้างมีความสำคัญ นายน้อยที่เกิดในอาณาจักรนั้น
จะตัดหัวคนหมื่นคน ทำลายขุมกำลังอาณาจักรตัวเองไม่ค่อยเม้คเซ้นเท่าไร ถึงจะไม่รักอาณาจักร
แต่ถ้าครอบครัวภักดีกับราชวงศ์ และครอบครัวนายน้อยได้รับการดูแลอย่างดีประมาณว่า อยู่เหนือทุกคนแต่อยู่ใต้ราชาคนเดียว นายน้อยก็ไม่จำเป็นต้องเป็นราชา แต่เป็นผู้พิทักษ์แทน ซึ่งไม่ต้องทำอะไรเลย
ฝึกได้เต็มที่ แค่ช่วยตอนอาณาจักรอื่นบุกมาก็พอ

ใช่ครับ สำคัญคือต้องเข้าใจหลักรัฐศาสตร์ ไม่ใช่เอะใช้กำลังเข้าว่า หรือใช้กำลังแก้ปัญหาได้ทุกสิ่ง อย่างนั้นก็ไม่ได้ต่างกับทรราชหรือเผด็จการ แค่ปรับสเกลเล็กลงมาแค่นั้น


เรื่องที่ดังๆคือการร้อยเรียงความสัมพันธ์ของคน การแก้ปัญหาโดยหลายวิธีขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ตัวเอกอย่าติดสบายเกิน ต้องเผชิญความลำบาก ต้องมีการเติบโต(ทัศนคติเปลี่ยนแปลง)


นึกภาพเหมือน Cloud ก่อนเจอ Aerith กับ หลังจากเจอ Aerith ก็ได้ครับ คนละเรื่องเลย Cloud ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ มีมนุษย์สัมพันธ์ ไม่ได้ใช้กำลังแก้ปัญหาอย่างเดียว

[samuison]

จากที่ท่านๆพิมพ์กันมาเนี่ยประมาณว่า เพราะนายน้อยมาจากโลกอื่นคนของโลกนี้ไม่รู้จัก
ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ จะฆ่าทิ้งเมื่อไรก็ได้ แต่ผมว่าจริงๆแล้วมันมีเรื่องศีลธรรมมาเกี่ยวข้องด้วยนะ
เพราะในเกมส์พวกนี้ผมมองว่าอาณาจักรบ้านเกิดค่อนข้างมีความสำคัญ นายน้อยที่เกิดในอาณาจักรนั้น
จะตัดหัวคนหมื่นคน ทำลายขุมกำลังอาณาจักรตัวเองไม่ค่อยเม้คเซ้นเท่าไร ถึงจะไม่รักอาณาจักร
แต่ถ้าครอบครัวภักดีกับราชวงศ์ และครอบครัวนายน้อยได้รับการดูแลอย่างดีประมาณว่า อยู่เหนือทุกคนแต่อยู่ใต้ราชาคนเดียว นายน้อยก็ไม่จำเป็นต้องเป็นราชา แต่เป็นผู้พิทักษ์แทน ซึ่งไม่ต้องทำอะไรเลย
ฝึกได้เต็มที่ แค่ช่วยตอนอาณาจักรอื่นบุกมาก็พอ

ขอบคุณครับ
คือผมพยายามจะล้อเลียนพวกแนวโอโตเมะ ที่มักจะเขียนว่าองค์ชายรัชทายาทโง่เง่าไม่มีชิ้นดี ไม่รู้จักการเมืองแต่งงานกับสาวชาวบ้าน และสร้างความบาดหมางกับตระกูลดยุคที่มีอำนาจมากจะทำให้ราชอาณาจักรพังฯลฯ
ด่าสารพัดกับการตัดสินใจของรัชทายาทว่าโง่เขลาครับ

ผมกำลังจะตั้งคำถามกับแนวคิดที่ผู้หญิงรังเกียจกันเองเช่นนั้น

ว่าเซียนเกมส์ CKII ที่ออกแนวสร้างตระกูล การเมืองบอกว่า
"พวกนี้ไม่รู้อะไร ผมถึงกับลอบฆ่าภริยาที่แต่งอย่างถูกกฎหมาย เป็นศัตรูกับศาสนจักร รบกับตระกูลดยุคที่สนับสนุนผม ทั้งหมดเพื่อแต่งงานและมีลูกกับสาวชาวบ้านที่มีคุณสมบัติอัจฉริยะ"
ว่าแนวความคิดคำนวณผลได้เสีย
ไม่ใช่อย่างที่ผู้หญิงที่เขียนแนวโอโตเมะมอง
การได้สายเลือดเวทมนตร์ชั้นสูงมาคือการมองระยะยาว เพราะสายเลือดจะอยู่กับเราไปตลอดและรุ่นลุกหลา่นจะมีคุณสมบัติเทพๆ
นายน้อยจากแนว xianxia มีไว้เพื่อตอบโจทย์คำถามข้อนี้
เพื่อแสดงตัวละครที่มองคนละมุมกับพวกคนที่เขียนแนวโอโตเมะเกมสืกครับ

เป้นตัวละครที่มองว่านางเอกที่เป็นลูกสาวชาวบ้าน ไม่ใช่เรื่องเสียหาย ขอเพียงมีคุณสมบัติแสงสว่างสายเลือดเทพๆก็พอ
และจากที่เห็นว่านายน้อย ไม่ใมช่คนที่ไม่เข้าใจการเมือง
เข้าใจการเมืองดีมากต่างหาก ด้วยแนวคิด total war
การทำสงครามฆ่าล้างตระกูลเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกลับมาย้อนกลับทำร้ายเราได้ คือการจบสงครามอย่างเบ็ดเสร็จที่สุด
แนวคิดแบบโรมัน นายพลซุลล่า ที่มีชื่อเสียงเรื่องงความโหดร้าย ฆ่าคนเป้นผักปลา แต่ตอนบั้นปลายชีวิต สามารถเดินในเมืองได้โดยไม่ต้องมีบอดี้การ์ดเพราะฆ่าคนที่จะต่อต้านเขาไปหมดแล้ว
มันคือมองการเมืองแบบ brutal โหดเหี้ยมมากกว่านักเขียนหญิงที่เขียนแนวโอโตเมะครับ
..
เรื่องความผูกพันก็ใช่ครับ
คงไม่ทำอะไรใครหรอกครับ...ถ้าไม่มีใครไปกวนส้นเท้านายน้อยที่อยากจะฝึกวิชาหรือจะแต่งกับใครตามที่นายน้อยต้องการ
..หากมีคนที่ขัดใจแก ก็ตายล่ะครับ

เรื่องแนวคิดการปกครองคือ
หากเป็นองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้วตามสไตล์โอโตเมะ ก็แค่อยู่เฉยๆก็จะได้ครองตำแหน่งแล้ว
แต่เรื่องพวกนี้มักจะเขียนว่า รัชทายาทเป็นคนโง่เง่าเลยโดนตระกูลดยุค สมุหนายก โบสถ์ฯลฯ
ต่อต้านองค์ชายรัชทายาท/นายน้อย
ท่านว่าผลจะเป็นอย่างไรล่ะครับ?
ย้ำคำเดิมว่านายน้อยมีคติว่า
"แผ่นดินนี้เป็นแผ่นดินของคนในใต้หล้า แผ่นดินของผู้เกล้ามีปัญญา ไม่ใช่ของคนขี้ขลาดอ่อนแอ"
ผมพยายามจะตั้งคำถามว่า แนวคิดของรัชทายาท/นายน้อยน่ะ ที่ว่าแต่งงานกับสาวที่มีสายเลือดแห่งแสง คุณสมบัติพิเศษน่ะ
เป็นเรื่องไม่ดีอย่างที่นักเขียนโอโตเมะต้องการจะสื่อจริงๆหรือ?
หรือนายน้อยมีเหตุผลและความฉลาดทางการเมืองของเขาอยู่ที่คนที่ชอบแนวโอโตเมะมักจะลืมไป?

[quote/]
Count Monte Cristo จุดหมายของเรื่อง คือไม่ว่าคนมีอำนาจ คนธรรมดา คนจน คนรวย  ต่างมีคนดีไม่ดีคละปะปนกันไป


พ่อแม่มันเลว  ลูกมันไม่เลวก็ได้  คนเขียนมันสื่อถึงพ่อตัวเองโดนนโปเลียนแกล้ง

ว่าแนวความคิดรัผิดตามสายเลือดมันไม่เวิร์คครับ
ศาสนาพุทธอาจจะดูว่าเหมือนตัวใครตัวมัน
แต่อย่างน้อยก็ชวยให้เราหลุดพ้นจากแนวคิดบาปต้นกำเนิดหรือแนวคิดที่ว่าพ่อเราทำบาแ เราต้องรับผิดชอบว่าอย่างนั้น

ความจริงมันก็มีแนวคิดอย่า่งนี้ที่ประหารทั้งตระกูล ประหารเก้าชั่วโคตรนั่นล่ะครับ
สมัยยโบราณตระกูลคือตัวแทนของทุกคน
หากไว้ชีวิตคนอาจจะย้อนกลับมาแก้แค้น ประหารเก้าชั่วดคตรจนเกลี้งตระกูล เลยไม่เหลือใครให้มาล้างแค้นตามสไตลืหนังจีน

[quote/]


ใช่ครับ สำคัญคือต้องเข้าใจหลักรัฐศาสตร์ ไม่ใช่เอะใช้กำลังเข้าว่า หรือใช้กำลังแก้ปัญหาได้ทุกสิ่ง อย่างนั้นก็ไม่ได้ต่างกับทรราชหรือเผด็จการ แค่ปรับสเกลเล็กลงมาแค่นั้น


เรื่องที่ดังๆคือการร้อยเรียงความสัมพันธ์ของคน การแก้ปัญหาโดยหลายวิธีขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ตัวเอกอย่าติดสบายเกิน ต้องเผชิญความลำบาก ต้องมีการเติบโต(ทัศนคติเปลี่ยนแปลง)


นึกภาพเหมือน Cloud ก่อนเจอ Aerith กับ หลังจากเจอ Aerith ก็ได้ครับ คนละเรื่องเลย Cloud ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นเยอะ มีมนุษย์สัมพันธ์ ไม่ได้ใช้กำลังแก้ปัญหาอย่างเดียว

แนวคิดเผด็จการล่ะครับ
ไม่เถียงเลยในแนวคิดของนายน้อย
เพราะเชื่อมั่นตามสไตลื กำปั้นใครใหญ่ คนนั้นได้ครองแผ่นดิน
มันคือสังคมที่หล่อหลอมแนวคิดนี้ขึ้นมาครับ
The strong take what they want,the weak suffer what they mustมันคือแนวคิดที่ไม่เปิดโอกาสให้ประชาธิปไตยในโลกที่คนคนหนึ่งสามารถพังเมืองทั้งเมืองได้น่ะครับ
แบบเดียวกับที่พูดในเอ็กเม็นซ์ล่ะครับ
ฉากแม็กนีโต้ เราจะเท่าเทียมกันได้อย่างไรในเมมื่อคนคนหนึ่งสามารถพังเมืองได้ถ้าไม่พอใจ?

[1]

[quote/]
Count Monte Cristo จุดหมายของเรื่อง คือไม่ว่าคนมีอำนาจ คนธรรมดา คนจน คนรวย  ต่างมีคนดีไม่ดีคละปะปนกันไป


พ่อแม่มันเลว  ลูกมันไม่เลวก็ได้  คนเขียนมันสื่อถึงพ่อตัวเองโดนนโปเลียนแกล้ง

ผมมองว่ามันก็จะเข้าข่าย "พระเอกเทพ ตัวร้ายโง่" นะครับ ทำให้เรื่องไม่มีมิติ
อีกอย่างถ้าพระเอกเก่งขนาดใช้แนวคิด เก่งสุดได้ครองทุกอย่าง
ผมมองว่าสายเลือดเอกไม่มีความหมายเลย เพราะถ้ามีลูก แค่สอนวิชาแบบเดียวกันให้
ใครมันจะไปทำอะไรลูกมันได้ ต่อให้แม่เป็น ชาวบ้าน ชนชั้นสูง หรือนางเอก
ในสถานการณ์ที่พระเอกเก่งเทพอยู่คนเดียว ใช้หลักการ " ใครทำร้ายลูกเมียข้า โดนกวาดล้างตระกูล"
ทุกคนก็กลัวกันหมด ดังนั้นผมมองว่าสายเลือดไม่สำคัญเลย

[Rumia]

[quote/]
ขอบคุณครับ
คือผมพยายามจะล้อเลียนพวกแนวโอโตเมะ ที่มักจะเขียนว่าองค์ชายรัชทายาทโง่เง่าไม่มีชิ้นดี ไม่รู้จักการเมืองแต่งงานกับสาวชาวบ้าน และสร้างความบาดหมางกับตระกูลดยุคที่มีอำนาจมากจะทำให้ราชอาณาจักรพังฯลฯ
ด่าสารพัดกับการตัดสินใจของรัชทายาทว่าโง่เขลาครับ

ผมกำลังจะตั้งคำถามกับแนวคิดที่ผู้หญิงรังเกียจกันเองเช่นนั้น

ว่าเซียนเกมส์ CKII ที่ออกแนวสร้างตระกูล การเมืองบอกว่า
"พวกนี้ไม่รู้อะไร ผมถึงกับลอบฆ่าภริยาที่แต่งอย่างถูกกฎหมาย เป็นศัตรูกับศาสนจักร รบกับตระกูลดยุคที่สนับสนุนผม ทั้งหมดเพื่อแต่งงานและมีลูกกับสาวชาวบ้านที่มีคุณสมบัติอัจฉริยะ"
ว่าแนวความคิดคำนวณผลได้เสีย
ไม่ใช่อย่างที่ผู้หญิงที่เขียนแนวโอโตเมะมอง
การได้สายเลือดเวทมนตร์ชั้นสูงมาคือการมองระยะยาว เพราะสายเลือดจะอยู่กับเราไปตลอดและรุ่นลุกหลา่นจะมีคุณสมบัติเทพๆ
นายน้อยจากแนว xianxia มีไว้เพื่อตอบโจทย์คำถามข้อนี้
เพื่อแสดงตัวละครที่มองคนละมุมกับพวกคนที่เขียนแนวโอโตเมะเกมสืกครับ

เป้นตัวละครที่มองว่านางเอกที่เป็นลูกสาวชาวบ้าน ไม่ใช่เรื่องเสียหาย ขอเพียงมีคุณสมบัติแสงสว่างสายเลือดเทพๆก็พอ
และจากที่เห็นว่านายน้อย ไม่ใมช่คนที่ไม่เข้าใจการเมือง
เข้าใจการเมืองดีมากต่างหาก ด้วยแนวคิด total war
การทำสงครามฆ่าล้างตระกูลเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกลับมาย้อนกลับทำร้ายเราได้ คือการจบสงครามอย่างเบ็ดเสร็จที่สุด
แนวคิดแบบโรมัน นายพลซุลล่า ที่มีชื่อเสียงเรื่องงความโหดร้าย ฆ่าคนเป้นผักปลา แต่ตอนบั้นปลายชีวิต สามารถเดินในเมืองได้โดยไม่ต้องมีบอดี้การ์ดเพราะฆ่าคนที่จะต่อต้านเขาไปหมดแล้ว
มันคือมองการเมืองแบบ brutal โหดเหี้ยมมากกว่านักเขียนหญิงที่เขียนแนวโอโตเมะครับ
..
เรื่องความผูกพันก็ใช่ครับ
คงไม่ทำอะไรใครหรอกครับ...ถ้าไม่มีใครไปกวนส้นเท้านายน้อยที่อยากจะฝึกวิชาหรือจะแต่งกับใครตามที่นายน้อยต้องการ
..หากมีคนที่ขัดใจแก ก็ตายล่ะครับ

เรื่องแนวคิดการปกครองคือ
หากเป็นองค์ชายรัชทายาทอยู่แล้วตามสไตล์โอโตเมะ ก็แค่อยู่เฉยๆก็จะได้ครองตำแหน่งแล้ว
แต่เรื่องพวกนี้มักจะเขียนว่า รัชทายาทเป็นคนโง่เง่าเลยโดนตระกูลดยุค สมุหนายก โบสถ์ฯลฯ
ต่อต้านองค์ชายรัชทายาท/นายน้อย
ท่านว่าผลจะเป็นอย่างไรล่ะครับ?
ย้ำคำเดิมว่านายน้อยมีคติว่า
"แผ่นดินนี้เป็นแผ่นดินของคนในใต้หล้า แผ่นดินของผู้เกล้ามีปัญญา ไม่ใช่ของคนขี้ขลาดอ่อนแอ"
ผมพยายามจะตั้งคำถามว่า แนวคิดของรัชทายาท/นายน้อยน่ะ ที่ว่าแต่งงานกับสาวที่มีสายเลือดแห่งแสง คุณสมบัติพิเศษน่ะ
เป็นเรื่องไม่ดีอย่างที่นักเขียนโอโตเมะต้องการจะสื่อจริงๆหรือ?
หรือนายน้อยมีเหตุผลและความฉลาดทางการเมืองของเขาอยู่ที่คนที่ชอบแนวโอโตเมะมักจะลืมไป?

[quote/]
ว่าแนวความคิดรัผิดตามสายเลือดมันไม่เวิร์คครับ
ศาสนาพุทธอาจจะดูว่าเหมือนตัวใครตัวมัน
แต่อย่างน้อยก็ชวยให้เราหลุดพ้นจากแนวคิดบาปต้นกำเนิดหรือแนวคิดที่ว่าพ่อเราทำบาแ เราต้องรับผิดชอบว่าอย่างนั้น

ความจริงมันก็มีแนวคิดอย่า่งนี้ที่ประหารทั้งตระกูล ประหารเก้าชั่วโคตรนั่นล่ะครับ
สมัยยโบราณตระกูลคือตัวแทนของทุกคน
หากไว้ชีวิตคนอาจจะย้อนกลับมาแก้แค้น ประหารเก้าชั่วดคตรจนเกลี้งตระกูล เลยไม่เหลือใครให้มาล้างแค้นตามสไตลืหนังจีน
[quote/]
แนวคิดเผด็จการล่ะครับ
ไม่เถียงเลยในแนวคิดของนายน้อย
เพราะเชื่อมั่นตามสไตลื กำปั้นใครใหญ่ คนนั้นได้ครองแผ่นดิน
มันคือสังคมที่หล่อหลอมแนวคิดนี้ขึ้นมาครับ
The strong take what they want,the weak suffer what they mustมันคือแนวคิดที่ไม่เปิดโอกาสให้ประชาธิปไตยในโลกที่คนคนหนึ่งสามารถพังเมืองทั้งเมืองได้น่ะครับ
แบบเดียวกับที่พูดในเอ็กเม็นซ์ล่ะครับ
ฉากแม็กนีโต้ เราจะเท่าเทียมกันได้อย่างไรในเมมื่อคนคนหนึ่งสามารถพังเมืองได้ถ้าไม่พอใจ?

ท่านเข้าใจผิดครับแนวโอโตเมะหรือเข้าไปในเกมจีบหนุ่มนะ มันยึดหลักการแต่งกับขุนนางที่มียศสูงหรือพลังสูงเป็นหลักเลยครับ โดยท่านต้องเข้าใจเกมเเนวจีบหนุ่มสาวนะครับว่าถ้าท่านจะชนะเกมแนวนี้ได้สิ่งแรกที่ต้องมีคือ พลังที่เหนือกว่าคู่แข่งนี่คือข้อแม้พื้นฐานแรกสุดที่ต้องมีครับและท่านต้องเหนือกว่าในการเอาชนะใจและยกระดับฐานะจนเหนือกว่าคู่แข่ง เช่นจะจีบเจ้าชายที่มีคู่หมันเป็นลูกขุนนางใหณ่ท่านต้องมีพลังหรือการเรียนหรืออะไรก็แล้วแต่เหนือกว่าคู่หมั้นอย่างท่วมท้น และนอกจากจะต้องเอาชนะใจเป้าหมายที่จะจีบแล้วยังต้องสร้างฐานะที่คู่่ควรกับเป้าหมายอีก เช่นเป้าหมายคือเจ้าชายคู่แข่งคือคู่หมันที่เป็นลูกสาวขุนนางใหณ่ ท่านต้องหาคนอุปถัมภ์อย่างต่ำเป็นขุนนางใหณ่เช่นกันจะเห็นว่านิยายจีนที่พลังเยอะยึดทุกอย่างมันง่ายกว่าแนวโอโตเมะเยอะแค่ฝึกก็จบ แต่แนวโอโตเมะมันไม่ไช่ผู้ชายครับเงื่อนไขจึงเยอะกว่าและไช้แค่กำลังไปหิ้วผู้ชายแบบนิยายจีนไม่ได้ ผมว่าตรงจุดนี้ตัวเอกหญิงที่เป็นตัวดำเนินเรื่องของจีนด้อยกว่ามากในเกมชิงอำนาจ ของจีนตัวเอกหณิงจะมีพลังแบบเดียวกับตัวเอกชายเลยแต่จะโกงกว่าเหมือนเล่นเกมเดียวกันโหมดอีซีตัวช่วยเยอะยิ่งกว่าตกเขาเจอยอดวิชา กลับกันแนวโอโตเมะยึดมันในสายเลือดและพลังมากกว่าที่คิดที่เห็นกันว่าองค์ชายโง่ไม่เห็นหัวชาวบ้าน เพราะมันต้องไส่เรื่องไห้เกิดตัวร้ายครับ เรื่องทุกเรื่องมันต้องหาเหตุผลไห้ตัวเอกมีเป้าหมาย เหมือนนิยายจีนที่ทำร้ายตระกูลเดียวกันทังๆที่ต้องแข่งกับตระกูลอื่นแถมเอากันถึงตาย ไม่เหลือทางรอดแบบชนิดที่ไม่มีญาติที่ไหนที่ที่อยู่กินด้วยกันเป็นสิบๆปีทำ เเนวโอโตเมะอย่างที่ผมเคยบอกไว้มันเป็นการเริ่มใหม่ของการที่นางเอกในเกมฟามจนเก่งและชนะเกมด้วยการจีบเป้าหมายสำเหร็จแล้ว แปลว่าเป้าหมายเห็นว่านางเอกมีพลังสูงกว่าคู่แข่งที่แพ้ไปแล้วนั้นเอง มันเป็นการเริ่มเรื่องจากตัวละครคู่แข่งที่แพ้ไปเเล้วเป็นตัวเอก หรืออีกแบบคือตัวเอกที่เป็นนางร้ายมาเกิดใหม่ตอนที่เกมจีบหนุ่มดำเนินอยู่ ถ้าแบบนี้นางร้ายที่รู้อนาคตและสเตตัสหรือฐานะสูงกว่านางเอกจะได้เปรี่ยบยิ่งกว่านางเอกเยอะมาก เพราะเกมแนวนี้สเตตัสเริ่มต้นหรือฐานะนางเอกตอนเริ่มต้นของเกมโอโตเมะกากทุกเกม แม้แต่เกมปรินเซสเมกเกอร์ที่เราเลี้ยงองค์หณิงๆที่เราเลี้ยงก็กากกว่าองค์หณิงคนอื่นๆต้องฟามนานมากเพื่อจะเก่งกว่าได้ และถ้าจะชนะเป้าหมายสูงสุดของเกมได้ต้องเหนือกว่าแบบท้วมท้นซึ่งยากมากใครเคยเล่นเกมจีบสาวจะรู้ดี

[samuison]

[quote/]
เรากำลังบอกเขาไงว่าเอาตามเรื่องมันไม่work ในฉบับญี่ปุ่นมันเปลี่ยนจนเป็นญี่ปุ่น  ไม่เหมือนของฝรั่งเศส  ของคนเขียนคนนี้นางเอกหลายเรื่องมีชู้  ไม่ได้มีสามีคนเดียว  ทำผิดศีลธรรมมีอะไรก่อนแต่ง  (สมัยนั้นเป็นเรื่องที่ใครก็รับไม่ได้)  ญี่ปุ่นมันเปลี่ยนการดำเนินเรื่องทำให้ความรู้สึกดั้งเดิมที่คนเขียนนิยายจะสื่อมันหายไปด้วย  จะเห็นในมังงะหรือในอนิเมะต่างกันมาก  คนละเรื่องเลย 


กิมย้งยังได้แนวคิดจากคนเขียนให้นางเอกมังกรหยกโดนข่มขืนเลย  ตัวต้นฉบับนิยายบางทีมันจับความรู้สึกคนเขียนได้เลย  ว่าเขากำลังสื่อตัวเขา  พ่อของเขาเป็นนายทหารที่เก่งมากถูกนโปเลียนใส่ร้ายติดคุกโดนวางยา2ปี  แต่พ่อของนักเขียนไม่ได้กลับมาแก้แค้น

เห็นว่าตัดทาส นางเอกตัวจริง? ขจองเรื่องไปด้วยนี่ครับ?
ผมลืมๆแล้วคุ้นๆว่าเคยเห็นเล่มเก่าๆในหก้องสมุดมั้ง
คนเขียนนิยายบางทีก็ระบายอารมณ์ของนักเขียนเองว่าอย่างนั้น
ให้ตัวละครในนิยายทำอย่างที่เราอยากทำแต่ทำไม่ได้ ฮา
การดัดแปลงนิยายเพื่อให้เข้ากับแนวความคิดคนปัจจุบันมันยากน่ะครับ
ยกตัวอย่าง
ปลาบู่ทองถ้าบอกว่า เอาเนื้อนางอ้าย ไปคัา่วเกลือให้พ่อแม่กิน
คงจะเอามาฉายช่องเจ็ดไม่ได้แน่ๆ
แนวคิดนิยายโบราณนั้นโหดมาก

[quote/]
ท่านเข้าใจผิดครับแนวโอโตเมะหรือเข้าไปในเกมจีบหนุ่มนะ มันยึดหลักการแต่งกับขุนนางที่มียศสูงหรือพลังสูงเป็นหลักเลยครับ โดยท่านต้องเข้าใจเกมเเนวจีบหนุ่มสาวนะครับว่าถ้าท่านจะชนะเกมแนวนี้ได้สิ่งแรกที่ต้องมีคือ พลังที่เหนือกว่าคู่แข่งนี่คือข้อแม้พื้นฐานแรกสุดที่ต้องมีครับและท่านต้องเหนือกว่าในการเอาชนะใจและยกระดับฐานะจนเหนือกว่าคู่แข่ง เช่นจะจีบเจ้าชายที่มีคู่หมันเป็นลูกขุนนางใหณ่ท่านต้องมีพลังหรือการเรียนหรืออะไรก็แล้วแต่เหนือกว่าคู่หมั้นอย่างท่วมท้น และนอกจากจะต้องเอาชนะใจเป้าหมายที่จะจีบแล้วยังต้องสร้างฐานะที่คู่่ควรกับเป้าหมายอีก เช่นเป้าหมายคือเจ้าชายคู่แข่งคือคู่หมันที่เป็นลูกสาวขุนนางใหณ่ ท่านต้องหาคนอุปถัมภ์อย่างต่ำเป็นขุนนางใหณ่เช่นกันจะเห็นว่านิยายจีนที่พลังเยอะยึดทุกอย่างมันง่ายกว่าแนวโอโตเมะเยอะแค่ฝึกก็จบ แต่แนวโอโตเมะมันไม่ไช่ผู้ชายครับเงื่อนไขจึงเยอะกว่าและไช้แค่กำลังไปหิ้วผู้ชายแบบนิยายจีนไม่ได้ ผมว่าตรงจุดนี้ตัวเอกหญิงที่เป็นตัวดำเนินเรื่องของจีนด้อยกว่ามากในเกมชิงอำนาจ ของจีนตัวเอกหณิงจะมีพลังแบบเดียวกับตัวเอกชายเลยแต่จะโกงกว่าเหมือนเล่นเกมเดียวกันโหมดอีซีตัวช่วยเยอะยิ่งกว่าตกเขาเจอยอดวิชา กลับกันแนวโอโตเมะยึดมันในสายเลือดและพลังมากกว่าที่คิดที่เห็นกันว่าองค์ชายโง่ไม่เห็นหัวชาวบ้าน เพราะมันต้องไส่เรื่องไห้เกิดตัวร้ายครับ เรื่องทุกเรื่องมันต้องหาเหตุผลไห้ตัวเอกมีเป้าหมาย เหมือนนิยายจีนที่ทำร้ายตระกูลเดียวกันทังๆที่ต้องแข่งกับตระกูลอื่นแถมเอากันถึงตาย ไม่เหลือทางรอดแบบชนิดที่ไม่มีญาติที่ไหนที่ที่อยู่กินด้วยกันเป็นสิบๆปีทำ เเนวโอโตเมะอย่างที่ผมเคยบอกไว้มันเป็นการเริ่มใหม่ของการที่นางเอกในเกมฟามจนเก่งและชนะเกมด้วยการจีบเป้าหมายสำเหร็จแล้ว แปลว่าเป้าหมายเห็นว่านางเอกมีพลังสูงกว่าคู่แข่งที่แพ้ไปแล้วนั้นเอง มันเป็นการเริ่มเรื่องจากตัวละครคู่แข่งที่แพ้ไปเเล้วเป็นตัวเอก หรืออีกแบบคือตัวเอกที่เป็นนางร้ายมาเกิดใหม่ตอนที่เกมจีบหนุ่มดำเนินอยู่ ถ้าแบบนี้นางร้ายที่รู้อนาคตและสเตตัสหรือฐานะสูงกว่านางเอกจะได้เปรี่ยบยิ่งกว่านางเอกเยอะมาก เพราะเกมแนวนี้สเตตัสเริ่มต้นหรือฐานะนางเอกตอนเริ่มต้นของเกมโอโตเมะกากทุกเกม แม้แต่เกมปรินเซสเมกเกอร์ที่เราเลี้ยงองค์หณิงๆที่เราเลี้ยงก็กากกว่าองค์หณิงคนอื่นๆต้องฟามนานมากเพื่อจะเก่งกว่าได้ และถ้าจะชนะเป้าหมายสูงสุดของเกมได้ต้องเหนือกว่าแบบท้วมท้นซึ่งยากมากใครเคยเล่นเกมจีบสาวจะรู้ดี

ก็นั่นล่ะครับ
เหมใือนกับคนแต่งแนวนางร้ายลูกสาวดยุคมักจะลืมว่าคุณสมบัตินางเอกตอนจบเกมส์ที่แต่งกับเจ้าชายได้นั้นต้องเทพ
เรียกว่าหากทำเป็นสามก๊ก ความหล่อ cha ต้องประมาณเล่าปี่
ที่ว่าขนาดเมืองอาหการขาดแคลน คนก็ยังไม่กบฎนั่นล่ะครับเพราะรักนางเอกมากว่างั้น
หรือที่มีมุึกเล่นมินิเกมส์ ขี่ม้า ฟันดาบต่างๆนานา แปลว่าคุณสมบัติทั่วไปค่าความฉลาดและกำลังกายก็ต้องอยู่ขั้นสูง
หากเราเล่นเกมส์จีบสาวมาก็ต้องรู้ว่าจีบตัวเป้งที่สุดของเรื่องนั้น ค่าคุณสมบัติทุกด้านต้องสูงและเก็บอีเวนท์ครบ
แต่แนวโอโตเมะ ลูกสาวดยุคมักจะแกล้งลืมๆเรื่องนี้ไปว่า คณสมบัตินางเอกทุด้านต้องเทพผ่านมาตรการปักธง

ซึ่งหากวิจารณ์ตามเนื้อผ้า ภริยาที่เก่งทุกด้านทั้งฟันดาบ หาเงินเก่ง ความหล่อสูงประชาชนรัก แถมมีพลังธาตุแสงในสายเลือดฯลฯ
มีอะไรไม่ดีหากเจ้าชายอยากให้ใีสายเลือดธาตุแสงในตระกูลเพื่อสืบต่อทายาทรุ่นต่อไป?

หากเล่นมุกกันจริง Konosuba ตระกูลราชาของโลกอควอ ก็เข้าใจมุกนี้ว่าราชวงศ์กลายเป็นครอบครัวที่เทพมาก
เพราะมีสายเลือดผู้กล้ามาตั้งแต่โบราณ
แต่คนเขียน Otome ลุกสาวดยุคทำไมมองต่างออกไป?
ความสัมพันธ์ของดยุคเทียบกันได้หรือกับความเทพของพลังแสงศักดิ์สิทธิ์?
ไม่ต้องพูดถึงถ้ารตาชวงศ์ผลิตลูกกับนางเอกธาตุแสงได้ ลูกก็จะมีพลังธาตุแสงเช่นกัน

เหมือนกับว่าแต่ละคนที่พยายามจะเขียนแนวนางร้าย แกล้งทำเป้นลืมคุณสมบัตินางเอกน่ะครับ

จะให้นายน้อยที่เป็นคนมองตรงไปตรงมาและเป็นคนยึดคติ ฉุดผู้หญิงที่มีคุณสมบัติพิเศษในแนวxianxia มาเป้นกระถางฝึกวิชา
ยังนำแนวคิดแบบนั้นมาใช้ใน Otome game
ว่านายน้อยเป็นคนที่ฉลาดที่สุดแล้วหากมองเรื่อง พันธุกรรม สายเลือดระยะยาวจริงๆ

[quote/]


ผมมองว่ามันก็จะเข้าข่าย "พระเอกเทพ ตัวร้ายโง่" นะครับ ทำให้เรื่องไม่มีมิติ
อีกอย่างถ้าพระเอกเก่งขนาดใช้แนวคิด เก่งสุดได้ครองทุกอย่าง
ผมมองว่าสายเลือดเอกไม่มีความหมายเลย เพราะถ้ามีลูก แค่สอนวิชาแบบเดียวกันให้
ใครมันจะไปทำอะไรลูกมันได้ ต่อให้แม่เป็น ชาวบ้าน ชนชั้นสูง หรือนางเอก
ในสถานการณ์ที่พระเอกเก่งเทพอยู่คนเดียว ใช้หลักการ " ใครทำร้ายลูกเมียข้า โดนกวาดล้างตระกูล"
ทุกคนก็กลัวกันหมด ดังนั้นผมมองว่าสายเลือดไม่สำคัญเลย

ท่านต้องเข้าใจแนวคิดของนายน้อยก่อนครับ
ว่าสายเลือดสำคัญในการฝึกวิชา
วิชาเทพมีผลก็จริง แต่สายเลือดที่พิเศษก็จะยิ่งฝึกวิชาได้ง่ายกว่า
อย่างมุกหวงอี้คือ คนที่หน้าตาดีอยู่แล้ว ก็จะยิ่งฝึกวิชาสเน่ห์ได้ง่ายกว่า

คนที่มีพลังธาตุแสงมากกว่าคนทั่วไปในตัว
เท่ากับว่าวิ่งแข่ง 100 เมตร
คนที่มีคุณสมบัติพิเศษ อยู่ห่างจากจุดสตาร์ทไป 90 เมตรแล้ว
วิ่งเพียงแค่้อีก 10 เมตรก็เขจ้าเส้นชัยทะลวงขั้นต่อไปได้ ฝึกวิชาได้ง่ายขึ้นมากๆในสายธาตุแสงนั้น
ทำไมถึงเป็นเรื่องไม่ดี?
และไม่ใช่ไม่เก่งนะครับในคนในแนวโอโตเมะเกมส์
ผมจะให้ทุกคนเก่งอย่างที่โม้กัน
ประมาณว่า สมุหนายกร่ำรวย กินสินบน มีเงินมาจ้างนักฆ่าติดสินบนคนในหน่วยราชการ
ดยุคคุมกงอทัพเขตแดนกว้างใหญ่ที่ท้าทายราชวงศ์ได้
โบสถ์มีอิทธิพลไปทั่วแผ่นดิน สามารถโน้มน้าวจิตใตชาวบ้านได้และมีเงินสร้างกองทัพของตนเองและอาจจะเป็นหน่วยงานเดียวในสังคมศักดินาที่มีอำนาจในการคัดต้านอำนาจ ราชาหรือขุนนาง
ลุกสาวดยุค ที่กลับชาติมาเกิดมีความรู้ปัจจุบัน พีัฒนาเศรษฐกิจ การเงิน ระบบธนาคาร น้ำหอม เครื่องสำอางค์ ช็อคโกแลต พิชเศรษฐกิจจนร่ำรวย
องค์ชายอันดับสองไปเข้ากับลุกสาวดยุคที่กลับชาติมาเกิด
ฯลฯ
ให้ทุกคนทำได้อย่างที่โม้เอาไว้ว่าตนเองเก่งน่ะครับ

ที่ผมถามคือ ผมจะไม่ให้นายน้อยทมีทักษะอะไรที่นายน้อยไม่ควรมี
แต่จะมีทักษะที่ตนเองมีคือบ่มเพาะพำลังนั่นล่ะครับ
ว่านายน้อย บวกเลขได้ ตรวจบัญชีได้ ปรุงยาได้ บ่มเพาะพลังได้ ต่อสู้ได้ เท่านั้นก็เกินพอที่จะรับมือทุกคนข้างต้นที่ว่ามาแล้วครับ
แสดงว่าแต่ละคนมีแนวความคิดของตนเงอว่าโลกดำเนินไปอย่างไร
เช่นโบสถ์เชื่อเรื่องวพระเจ้าและศรัทธา จึงสร้างโบสถ์กล่อมเกลาประชาชนและกองทัพศักิด์สิทธิ์
สมุหนายกเชื่อเรื่องความโลภเป็นสิ่งที่ควบคุมคนและการเมือง
ลุกสาวดยุคเชื่อเรื่องอำนาจของการบริหารสมัยใหม่และเทคโนโลยี
องค์ชายที่ไปเข้ากับลูกสาวดยุคเชื่อความสามารรถที่จัดการปัญหาเบื้องหลังของอาณาจักร ไม่ออกหน้า
และที่สำคัญพระเอกของเรื่อง นายน้อยเชื่อเรื่องการบ่มเพาะพลังว่าใครแข็งแกร่งกว่าก็ได้ครองแผ่นดิน

ทุกคนเชื่อมั่นรในหนทางของตนเอง และใช้ทักาะที่ตนเองถนัดที่สุดในการดำเนินชีวิต

แต่คำถามต้องกลับมากล่าว
ท่านคิดว่าคนข้างต้น ใครจะรอดได้คนสุดท้าย?
โบสถืที่พึ่งกำลังคน
สมุหนายกที่พึ่งขุนนาง
ลูกสาวดยุคที่พึ่งวิทยาศาสตร์การบริหาร
หรือนายน้อยที่พึ่งการบ่มเพาะพลัง?

[Rumia]

ผมว่าแบบนางเอกหณิงเป็นใหณ่ทำอะไรฝ่ายชายต้องยอมมันนิยายจีนครับบอกตามตรงเป็นแม่งทุกเรื่องเลยถ้าเรื่องใหนดำเนินเรื่องโดยฝ่ายหณิง ฝ่ายชายจะต้องหลงสเน่นยอมทุกอย่างกราบตีนเลียเท้าก็ยอมยอมทรยศครอบครัวทรยศประเทศเพื่อตัวเอกหณิงเลย กลับกันแนวโอโตเมะสุดท้ายถ้าตัวเอกหณิงมีผู้ชายจะยอมทำทุกอย่างไห้ฝ่ายชายจนน่าเกลียด ผมเห็นทุกเรื่องแนวโอโตเมะถ้าแม่งมีพระเอกตัวพระเอกจะเปอร์เฟกเก่งแบบไม่มีเหตุผล พระเอกจะเก่งกว่าตัวละครทุกตัวในเรื่อง เพื่อไห้ตัวเอกหณิงที่เป็นนางร้ายหลงรัก แล้วตัวเอกหณิงที่โกงมาจากโอโตเมะจะสนับสนุนทุกอย่างซึ่งผมไม่ชอบมากญี่ปุ่นมันยังเห็นผู้ชายเป็นใหณ่อยู่ดีครับ มากสุดที่ตัวเอกหณิงจากแนวโอโตเมะจะได้จากฝ่ายชายคือรักเดียวดังนั้นผมจึงไม่ชอบแนวโอโตเมะที่มีพระนาง แต่ผมจะชอบแนวจบปลายเปิดหรือยูริมากกว่าถ้าเป็นแนวโอโตเมะนะ แนวนี้มันจะแสดงศักภาพตัวเอกหณิงได้เต็มที่ เช่นโลลิปืนดุ บากะริน่าเป็นต้น ส่วนลูกสาวดยุกที่แพ้ในเกมจีบหนุ่มได้เปรียบตรงที่อายุเยอะทำงานแล้ว จึงดำเนินงานต่างๆตามมุมมองของผู้ใหณ่ที่ทำงานแล้ว แต่สุดท้ายมันก็ยอมไห้ฝ่ายชายได้ทุกอย่างโคตรเซ็ง