ก็อย่าให้นักธุรกิจผิวขาววัยกลางคนไปสู้ในเวทีที่วัยรุ่นเก่งกว่าสิ ลงไปพ๊ะบู๊กับหนุ่มๆมันก็แพ้ เพราะ
นั่นเป็นเวทีที่วัยรุ่นได้เปรียบ นักธุรกิจผิวขาววัยกลางคนต้องดึงพวกเด็กให้มาเล่นในเวทีที่ตัวเองถนัด
จะดีกว่า งั้นเขียนให้นักธุรกิจผิวขาววัยกลางคนมีความเล่ห์เหลี่ยมสูง สุขุม เยือกเย็น มากแผนการ
นี่แหละถึงจะทำให้ดูน่ากลัวดูน่าค้นหา ไปๆมาๆตัวละครแนวนี้จะได้ใจนักอ่านมากกว่าตัวเอกวัยรุ่นซะอีก
แล้วถ้าจะเล่นในแนวพ๊ะบู๊ก็ทำได้นะ ให้นักธุรกิจผิวขาววัยกลางคนต่อสู้กับพวกตัวเอกด้วยเล่ห์กล
อาจล่อให้พวกตัวเอกเข้ามาในพื้นที่ที่มีกับดัก ใช้แก๊สพิษ ให้อาวุธที่ซ่อนไว้ใต้เสื้อ โดยให้
นักธุรกิจผิวขาววัยกลางคนพูดกับพวกตัวเอกว่า [นี่แหละการต่อสู้ของผู้ใหญ่ เจ้าพวกอ่อนหัด]
ขอบคุณครับท่าน
ผมว่ามันเป็นอะไรที่ลำบากในการสร้างความตื่นเต้นหากหวังจะชกกับผู้บงการน่ะครับ
แต่มีเรื่องหนึ่งที่เล่นมุกตรงกันข้ามกับเรื่องนี้ แนวสารวัตรทหาร
พอจัดการกับหน่วยนักฆ่าได้เมีหลักฐานเอาผิด ก้สามารถไปจับนายพลแก่ๆที่เป็นหัวหน้าได้ทันทีไม่จำเป็นต้องบู๊
เพราะท่าทางคนเขียนคงรู้ตัวเมหือนกันว่าให้พระเอกที่ปราบหน่วยรบพิเศษได้ทั้งหน่วย ไปชกกับนายพลแก่ๆมันคงดูแปลกๆเหมือนกันนั่นล่ะครับ
คือเหมือนการต่อสู้เป้นอย่างที่ท่านว่า เป็นเรือ่งของการต่อสู้ด้วยแผนการ
หากแผนการผิดพลาดหรือเปิดเผยแล้ว แค่จับนายพลแก่ๆนั้นก็ใช้ได้แล้ว
อย่าว่าแต่นักธุรกิจผิวขาววัยกลางคนเลยครับ มีตัวอย่างการเขียนตัวละครตัวร้ายที่ "มองสารรูปแล้วยังไงก็ตัวโจ๊กหรือตัวร้ายก็ร้ายระดับแค่ทีม Rocket" แต่เอาเข้าจริงๆ ไม่โจ๊กเลยสักนิดเดียวอยู่นะครับ
ตัวละครที่ว่าก็คือ Dr. Ivo "Eggman" Robotnik จากเกมซีรีส์ Sonic ครับ
คลิปข้างล่างนี้อธิบายไว้ดีมากครับว่า Sega เขียนบทยังไงให้ตัวร้ายที่รูปร่างหน้าตาไม่ให้เลยสักนิดอย่าง Robotnik เป็นตัวร้ายแบบไม่โจ๊กและซีเรียสสุดๆ ในเนื้อเรื่องได้ ลองดูครับ
Edit: ปล. แต่คนเขียนบทภาคหลังๆ ดันเขียนห่วยลงจนแกเริ่มกลายเป็นโจ๊กเหมือนกันครับ
[youtube/]
[youtube/]
ผมมองว่าแกจะเก่งก็เก่งจริงแบบดร.ไวลี่นั่นล่ะครับ
คอืพวกนี้มักเป็นสายบความรู้ทางวิทยาศาสตร์ ที่ในโลกคอมมิคแปลว่า ทำได้ทุกอย่างแม้แต่ย้อนเวลา
แต่คอมมิคมีจดุอ่อนตรงที่ต้องรักษาชีวิตตัวร้ายไว้ให้กลับมาอาละวาดต่อไป มันเลยกลายเป็นกึ่งๆโจํ๊กไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
อย่างที่ความเห็นบนพูด ถ้าความสามารถต่างกันก็ไม่จำเป็นต้องสู้เวทีเดียวกัน ยิ่งคนที่มีสถานะสูงลงมาเล่นเองยิ่งเจ็บตัว ชนะแค่เสมอตัวแพ้ก็เสียหน้า ใช้อาวุธของตัวเองสู้ถึงจะน่ากลัวที่สุด ถ้าตัวเอกสู้ด้วยพลังวัยรุ่น มิตรภาพ ความพยายาม ตาลุงวัยกลางคนจะใช้อำนาจ เส้นสาย หรือเงินสู้บ้างก็ไม่เห็นแปลก ความน่ากลัวที่สุดคือมันหลบอยู่ในที่ปลอดภัยไม่มาสู้เองไง ชนะลูกกระจ๊อกไปก็สาวถึงตัวผู้บงการไม่ได้อีก ไม่มีตัวร้ายแบบไหนจะสร้างความหงุดหงิดให้คนอ่านได้เท่านี้อีกแล้ว ไอ้พวกตัวบงการที่แพ้เพราะมั่นใจว่าชนะเลยเสนอหน้าไปหาตัวเอกเองทั้งนั้น
สมรภูมิอยู่ที่การต่อสู้ทางปัญยาและแผนการ
แต่ทว่า อย่างนี้เราก็ตอ้งตัดจบการกระทืบนักธุรกิขวัยกลางคนไปน่ะสิครับ?
ว่าเรากระทืบอิวานเดอะไจแอนท์กับจับแบล็กวิโดว์ได้แล้ว กระทืบบอดี้การ์ร้อยกว่าคน
ชกคนแก่วัยกลางคนเปรี้ยงเดียวก็น็อคคนอ่านคงรู้สึกอารฒณ์แปลกๆเมหือนกัน
หากเราพยายามจะให้สมจริงในแง่นี้
ntr แม่ของตี้ตัวเอกทั้งตี้
นี่ล่ะพลังอำนาจของผุ้ใหย่ ฮา
เป็นโรค DID จะแถตัวแกมีกี่ตัวก็ได้
เรื่องนั้นใช้ไปกับเซ็นซุยในคนเก่งทะลุโลกแล้วครับ
แต่เซ็นซุยยังโอเคว่า เป้นแนวเรือ่งเนหือะรรมชาติ ให้บอสนั้นเก่งเทพได้อย่างสบายใจ
ไม่ใช่กรณีนักธุรกิจวัยกลางคน
^
^
^
น้ำผึ้งหยดเดียวbutterfly effect !!
น่นก้ออกเป้นพลังเนหือธรรมชาติไปอย่างหนึ่งเมหือนกัน คล้ายยเรื่องคุณฮาริยามะของคนเขียนบัคคาโน่
คำว่า "น่ากลัว" มีหลายแง่นะครับ
ตัวใหญ่ แข็งแรง กล้ามฟิต หน้าดุ โผงผาง ลุยแหลกไม่เคยแพ้ใคร ก็ "น่ากลัว"
ดูสมาร์ท สมบูรณ์แบบ ทั้งฝ่ายเราฝ่ายตรงข้ามทำทุกอย่างตามแผน ตามการคาดเดาล่วงหน้าไว้หมด ก็ "น่ากลัว"
ลุงธรรมดาทั่วไป แต่รู้ทุกเรื่อง ทุกความลับ ทุกซอกมุมของทุกคนตั้งแต่ขอทานข้างถนนยันประธานาธิบดีต่างชาติ ก็ "น่ากลัว"
ร่างเล็ก ดูอ่อนแอ แต่ทั้งคนและองค์กรที่มีปัญหาด้วย ในวันรุ่งขึ้นมักหายไปจากสารบบอย่างไร้ร่องรอย ไร้หลักฐาน ก็ "น่ากลัว"
แม้แต่
ดูซื่อ ๆ เงอะ ๆ งะ ๆ ซุ่มซ่าม จับอะไรก็เกิดเหตุฉิบหายไปหมดตั้งแต่ชนชั้นรากหญ้ายันผู้บริหารประเทศ ก็ "น่ากลัว" ในอีกแง่ครับ
ยกตัวอย่างลุงคนสุดท้าย ที่ผมคิดว่าน่ากลัวที่สุดละ
ลุงจูงหมาไปเดินเล่น --> สะดุดล้ม --> หมาหลุดไปเห่าชาวบ้าน --> ชาวบ้านตกใจโยนถุงของที่ช็อปปิ้งไปทางถนน -->
ถุงของไปลงหน้ากระจกรถที่กำลังวิ่ง --> รถเสียหลักชนเสาไฟฟ้า --> เสาไฟฟ้าหักเป็นทอด ๆ --> ไฟดับทั้งเมือง -->
โรงพยาบาลไฟดับ --> กษัตริย์ประเทศเพื่อนบ้านที่มารักษาตัวห้องฉุกเฉินตาย --> เกิดข้อพิพาทระหว่างประเทศ --> สงคราม
ต้องห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวทั้งทางตรงทางอ้อมแต่ก็ต้องเฝ้าระวังจับตามองเป็นใกล้ชิดพิเศษมาก ๆ ๆ ด้วย (เดี๋ยวจะซวยกันหมด 555+)
มันจะเจอแบบไมค์ไทสัน
"ทุกคนมีแผนจนกระทั้่งโดนชกเข้าที่หน้า"
ว่าคนแก่วัยกลางคนที่มีทรัพย์มหาศาล จะดูเป็นคนอ่อนแอปวกเปียกไปทันที หากคนแก่คนนั้น
ไม่สามารถพังตึกได้้ดวยมือข้างเดียวแบบแนวโชวเน็น
ผมชอบการแซวแนวโชวเน็นของเรือ่งเมดากะอย่างหนึ่งคือ
มองว่า แนวโชวเน็นคือแนวที่ดาร์กที่สุดอย่างหนึ่ง
เพราะมันแสดงออกว่า มีแต่คนที่มีกำลังและแข็งแกร่งกว่าเท่านั้นจึงจะเป้ฯคนกำหนดความถูกต้อง
อีกมุกคือเรือ่งของคนวาดอังเงียวอนชิ
แนวสังเสียนการต่อสู้มีคนถามว่า
"สำหรับพวกยากจนอย่างเราแล้ว มีอะไรที่น่าเชื่อถือกว่าเงินตราอีก?"
อีกคนตอบว่า
"กำลัง"
เป็นการมองว่าหากตีความโชวเน็นแบบดาร์ก เราจะได้เรื่องแนวดาร์กที่สุดอย่างหนึ่ง
