ก่อนเริ่มเกมส์จะเข้าสู่โหมดติวโตเรียลและผู้ที่จะมาแนะนำก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้ที่รอบรู้ที่สุดในหมู่บ้านจอมปีศาจบานิลนั่นเอง
โดยที่เจ้าตัวจะขอแสดงความเสียใจกับผู้เล่นที่หวังว่าจะมีขวัญใจที่เป็นสาวๆออกมาแนะนำแต่ดันเป็นมันแทน
ซึ่งมันก็บอกว่าไม่เป็นไรไม่อยากเห็นหน้ามันก็สามารถกดข้ามไปได้มันเองก็ไม่ง้อแต่บอกก่อนว่าถ้ากดข้ามก็อดได้trophyนะ...พร้อมกับหัวเราะด้วยความสะใจ
OP
เข้าสู่เนื้อเรื่อง
เช้าวันหนึ่งคาซึมะพาเมกุมินมาปลดปล่อย(explosion)ตามปรกติดั่งเช่นทุกวัน
ถึงแม้เจ้าตัวจะบ่นว่าไม่ค่อยสาแก่ใจเพราะไม่ได้เจอไอ้ที่แข็งๆใหญ่ๆ(ระเบิดภูเขาเผาปราสาท)
แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ปลดปล่อยแล้วหงุดหงิดจนนอนไม่หลับหลังจากที่เมกุมินได้เสร็จสมอารมณ์หมายจนหมดแรง
คาซึมะก็แบกเธอกลับบ้านเช่นเคยแต่ระหว่างทางก็ไปเจอแหวนที่มีอัญมณีเม็ดใหญ่เข้าโดยบังเอิญ
ด้วยความเป็นพลเมืองดีไอ้มะไม่รอช้าเสนอให้เอาแหวนไปขายเอาเงินเข้ากระเป๋าในทันที
ทั้งคู่จึงตรงไปที่ร้านของวิชเพื่อขายแหวนวงนี้แต่ทว่าวิชเองก็ไม่สามารถรู้ว่าแหวนวงนี้ใช้ทำอะไรและมีค่าแค่ไหน
เธอจึงขอปรึกษากับบานิลก่อนแต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ร้าน(ออกไปขายตรง)คาซึมะจึงตัดสินใจจะมาใหม่ในวันรุ่นขึ้น
วันรุ่นขึ้นคาซึมะตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองมีกางเกงในสีดำอยู่ในมือก็ตกใจคิดว่าใครมาแกล้งอะไรตัวเองรึเปล่า
ที่สำคัญยังพบว่าตัวเองได้สวมแหวนที่เก็บได้เมื่อวานอยู่แถมพอจะถอดก็ถอดไม่ออกพอตัวเองตั้งสติได้
ก็จำได้ว่าต้นเหตุคือพระแม่ที่เมื่อคืนพอเธอเมาได้ที่ก็ยุให้คาซึมะลองสวมแหวนดูทั้งๆที่คาซึมะก็ท้วงไปว่ากลัวมีคำสาป
แต่พระแม่ก็บอกว่าจะป๊อดทำไมมีพระแม่อยู่ทั้งคนไม่ว่าคำสาปอะไรเธอก็แก้ไขให้ได้อยู่แล้วไอ้มะจึงลองสวมดูแล้วก็ลงเอยอย่างที่เห็น
จากนั้นคาซึมะก็วิ่งโวยวายไปให้พระแม่แก้คำสาปให้แต่ก็ไม่สามารถแก้ได้แถมดันลืมตัว
ถือกางเกงในสีดำไว้ด้วยเลยโดนพวกสาวๆด่าว่าโรคจิตไอ้มะโมโหเลยตอกกลับไปว่า
งั้น1ในพวกเธอก็คือเจ้าของกางเกงในตัวนี้ใช่ไหมพอสาวๆได้ยินแบบนั้นทั้ง3คนก็แสดงพิรุจ
ด้วยการเอามือลงไปกุมที่กระโปรงไอ้มะได้ทีเลยแซวต่อไปว่าทั้ง3คนตอนนี้ไม่ได้ใส่กางเกงในอยู่สินะ
งั้นก็โรคจิตพอๆกันนั่นแหละ พระแม่ได้ยินแบบเลยซัดก็อดโบลวเข้าที่หน้าไอ้มะไปหนึ่งดอก
หลังโดนสาวๆซัดจนน่วมทั้งหมดก็พากันไปปรึกษาบานิลที่ร้านวิชแล้วก็รู้สาเหตุที่พระแม่
ไม่สามารถแก้คำสาปได้นั่นก็เพราะแหวนวงนี้ไม่ได้เป็นแหวนต้องสาปแต่เป็นเหมือนไอเทมวิเศษ
ที่จะไปฉกเอากางเกงในมาให้ผู้สวมแหวนนั่นเองซึ่งพลังนี้จะเกิดขึ้นเดือนละครั้ง
นั่นก็หมายความว่าทุกๆเดือนจะมีคนโดนขโมยกางเกงในนั่นเองพอสาวๆรู้เข้าก็เดือดเนื้อร้อนใจกันใหญ่
ยกเว้นก็แต่ดัคเนสที่คำพูดสวนทางกับสีหน้าที่แสดงความพึงพอใจที่จะโดนเป็นอย่างยิ่ง
จากนั้นทุกคนก็คาดคั้นวิธิถอดแหวนจากบานิลแล้วก็ได้คำตอบว่ามีอยู่2วิธี
1 ปล่อยให้แหวนมันขโมยกางเกงในจนสาแก่ใจเดี๋ยวหมดพลังก็หลุดไปเอง
2.ทำพิธีปลดแหวนแต่ยุ่งยากมากค่าใช้จ่ายประมาณ 30ล้าน เอริส
แน่นอนว่าสาวๆต้องจำใจเลือกข้อ2(ยกเว้นดัคเนส)โดยที่พระแม่ เมกุมิน ดัคเนส
ตัดสินใจจะช่วยคาซึมะหาเงินเต็มที่ทำเอาคาซึมะซึ้งในน้ำใจพวกพ้อง
จนกระทั้งไปแอบได้ยินสาวๆ3คนประชุมกันลับหลังว่าถ้าหาเงินไม่ได้
ให้ช่วยกันจับขึงแล้วพระแม่จะเป็นคนตัดนิ้วข้างที่สวมแหวนทิ้งให้เอง...ความซึ้งใจของไอ้มะจึงเป็นอันจบลง
วันต่อมาทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านโดยมี ยุนยุน คริส และวิชมาร่วมด้วย
คาซึมะถามวิชว่าบานิลไม่มาด้วยรึก็ได้คำตอบว่าเจ้าตัวบอกจะไปทำธุระนอกเมืองอีกนานนนนนนนนนนนนน
กว่าจะกลับไอ้มะก็รู้ทันทีว่าไอ้นี่อยากจะเตะถ่วงยื้อเวลาดูความสนุกที่ความชิบหายจะเกิดขึ้นกับคาซึมะ
จากนั้นคาซึมะก็ควักกางเกงในสีดำที่เป็นผลจากแหวนออกมาวินิจฉัยดูว่าพอจะเอามาแก้สถานการณ์อะไรได้บ้าง
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรสาวๆที่เห็นไอ้มะควักกางเกงในสดๆออกมาก็รุมด่าไอ้มะเสียผู้เสียคน
คาซึมะโมโหเลยบอกว่าโอเคให้พระแม่สวดส่งวิญญาณกางเกงในไปแล้วกันเผื่อมันจะกลับไปหาเจ้าของเอง
พระแม่ก็ด่าไอ้มะว่าจะบ้าเรอะกางเกงในไม่ใช่วิญญาณจะได้สวดส่งวิญญาณได้
ไอ้มะเลยบอกว่างั้นเอาไปเผาทิ้งแล้วกันแต่เมกุมินก็ออกมาค้านสุดเสียงและยกแม่น้ำทั้งห้ามากล่อมไอ้มะให้เอาไปคืนเจ้าของ
ไอ้มะก็เริ่มมีไฟบอกว่าจะสืบหาเจ้าของและส่งมอบคืนเองกับมือแต่เมกุมินก็บอกว่าให้วางทิ้งไว้ก็ได้เดี๋ยวเจ้าของก็มาเก็บไปเอง
แต่ไอ้มะก็ปฏิเสธและเริ่มทำการสืบพยานโดยตัดผู้ต้องสงสัยออกไป3คนคือ ยุนยุน วิช คริส เพราะไม่ได้อยู่ในวันที่เกิดเหตุ
วิชให้การว่าเนื้อผ้าของกางกางในเป็นวัสดุอย่างดีคล้ายกับผ้าเช็ดหน้าที่ขึ้นชื่อของเมือง
ส่วนยุนยุนบอกว่าเหมือนจะเคยเห็นกางเกงในสีดำตัวนี้มาก่อนราวกับว่าเพิ่งจะเคยออกไปซื้อมาเมื่อไม่กี่วันนี้เอง
ก่อนที่เมกุมินจะมาอุดปากแล้วบอกราวๆว่าเป็นสาวเป็นนางอย่าไปพูดเรื่องกางเกงในต่อหน้าผู้ชายสิ
ไอ้มะได้ยินหยิบกางเกงในมาจ้องใกล้ๆอีกทีจนเมกุมินทักว่าเอาไปใกล้ๆหน้าขนาดนั้นคิดจะดมพิสูจน์กลิ่นหาเจ้าของรึไง
ไอ้มะก็บอกว่าเป็นความคิดที่ดี เล่นเอาสาวๆที่ได้ยินทำหน้าขยะแขยงไปตามๆกัน
โดยเฉพาะเมกุมินที่ได้ยินก็หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเพราะไม่คิดว่าไอ้มะจะคิดทำอะไรจัญไรแบบนั้นจริงๆ
แม้แต่ดัคเนสที่ว่าตัวเองจัญไรแล้วยังบอกว่ารับไม่ได้กับวิธีดมกลิ่นหาเจ้าของนะ
จากนั้นคาซึมะก็เริ่มไต่สวนผู้ต้องสงสัยรายที่หนึ่งคือพระแม่
โดยถามว่าตัวเองชอบกางเกงในสีอะไร...หลังจากโดนพระแม่ด่าไปชุดใหญ่
พระแม่ก็ย้อนถามไปว่าตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นสีอะไรก็ชอบสีนั้นแหละ
คาซึมะก็ตอกกลับไปว่าชอบสีน้ำคลอรีนสินะไอ้นั่นเห็นสีฟ้าๆแต่โคตรจะเหม็นเลย
พระแม่ไอ้ยินก็ร้องห่มร้องไห้วิ่งถามสาวๆคนอื่นว่าตัวเองเหม็นจริงๆรึ
ไอ้มะก็จับพิรุจว่ากำลังคุยเรื่องกางเกงในอยู่ดีๆทำไมอควอเบี่ยงประเด็นไปได้แบบเนียนๆอย่างนี้
แต่อีกใจก็คิดว่ายัยนี่มันฉลาดที่จะคิดวิธีเบี่ยงประเด็นเนียนๆได้ขนาดนั้นเลยรึ....
จากนั้นก็เริ่มสอบผู้ต้องสงสัยรายที่สองคือเมกุมิน
โดยถามว่ากางเกงในสีดำตัวนี้เป็นของเมกุมินรึเปล่า....
เมกุมินก็ด่าไอ้มะว่าถามตรงไปแล้วทำไมไม่ถามว่าชอบสีอะไรเหมือนกับที่ถามพระแม่
จากนั้นก็ทักคาซึมะว่าอย่าไปขยุ่มกางเกงในแบบนั้นเพราะกางเกงในตัวนี้นำเข้ามาจากแหล่งผลิตขึ้นชื่อ
ถ้าเกิดยับยู่ยี่หรือขาดไปจะเสียของเปล่าๆ ไอ้มะก็จับพิรุจได้ว่าแค่เห็นครั้งแรกทำไมรู้ว่านำเข้าจากแหล่งผลิตที่มีชื่อเสียง
จากนั้นก็เริ่มสอบผู้ต้องสงสัยรายที่สามคือดัคเนส
แต่แค่เห็นสีหน้าก็ไม่คิดจะสอบอะไรแล้ว...
เพราะรู้ว่าเจ้าตัวนั้น ได้หมดถ้าสดชื่น ถึงจะไม่ใช่ของตัวเองก็คงยอมรับเองเพื่อความฟินนั่นแหละ
หลังจากที่คาซึมะได้ข้อมูลเพียงพอแล้วก็ตัดสินใจเริ่มศาลกางเกงในหาตัวเจ้าของทันที...
อ่านเสร็จแล้วไปลองไขคดีกันได้ที่มู้นี้ฮะ
https://goshujin.tk/index.php/topic,9736.0.html
