หมู่เกาะซีน่า เป็นหมู่เกาะที่อยู่ในมหาสมุทรแปซิฟิก ประกอบไปด้วย...
1.เกาะสินารันน่าซึ่งมีขนาดใหญ่สุด มีขนาดเท่าภาคอีสาน+สระบุรี+อยุธยา+ปทุมธานี+กรุงเทพฝั่งพระนครของไทย
2.เกาะแมนเดรส อยู่ถัดไปทางทิศเหนือของเกาะสินารันน่า ห่างกัน 900 เมตร ขนาดเท่าจังหวัดเชียงใหม่+ลำพูน+ลำปางของไทย
3.เกาะเมลิน่า ถัดไปทางทิศเหนือของเกาะแมนเดรสไปประมาณ 800 เมตร ขนาดเท่านครปฐม+กรุงเทพฝั่งธนของไทย
หมู่เกาะดังกล่าวถูกค้นพบอย่างเป็นทางการในช่วงกลางปี พศ.2500 ในภาระกิจช่วยชีวิตคนติดเกาะร้างจากเหตุการณ์เรือสำราญล่มตั้งแต่ปี2497 ที่พวกมหาเศรษฐีมาฉลองปีใหม่ในวันสุดท้ายของปี พศ.2496 กลางมหาสมุทรโดยเรือหรู เป็นเวลาถึง 3 ปีกว่าจะมีการค้นพบหมู่เกาะแห่งนี้ มีการค้นพบผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์เรือสำราญบนหมู่เกาะแห่งนี้รวมทั้งสิ้น 60 ราย รายละเอียดดังนี้...
เกาะสินารันน่า 30 ราย(ไทย3 ญี่ปุ่น12 จีน4 อเมริกัน5 ออสเตรเลีย6)
เกาะแมนเดรส 10 ราย(ฝรั่งเศส3 อังกฤษ2 เยอรมัน3 สเปน2)
เกาะเมลิน่า 20 ราย(ไทย5 ญี่ปุ่น2 เกาหลีใต้3 แอฟริกาใต้5 อียิปต์3 อาหรับ2)
หลังการค้นพบหมู่เกาะแห่งนี้ นานาชาติก็ได้ให้ความสนใจเป็นอย่างมาก ผู้รอดชีวิตได้เล่าเหตุการณ์ในระหว่างที่ใช้ชีวิต 3 ปีบนเกาะแห่งนี้ ก็ได้เล่าว่าที่นี่มีแหล่งน้ำจืดภายในเกาะ และยังมีปลาในน้ำจืดด้วย แถมยังมีต้นไม้พืชผลนานาชนิด ทั้งต้นมะพร้าว โกโก้ อินทผลาลัม มีองุ่น ลาสเบอรี่ ฯลฯ
ทั้งนี้ก็ยังมีซากรางรถไฟและตู้รถไฟบนเกาะสินารันน่า คาดว่าน่าจะเคยมีผู้เข้ามาอาศัยตั้งแต่ประมาณปี พศ.2410S เพื่อมา โดยซากทางรถไฟดังกล่าวมีระยะทางราวๆ 265-270 กิโลเมตรจากเหนือ-ใต้ แบ่งเป็น...
สายตะวันออก ผ่านหุบเขา ป่าเฟริ์น เขาหินปูน ซากเหมืองแร่
สายตะวันตกที่ผ่านทางป่ามะพร้าว ชายทะเล เขื่อน สองเส้นทางนี้บรรจบกันที่จุดเหนือสุดของเกาะ
นอกนั้นก็ยังมีซากพระราชวัง อาคารบ้านเรือนเก่าแก่หลายหลัง ถนนเล็กๆหลายสาย ท่าเรือขนส่งสินค้าเก่าที่อยู่ทิศเหนือ/ใต้จุดละ 1 แห่ง
หลังจากนั้นไม่นานก็มีทีมสำรวจจากนานาประเทศเข้าไปสำรวจ ก็ได้พบกับทะเลสาบขนาดใหญ่กลางเกาะ เป็นทะเลสาบที่มีขนาดเท่าพื้นที่เขื่อนป่าสักและเขื่อนลำตะคลองรวมกัน เป็นต้นกำเนิดแม่น้ำสำคัญหลายสาย
หมู่เกาะซีน่าได้รับความสนใจมาก เศรษฐีหลายเจ้าก็ได้เดินทางเข้าไปตั้งรกรากภายในเกาะ ทั้งผู้ที่ต้องการแสวงโชค นักเสี่ยงดวง ผู้ต้องการความสงบ เกาะแห่งนี้มีคนแห่เข้ามาอาศัยที่นี่ กระทั่งมีบริษัทรายใหญ่ของประเทศอังกฤษแห่งหนึ่งได้มีแนวคิดฟื้นฟูทางรถไฟร้างนี้เพื่อท่องเที่ยว โดยมีการนำรางเหล็กและไม้หมอนเข้ามาสร้างทางเดิมตามแนวรางเก่า และหัวรถไฟ ตู้รถไฟ(โดยสารและสินค้า)มือสองที่ปลดระวางจากประเทศต่างๆ ทางรถไฟนี้วางรางกว้าง 1.435 เมตรซึ่งเป็นขนาดมาตรฐาน การฟื้นฟูทางรถไฟแห่งนี้เริ่มสร้างในปี พศ.2502 แล้วเสร็จในปี พศ.2513
แต่ระหว่างการสร้างในปี พศ.2510 ก็ได้มีแนวคิดที่จะต่อขยายข้ามไปเกาะแมนเดรสและเมลิน่าทางเหนือ และก็ได้ดำเนินการสร้างส่วนต่อขยายไปถึงเกาะเมลิน่าในระยะทางอีก 180 กิโลเมตร ทางดังกล่าวแล้วเสร็จในปี พศ.2518 รวมแล้วทางรถไฟจากเหนือ-ใต้จะมีระยะทาง 445-450 กิโลเมตร โดยสถานีรถไฟเมลิน่าซึ่งเป็นปลายทางฝั่งทิศเหนือก็ได้สถาปนิกชาวไทยเป็นผู้ออกแบบ
ระหว่างนั้นเองก็ได้มีการแบ่งเขตการปกครอง(จังหวัด)ภายใน ประกอบด้วย(นับจากใต้-เหนือ)...
1.สินารันน่าทาวน์(เมืองหลวง) มีเขตอำพัน โคมแดง จตุรทิศ และคิมยอนต์
2.สินเวทย์ มีอำเภอเมือง ธัญพืชและคลองไม้ผล
3.พระนครเสาวรส มีอำเภอวังเก่า เมือง ท่าลาลุก(ทิศตะวันตก) และหางชี้(ทิศตะวันออก)
4.[ทิศตะวันตก]ครูซ มีอำเภอหนองอิน เมือง และบ้านไหม
5.[ทิศตะวันออก]ฮังกวี้ มีอำเภอหมอยายื่นไปทางทิศตะวันตก ส่วนตะวันออกมีอำเภอหิมพานต์ เมือง แก่งตาล เขาปูน
6.เมลโลไมน์ ทางทิศตะวันออกมีอำเภอบาร์เดนและฟลานิก้า ทิศตะวันตกมีอำเภอมาโครี่ เขื่อนทอง เนินเฟริ์น และมีอำเภอเมืองทางทิศเหนือสุด
7.เกาะแมนเดรส มีอำเภอออยลี่ เมือง ข้าวพูนและสารถี
8.เกาะเมลิน่า มีอำเภอศาลาไพร พร้าวหอม ตลิ่งดอกและอำเภอเมืองทางเหนือสุด
