ถ้ามีปัญหาหนึ่งที่ห้ามแก้ ปัญหาอื่นๆก็จะผูกตัวเองกับปัญหานั้น

[Taw]

คิดไปคิดมา อย่างที่ลุงคนนั้นได้กล่าวไว้เลย ลองคิดเปรียบเทียบใกล้ตัว สมมุติว่ามีโรงเรียนนึง ที่ประธานนักเรียนไฟแรง ปัญหาในโรงเรียนต่างๆมีประมาณหลายข้ออยู่ ซึ่งเกือบทุกข้อก็แก้ไขไปแล้ว แต่ก็ยังมีข้อหนึ่งที่ยังไม่ถูกแก้ไข คือการปฏิรูปฝ่ายบริหาร เช่น ผอ. ผู้ช่วยผอ. และรองผอ. ซึ่งถูกยกไว้เป็นบุคคลระดับสูงที่ไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่าเป็นคนดี หรือมีความซื่อสัตย์ เป็นกลาง เป็นร่มไทรกับทุกคนทั้งนักเรียนและครูต่างๆ ไม่จำเป็นต้องผ่านการตรวจสอบ

ปัญหาต่างๆไม่นานจะกลับมา เช่น...

1.การเรียกเงินบริจาคที่อ้างในนามผู้บริหาร แต่ความจริงเอาไปใช้ส่วนตัว และแบ่งให้ผู้บริหารครึ่งนึงเพื่อเป็นสินบนในการเอาหูไปนาเอาตาไปไร่

2.การให้ตำแหน่งของครูในโรงเรียนที่ไม่อิงกับความสามารถ แต่อิงกับระบบเส้นสาย หรือความสัมพันธ์-ผลประโยชน์เบื้องหลังกับฝ่ายปกครอง แต่ครูน้ำดีกลับโดนดองขั้น+โดนจับผิดกระทั่งเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งเพื่อหาเรื่องตัดเงินเดือน

จริงๆยังมีอีกหลายข้อที่ยังนึกไม่ออก เอาเป็นว่าถ้าไม่แก้ให้วิจารณ์ ผอ รองผอ ผู้ช่วยผอ ได้อย่างตรงไปตรงมา ปัญหาต่างๆของโรงเรียนนี้วนลูปแน่นอน เพราะปัญหาที่ควรจะซาลงหรือหายไปนั้นมันจะผูกตัวเองกับปัญหาที่อนุรักษ์(เลี้ยงไข้)เอาไว้แล้วโหนจนปัญหานั้นๆกลับมาผงาดอย่างสง่างามอีกครั้งในนามผู้บริหาร

• Tweet

[mangamancer]

ผูกด้วยแล้วเหมือนใส่สูตรอมตะ จะแย่จะด้อยความสามารถแค่ไหนก็อยู่ได้เรื่อยๆ

[Taw]

ผูกด้วยแล้วเหมือนใส่สูตรอมตะ จะแย่จะด้อยความสามารถแค่ไหนก็อยู่ได้เรื่อยๆ

ใช่ครับ อารมณ์ประมาณคนที่นับถือให้เป็น คนใหญ่ว่าไงก็ว่าตาม โลกสวยหน่อยคือมองว่าเป็นการให้โอกาสคน (แต่ไม่คิดแบบเดียวกันกับคนที่มีความสามารถแต่ชวดตำแหน่งเพราะคนใหญ่เอาเด็กเส้นไม่เอาไหนมาแทนที่)

[monnyja]

สันดาน เหล่าผู้บริหารโรงเรียนนะ มันเลวเกินเยียวยามานานแล้ว จากรุ่นสู่รุ่น แต่ที่น่าเซ็งจิต คือเหล่านักเรียนที่เชียร์ หรือที่ทำเป็นปล่อยจอย บอกปาวๆว่าเค้าไม่สนใจน้า อย่ามาลากเค้าไปเกี่ยวด้วย แต่ดันขัดขวาง ด้อยค่า เหล่านักเรียนที่ออกมาสู้ มากกว่า

[Taw]

สันดาน เหล่าผู้บริหารโรงเรียนนะ มันเลวเกินเยียวยามานานแล้ว จากรุ่นสู่รุ่น แต่ที่น่าเซ็งจิต คือเหล่านักเรียนที่เชียร์ หรือที่ทำเป็นปล่อยจอย บอกปาวๆว่าเค้าไม่สนใจน้า อย่ามาลากเค้าไปเกี่ยวด้วย แต่ดันขัดขวาง ด้อยค่า เหล่านักเรียนที่ออกมาสู้ มากกว่า

หลักๆก็เป็นพวกนักเรียนสายวิทย์-คณิต กับพวกเด็กเนิร์ดที่ถูกปลูกฝังให้เคารพผู้ใหญ่โดยไม่อิงความน่าเคารพ แค่แกกว่าก็ต้องไหว้ทุกกรณี แล้วเด็กสายนี้ทางโรงเรียนก็จะเอาใจมากด้วย ส่วนสายศิลป์ไม่ค่อยโดนโอ๋มาก อันนี้ยังไม่เท่าไหร่เพราะยังพอมีพื้นที่แสดงออกบ้าง แต่ล่างสุดคือเด็กสายเกษตรที่แทบไม่มีพื้นที่แสดงออกซึ่งความสามารถแถมโดนเหยียดโดย 2 สายแรกหนักมาก โดน Bully ทีครูแทบไม่สนใจ ต่างกับวิทย์คณิตที่ครูเอาใจกันยิ่งกว่าลูกตัวเอง (โดยเฉพาะคนที่พ่อแม่ให้กระเช้า ให้เงินพิเศษบ่อยๆ)

พอจะมีประธานนักเรียนมาช่วยยกระดับนักเรียนสายเกษตร (เช่น เปิดให้มีโครงการขายผักให้แม้ค้า เสนอให้ ผอ. อนุมัติโรงเรียนเข้าร่วมวันพืชสวนโลก วันเกษตรกร ฯลฯ) ก็โดนพวกสายวิทย์เขม่นเพราะไม่เอาใจพวกตัวเองแบบคนก่อนๆ สายศิลป์ก็มีทั้งอวยทั้งเหยียดครึ่งๆ แต่ในขณะเดียวกันประธานนักเรียนก็เคารพ ผอ มากๆ ถึงกับจัดงานวันเกิดให้ ผอ แบบยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ ด้วยเป็นลูกไฮโซ Connection เยอะ (แต่รักคนรากหญ้า ด้วยอดีตที่ครอบครัวเคยเป็นคนจน แต่ถีบตัวเองจนรวยได้ในภายหลัง) มีการเชิญ ผอ. โรงเรียนอื่นๆและผู้บริหารบริษัทห้างร้านในเครือครอบครัวตัวเองมาร่วมด้วย ด้วยผลงานน่าพอใจมากก็มีโอกาสได้เป็นต่ออีก 1 วาระ คืออีกครึ่งเทอม

แต่เพราะมีลูกไฮโซคนนึง เดิมอวยประธานนักเรียนมาก เป็นเพื่อน ปธ นักเรียนที่สนิทมาก เคยไปขอเงินเพื่อจะเอาไปเป็นงบเขียนหนังสือนิยายตัวเอง แต่ ปธ ไม่ให้เพราะหนี้เก่าที่ยืมก่อนหน้ารวมๆกันหลายพันยังไม่ยอมจ่าย เลยแค้นแล้วปลุกปั่นพวกสายวิทย์กับสายศิลป์บางคน กระทั่งครูสายเลียที่ไม่ชอบ ปธ นักเรียนที่ทำให้เสียอภิสิทธิที่เคยได้ ก็ออกมาขับไล่ ด้วยการใส่ร้ายว่าครอบครัวรวยเพราะโกง รวยผิดปกติ คนเคยจนไม่น่ารวยได้ขนาดนี้ มันต้องมีเบื้องหลังแน่ๆ เด็กที่อยู่ฝ่าย ปธ ก็ไม่เชื่อ อย่างน้อยเขาก็ทำเพื่อโรงเรียน ถึงจะโกงแต่ทำพวกเรามีตัวตนขึ้นมาบ้าง

จากนั้นก็มีการตีกันระหว่างพวกเด็กฝ่ายไล่ ปธ ฝ่ายไล่ ปธ จะเอาลูกปิงปอง 1 โหล (12ลูก) ไปวางกับดักพวกเด็กเกษตรที่จะออกมาจากธนาคาร แต่เหมือนจะมีคนเห็นเลยตกใจวิ่งไปสะดุดลูกปิงปอง ลื่นล้มแขนหัก ส่วนเด็กเกษตรที่เดินออกมาพอดีก็ล้มกันระเนระนาด มีตั้งแต่หัวแตก แขนหัก ตกน้ำ (แถวนั้นอยู่ริมสระ) เกือบเอาชีวิตไม่รอด

สปอยส์ ซ่อน ซ่อน:

เมื่อทุกคนส่งโรงพยาบาล ช่วงนั้น ผอ กำลังป่วย ส่วน รอง ผอ พร้อมกับบรรดาครูฝ่ายปกครองก็ลงเยี่ยมเฉพาะฝ่ายไล่ประธานนักเรียนแถมให้เงินค่ารักษาโดยไม่ไปดูดำดูดีเด็กเกษตรที่ลื่นล้มเลยแม้แต่คนเดียว

สปอยส์ ซ่อน ซ่อน:

[mangamancer]

มันไม่ใช่แค่นายกหรือทหารนะ
จะเห็นว่าอะไรต่างๆก็จะพยายามเอาตัวเองไปผูกไปโหนกันเยอะมาก พ่อค้ายาเอย คนบุกรุกพื้นที่ป่าเอย
เหมือนกับเกมที่มีบักสุดโกงหรืออาชีพสุดโกง ความเสียหายมันไม่ได้อยู่แค่นั้น แต่คนจะแห่ไป abuse บักนั้นหรืออาชีพนั้นกันหมด

[Black7nos]

คุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่ผลงาน แต่คุณค่าของคนอยู่ที่เป็นคนของใครครับ


เราต้องมาวิเคราะห์ว่าทำไมคนแต่ละคนชอบโหนต่อกันเป็นทอด และระดับการโหนมันมีตั้งแต่เรื่องเล็กไปยังเรื่องใหญ่


เอาจากประสบการณ์ของผมสมัยเป็นวิศวกรดูงานเล็กๆ ก่อสร้างโรงแรมของชาวต่างชาติ


ทราบมั้ยครับว่าผมเคยโดนโดนข่มขู่ไถเงินจากเจ้าหน้าที่รัฐ เป็นเจ้าหน้าที่เทศกิจซึ่งไม่ได้เกี่ยวเห้ อะไรกับงานก่อสร้างเลย กรมโยธาหรือกทม.ก็ไม่ใช่(บริษัทผมยื่นไปเรียบร้อยแล้ว)


ที่ทำงานผมเป็นตู้คอนเทนเนอร์เล็กๆ สำหรับวางเอกสารและแบบแปลนสำหรับก่อสร้าง มีเก้าอี้อยู่แค่ 3 ตัว ก็คือผม กับ ผรม.ย่อยอีก 2 คน


แม่งเดินดุ่มๆเข้ามานั่งแย่งเก้าอี้ผมโต๊ะทำงานของผมเลย(เอาซะผมไม่มีที่นั่งจนต้องยืนทำงาน) แม่งเดินเข้า Site งานแบบอุปกรณ์ Safety ก็ไม่ใส่


และแม่งก็เริ่มปฏิบัติการการโหน โดยโหนชื่อนายพันอะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก แล้วพูดประมาณว่าเนี่ยแถวนี้เขารู้จักพี่เทศกิจกับนายพันคนนี้หมดเลย (แถวหรูย่านไฮโซๆหน่อย)


แน่นอนผมรู้ว่ามันมาไถตังผรม.ก่อสร้าง คือ คนส่วนใหญ่คิดว่าผรม.ก่อสร้างรวย กำไรเยอะ


ขอโทษครับ ปัจจุบันกว่าจะประมูลแข่งได้งานมาทำ เลือดตาแทบกระเด็น Profit Margin เผลอๆ เหลือแค่ 4-6% ขายข้าวแกงแม่งยังได้กำไรเยอะที่ % เยอะกว่า(ประมาณ 25-50%)


และแม่งก็แวะเวียนมาวันเว้นวัน 3 วันมาที ผมไปคุยกับสำนักงานว่าให้ไปเคลียร์แทนผม เพราะผมเป็นวิศวกร บริษัทแม่งก็ไม่สนใจปล่อยให้ผมเคลียร์เองคนเดียว


จนเรื่องมันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกว่ามันไม่แฟร์ว่าทำไมผมต้องทนอยู่กับอะไรแบบนี้ ผมลาออกเลย และตอนนั้นรู้สึกสิ้นหวังสุด ตอนแรกคิดจะเลิกทำงานด้านวิศวฯและหันไปทำงานด้านอื่น


(จริงๆเคยไปตั้งทีม E-Sport, ทำนู่นทำนี่อยู่หลายอย่าง สิ้งหวังในระดับที่ผมไม่กล้าทำงานวิศวกรรมเป็นปี)


เรื่องนั้นเป็นแผลใจหนึ่งเรื่องที่ผมคิดว่าผมทำงานสุจริตไม่ยุ่งกับการเมืองก็จะไม่มีปัญหา เปล่าเลยครับ ถ้ามันอยากจะดึงให้เราเข้ามายุ่งเมื่อไหร่ก็ได้ที่มันอยากทำ ต่อให้เราไม่อยาก


เพราะในสายตาของพวกนั้นเห็นแค่พวกเราเป็นตู้ ATM ที่อยากแวะมากดเงินเมื่อไหร่ก็มา


หลังจากนั้นผมตัดสินใจเลยว่า ไหนๆชีวิตผมก็หนีการเมืองไม่ได้แล้ว เพราะเดี๋ยวมันก็เข้ามาหา งั้นผมศึกษาประวัติศาสตร์และการเมืองเพื่อโดดลงไปในวังวนการเมืองเองซะเลยเสียดีกว่า


แล้วผมก็มีนิสัยอย่างหนึ่ง เวลาผมสงสัยเรื่องอะไร ผมจะต้องหาคำตอบให้ได้ด้วยทุกวิธีที่ผมมี ไม่งั้นผมไม่สบายใจ


บ้านผมอาจจะเลี้ยงผมมาให้ไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ และให้เชื่อเรื่องเหตุแลผล ผลจะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีเหตุเกิดก่อน


สมการซ้ายกับขวาต้องเท่ากันเสมอ แต่สิ่งที่เราอธิบายในตอนนี้ไม่ได้ มักเกิดจากการที่เราไม่รู้ค่าของตัวแปร หรือเรายังไม่รู้จักตัวแปรนั้น


พูดง่ายๆคือผมเป็นเอทิสท์ หรือ อศาสนา อย่างที่คนเรียกกันนั่นแหละ No God But Only Human.


ผมไม่โทษชะตากรรมของตัวเอง หรือโทษว่าเป็นฝีมือของพระเจ้าหรือเทพอะไรก็ตาม เพราะมันไม่เคยมีจริง มนุษย์นี่แหละเป็นคนสร้างพระเจ้าขึ้นมาเอง


หลังจากเหตุการณ์บัดซบนั้น+กับเรื่องที่ปู่ย่าผมต้องตรอมใจตายเพราะญาติผมถูกใส่ร้ายในอดีต


ผมก็เลยอาศัยเวลาหลายปีเริ่มค้นคว้าอย่างจริงจัง(จริงๆเริ่มค้นคว้าตั้งแต่สมัยเรียนจบใหม่ๆแล้ว) เพื่อจะได้หาคำตอบว่าทำไมผมต้องโดนกระทำอะไรแบบนี้


ก็เลยได้รู้ว่าทุกระดับชั้นต่างก็โหนขึ้นไปกันเป็นทอดๆ แต่ละระดับอาจจะโหนด้วยวิธีที่แตกต่างกันอย่างเช่นกันอ้างชื่อ , หนี้บุญคุณ


, การแสดงออกว่าตนเองรักและศรัทธา และมันยังมีการโหนข้ามประเทศก็มี(ยุคสงครามเย็น)


สุดท้ายผมก็เลยเห็นหัวใจของปัญหาซึ่งมันก็คือลัทธิบูชาตัวบุคคลดีๆนี่แหละ ที่ทำให้มนุษย์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า


อย่าง Red Guard ก็โหนประธานเหมา, โซเวียต(ยุคสงครามโลก)ก็โหนสตาลิน


อย่างสฤษฎ์กับเผ่าเองต่างก็แข่งกันโหนเมกา ใครโหนเก่งกว่าก็ได้รับเงินสนับสนุนมากกว่า


วัฒนธรรมการโหนและบูชาตัวบุคคลสำหรับผมแล้วมันทุเรศและมันน่าสมเพชมาก


แทนที่เกิดมาเป็นมนุษย์จะเชื่อมั่นในตัวเอง ใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจด้วยทุกการตัดสินใจของเราไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็ต้องเชิดหน้าและเดินต่อไป


แต่กลับพยายามหาทางลัดด้วยการโหน+บูชาตัวบุคคล


บางทีชีวิตผมก็คงเหมือนคำคมที่โกวเล้งเคยกล่าว


"หากหัวใจของผู้ใดตายแล้ว มีเพียงสองวิธีเท่านั้น ที่จะบันดาลให้มันฟื้นคืนกลับมาได้ หนึ่งคือความรัก สองคือความโกรธแค้น"


ซึ่งผมก็คงเป็นอย่างที่สองอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนผมค้นคว้าหาข้อมูลต่างๆ


ผมมักจะใช้พลังความโกรธแค้นนี่แหละเป็นตัวฉุดให้ผมสงสัยไปเรื่อยๆ ตั้งคำถามไปเรื่อย เพื่อที่จะค้นคว้าและหาคำตอบ

[mangamancer]

^บ้านเรามันหนักเพราะเป็นอำนาจนิยมด้วยครับ
สถานะของคนพูดสำคัญกว่าสิ่งที่เขาพูด หรือเหตุผลที่เขามีสนับสนุน

ป.ล. ท่านลองสมัครการเมืองท้องถิ่นดูมั้ย อย่างแถวบ้านผมเลือกตั้งส.ท.ที่ผ่านมานี่ไม่มีใครหาเสียงด้วยนโยบายสักคน ที่อิงพรรคการเมืองก็ไม่มี แต่ละคนนี่ก็ไม่รู้เรียนจบอะไรกันมา

[warakornboy]

คุณค่าของคนไม่ได้อยู่ที่ผลงาน แต่คุณค่าของคนอยู่ที่เป็นคนของใครครับ


เราต้องมาวิเคราะห์ว่าทำไมคนแต่ละคนชอบโหนต่อกันเป็นทอด และระดับการโหนมันมีตั้งแต่เรื่องเล็กไปยังเรื่องใหญ่


เอาจากประสบการณ์ของผมสมัยเป็นวิศวกรดูงานเล็กๆ ก่อสร้างโรงแรมของชาวต่างชาติ


ทราบมั้ยครับว่าผมเคยโดนโดนข่มขู่ไถเงินจากเจ้าหน้าที่รัฐ เป็นเจ้าหน้าที่เทศกิจซึ่งไม่ได้เกี่ยวเห้ อะไรกับงานก่อสร้างเลย กรมโยธาหรือกทม.ก็ไม่ใช่(บริษัทผมยื่นไปเรียบร้อยแล้ว)


ที่ทำงานผมเป็นตู้คอนเทนเนอร์เล็กๆ สำหรับวางเอกสารและแบบแปลนสำหรับก่อสร้าง มีเก้าอี้อยู่แค่ 3 ตัว ก็คือผม กับ ผรม.ย่อยอีก 2 คน


แม่งเดินดุ่มๆเข้ามานั่งแย่งเก้าอี้ผมโต๊ะทำงานของผมเลย(เอาซะผมไม่มีที่นั่งจนต้องยืนทำงาน) แม่งเดินเข้า Site งานแบบอุปกรณ์ Safety ก็ไม่ใส่


และแม่งก็เริ่มปฏิบัติการการโหน โดยโหนชื่อนายพันอะไรก็ไม่รู้ที่ผมไม่รู้จัก แล้วพูดประมาณว่าเนี่ยแถวนี้เขารู้จักพี่เทศกิจกับนายพันคนนี้หมดเลย (แถวหรูย่านไฮโซๆหน่อย)


แน่นอนผมรู้ว่ามันมาไถตังผรม.ก่อสร้าง คือ คนส่วนใหญ่คิดว่าผรม.ก่อสร้างรวย กำไรเยอะ


ขอโทษครับ ปัจจุบันกว่าจะประมูลแข่งได้งานมาทำ เลือดตาแทบกระเด็น Profit Margin เผลอๆ เหลือแค่ 4-6% ขายข้าวแกงแม่งยังได้กำไรเยอะที่ % เยอะกว่า(ประมาณ 25-50%)


และแม่งก็แวะเวียนมาวันเว้นวัน 3 วันมาที ผมไปคุยกับสำนักงานว่าให้ไปเคลียร์แทนผม เพราะผมเป็นวิศวกร บริษัทแม่งก็ไม่สนใจปล่อยให้ผมเคลียร์เองคนเดียว


จนเรื่องมันหนักขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกว่ามันไม่แฟร์ว่าทำไมผมต้องทนอยู่กับอะไรแบบนี้ ผมลาออกเลย และตอนนั้นรู้สึกสิ้นหวังสุด ตอนแรกคิดจะเลิกทำงานด้านวิศวฯและหันไปทำงานด้านอื่น


(จริงๆเคยไปตั้งทีม E-Sport, ทำนู่นทำนี่อยู่หลายอย่าง สิ้งหวังในระดับที่ผมไม่กล้าทำงานวิศวกรรมเป็นปี)


เรื่องนั้นเป็นแผลใจหนึ่งเรื่องที่ผมคิดว่าผมทำงานสุจริตไม่ยุ่งกับการเมืองก็จะไม่มีปัญหา เปล่าเลยครับ ถ้ามันอยากจะดึงให้เราเข้ามายุ่งเมื่อไหร่ก็ได้ที่มันอยากทำ ต่อให้เราไม่อยาก


เพราะในสายตาของพวกนั้นเห็นแค่พวกเราเป็นตู้ ATM ที่อยากแวะมากดเงินเมื่อไหร่ก็มา


หลังจากนั้นผมตัดสินใจเลยว่า ไหนๆชีวิตผมก็หนีการเมืองไม่ได้แล้ว เพราะเดี๋ยวมันก็เข้ามาหา งั้นผมศึกษาประวัติศาสตร์และการเมืองเพื่อโดดลงไปในวังวนการเมืองเองซะเลยเสียดีกว่า


แล้วผมก็มีนิสัยอย่างหนึ่ง เวลาผมสงสัยเรื่องอะไร ผมจะต้องหาคำตอบให้ได้ด้วยทุกวิธีที่ผมมี ไม่งั้นผมไม่สบายใจ


บ้านผมอาจจะเลี้ยงผมมาให้ไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ และให้เชื่อเรื่องเหตุแลผล ผลจะเกิดขึ้นไม่ได้ ถ้าไม่มีเหตุเกิดก่อน


สมการซ้ายกับขวาต้องเท่ากันเสมอ แต่สิ่งที่เราอธิบายในตอนนี้ไม่ได้ มักเกิดจากการที่เราไม่รู้ค่าของตัวแปร หรือเรายังไม่รู้จักตัวแปรนั้น


พูดง่ายๆคือผมเป็นเอทิสท์ หรือ อศาสนา อย่างที่คนเรียกกันนั่นแหละ No God But Only Human.


ผมไม่โทษชะตากรรมของตัวเอง หรือโทษว่าเป็นฝีมือของพระเจ้าหรือเทพอะไรก็ตาม เพราะมันไม่เคยมีจริง มนุษย์นี่แหละเป็นคนสร้างพระเจ้าขึ้นมาเอง


หลังจากเหตุการณ์บัดซบนั้น+กับเรื่องที่ปู่ย่าผมต้องตรอมใจตายเพราะญาติผมถูกใส่ร้ายในอดีต


ผมก็เลยอาศัยเวลาหลายปีเริ่มค้นคว้าอย่างจริงจัง(จริงๆเริ่มค้นคว้าตั้งแต่สมัยเรียนจบใหม่ๆแล้ว) เพื่อจะได้หาคำตอบว่าทำไมผมต้องโดนกระทำอะไรแบบนี้


ก็เลยได้รู้ว่าทุกระดับชั้นต่างก็โหนขึ้นไปกันเป็นทอดๆ แต่ละระดับอาจจะโหนด้วยวิธีที่แตกต่างกันอย่างเช่นกันอ้างชื่อ , หนี้บุญคุณ


, การแสดงออกว่าตนเองรักและศรัทธา และมันยังมีการโหนข้ามประเทศก็มี(ยุคสงครามเย็น)


สุดท้ายผมก็เลยเห็นหัวใจของปัญหาซึ่งมันก็คือลัทธิบูชาตัวบุคคลดีๆนี่แหละ ที่ทำให้มนุษย์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า


อย่าง Red Guard ก็โหนประธานเหมา, โซเวียต(ยุคสงครามโลก)ก็โหนสตาลิน


อย่างสฤษฎ์กับเผ่าเองต่างก็แข่งกันโหนเมกา ใครโหนเก่งกว่าก็ได้รับเงินสนับสนุนมากกว่า


วัฒนธรรมการโหนและบูชาตัวบุคคลสำหรับผมแล้วมันทุเรศและมันน่าสมเพชมาก


แทนที่เกิดมาเป็นมนุษย์จะเชื่อมั่นในตัวเอง ใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิใจด้วยทุกการตัดสินใจของเราไม่ว่าจะผิดหรือถูกก็ต้องเชิดหน้าและเดินต่อไป


แต่กลับพยายามหาทางลัดด้วยการโหน+บูชาตัวบุคคล


บางทีชีวิตผมก็คงเหมือนคำคมที่โกวเล้งเคยกล่าว


"หากหัวใจของผู้ใดตายแล้ว มีเพียงสองวิธีเท่านั้น ที่จะบันดาลให้มันฟื้นคืนกลับมาได้ หนึ่งคือความรัก สองคือความโกรธแค้น"


ซึ่งผมก็คงเป็นอย่างที่สองอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนผมค้นคว้าหาข้อมูลต่างๆ


ผมมักจะใช้พลังความโกรธแค้นนี่แหละเป็นตัวฉุดให้ผมสงสัยไปเรื่อยๆ ตั้งคำถามไปเรื่อย เพื่อที่จะค้นคว้าและหาคำตอบ

ขอขอบคุณสำหรับการสละเวลามีค่าเพื่อเล่าประสบการณ์ให้ฟัง ท่านไม่ได้สู้ปัญหากดขี่เพียงคนเดียวหรอกครับ มีคำอธิบายเหมาะสำหรับการสนทนา — วิจารณ์ประวัติศาสตร์หลายข้อ ดังเช่น


1. นิเทศศาสตร์; แม้ไม่ใช่ผู้สื่อข่าว การศึกษาแหล่งที่มาของข้อมูล ความน่าเชื่อถือ — มิติของสารที่จะได้รับ นั้นมีความสำคัญเพราะผู้ส่งจะต้องรู้ว่าส่งไปถึงใครบ้าง


Personal Analysis; ข้อเท็จจริงแล้วนั้นคนรับสาร — เรียนออกหาความรู้นั้นต้องการ ‘วัตถุดิบ’ เพื่อใช้พื้นฐานก่อนจะนำไปสู่ข่าวที่น่าเชื่อถือขึ้นไปอีก ดังนั้นการโต้ตอบไปมากับผู้อื่นเพื่อ ‘ข้อตกลง’ แลกเปลี่ยนที่มาจึงมีความจำเป็นสำหรับผู้ที่รับสารโดยที่แทบไม่มีมูล


2. สื่อ (Media); สิ่งนี้เป็นอุปกรณ์สำคัญที่ผู้ส่งสารจะส่งให้แก่ผู้รับซึ่งบางกลุ่มจะเป็นได้ทั้ง  ผู้ส่งสาร <— ผู้แลกเปลี่ยน —> ผู้ส่งสาร โจทย์ข้อสำคัญก็คือคนเล่าข่าวใช้อะไรเป็นตัวส่งสารให้ถอดรหัสและวิเคราะห์ ซึ่งมันจะมีตั้งแต่; กระดาษตัวอักษร, หนังสือ, Computer + Internet & Smartphone รวมไปถึงวัจนภาษา (Verbal Language)


3.  การรับรู้ (Perception); เป็นปัญหาข้อสุดท้ายที่เหล่าคนที่สื่อสารต้องเจอแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็น 5 ประสาทสัมผัส และประสบการณ์ทั้งหลาย  ซึ่งเป็นสาเหตุใหญ่ที่นักแต่งวรรณกรรม ผู้ดูแลภาพยนต์โดยตรง (Director) ยึดติดกับความพยายามที่นะพรรณาประสบการณ์ของเขาให้มันโดดเด่น ประสบการณ์สะเทือนใจในชีวิตจริง


Fact; แล้วท่านรู้หรือไม่ว่าเพราะหลักงานอาชีพที่ต้องเน้นหาแต่กำไรจนโลภมากนี่แหละ  ที่ทำผู้อ่าน — ผู้ชมมองออกว่าคนเหล่านี้เห็นแก่ตัว มีอคติและอัตตารุนแรง  ทุกคนเลยพร้อมใจ Boycott แบบขวานผ่าซาก — ทำลายผลงาน ‘ห่วยบรรลัย’ ทำให้คนถือหุ้นและบริษัทล้วนแต่ล้มละลายไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน


กล่าวแล้วนี่ก็คือการสร้าง ‘การรับรู้สัง ‘Social Cognition’ เพื่อปกป้องกันเองจากสื่อแย่ๆที่กล้ารุกรวามเป็นส่วนตัวนี่เอง ยังมีข้อมูลที่ใช้ได้อีกมาก โปรดตรวจสอบและอย่ายอมแพ้แค่นี้


https://en.m.wikipedia.org/wiki/Knowledge
https://en.m.wikipedia.org/wiki/Perception#Types_of_perception


https://en.m.wikipedia.org/wiki/Information


โปรดอย่าลืม; ว่าการกระหายในความรู้ที่สามารถกำหนด Timelineรอบด้านได้ — เข้าถึงแนวคิดมนุษย์สติเฟื่องจะเป็นจำเป็นต่อการสนทนาแบบ Real time เป็นอย่างยิ่งเมื่อท่านพร้อมครับ

[Black7nos]

^บ้านเรามันหนักเพราะเป็นอำนาจนิยมด้วยครับ
สถานะของคนพูดสำคัญกว่าสิ่งที่เขาพูด หรือเหตุผลที่เขามีสนับสนุน

ป.ล. ท่านลองสมัครการเมืองท้องถิ่นดูมั้ย อย่างแถวบ้านผมเลือกตั้งส.ท.ที่ผ่านมานี่ไม่มีใครหาเสียงด้วยนโยบายสักคน ที่อิงพรรคการเมืองก็ไม่มี แต่ละคนนี่ก็ไม่รู้เรียนจบอะไรกันมา

เคยคิด ถึงขั้นเคยคิดนโยบายกับเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย แต่ถ้าไม่แก้รากของปัญหา มันก็จะวังวนจบแบบเดิมๆ ครับ ยังไงก็ต้องแก้ไขรากของปัญหาเสียก่อนอยู่ดีครับ