หลายๆครั้งเมื่อมีเรื่องทุกข์ใจ มักมีคำแนะนำให้อ่านเรื่องราวของคนที่ทุกข์ยากกว่าเรา เช่นผมที่แ่านเรื่องราวของผู้ที่ดูแลยายขี้หนาว นอนโรงบาลมีหลานเฝ้าก็ไม่ยอมให้เปิดพัดลมปล่อยให้นอนตบยุง บอกแม่ก็ว่าพึ่งไม่ได้ เป็นเรื่องราวในเวป Pantip น่ะครับ
ใช่ครับ มันอาจจะได้ผลกับบางคน แต่บางคนอ่านแล้วจิตตก อ่านแล้วเครียดกว่าเดิม ซึ่งกลุ่มหลังมันก็มีเยอะซะด้วย มันช่วยได้แค่ให้เรารู้ว่ามีคนทุกข์ยากกว่าเรา แต่แล้วไง? มันก็ไม่ช่วยบรรเทาทุกข์เราอยู่ดี แล้ววันดีคืนดีทุกข์ของเค้าอาจจะเบาลง สวนทางกับเราที่อาจจะทวีความรุนแรงขึ้นตามกาลเวลาก็ได้
เลยนึกถึงวัยแสบสาแหรกขาดภาคแรก ที่ตัวละครชื่อปุ่นเป็นเด็กที่แทบสมบูรณ์แบบ เป็นที่พึ่งทางใจแก่เด็กมีปัญหาในเรื่อง เท่าที่จำได้ก็น่าจะเป็นตัวละครผู้ชายที่พ่อชอบใช้ความรุนแรงนี่แหละ จำไม่ได้ว่าคนอื่นไปเกาะร่มเงาปุ่นด้วยมั้ยเพราะไม่ได้ดูนานมาก แต่ตอนจบปุ่นโดดตึกตาย เห็นมีตั้งข้อสังเกตกันว่าปุ่นน่าจะเกิดในบ้านที่คาดหวังไว้สูง เมื่อมีทุกข์ก็ใช้วิธีดูคนที่ทุกข์ยากกว่าเรา มันช่วยได้ระยะสั้นๆ แต่สุดท้ายเมื่อถึงจุดๆนึงที่ความทุกข์ของพวกนั้นคลี่คลาย กลายเป็นตัวเองก็ยังคงมีปัญหาที่แก้ไม่ได้ รู้สึกแปลกแยกก็เลือกจบชีวิต
