ไปค้นข้อความในเฟสเก่าๆ ของตัวเอง ที่เคยโพสไว้ช่วงที่จิตใจกำลังบิดเบี้ยวหนักๆ แล้วเจออันนี้พอดี
"ใจความที่แท้จริงของเรื่องลูกเป็ดขี้เหร่ หาได้มีเพื่อสร้างกำลังใจหรือบ่งบอกอะไรถึงศักยภาพที่ซ่อนอยู่ในตัวคน...
เจ้าเป็ดตัวนั้น มันเป็นหงส์มาตั้งแต่แรกแล้ว ส่วนลูกเป็ดขี้เหร่จริงๆ ต่อให้ทำยังไงก็เป็นได้แค่เป็ดขี้เหร่ตลอดไป...
เพราะในท้ายที่สุดแล้ว ความเหลือมล้ำในสังคม การตัดสินคุณค่า การเหยียดหยาม การเอารัดเอาเปรียบซึ่งกันและกัน รวมไปถึงการปฏิเสธที่จะยอมรับในสิ่งที่แตกต่าง ก็จะถูกละเลยและหลงลืมไป
เหมือนเช่นในตอนจบของนิทาน ในยามที่ฝูงหงส์โบยบิน...."