คิดได้ ต้องการได้แบบมนุษย์ ก็คงเป็นมนุษย์แล้วล่ะมั๊ง
แต่ส่วนมาก ไม่ว่าหุ่นในเรื่องไหน มักจะไม่ค่อยคิดแบบมนุษย์น่ะสิ
ลองคิดว่าหาก จี้(โชบิทส์) คิดแบบมนุษย์ คือเลอกกะ ฮิเดกิ ไปหาหนุ่มอื่นเนี่ย มันจบแบบWTF เลยมั๊ง
มันมีคำถามทางศีลธรรมน่ะครับ ถ้าเราต้องการหุ่นที่ใช้ในสงคราม เราจะสร้างหุ่นที่เหมือนมนึุษย์ไปทำไม ให้เรารู้สึกผิดเวลามันพังหรือตาย? ทั้งที่เราอยากสร้างหุ่นรบเพื่อลดอัตราการชีวิตของมนุษย์
คำถามว่าเราควรจะให้สิทธิแก่หุ่นยนต์ที่เหมือนกับมนุษย์แค่ไหน? ซึ่งดูโดยรวมศตวรรษที่ยี่สิบสองก็ค่อนข้างเปิดกว้าง มีแมวหุ่นยนต์ที่เป็นดารานักแสดง
ความสัมพันธ์กับคนที่เลี้ยงดูก็แปลกไปอีกแบบ เช่น โนบิตะอยากได้หุ่นยนต์คนรับใช้ โดราเอมอนก็บอกว่า "นายก็มีชั้นแล้วนี่นา"
โนบิตะก็สวนกละบว่า "ก็โดราเอมอนไม้เชื่อฟังนี่นา"
จากประโยคนี้ ก็น่าจะแสดงเป็นนัยว่าตนเองคือหุ่นยนต์ที่มีหน้าที่ดูแลโนบิตะนั่นล่ะ ทั้งการออกแบบร่างกายก็มีไว้เพื่อดูแลเด็กตั้งแต่ต้น..
แล้วเราลองจินตนาการดูสิครับว่า "หุ่นรบ"ของศตวรรษที่ยี่สิบสองจะน่ากลัวขนาดไหน
กลับมาที่เหมือนมนุษย์ ไม่อยากเปรียบเปรยกับดลกความเป็นจริงเท่าไร มีบางคนบอกว่าก็น่าจะเปรียบเปรยได้กับคนออทิสติก ที่จะสร้างโปรแกรมหุ่นยนต์ที่มุ่งทักษะไปด้านหนึ่งโดยเฉพาะ แต่ด้านอื่นนั้นยังด้อยอยู่
ซึ่งนี่น่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้หุ่นยนต์มีอารมณ์ไม่มั่นคง
