บ้านรวยมีชัยไปกว่าครึ่ง...

[moneyisgod]

ความเชื่อของ 'การเรียนหนัก' จะเพิ่มโอกาสในการประสบความสำเร็จในชีวิตได้มากยิ่งขึ้น นั่นก็เป็นอีกหนึ่งความเป็นจริง แต่ทว่ามันก็มีอีกหนึ่งความเป็นจริงที่ปฏิเสธไม่ได้เช่นกัน

เพราะอย่างไรก็ตามท้ายที่สุดแล้ว 'คนที่เกิดมาในบ้านที่มีฐานะร่ำรวย' ก็อาจจะมีโอกาสที่จะประสบความสำเร็จมากกว่าคนที่ตั้งใจเรียนอยู่ดี


จากผลการศึกษาของนักวิจัยจาก Oxford University ในหัวข้อ "ความเปลี่ยนแปลงสถานะทางสังคมของอังกฤษยุคโมเดิร์น:โครงสร้างที่เปลี่ยนแปลงและกระบวนการที่คงที่"

งานวิจัยชี้นี้พบว่า 'การลงทุนทางการศึกษา' (การร่ำเรียน) ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงสถานะทางสังคมในระดับประเทศได้น้อยมากๆ

สาเหตุเป็นเพราะครอบครัวที่ร่ำรวยมักจะวางแผนให้ลูกหลานของตัวเองกลายมาเป็นผู้นำทางด้านธุรกิจอยู่แล้ว


"การศึกษานั้นเป็นสิ่งสำคัญ แต่มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าไม่เพียงพอที่จะทำให้ใครสักคนหนึ่งกลายเป็นคนร่ำรวยขึ้นมาได้"

"ในหลายอาชีพ นักเรียนหรือนักศึกษาที่เรียนจบมาได้เกรดดีๆ จะได้รับค่าจ้างที่สูง แต่ทว่าจำนวนก็ยังน้อยกว่าคนที่เกิดมาในครอบครัวที่มีฐานะดีอยู่ดี" Dr. Wanda Wyporska ผู้อำนวยการองค์กร The Equality Trust กล่าว


อย่างไรก็ตามงานวิจัยบอกว่า การจะลดความเหลื่อมล้ำเหล่านี้ได้ มีแต่ต้องพึ่งนโยบายทางเศรษฐกิจและการศึกษาของรัฐบาลเท่านั้น


นอกจากนี้ก็ยังมีงานวิจัยอีกชิ้นหนึ่งของประเทศสหรัฐอเมริกา จาก Georgetown University ในหัวข้อ "การเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย จะเป็นตัวบ่งชี้ว่าคุณสามารถประสบความสำเร็จได้มากกว่าผลการเรียนที่ดีเยี่ยม"

"เพื่อประสบความสำเร็จในอเมริกา มันจะดีกว่าถ้าคุณเกิดมารวยเลย แทนที่จะเกิดมาแล้วฉลาด" Anthony P. Carnevale หัวหน้าทีมวิจัยกล่าว

"คนที่มากไปด้วยความสามารถ บ่อยครั้งที่พวกเขาไม่ประสบความสำเร็จ สิ่งที่เราค้นพบในงานวิจัยนี้ คือผู้คนที่มีความสามารถมักจะมาจากครอบครัวที่ยากจน ซึ่งพวกเขาไม่ประสบความสำเร็จเท่ากับคนที่มีความสามารถน้อย แต่เกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวย"


ทีมวิจัยได้ทำการศึกษาข้อมูล ฐานะความเป็นอยู่ของพ่อแม่และครอบครัวในปัจจุบัน และผลการเรียนในอดีตของพวกเขา ก่อนจะนำข้อมูลเหล่านั้นมาวิเคราะห์


อย่างไรก็ตามการศึกษาและวิจัยที่เกิดขึ้นนี้อาจไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบกับบ้านเราได้ เพราะด้วยตัวแปรที่ไม่เหมือนกัน ทั้งนโยบายทางการศึกษา ระบบเศรษฐกิจ และคุณภาพชีวิต

แต่ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมา สิ่งที่สำคัญที่สุดของงานวิจัยทั้งสองชิ้นนี้ได้ชี้ให้เห็นก็คือเรื่องของ 'ความเหลื่อมล้ำ' คือตัวปัญหา และ 'ความเท่าเทียม' ก็เป็นสิ่งที่จำเป็น



ที่มา :

https://www.thebritishacademy.ac.uk/.../social-class...

https://www.thebritishacademy.ac.uk/.../05%20Goldthorpe...

https://cew.georgetown.edu/cew-reports/schooled2lose/

https://1gyhoq479ufd3yna29x7ubjn-wpengine.netdna-ssl.com/...


https://www.facebook.com/CatDumbNews/photos/a.738940689482056/4437255809650507/

แต่บ้านเราคงต้อง รวย+ฉลาด ไปด้วยกันละนะ

• Tweet

[thetoy323]

ในบ้านเราก็เป็นงั้นเหมือนกันนั่นล่ะ แถมหนักกว่ามากด้วยมั้ง

[Overmars]

พ่อแม่มีความพร้อม มีโอกาส มีการวางแผนเส้นทางชีวิตให้

คนจนหาเช้ากินค่ำ แค่ลูกจะเรียนต่อที่ไหนยังไม่รู้เลย โรงเรียนไหนดี/ไม่ดี มีจุดเด่นยังไงคือไม่รู้เลย  นี่ไม่ต้องพูดเรื่องทุนหรือตัวเงินเลยนะ

[pol]

ไม่แปลกครับครอบครัวที่รวยกว่านอกจากเงินมากกว่า  แล้วยังมีคนรู้จักมากกว่าเส้นสายที่ดีกว่า ยังไงก็ได้เปรียบครับเหมือนกับให้ขี่ฮอนด้าเวฟแข่งกับดูคาติ  ดูคาติบิดทีเดียวก็แซงหายแล้วละท่าน

[warakornboy]

2 URLs ข้างบนดูเหมือนโดนลงไปแล้วครับ ขอตอบกลับไปที่ Links แทน เคยได้ยินไหม; ลูกรวยแต่ให้ไต่ขึ้นให้ได้ระดับเดียวผู้อุปการะ เข้าถึงได้ทุกอย่างที่ทางบ้านครอบครอบยกเว้นความช่วยเหลือทางการเงิน และต้องรวยกว่าทางบ้านก่อนจะต้องเกษียณเพราะทำงานไม่ได้


จนขนาดไหนก็ไม่เท่ากับ; ไม่รู้จักหักเงินเบึ้ยเลี้ยงรายวันแค่ 10 บาทออกไปช่วยกิจการทางบ้านทุกเย็น หรือทำไร่ เพราะถ้าทางบ้านล่มเมื่อไรก็ไม่มีกินของจริง อีกอย่างลงข่าวอย่างนี้ทั้งที ทำไมไม่เสนอชื่อเศรษฐีสักคนที่อยู่รอดได้ตลอดชีวิต ไม่เคยต้องเปลี่ยนงาน ย้ายจากบริษัทตัวเองหรือล้มเหลวในการงานตอนท้ายให้ฟังบ้าง

[Diamos]

ความจริงของโลกที่น่าเศร้า...

[Black7nos]

จริงหมดทุกประเทศนั่นหล่ะ  ที่ไทยก็จริง

เพราะต่อให้ฉลาดน้อยกว่า  แต่มีเครื่องมือทำให้เรียนได้สูงกว่า  ต่อให้เรียนสูงเท่ากัน  ฉลาดไม่เท่ากัน
แต่ลูกคนรวยสามารถมีติวเตอร์ได้  ต่อให้ลูกคนรวยสุดท้ายแล้วก็ยังแพ้ในด้านการเรียนอยู่ดี  ก็ยังมีเส้นสาย
มีคอเน็คชั่น  มีการเริ่มต้นในการเริ่มธุรกิจหรือหน้าที่การงานได้ไวกว่า  ดีกว่า


เส้นสายสำคัญเสมอ  เพราะนั่นหมายความว่า  เราจะรู้แหล่ง  รู้ข้อมูลการติดต่อ  ทุกอย่างจะราบรื่น
คนจนเรียนสูงเรียนเก่ง  ใช่ว่าจะทำธุรกิจได้เก่ง  ต่อให้ทำธุรกิจได้เก่งก็อาจเป็นได้แค่ซีอีโอ  แต่ไม่ใช่
ประธาน  ไม่ใช่เจ้าของ  หรือต่อให้พยายามเปิดบริษัทเองก็ขาดในเรื่องเงินทุน  ต่อให้หาแหล่งเงินทุนได้
ก็ต้องใช้เวลาในการเริ่มต้น  ต่างจากคนที่เพียบพร้อมอยู่แล้ว 


แล้วอีกอย่าง  คนฉลาดคนเรียนเก่ง  ไม่ใช่ว่าจะไหวพริบดี  เขาอาจเหมาะสมในสายวิชาการ
หาใช่เหมาะสมกับคนที่เจ้าเล่ห์ทางธุรกิจ  รู้เหลี่ยมคน 

อันนี้จริงครับ เด็กที่เกิดครอบครัวรวยกว่าย่อมมีต้นทุนชีวิตมากกว่า ไม่ใช่แค่เรื่องโรงเรียนดีๆ มันยังมีเรื่องเรียนพิเศษ โภชนาการ เวลาว่างที่มากกว่าที่จะศึกษาหาความรู้ด้วยตัวเอง มีเวลาว่างมากพอทำความฝัน มีเวลาว่างมากพอที่จะออกกำลังกายเพื่อรักษาสุขภาพ เรื่องนี้คือเรื่องที่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเด็กที่เกิดกับครอบครัวที่มีฐานะดีย่อมมีต้นทุนมากกว่าคนจน


แต่ผมอยากให้มองไปที่เด็กที่จน ที่ต้นทุนชีวิตเขาอาจจะน้อย เป็นศูนย์ หรือติดลบ ชีวิตของเด็กที่จนคือต้องช่วยทำงานหาเงินเข้าบ้าน เวลาสร้างความสัมพันธ์กับเพื่อนก็ไม่มี ไม่มีเวลาออกกำลังกายรักษาสุขภาพ เวลาว่างศึกษาหาความรู้ด้วยตัวเองก็ไม่มี ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรียนพิเศษ ไม่ต้องพูดถึงความฝันอะไรทั้งสิ้น แค่มีชีวิตรอดวันต่อวันก็ยากแล้ว แล้วสุดท้ายพอเวลาไม่พอเพราะต้องทำงานหาเงินเข้าบ้าน พวกเขาก็ไม่มีเวลาศึกษาความรู้เพิ่มเติม ซึ่งครอบครัวคนจนรู้ดีครับว่านี่คือลูปนรกของคนจน ใช่ว่าพวกเขาไม่ดิ้นรนไม่ทำอะไรเลย หลายคนยอมไปกู้เงินเพื่อส่งเสียลูกตัวเองเรียนนะครับ เพื่ออย่างน้อยให้ลูกของตัวเองได้หลุดจากลูปนรกของคนจนไม่ต้องทรมานเหมือนพ่อแม่


ผมมักจะบอกเสมอว่าในกรณีที่เรามีฉันทามติว่าจะใช้ระบบรัฐชาติ ดังนั้นหน้าที่ของรัฐชาติคือจัดหาต้นทุนขั้นต่ำให้แก่เด็กไม่ว่าจะจนหรือรวยได้มีการศึกษาที่ดีและควรจะครอบคลุมไปถึงเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ พวกอุปกรณ์การเรียน เสื้อผ้า จิปาถะ ฯลฯ ถ้าไม่มีต้นทุนขั้นต่ำ พวกเขาจะไม่มีวันหลุดจากกับดักความจนได้เลย นี่คือประเด็นสำคัญที่สุด ในเมื่ออยากคงระบบรัฐเอาไว้ ก็ต้องมีรัฐสวัสดิการด้านการศึกษา ไม่ใช่ปล่อยไหลตามน้ำ ตามเวรตามกรรม


อย่างผมทำงานเป็นวิศวกรภาคสนามมาก่อน นอนกลางดินกินกลางทรายกับเหล่า Workers ผมถึงรู้เรื่องกับดักความจนเป็นอย่างดีว่ามันเป็นลูปนรกแค่ไหน ก่อสร้างกับโรงงานยังดีที่บริษัทยังต้องออกสวัสดิการค่ารักษาเวลาบาดเจ็บจากงานพอได้ แต่ถ้าเป็นแรงงานอย่างอื่นเช่น พ่อค้าแม่ค้าตลาด หรือเกษตรกร ผมบอกเลยว่าลำบากกว่านี้มาก


ดังนั้นผมถึงบอกมาตลอดไงว่าอะไรที่จำเป็นต่อการศึกษารัฐจะต้องช่วย Cover ขั้นต่ำให้ ไม่ใช่แค่เรียนฟรี และอะไรที่มันไม่ใช่สิ่งจำเป็นก็ต้องยกเลิกซะ เพื่อไม่ให้เกิดค่าใช้จ่ายที่ไม่จำเป็นแก่ครอบครัวเด็ก เช่น ชุดนักเรียน ทรงผม โดยเฉพาะชุดนักเรียนเป็นอะไรที่น่าเจ็บใจที่สุดแล้ว อ้างว่าเสื้อผ้านักเรียนเป็นสิ่งจำเป็นบังคับให้สวมใส่เหมือนกัน แต่ขอโทษเถอะครับ มันเป็นข้ออ้างเพราะกระทรวงศึกษารับผลประโยชน์จากนายทุนที่ผูกขาดชุดนักเรียนที่มีแค่ 3 เจ้า คือ สมอ น้อมจิตร สมใจนึก


นี่คือ Conflict of Interest ชัดๆ ที่จริงมันผิดกฎหมายมหาชนเรื่องนี้สุดๆ ผลประโยชน์ทับซ้อน ส่งผลให้พ่อแม่เด็กต้องรับภาระให้ซื้อชุดนักเรียนของนายทุนที่ผูกขาด
ส่วนตัวผมไม่ได้เกลียดนายทุนนะ แต่ผมไม่ชอบการผูกขาด เพราะมันเหมือนคุณไม่ได้เก่งจริงและใช้สูตรโกงให้มี Market Share เหนือกว่าคู่แข่งเจ้าอื่น และมันก็เป็นการหลอกตัวเองไม่ให้พัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่เพราะคุณเป็นเสือนอนกินทำอะไรแบบเดิมๆก็มี Order สินค้าที่แน่นอน ซึ่งมันโครตจะไม่แฟร์


สรุปผมอยากรู้ว่าการศึกษาของไทยสรุปแล้วมันเพื่อเด็ก หรือมันเพื่อนายทุนที่หากินกับการผูกขาดอุปกรณ์การศึกษากันแน่? มันจึงไม่แปลกใจที่กี่ปีๆ คนจนก็ไม่อาจหลุดออกจากกับดักความจน

[pol]

สิ่งที่ทำให้คนจนในประเทศเราจนมันต่อไปก็คือไม่รู้ข้อมูลครับ  ด้วยความไม่รู้ก็ไปตายดาบหน้าซึ่งก็ตายจริงๆตายอนาถด้วย    เคยมีคนมาชวนที่บ้านให้ไปทำธุรกิจฟาร์มเลี้ยงไก่? ของบริษัทแห่งหนึ่ง  ดีที่รู้อยู่บ้างก็เลยตอบปฎิเสธไป  ขืนไปแบบไม่รู้ก็เรือหายแน่นอนครับ

[Black7nos]

อันนี้ออกทะเลเน้อ  แต่อยากเล่า  ^^

นึกถึงเรื่องลูกคนรวยหรือลูกคนรวยเงียบๆที่ทำธุรกิจสมถะ  อย่างป้าอ้วน!!  เอ๊ย!!  ป้าช้าง!!
เปิดร้านขายกาแฟ  หรืออย่างหลานเจ้าสัวซีพีเปิดตลาดนัดตลาดสด  ก็ตลาดที่เป็นข่าวของ
ป้าขวานซิ่งทุบรถที่จอดหน้าบ้านไง  ตลาดนั้นอ่ะเป็นของหลายเจ้าสัวไก่นะเออ  ^^  ส่วน
ของการเสียภาษี  อย่างถามเบย~  ฮา 


มีใครอีกนะ  ที่ให้ลูกหลานไปทำงานจิปาถะก่อนที่จะรับตำแหน่งสูง  อุ๊งอิ๊งลูกทักษิณ  ก็
ทำงานร้านอาหาร  หาเงิน  มีลูกเจ้าสัวคนนึงไปทำงานมุดท่อขุดท่อโคลนตามหารักแร้ เอ๊ย!
รักแท้ด้วยอีกหนึ่ง


ลูกสาววองโกเล่ตอนนี้   สมัยก่อนขายไอติมนะเออ  ทำไอติมขาย  เพื่อส่งให้ร้านเพื่อนที่
ขายก๊วยเตี๊ยวโบราณ  ก็ขายไอติมโบราณไง  อร่อย~นะ  ออกทะเลไกลหล่ะ  =="
ยังมีลูกเจ้าสัวอีกเยอะเลยที่เล่นขำๆหรือฝึก  แต่อย่างว่าหล่ะ  คนมีความพร้อมก็สามารถฝึกได้
คนไม่มีความพร้อมต้องวัดดวง  ต้องไร้ประสบการณ์เพื่อช่วงชิงตำแหน่งเข้าชิง  อืม.....

ใช่ครับ เด็กที่เกิดกับครอบครัวมีฐานะ คุณจะเจ๊งได้มากครั้งกว่าเด็กที่เกิดกับครอบครัวคนจน สำหรับคนจนแล้วถ้าพลาดคือไม่ใช่แค่เจ๊ง แต่มันหมายถึงหลายชีวิตหลายปากท้องบ้านของเขาต้องตายได้ตามธุรกิจด้วย ดังนั้นคนจนเขาพลาดไม่ได้เลย ดังนั้นด้วยความกลัวเขาจึงเลือกที่จะเพลเซฟเท่าที่ต้นทุนของคนจนนั้นมี สุดท้ายมันก็จะยังอยู่ในลูปนรกกับดักความจน ผมถึงบอกไงว่าสำคัญคือต้นทุนชีวิต และรัฐก็ไม่ควรให้ใครหากินกับต้นทุนชีวิตพื้นฐานของคนทุกคนด้วยการผูกขาดสินค้าบางอย่าง ในเมื่อคนรวยมันมีโอกาสพลาดได้หลายครั้งกว่าก็ให้เขาใช้โอกาสพลาดนั้นให้เต็มที่เพื้นพัฒนาตนเองพัฒนาคุณภาพสินค้าและบริการ

[warakornboy]

[quote/]


ใช่ครับ เด็กที่เกิดกับครอบครัวมีฐานะ คุณจะเจ๊งได้มากครั้งกว่าเด็กที่เกิดกับครอบครัวคนจน สำหรับคนจนแล้วถ้าพลาดคือไม่ใช่แค่เจ๊ง แต่มันหมายถึงหลายชีวิตหลายปากท้องบ้านของเขาต้องตายได้ตามธุรกิจด้วย ดังนั้นคนจนเขาพลาดไม่ได้เลย ดังนั้นด้วยความกลัวเขาจึงเลือกที่จะเพลเซฟเท่าที่ต้นทุนของคนจนนั้นมี สุดท้ายมันก็จะยังอยู่ในลูปนรกกับดักความจน ผมถึงบอกไงว่าสำคัญคือต้นทุนชีวิต และรัฐก็ไม่ควรให้ใครหากินกับต้นทุนชีวิตพื้นฐานของคนทุกคนด้วยการผูกขาดสินค้าบางอย่าง ในเมื่อคนรวยมันมีโอกาสพลาดได้หลายครั้งกว่าก็ให้เขาใช้โอกาสพลาดนั้นให้เต็มที่เพื้นพัฒนาตนเองพัฒนาคุณภาพสินค้าและบริการ

บรรทัดที่ 5 ลงมาเงื่อนไขมันจะกลายเป็นว่า; ต้องล้ม Corporations ที่มีอิทธิพลต่อเศรษฐกิจในชาตินั้นๆให้ได้อย่างเดียว ดีไม่ดียักษ์เหล่านี้ก็แข่งกับ Corporation ที่มีอิทธิพลเทียบเท่าพอกันของต่างประเทศซะด้วย กล่าวคือ สมมุติฐานของท่านราวกับว่าต้องให้รัฐเป็นเจ้าของกิจการทั้งหมดอย่างนั้นแหละ?


และถ้าหาก Corporation แตกไปได้จริง แล้วกฎหมายอนุญาตให้สิทธิ์ผูกขาดในหมู่เอกชนต่อเนี่ย ผมว่ามันจะแตกเป็นกลุ่มเล็ก - น้อยเหมือนสปอร์เห็ดซะมากกว่า รัฐเองก็เป็นผู้บริโภครายใหญ่ซะด้วย อธิบายแล้วดูจะง่ายกว่า


ถ้าผู้ประกอบการรายย่อยคอยผลิตแล้วจดสิทธิบัตรสินค้าใหม่ และนวัตกรรมทรัพย์สินทางปัญญามากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นว่าครอบครองมูลค่าสินค้ามากกว่า Corporations แล้วทำให้พวกเขากลายเป็นนักธุรกิจรายย่อยที่สุดเสียมากกว่า?

[Black7nos]

[quote/]
บรรทัดที่ 5 ลงมาเงื่อนไขมันจะกลายเป็นว่า; ต้องล้ม Corporations ที่มีอิทธิพลต่อเศรษฐกิจในชาตินั้นๆให้ได้อย่างเดียว ดีไม่ดียักษ์เหล่านี้ก็แข่งกับ Corporation ที่มีอิทธิพลเทียบเท่าพอกันของต่างประเทศซะด้วย กล่าวคือ สมมุติฐานของท่านราวกับว่าต้องให้รัฐเป็นเจ้าของกิจการทั้งหมดอย่างนั้นแหละ?


และถ้าหาก Corporation แตกไปได้จริง แล้วกฎหมายอนุญาตให้สิทธิ์ผูกขาดในหมู่เอกชนต่อเนี่ย ผมว่ามันจะแตกเป็นกลุ่มเล็ก - น้อยเหมือนสปอร์เห็ดซะมากกว่า รัฐเองก็เป็นผู้บริโภครายใหญ่ซะด้วย อธิบายแล้วดูจะง่ายกว่า


ถ้าผู้ประกอบการรายย่อยคอยผลิตแล้วจดสิทธิบัตรสินค้าใหม่ และนวัตกรรมทรัพย์สินทางปัญญามากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นว่าครอบครองมูลค่าสินค้ามากกว่า Corporations แล้วทำให้พวกเขากลายเป็นนักธุรกิจรายย่อยที่สุดเสียมากกว่า?

ไม่หรอกครับ มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่รัฐจะเป็นเจ้าของกิจการทั้งหมดแบบคอมมิวนิสต์ ที่รัฐจะร่วมเข้าไปถือหุ้นกับเอกชน โดยเฉพาะกิจการสาธารณูปโภคที่จะต้องเป็นของรัฐ 100%


สำหรับผมแล้ว ถ้าจะแก้ไขคือแก้ไขที่"ระเบียบกระทรวงศึกษาฯ"ดีกว่าครับ และให้อำนาจแก่โรงเรียนกำหนดชุดนักเรียนเอง หรือไม่ต้องใส่ชุดนักเรียนก็ได้ครับ ถ้าใครไปอ่านดีๆจะเห็นว่ากระทรวงศึกษาเป็นคนกำหนดชุดเครืองแบบโรงเรียนตั้งต้น และให้โรงเรียนต่างๆดัดแปลงแก้ไขนิดๆหน่อยๆเอง เช่น บางโรงเรียนผูกริบบิ้นที่คอ หรือ บางโรงเรียนก็จะมีเข็มกลัด หรือต้องปักตัวย่อ ชื่อตัวเอง ฯลฯ
แต่สุดท้ายตัวเสื้อ กางเกงและกระโปรงก็ถูกบังคับอยู่ดีว่าต้องใช้แบบนี้ แบบนั้น ซึ่งนี่แหละคือการผูกขาดโดยใช้ประโยชน์จาก "กฎกระทรวง" อย่างแรกคือมันควรจะยกเลิกกฎกระทรวงเรื่องเครื่องแบบและให้โรงเรียนมีอิสระตัดสินใจเองว่าเสื้อผ้าเครื่องแบบที่โรงเรียนแต่ละโรงเรียนต้องการนั้นเป็นแบบใด เพื่อให้เกิดเสื้อผ้าหลายๆแบบ มันจะได้ลดการผูกขาดจากนายทุนใหญ่ เช่น น้อมจิตร สมอ และสมใจนึก


ถ้าจะให้ดีโรงงานผลิตเสื้อและอุปกรณ์การศึกษาควรจะเป็นของชุมชนจะดีที่สุดครับ ให้ชุมชนมีส่วนร่วมต่อการศึกษา ออกแบบว่าการศึกษาแบบที่ชุมชนอยากจะให้เป็นคือแบบไหน ไม่ใช่กำหนดตายตัวมาจากส่วนกลางโดยใช้ระเบียบกระทรวงศึกษาฯ มันคือกฎหมายที่เอื้อประโยชน์และเกิดข้อห้าม Conflict of Interest ของการผูกขาดสินค้า นอกจากนี้ยังทำให้เด็กเกิดความผูกพันต่อชุมชนของเขา


ผมไม่เคยเชื่อว่าส่วนกลางจะเข้าใจท้องถิ่นได้เท่ากับคนท้องถิ่นเองครับ ให้คนในชุมชนนั้นๆกำหนดเอง


ความฝันของผมคือระบอบ Direct Democracy ผมไม่เชื่อในระบบรัฐบาลกลาง แต่ผมเชื่อว่าการบริหารที่ดีที่สุดคือการกระจายให้กลายเป็นหน่วยย่อยที่เล็กที่สุดซึ่งนั่นก็คือ"ชุมชน" เพื่อความยืดหยุ่น


มันควรจะเป็นชุมชนที่เป็นผู้เลือกและส่งเสียงขึ้นไปข้างบนว่าทำอยากให้ทำอะไร ไม่ใช่ส่วนกลางคิดให้เสร็จสรรพและให้ชุมชนทำตามสูตรสำเร็จที่ไม่ได้เข้ากับบริบทของแต่ละชุมชน

[deaddy]

เรียนมหาลัยหลายปี ทำงานมาหลายปี
กว่าจะเก็บตังล้านแรกได้


ไปเล่นเกมคนรวยพอเล่นเป็นไม่ถึงปีทำตังเป็นล้าน


ความรู้หรอ ความขยันหรอ ใบปริญญามันไร้สาระ


สิ่งที่สำคัญคือดวงต่างหาก    
แค่แม่มดวงเทพก็รวยได้ชิลๆแล้ว


แต่ถ้าดวงไม่เทพก็ต้องฟิตความสามารถกับพยายามไปค้นหา เอาตัวไปใกล้ๆลาภก้อนใหญ่สิ


เช่น เป็นกรรมกรน่ะไม่มีใครรวยหรอกเราก็อย่าไปใกล้
ไปขายหวยหน้าธนาคารสิหน้าตาดีหน่อยเดี๋ยวก็มีเสี่ยมาจีบ


แต่แค่หน้าตาดีไม่พอนะเดี๋ยวเป็นได้แค่คู่ขา
ต้องมีความสามารถอื่นๆด้วย ที่เหลือก็ดวงว่าจะตรงความสามารถที่เสี่ยต้องการไหม
อย่างญาติผม หน้าตาดีขายของเก่ง
เลยมีเสี่ยชวนไปกันพัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยกัน
พร้อมกับขายของให้เค้าด้วย

[Black7nos]

เรียนมหาลัยหลายปี ทำงานมาหลายปี
กว่าจะเก็บตังล้านแรกได้


ไปเล่นเกมคนรวยพอเล่นเป็นไม่ถึงปีทำตังเป็นล้าน


ความรู้หรอ ความขยันหรอ ใบปริญญามันไร้สาระ


สิ่งที่สำคัญคือดวงต่างหาก    
แค่แม่มดวงเทพก็รวยได้ชิลๆแล้ว


แต่ถ้าดวงไม่เทพก็ต้องฟิตความสามารถกับพยายามไปค้นหา เอาตัวไปใกล้ๆลาภก้อนใหญ่สิ


เช่น เป็นกรรมกรน่ะไม่มีใครรวยหรอกเราก็อย่าไปใกล้
ไปขายหวยหน้าธนาคารสิหน้าตาดีหน่อยเดี๋ยวก็มีเสี่ยมาจีบ


แต่แค่หน้าตาดีไม่พอนะเดี๋ยวเป็นได้แค่คู่ขา
ต้องมีความสามารถอื่นๆด้วย ที่เหลือก็ดวงว่าจะตรงความสามารถที่เสี่ยต้องการไหม
อย่างญาติผม หน้าตาดีขายของเก่ง
เลยมีเสี่ยชวนไปกันพัฒนาคุณภาพชีวิตด้วยกัน
พร้อมกับขายของให้เค้าด้วย

เป็น Joke นะ แต่เป็น Bad Joke ที่ขำไม่ออกจริงๆ ผมไม่ได้รังเกียจ Sex Workers นะ ผมเข้าใจพวกเขานะที่เขาต้องทำเพราะมันคือสิ่งจำเป็นในการเลี้ยงปากท้อง
ดังนั้นผมถึงอยากให้ทุกคนมีต้นทุนขั้นต่ำที่จะเป็นทรัพยากรความสามารถขั้นต่ำที่สามารถทำงานอย่างอื่นที่ยั่งยืนกว่า เนื่องจากการเป็น Sex Workers มันมีอายุงานที่จำกัด
พวกเขาทุกคนก็รู้นะว่าอาชีพนี้ไม่อาจเลี้ยงปากท้องไปได้ตลอด จริงๆถ้าพวกเขามีทางเลือกอื่นทำเงินดีกว่านี้ก็คงไม่ต้องทำอาชีพนี้


อันที่จริงผมมองว่าการให้เงินเดือนของไทยกับต่างประเทศมันต่างกันมากนะ อย่างประเทศสแกนดิเนเวียร์เงินเดือนพนักงานใหม่กับผู้บริหารก็ไม่ต่างกันเกิน 3 เท่าตัวนะ
แต่ของไทยเงินเดือนต่างกันมาก บางที่อาจจะ 20 เท่าเลย ทั้งที่ Salary Budget มันก็คือ 100% มันขึ้นอยู่กับการแบ่งเงินเดือนมากกว่า จริงๆการได้เงินเดือนมากในช่วงแรกแต่ขึ้นน้อยดีกว่าเงินเดือนเริ่มต้นน้อยแต่ขึ้นมากเมื่ออายุงานผ่านไป เพราะเมื่อคำนวน NPV คิดเงินเฟ้อแล้ว รายได้สะสมแบบเงินเดือนเริ่มต้นสูงแต่ขึ้นน้อยจะดีกว่าครับ ซึ่งต่างประเทศก็ใช้แบบนี้กัน

[sariora123]

นึกถึงหนังเรื่องนึง  ขนาดผู้บริหาร ยังได้เงินเดือนต่อชั่วโมงไม่เท่าช่างก่อสร้างระดับฝีมือเลยนะ


 

[pol]

นึกถึงหนังเรื่องนึง  ขนาดผู้บริหาร ยังได้เงินเดือนต่อชั่วโมงไม่เท่าช่างก่อสร้างระดับฝีมือเลยนะ


 

แต่ไม่นับหุ้น เงินโบนัส และอื่นๆ เพื่อให้จ่ายภาษีน้อยๆใช่ไหมครับ?

[ichamkung]

เงินล้วนมีอิทธิพลต่อชีวิต มีมากก็มีอะไรให้ลองทำได้มาก 

[nosta]

คนเราเลือกเกิดไม่ได้ถึงบอกว่าเกิดมารวยดีกว่าแต่ทำยังไงให้เกิดมารวยละ แต่ อย่างน้อยเราก็เลือกให้ลูกเราเกิดมายังไงได้ ตั้งใจเรียนแต่งกะคนเก่งรวย ลูกก็ย่อมมีโอกาสมากกว่า


ส่วนที่ว่าความช่วยเหลือภาครัฐจะลดความเหลื่อมล้ำได้ อเมริกาน่าจะเป็นประเทศที่งบการศึกษาต่อหัวเป็นอันดับต้นๆของโลกแล้วนะ แต่ความเหลื่อมล้ำรายได้ในอเมริกายังสูงปรี๊ด ยิ่งกว่าไทยอีก มันแก้กันยากมาก


 การวิจัยนี้วัดการศึกษา ความรวย กับการประสบความสำเร็จ แต่สรุปผลเกี่ยวกับความฉลาด ที่จริงการศึกษาดีใช่จะฉลาดเสมอไปแค่มีแนวโน้มฉลาด บางคนท่องจำเก่งก็มี และลูกคนรวยมักมี iq สูงจากพ่อแม่ และพ่อแม่มักจะสอนการทำธุรกิจกะลูกซึ่งอาจจะดีกว่าเรียนมหาลัยอย่างเดียวซะอีก

[Alice13th]

เดี๋ยวนี้อยู่ยากต่อให้เก่งแค่ไหนแต่ถ้าไม่มีทุนให้ตั้งตัวได้ก็เท่านั้นยังไงคนรวยก็ไม่มีปัญหาเรื่องนี้เท่ากับคนจนหรอก


อีกอย่างปรกติแล้วคนรวยจะมีเส้นสายมากกว่าคนจนตรงนี้ก็ถือเป็นต้นทุนอีกประเภทนึง


ส่วนหน้าตาหรอคนรวยถ้าไม่พอใจเบ้าหน้าตัวเองก็ไปศัลยกรรมเพิ่มแต่คนจนนี่ต้องตามมีตามเกิดที่พ่อแม่ให้มา


ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่คนรวยก็มีต้นทุนมากกว่าจริงๆนั่นละ

[deaddy]

เอาจริงๆ อย่าไปสิ้นหวังอะไรมาเลย
วันนี้เพิ่งอ่านข่าวเด็กอินเดีย ทำเงินกว่า 7 ล้าน usd
อายุ แค่ 13 เองแต่แม่มเก่งแหล่ะเขียนโปรแกรมเป็นละ


สมัยนี้เงินหาง่ายกว่าเดิมเยอะมาก แค่เรารู้หรือเปล่า
พวกอายุไม่ถึง 30 แต่รวยระดับร้อยล้านพันล้านเพียบ
ส่วนใหญ่ครอบครัวพวกนี้ก็ไม่ยากจน แต่ก็ไม่ได้รวยแล้วเอาเงินมาเปิดกิจการให้ลูกหรอก


พวกจับเสือมือเปล่าสมัยนี้น่ะอย่างเยอะ


อย่างบางคนแม่มเขียนบอทเทรดค่าเงินดิจิตัล
ไปลิสข้อมูลราคาเทรดจากหลายๆที่แล้วแลกเปลี่ยนเหรียญในอัตราราคาที่ดีที่สุด แล้วได้กำไรจากส่วนต่าง


คือแม่มปล่อยบอททำงานไป คนเปิดบอทก็รอรับตัง


หรือคนทำคลิปสอนในยูทูป ตั้งเป็นห้องจ่ายตัง
คนนึงแม่มบตั้งค่าคอส 900 บาท ขายได้ตังสองล้าน
ก็คงมีคนมาสมัคร 2000+ คนแค่นั้นเอง


หรือบางคนก็โดนบูลลี่ด้วยเงินบริจาคเวลา live
ใครแฟนคลับเยอะๆเงินเด้งรัวๆ

เพราะงั้นเงินน่ะหาไม่ยากเกินความสามารถหรอก
แค่เราไม่รู้มาก่อนมากกว่าเพราะไม่มีใครสอน

เรื่องพวกนี้ต้องเป็นกันเอง
ขนาดเพื่อนผมยังรับจ้างเล่นเกมนอกเวลางานเลย เดือนละ 1.5 หมื่นบาทได้

[Sasageyo]

สิ่งที่ทำให้คนจนในประเทศเราจนมันต่อไปก็คือไม่รู้ข้อมูลครับ  ด้วยความไม่รู้ก็ไปตายดาบหน้าซึ่งก็ตายจริงๆตายอนาถด้วย    เคยมีคนมาชวนที่บ้านให้ไปทำธุรกิจฟาร์มเลี้ยงไก่? ของบริษัทแห่งหนึ่ง  ดีที่รู้อยู่บ้างก็เลยตอบปฎิเสธไป  ขืนไปแบบไม่รู้ก็เรือหายแน่นอนครับ

เพราะทางนั้นเขากุม  เขารู้ในกำไรขาดทุนที่ทางเกษตกรผลิตให้  เขาให้กำไรแค่อยู่อย่างพอเพียง   
แต่เป็นการอยู่แบบพอเพียงโดยไม่คำนวณต้นทุนของพื้นที่  ของสถานที่  เหมือนกับว่า  เกษตกร
มีพื้นที่งอกออกมาเอง  ไม่เอามาคำนวณ  ซ้ำกลไกการประกันขาดทุนก็ไม่ได้มาตรฐาน

//คล้ายๆร้าน 8/12  ที่เป็นเฟรนไชนั่นหล่ะ  เขาคำนวณให้คนทำเฟรนไช  แค่พออยู่ได้พอเพียง