ผมไม่ชอบแนวล้างแค้นเท่าไรมันดูเป็น revenge porn เกินไป
นี่คือสาเหตุที่ผมอยากแต่งแฟนฟิค เอาเดคิสุงิไปอยู่ในแนวต่างโลกพวกนี้ว่าคนที่เก่งจริงๆน่ะ ไม่จำเป็นต้องทำร้ายใครหรอก
คนเราชอบแต่งเรื่องให้คนอื่นดูน่ารังเกียจ นี่ทำให้ผมชอบโดราเอมอนที่เขียนให้ต้นฉบับเรียจูผู้เพียบพร้อมอย่าง เดคิสุงิเป็นคนดีจริงๆไม่มีอะไรแอบแฝง (มีแต่จะโดนโนบิตะแกล้งและหาผลประโยชน์อยู่เสมอ พี่แกก็พ่อพระได้ทุกสถานการณ์จริงๆ)
แนวแก้แค้นแสดงด้านมืดในจิตใจคน ซึ่งอาจจะเป็นเพราะคำกล่าวนี้ก็ได้ที่ทำให้ผมไม่ค่อยชอบแนวด้านมืดของคน
มีนักแสดงเรื่องฮีโร่บอกประมาณว่า คนแสดงตัวละครไซลาร์ แสดงได้น่ากลัวเพราะไม่มีอะไรแอบแฝงสามารถปล่อยด้านลบได้เต็มที่ คนทั่วไปที่กลัวด้านมืดของตนเองจะไม่สามารถแสดงตัวร้ายได้ขนาดนั้น
ผมอาจจะกลัวจิตใจด้านลบของตนเองก็ได้ครับเลยพยายามหลีกเลี่ยงแนวพวกนี้...แต่มันอ่านและมีความสุขแบบดาร์กๆน่ะเข้าใจดีเลยครับ
กลัวไปก็เท่านั้นแหละครับ ยังไงซะมันก็คือส่วนหนึ่งของตัวเราอยู่ดี การปิดกั้นไม่รับรู้มันก็ดีเพราะจะไม่สร้างภาระให้จิตใจ
แล้วไม่ทำให้จิตใจถูกกลืนกินได้ถ้าควบคุมมันไม่ได้ แต่ในเวลาที่มันเกิดหลุดออกมาอย่างไม่ตั้งใจจะถูกมันกลืนกินในพริบตา
ซึ่งหลายๆคนใน นิยาย มังก้า อนิเม ก็เป็นแบบนั้นพยายามไม่รับรู้แต่พอถูกกดดันจนหลุดออกมา จากคนที่เคยดีมากแค่ไหน
ก็กลายเป็นปีศาจที่ขนาดปีศาจจริงๆยังดูดีกว่าไปได้เลย โดยส่วนมากคือการถูกความแค้นครอบงำจนสละทุกอย่างได้เพื่อ
การล้างแค้น จากคนที่แม้แต่แมลงก็ยังไม่ฆ่ากลายเป็นแม้แต่เด็กก็ฆ่าได้แบบไม่ใส่ใจไป
เพราะงั้นค่อยๆทำความรู้จักด้านมืดของตัวเอง แล้วคุ้นเคยการอยู่กับมันเพื่อไม่ให้ถูกมันควบคุมได้น่าจะดีกว่า เพื่อที่แม้ในสภาพไหน
เราก็ยังไม่สูญเสียตัวเองไป เพราะทุกอย่างมันมีแสงกับเงาคนละหน้าของเหรียญเสมอ ความรักทำให้คนรุ้สึกว่าโลกสดใสได้
อีกด้านของความรักก็ทำให้คนรุ้สึกว่าโลกมันมืดมนได้เช่นกัน
ความมืดในจิตใจของคนเราน่ะถ้าเราคุ้นเคยกับมันได้แล้ว เราจะรู้ว่าตอนไหนจะปล่อยมันออกมาแล้วจะหยุดมันตอนไหนได้
แต่ถ้าคนที่ไม่คุ้นเคยเกิดปล่อยมันหลุดออกมาจะหยุดไม่ได้อีกเลยจนตัวเองตายก็มี
