เรื่องย่อสวัสดีครับ ผมชื่อบรู๊ช ตอนนี้ผมอายุ 21 ปี และกำลังมีความสุขมาก ตรงข้ามกับเมื่อสองสามปีก่อนที่ผมทั้งไม่มีเงิน,โดดเดี่ยวและไร้บ้านจะอาศัย และทุกอย่างมันก็เป็นเพราะ แม่ของผมเอง...ตั้งแต่จำความได้ แม่ของผมไม่เคยที่จะสนใจผมเท่าไหร่ เรามักจะทานอาหารที่บ้านด้วยกันเสมอ แต่ทว่า... เธอกลับไม่เคยพูดคุยหรือถามสารทุกข์สุขดิบของผมเลยเว้นแต่ว่า เธอจะต้องการอะไรสักอย่าง และเธอยังทุบตีผมด้วย ถ้าผมทำอะไรเสียหายหรือแม้แค่เพราะผมพูดเสียงดังเกินไป ....(ที่เหลือติดตามต่อในคลิป)...
ส่วนความเลวของแม่พระเอก สรุปได้ว่า...1.เมื่อพระเอกป่วยตอนเด็กๆ ก็ให้แค่กินยาแล้วบังคับไปเรียนต่อ เพราะมองว่าถ้านอนซมที่บ้านจะยุ่งยากสำหรับนาง
2.พาผู้ชายเข้าบ้านนับไม่ถ้วน คนสุดท้ายก็ทหารเก่าบ้ากฎ สั่งให้พระเอกทำงานเยี่ยงทหารในค่าย(ซึ่งทหารฝรั่งฝึกหนักกว่าของไทยมากก) ตัวแม่ก็เข้าข้างมันทุกอย่างไม่มีมาดึงสติผัวใหม่ เห็นดีเห็นงามกับมันทุกข้อ
3.ให้ทำงานจ่ายค่าบ้านให้ พระเอกอายุครบ18 แทนที่จะให้ออกไป พ่อเลี้ยงก็ยื้อไว้แล้วให้หาเงินจ่ายค่าเช่าบ้านให้แทน แถมหลังกลับจากงานมาก็ยังต้องล้างจานชามให้ หลังๆก็มีเอาหมามาเลี้ยงแล้วเลี้ยงดีกว่าลูกตัวเองอีก
4.หลังแฟนทิ้งทำทีเป็นน่าสงสาร ตอนนี้พระเอกก็ได้แฟน นางโทรหาพระเอกให้กลับมา ซึ่งก็มาพร้อมแฟน แรกๆท่าทำสำนึกผิดเพราะโดนผัวทหารทิ้ง แต่หลังจากวันนั้นที่ไปหาคนเดียวก็จะยุให้พระเอกเลิกกับแฟนเพื่อจะมาเป็นทาสรองมือรองตีนต่ออีก พระเอกเลยฟางเส้นสุดท้ายตัดการติดต่อกับแม่ทุกทาง
เรียกได้ว่าทองเนื้อเก้าเวอร์ชั่นฝรั่งชัดๆ ดีแค่พระเอกไม่ได้ดีจนโง่แบบวันเฉลิม แถมยังมีผู้หญิงดีๆและเพื่อนดีๆเข้ามาในชีวิต ตบหน้าพวกที่พล่ามว่า
"หากคิดว่าคนในครอบครัวไม่รัก(หรือเป็นงั้นจริงๆ)ก็อย่าหวังความรักจากใครอื่น" ได้หลายฉาดนัก มนุษย์ไม่ใช่คอมพิวเตอร์ที่จะเล่นตรงบททุกคน เช่น พ่อแม่รักลูก ลูกต้องกตัญญูจ๋าๆ เพราะแม้แต่ระบบคอมพิวเตอร์ที่โอกาสจะนอกลู่นอกทางน้อยก็ยังมีบัคให้ผิดจากเดิม แม้แต่สัตว์ที่ความคิดไม่ซับซ้อนจนคนตัดสินว่ามีพฤติกรรมอย่างไรก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเช่นนั้นทุกตัว ยิ่งมนุษย์ที่ความคิดซับซ้อนล่ะ...ยิ่งแล้วใหญ่
หากจะมีอ้างเรื่องป้อนนม-ป้อนน้ำตอนเด็ก นั่นก็ถือว่าหักลบไม่ได้เมื่อเทียบกับชีวิตแบบนรกบนดินหลังจากการรอดชีวิตเพราะนมหรือน้ำนั้น เช่นเดียวกับการที่เรามีหน้าที่ว่าต้องทำงานอะไร มีกฎหมายชัดเจนว่าควรได้ค่าจ้างเท่าไหร่ สมมุติว่าสัก 1,000 บาท/ภาระกิจ แต่คนจ้างจ่ายเงินน้อยมาก สัก 10-20 บาท แล้วองค์กรเรามีกฎห้ามปฎิเสธภาระกิจ แถมผู้ว่าจ้างยังไม่มีความเกรงใจใช้งานจนเกินราคา ใช้แรงงานแบบทาสแถมทำลายความรู้สึกระหว่างปฎิบัติอีก ลาออกก็ไม่ได้เพราะเป็นองค์กรที่เข้าแล้วออกไม่ได้หรือออกยาก ที่สำคัญคือเราถูกเลือกองค์การนี้ตั้งแต่เด็ก(อารมณ์ประมาณการประกอบอาชีพของเกาหลีเหนือ ที่ทุกคนจะถูกทางการกำหนดว่าต้องทำอาชีพไหนตั้งแต่เกิดมา) มีการโคกับคนทุกภาคส่วนให้ติดตามตัวไอ้นี่กลับมาแม้ว่าจะหนีงานไปไกลแล้ว+จับตาดูไว้ หากผิดกฏเล่นงานได้เต็มที่ เช่นกัน...นมกับน้ำนั้นบริบทของพระเอกก็ไม่ต่างอะไรกับแค่สิ่งที่แม่ต่อชีวิตไม่ให้ป่วยหรือตายไปเพื่อให้มีแรงมารองมือรองตีน+ใช้งานเยี่ยงทาสต่อ
