หลังจากอ่านเล่ม12แล้วก็ขอมาระบายหน่อยว่ายังคงฮาแตกและสนุกเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือคุณหนูลาลาทิน่าผู้น่าสงสาร
จากในรูปจะเห็นอ.นัตสึเมะเขียนเม้นต์ไว้ว่าเล่มนี้ดัคเนสจะสมหญิงมากๆเอาเป็นว่าใครอวยดัคเนสอยู่แล้วได้มาอ่านเล่มนี้คงอวยหนักกว่าเดิม
คือเล่มนี้คุณได้จะได้เห็นเธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างแท้จริงไม่ได้เจ็บปวดแล้วมีความสุขเพราะความM
คุณจะได้เห็นเธอร้องไห้น้ำตานองหน้าอ้อนวอนว่า"เป็นฉันไม่ได้รึ"ออกมาอย่างสุดชีวิตเพื่อให้คนที่เธอรักหันมามองเธอบ้าง
ซึ่งสิ่งที่ทำให้ดัคเนสรู้สึกเจ็บปวดคือ เธอชอบความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนและพี่น้องในกลุ่มและอยากให้มันคงอยู่ตลอดไป
จนกระทั้งเธอรู้ว่าคาซึมะกับเมกุมินเริ่มมีใจให้กัน ความกลัวความกดดันจึงก่อตัวขึ้นเพราะเธอเองก็ไม่อยากให้คาซึมะถูกเมกุมินแย่งไป
แน่นอนว่าเธอเองก็ชอบเมกุมินเหมือนน้องสาวเธอจึงกลัวถ้าจะต้องเป็นฝ่ายไปแย่งคาซึมะจากเมกุมินเช่นกัน(แล้วพระแม่ล่ะ...)
แม้สงครามจะถูกพักรบชั่วคราว(เพราะคาซึมะยังไม่ฟันธงว่าจะเลือกใครซึ่งมันเองก็กลัวความสัมพันธ์แบบครอบครัวนี้พังทลายลงเช่นกัน)
แต่ความสัมพันธ์ระหว่างดัคเนสกับเมกุมินก็คงจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้วเพราะทั้งคู่คงตั้งตนเป็นคู่แข่งกันและแย่งกันทำคะแนนหลังจากนี้แน่นอน(แล้วพระแม่ล่ะ...)
ส่วนรูปนี้โพสไว้กันเหนียวว่าผมอุดหนุนลิขสิทธิ์(ต้นสังกัดเลย)ไม่ได้อ่านแสกนแล้วมาสปอย
ถ้าค่ายลิขสิทธิ์ในไทยมาด่าจะได้เอาไปถามต้นสังกัดเลยว่าประเทศนี้ทำไมลูกค้าซื้อมาอ่านได้อย่างเดียวห้ามคุยห้ามเล่าให้คนอื่นฟัง
