ผมขอเล่าชีวิตผมให้ฟังนะครับ ผมนี่เคสคล้ายๆกับในเรื่องนี้เลยและผมชอบเรื่องนี้มากอ่านๆไปมันเหมือนตอกย้ำตัวเองดี แต่หยุดอ่านไปตอนที่ 14-15นี่แหละตอนที่แม่นางเอกขโมยมือถือลูกไป ขอดองไว้ยาวๆ
ทีนี้มาเข้าเรื่องหลายๆคนเถียงกันอย่างนั้นอย่างนี้เอาตัวผมเป็นเคสตัวอย่างได้เลยครับ
ช่วงวัยเด็กตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดผมอายุพอๆกับลูกสาวในเรื่องนี้แหละน่าจะสัก 15เองมั้งแม่ของผมท่านมีแฟนครับ ความรู้สึกของผมตอนนั้นคือโลกทั้งใบพังทลายจริงๆตอนนั้นการเรียนผมจากอันดับ 14-15สม่ำเสมอตกมาท้ายห้องติด ร เพี่ยบเลยครับอาการคือหาทางออกไม่เจอหันหน้าเข้าหาเกมเต็มที่ และRoเป็นอะไรที่ช่วยได้มากตอนนั้นสังคมที่ไม่โดนแปดเปี้ยนโดน discord หรือ team speak สังคมขนาดใหญ่ที่มีอายุปะปนกันมากทำให้เกิดความเคารพ และทำให้ผมตอนนั้นมีครอบครัวใหม่ที่เชื่อถือได้
ทีนี้กลับมาโลกความจริง ช่วงจีบกันของแม่ผมและแฟนของแม่ ผมมีบ้านเล็กๆครับผมนอนกับแม่จนโตเพราะมีห้องแค่ห้องเดียว อีกห้องเป็นของยาย แม่ผมตกดึกจะแอบออกมาคุยโทรศัพมีความสุขกับแฟนครับผมที่กว่าจะรู้เรื่องนี้ก็สสักพักและผมถึงกับคลานมาในมุมมืดเพื่อแอบฟัง ความรู้สึกตอนนั้นเจ็บอกมากเลยครับไม่ได้ร้องไห้แต่รู้สึกโหวงๆ หาเพลงอกหักมาฟังเฉยเลยเรื่องนี้ดำเนินแบบนี้ไปเรื่อยๆยันผมเข้ามหาลัยครับก่อนจะเข้ามหาลัย ผมได้ทำสิ่งที่ปัจจุบันผมคิดว่าผมเลวมากครับคือการบอกกับแม่ผมว่า ถ้าเลือกแฟนผมจะหายไปก็ได้นะไปทำงานในเมือง หลังจากนั้นแม่เลือกผมครับ ผมคิดว่านี่คือสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตผิดครั้งนึงเลย
หลังจากกลับมาที่บ้านจากชีวิตมหาลัยแล้ว สิ่งที่ผมเห็นคือแม่ผมโดดเดีย่วมากครับ ทั้งเหนื่อยล้า โรคภัยรุมเร้า ชีวิตมีแต่ดิ้นรนเพื่อลูก เพื่อลูก ..
ปัจจุบันแม่ผมเสียชีวิตแล้วด้วยโรคมะเร็งตายแบบเหงาๆแต่เพื่อนฝูงแกมาก แต่ยังไงก็ตายแบบเหงาๆอยู่ดีมีผมกับลุงช่วยกันเฝ้าตอนโรงบาลจนเสีย ผมมาย้อนมองดูหลังจากนี้ผมทำให้แม่ผมมีความสุขไม่ได้เลยครับ ทำไมผมไม่ปล่อยให้แกมีความสุข ให้มีสิ่งที่แกอยากได้เราไปบีบบังคับรอให้แกตัดสินใจเลือก หรือให้เสียโอกาสที่ชีวิตแกผ่านมาครึ่งชีวิตแล้วตอนนั้นถ้าหากไม่บีบ ปัจจุบันอาจจะมีควา่มสุขกว่านี้ก็ได้
ความเป็นลูก เราไม่ผิดที่จะหวงครับแต่เมื่อท่านๆได้โตมาเมื่อไหร่ได้อยู่ในสังคม ได้เขาใจความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นได้เข้าใจชีวิตมากขึ้น ชีวิตของคนที่มีอายุถ้าหากมีโอกาสก็ปล่อยไปเถอะครับคนที่มานินทาอะไรพวกนี้ พวกนี้คือคนที่มีช้อนเงินช้อนทองทั้งชีวิตไม่เคยเจออะไรที่ต้องพลัดพรากหรือเสียหายกับตัวเอง.. ส่วนชีวิตคู่ใหม่จะเจออะไรก็แล้วแต่ชะตากรรมของคนที่เลือกจะอยู่ด้วย เป็นเรื่องของเขาแล้วละ
.. แต่เด็กๆจะเข้าใจอะไรพวกนี้ไหมนั้นนี่แหละคือสิ่งที่เขาต้องเจอกับตัวเองและเมือเข้าเจออะไรพวกนี้แล้ว เวลามันก็ผ่านมานานจนสายไปแล้วครับสุดท้ายก็จะเป็นเหมือนผม
เเล้วเเต่คนละนะที่ผมเจอนี้คือบ้านเเตกกระเจิงลูกไม่ชอบพ่อใหม่จู่ๆก็เข้ามา พลานเกลียดขี้หน้ากันอยู่ในบ้านเดียวกันมองหน้ากันไม่ติดเลยด้วยซำ้
อีกบ้านนี้ใหญ่โตขนาดจะตัดขาดกันซึ่งๆหน้าเลยเเหละครับ
ประสบการณ์เเต่ละคนเหมือนกันจะเล็กจะเบามันดู การกระทำพ่อเเม่ด้วยหากทำตามสมควรก็คงไม่ด่าว่ากันหรอกเเต่ส่วนใหญ่ปัญหาคือเเอบคบกัน ลูกยังไม่เคยเจอหน้าเจอตาเอ้าเเต่งกันเเล้ว
นั้นคือกรณีร้ายสุดที่เจอ บอกเลยบ้านสะเทือนเชียวเเหละครับเเตกหักกันซึ่งหน้าก็มีเเต่ส่วนใหญ่ทนๆกันไปเเต่สิ่งที่ไม่หายคือรอยร้าวที่ไม่มีทางสมานระหว่าง ลูกกับพ่อเเม่เพราะเเบบเนี้ยผมเลยบอกคิดดีๆก่อนตัดสินใจครับเจ็บกันหมดเเหละเเต่สุดท้ายอย่าให้ถึงขั้นเเตกหักกันครับ
