แค่ตรรกะโฆษณาชวนเชื่อของนักวรรณกรรมชาวญี่ปุ่นของสมัย 1940s โน่นแหละ; นักแต่งที่เป็นยาจก หรือ รู้จักในไทยว่า 'ไอ้ไส้แห้ง" มันเยอะกว่าทุกวันนี้มาจริง สมมุติว่าสมัยโน้นบัณฑิต นักศึกษา นักเรียนที่ฉลาดมากๆนั้นมีเยอะมาก และเรียนจบไปไม่ใช่ครูระดับ ป.โท ก็นักวิชาการทั้งนั้น ซึ่งกลุ่มคนเหล่านี้เป็นเหล่าหนอนหนังสือตัวยงในยุคที่ Internet ไม่ใช่ของเล่นของเด็กเล็ก -- ม.ปลาย
ดังนั้นแล้วหนังสือบันเทิงหรือ นิตยาสารน้ำเน่า ช ญ ประมาณนี้มักจะโดนยกคางให้ หรือเอาชั่งกิโลฯ ขายซะมากกว่า ศิลปินหลายคนแม้แต่กับพวกที่รวยระดับล้านบาทจึงริษยา + สาปแช่งพวกคนฉลาดที่ทำให้คนอ่านที่เป็นลูกค้าของพวกเค้าหายไปต่อหน้า พวกที่ยังอยู่ ณ ปัจจุบันก็แค่โลภมาก ฝันเพ้อกลางวัน และก็จะเจริญรอยตามพวกรุ่นก่อนไม่นาน เพราะทำงานหนักจนตาย ไม่มีเวลานึกโทษตัวเองด้วยซ้ำ
