สมมุติว่าวันหนึ่งคุณตื่นมาแล้ว รู้สึกว่ามีความทรงจำแปลกเข้ามาในหัว คุณจะยังเป็นตัวเองอบู่ไหมหรือเป็นใครกันแน่ 
แน่นอนว่าความทรงจำกับจิต/วิญญาณมีความพันธ์กัน เพราะทำให้เราเป็นเรา
ท่านเชื่อมั๊ย ทุกๆครั้งที่ผมตื่นนอน ผมจะถามตัวเองหน้ากระจกทุกครั้งว่า ผมเป็นใคร??
ผมคือผม คนเมื่อวานใช่มั๊ย ความทรงจำของเมื่อวานถูกบรรจุเข้ามา เข้าฝันก็ถูกบรรจุเข้ามา
ก่อนหน้านี้ผมศรัทธาอันนึง ก็คือความทรงจำเป็นสิ่งที่ทรงคุณค่า
แต่ตอนนี้ผมปล่อยวางแล้วหล่ะ และคิดว่า แม้กระทั่งความทรงจำมันก็เป็นสิ่งนอกกาย และ
เราสามารถสร้างความทรงจำเทียมให้ใครก็ได้ รวมทั้งตัวเราเองด้วย โลกนี้คือละคร และเรา
ก็แค่อินกับบทละครนั้นๆให้ได้ แล้วถ้าเราจะต้องขึ้นแสดงเป็นตัวละครอื่นหรือตีสองหน้า หรือ
หลอกตัวเราเอง ด้วยการอินกับการแสดง มันก็ถือเป็นเรื่องที่ทำได้ เราก็แค่เข้าใจสู่การแสดง
เข้าไปสู่ความทรงจำเทียม ที่บทตัวละครนั้นๆจะต้องแสดง
ตอนนี้ผมเลิกเชื่อแล้วหล่ะ บางทีในอนาคต อาจมีไมโครชิปขาย ขายเกี่ยวกับความทรงจำของ
การเรียนทักษะใดๆ ทั้งๆที่เราไม่มีความทรงจำนั้นแต่เราสามารถหาซื้อได้ ทั้งยังสามารถหาซื้อ
ความทรงจำต่างๆโดยไม่ต้องอ่านนิยาย ไม่ต้องอ่านตำราเรียน เราซื้อมันได้ เราเป็นแค่เพียง
ภาชนะบรรจุ
เราอาจถูกปลูกฝังด้วยความทรงจำของผู้อื่น เพื่อให้เราเป็นผู้นั้น กลายเป็นผู้นั้น ทั้งๆที่ความจริงแล้ว
คนผู้นั้นได้ตายไปเมื่อวาน ตายเมื่อเขานอน แล้วเราได้กำเนิดใหม่ ในร่างเขาในตอนเช้า พร้อมกับ
ความทรงจำของเขาในเมื่อวาน เราคือคนใหม่เสมอ เราไม่ใช่ตัวเราของเมื่อวาน เราแค่อาศัยร่างเขา
ปล.อยากกดถูกใจปรบมือสักล้านครั้ง เพราะนี่เป็นคำถามที่ผมถามตัวเองเสมอมา ถามมาเสมอ
[เราคือใคร] แล้วยิ่งถ้าเรามีมุมมองเท่าเทียม เราทำไมถึงคิดว่าสสารอื่นๆ ผืนดิน ผืนน้ำ ทำไม
เราจึงคิดว่า เราจะกลับชาติมาเกิดได้ แต่แมลง ดิน ธาตุอื่นๆถึงไม่มีสิทธิ งั้นถ้าสิ่งนั้นๆก็มีสิทธิ
งั้นเราก็อาจจะได้นอนพักนิรันดร์ แล้วส่วนประกอบธาตุอื่นๆก็ได้มีชีวิต งั้นก็แปลว่า เราไม่ใช่ใคร
เราเป็นเพียงธาตุธุรี ไม่ต่างจากดินหินทราย บางทีบางส่วนของเรา เศษเสี้ยวเรา ได้กำเนิดใหม่
แต่เราก็ไม่ใช่เราทั้งหมด บลาๆๆๆๆ
