รสชาติน้ำจิ้มข้าวมันไก่ของสามีญี่ปุ่นที่จากไปแล้ว…

[moneyisgod]

ฮาชิโมโตะ นาโอะ หญิงวัย 44 ปี ทำร้านข้าวมันไก่เล็กๆ ในโอกายามะ ประเทศญี่ปุ่น โดยมีสามีของเธอเป็นเจ้าของร้าน
อย่างที่รู้กันว่าข้าวมันไก่เป็นอาหารยอดนิยมในประเทศไทย
โดยจะวางเนื้อไก่ต้มบนข้าวและราดด้วยน้ำจิ้มพิเศษ
.
สามีได้ไปฝึกฝนสูตรที่ประเทศไทย
และปรับปรุงน้ำจิ้มให้ถูกปากคนญี่ปุ่นจนเป็นที่ชื่นชอบมาก
ทั้งเปรี้ยว หวาน เค็ม เผ็ด… ลงตัวจนลูกค้าติดใจ
.
แต่แล้ววันหนึ่งเขาจากไปกะทันหัน
ด้วยโรคกล้ามเนื้อหัวใจตาย
ทิ้งไว้เพียงความทรงจำ…
และ “สูตรน้ำจิ้ม” ที่ไม่มีใครรู้

แม้ภรรยาจะรู้ว่าใช้ขิงและเครื่องปรุงไทย 4 ชนิด
แต่สัดส่วนที่แม่นยำ มีเพียงสามีเท่านั้นที่รู้…
และนั่นหมายความว่า รสชาติของสามีอาจหายไปตลอดกาล
ไม่สามารถทำรสชาติน้ำจิ้มแบบสามีได้อีกแล้ว
.

จนกระทั่งวันหนึ่ง
เธอเจอ “น้ำจิ้มถ้วยสุดท้าย” ในตู้เย็นของร้าน
คาดว่าเป็นถ้วยที่เขาทำไว้ก่อนเสียชีวิตเพียงวันเดียว

ตอนที่เธอตัดสินใจเขียนจดหมายไปขอความช่วยเหลือจากรายการ Knight Scoop เวลาก็ผ่านไปแล้วกว่า 3 สัปดาห์…
น้ำจิ้มถ้วยนั้นอาจจะเสียได้ทุกเมื่อ

แต่เพราะนี่คือ “รสชาติสุดท้ายของเขา”
เธอจึงตัดสินใจ ขอความช่วยเหลือจากรายการ
เพื่อชุบชีวิตรสชาติของสามีอีกครั้ง

นักสืบฮาชิโมโตะ ตัวแทนรายการ Knigh Scoop
รีบเดินทางไปโอกายามะทันที
เมื่อไปถึง เห็นป้าย “ร้านข้าวมันไก่เฉพาะทาง” ชัดเจน
บรรยากาศในร้านยังเต็มไปด้วยความเศร้า
เธอและครอบครัวยังไม่อาจทำใจได้

เมื่อได้ชิมน้ำจิ้มถ้วยนั้น นักสืบถึงกับอุทาน
“อร่อย”
แต่การจะถอดสูตรไม่ใช่เรื่องง่าย

เธอหยิบเครื่องปรุงออกมา
ขิง และเครื่องปรุงไทย 4 ชนิด
● น้ำส้มสายชูไทย — เปรี้ยวจี๊ดจนต้องทำหน้าตาหดเกร็ง
● ซีอิ๊วดำหวาน — หวานเข้มคล้ายน้ำจิ้มดังโงะ
● เต้าเจี้ยวไทย — รสคล้ายมิโซะหมัก ลึกและหอม
● น้ำตาลปาล์ม — หวานจัดจนต้องร้อง “หวานนน!”

แม้จะรู้ส่วนประกอบ แต่รสมือและการผสมยังคงเป็นปริศนา
เธอถึงกับพูดขำ ๆ ว่า “จะลองเรียกร่างทรงมาช่วยดีไหม?”
นักสืบตอบยิ้ม ๆ “ยังไม่เคยลองแบบนั้นนะครับ”
.
เมื่อถึงทางตัน พวกเขาจึงติดต่อคุณคาโดคามิ ทาเคชิ
ที่ปรึกษานิตยสารอาหารชื่อดัง
เขาแนะนำเชฟผู้มีประสาทรับรสแม่นยำ
เหมือนคนมีหูทิพย์ในดนตรี

สุดท้าย เชฟโมะโตกาวะ อัตสึชิ
แห่งร้าน “Genji” ถูกเชิญมาช่วย
ทันทีที่มาถึง เขาลองข้าวมันไก่พร้อมน้ำจิ้มต้นฉบับ
เขายอมรับว่าอร่อย แต่ก็สารภาพว่า “ยากมาก
เพราะไม่เคยใช้เครื่องปรุงไทยพวกนี้”
.
เริ่มจากผสมเครื่องปรุง 4 ชนิดในสัดส่วนเท่ากัน
เชฟถามว่า “ต้องเคี่ยวกี่นาที?”
เธอตอบว่า “ไม่รู้…”
เชฟถอนหายใจ “เวลาเคี่ยวสำคัญมากนะครับ”
.
ลองเคี่ยวประมาณ 10 นาที ก่อนปรับรสเพิ่ม
เชฟสงสัยว่ามี “กระเทียม” ด้วยหรือเปล่า
เธอตอบว่า “อาจจะ…”
นักสืบรีบแซว “ถ้ามีก็บอกตั้งแต่แรกสิ!”
.
หลังจากใส่กระเทียม เชฟโมะโตกาวะรู้สึกว่ามีรสเค็มเพิ่มเติม นอกจากเต้าเจี้ยวแล้วน่าจะมีเกลือจากอย่างอื่น
เจ้าของร้านบอกว่า “อาจมีซีอิ๊วไทย” จึงนำมาให้เชฟชิม
เชฟชิมแล้วบอกว่า “น่าจะใช่”

หลังปรับด้วยซีอิ๊วไทย เธอพูดทันที “ใกล้แล้ว!”
นักสืบก็ตะโกนว่า “ใช่เลย!”
.
แต่ยังไม่สมบูรณ์ เชฟจึงลองเติม “ซีอิ๊วญี่ปุ่น”
เมื่อทุกคนชิม ต่างพูดว่า “เหมือนมาก!”
แม้จะต้องปรับเวลาเคี่ยวอีกเล็กน้อย จนได้รสสุดท้าย
.
เมื่อเธอชิมน้ำจิ้มที่เสร็จสมบูรณ์
น้ำตาไหลพราก พูดด้วยเสียงสั่นว่า
“นี่แหละ… รสชาติของเขา!”

เชฟยิ้ม และพูดด้วยความภูมิใจ
“ดีใจที่ได้ช่วย… นี่แหละเหตุผลที่ผมทำอาชีพนี้”
ก่อนจะแซวว่า “เดี๋ยวผมเอาไปใส่เมนูร้านผมด้วยนะ”
นักสืบถึงกับรีบห้าม “อย่าพูดจริงจังสิ น่ากลัว!”
.
หลังจากนั้น ลูก ๆ และลูกค้าประจำได้มาชิม
ทุกคนพูดพร้อมกันว่า
“ใช่เลย!”
“รสชาติเดิมเป๊ะ!”

ลูก ๆ พูดขอบคุณด้วยความนอบน้อม
จนนักสืบเอ่ยปากชมว่า “เด็ก ๆ มีมารยาทดีมากจริง ๆ”

ท้ายที่สุด ครอบครัวกล่าวขอบคุณเชฟ
เชฟตอบกลับว่า “ขอให้สู้ต่อไปนะครับ”
จบด้วยรอยยิ้มและน้ำตาของทุกคนในร้าน

⸻

บางครั้ง “น้ำจิ้ม” อาจดูเป็นเพียงเครื่องเคียงเล็ก ๆ
แต่สำหรับเธอ…
นี่คือความรัก ความทรงจำ และหัวใจของสามีที่ยังคงอยู่

เรื่องราวนี้สอนให้เรารู้ว่า…
รสชาติหนึ่ง อาจเชื่อมโยงคนทั้งครอบครัว
และสร้างความรู้สึก “เหมือนยังมีสามีอยู่ใกล้ๆ“
แม้เขาไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ตาม

Boom JapanSalaryman
Cr: KnightScoop

https://www.google.com/maps/place/Docheche/@34.6679439,133.9148882,935m/data=!3m2!1e3!4b1!4m6!3m5!1s0x3554072a73a53ccb:0xa700e331dbb9bb75!8m2!3d34.6679439!4d133.9148882!16s%2Fg%2F11h331g6x6?entry=ttu&g_ep=EgoyMDI1MDcwNi4wIKXMDSoASAFQAw%3D%3D

https://docheche.com/free/english?fbclid=IwY2xjawLau6xleHRuA2FlbQIxMABicmlkETE4bTNxQ0RmeFJGNEFtUHhTAR45wkFkRAo48s_ZgAyAAW-oWDBN2kXHS8a5gv9guXrJIVlNc9UAQR4hs3kDXQ_aem_O7Y5NFCtjQs4wvM2UQEQtg

https://www.facebook.com/photo?fbid=719199290754620&set=a.242157491792138

 

• Tweet

[sariora123]

ข้าวมันไก่เอาจริงๆ สำคัญคือ ข้าวหุงด้วยน้ำซุป
และก็น้ำจึ้มนี่แหละ ส่วนสำคัญ จริงๆ


และความอร่อยแต่ล่ะประเทศแตกต่างกัน ดังนั้นต้องปรับสูตร 
แสดงว่า คุณสามี ถือว่ามีความสามารถด้านอาหารเลยแหละ

[samuison]

 ไปอ่านเจอในเน็ตบอกว่าคนไทยทำอาหารอร่อยถูกใจเพื่อนต่างชาติมาก




ฝรั่ง ญี่ปุ่นอาจจะเน้นความแน่นอน ด้านเครื่องปรุง


คนไทยกะกะเอาด้วยกำมือนี่ล่ะ


จะเรียกว่าสูตรลับคนไทยก็ได้ เพราะปรุงด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ

[strikers-x2]

 ไปอ่านเจอในเน็ตบอกว่าคนไทยทำอาหารอร่อยถูกใจเพื่อนต่างชาติมาก




ฝรั่ง ญี่ปุ่นอาจจะเน้นความแน่นอน ด้านเครื่องปรุง


คนไทยกะกะเอาด้วยกำมือนี่ล่ะ


จะเรียกว่าสูตรลับคนไทยก็ได้ เพราะปรุงด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ

อาหารไทยบ้านๆทำกันด้วยความเคยชิน ไม่มีความแน่นอนนี่แหละ สูตรมันเลยแล้วแต่ละบ้าน

[Rem 870]

จริงๆแล้วการขายอาหารมันควรจะมีอัตราส่วนที่แน่นอน  เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเกิดคนปรุงรสป่วยหรือตายขึ้นมาคนรับช่วงต่อนี่บอกได้เลยว่าอ้วกแตก  แถวบ้านผมสมัยก่อนมีร้านขายก๋วยจั๊บอยู่ร้านนึงอร่อยมาก แล้วคราวนี้คู่สามีภรรยาที่เป็นเจ้าของร้านเกิดอุบัติเหตุตายกะทันหัน ลูกของพวกเขาไม่สามารถรับช่วงได้เพราะคนปรุงรสเป็นคนพ่อ  ซึ่งจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ไม่ได้จดสูตรไว้และเวลาปรุงก็ไม่ได้ใช้เครื่องตวง  ผลที่ได้ก็คือร้านนั้นต้องเลิกกิจการไปอย่างน่าเสียดาย  อาเมน   

[sariora123]

 ไปอ่านเจอในเน็ตบอกว่าคนไทยทำอาหารอร่อยถูกใจเพื่อนต่างชาติมาก




ฝรั่ง ญี่ปุ่นอาจจะเน้นความแน่นอน ด้านเครื่องปรุง


คนไทยกะกะเอาด้วยกำมือนี่ล่ะ


จะเรียกว่าสูตรลับคนไทยก็ได้ เพราะปรุงด้วยสัญชาตญาณล้วนๆ

ทำแบบจับโยน คือแนวคิดแบบอาหารป่า ครับ หลักๆ เลยอาหารป่า
เน้นทุบ สับ จับโยนลงหม้อลงกระทะ


ซึ่งการทำแบบนี้จะเน้นรสชาติวัตถุดิบเป็นหลัก
รสชาติอาจไม่ได้ซับซ้อนแบบอาหารฝรั่งเศษ(พื้นฐานอาหารฝรั่งเป็นพื้นฐานอาหารส่วนใหญ่ของตะวันตกครับ)
คือมันก็มีดีของมันแหละเพราะรสชาติเข้าถึงง่าย แต่ใส่ผิดปริมาณ จะกลายเป็นไม่อร่อยทันที
  อาหารเอเชียส่วนใหญ่ผมมองว่า จะเน้นความเด่นชัดของรสชาติวัตถุดิบเป็นหลัก
มันออกแนวเข้าถึงได้ง่าย ปัญหาคือ ความไม่คงที่ในการทำแต่ละรอบมากกว่า


ผมเลยมองว่าอาหารแบบเอเชียเอาจริงๆ มันไม่เชิงเป็นอาหารแบบประณิตอย่างของตะวันตก
ซึ่งพอเป็นแบบนี้แล้ว มันเลยมีgab ให้ปรับปรุงรสชาติได้อีกเยอะ มาก


ผมนึกถึง อจ. แกเคยไปเรียนในยุโรป แกบอกว่า หอรวม ห้องครัวรวม วัตถุดิบหามาทำกันเอง
เพื่อนแก เพิ่งกลับจากเรียนกำลังหิวจัดแกเลยแบ่งของกินให้   
ตอนหลังเพื่อนแกเลยจะทำเลี้ยงคืน ปัญหาคือเพื่อแกเป็นสวีเดน อ่ะดิ
ผมไม่แน่ใจว่า อจ.ทำอะไรเลี้ยงไปรอบแรก แต่มั่นใจว่าต้องเป็นของที่หนัก กะปิ น้ำปลา
เพราะของที่เพื่อนแกทำมาเลี้ยงคืน ใส่ปลาดองเกลือสวีเดน  ทำเอาหอแทบแตก
  แกไม่ได้บ่นว่าเหม็นให้ฟัง แสดงว่าน่าจะกินได้  แต่คนอื่นๆ น่าจะรับไม่ไหว
 


    อจ.เคยเล่าว่าทำไข่เจียวใส่ข้าวโพด ยุโรปนี่งงกันหมด อะไรฟ่ะ
แต่สุดท้ายกินกันหมด
 

[Black7nos]

จริงๆแล้วการขายอาหารมันควรจะมีอัตราส่วนที่แน่นอน  เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเกิดคนปรุงรสป่วยหรือตายขึ้นมาคนรับช่วงต่อนี่บอกได้เลยว่าอ้วกแตก  แถวบ้านผมสมัยก่อนมีร้านขายก๋วยจั๊บอยู่ร้านนึงอร่อยมาก แล้วคราวนี้คู่สามีภรรยาที่เป็นเจ้าของร้านเกิดอุบัติเหตุตายกะทันหัน ลูกของพวกเขาไม่สามารถรับช่วงได้เพราะคนปรุงรสเป็นคนพ่อ  ซึ่งจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ไม่ได้จดสูตรไว้และเวลาปรุงก็ไม่ได้ใช้เครื่องตวง  ผลที่ได้ก็คือร้านนั้นต้องเลิกกิจการไปอย่างน่าเสียดาย  อาเมน   

ตามหลักการมันก็ควรเป็นแบบนั้นคือใช้การตวงที่แน่นอน แต่อย่างว่าคุณภาพของวัตถุดิบมันเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา
ดังนั้นคนปรุงอาหารต้อง Improvise ให้รสชาติกลับมาเหมือนเดิมแม้บางอย่างจะเปลี่ยน ดังนั้นเวลาไปถามเชฟ เชฟส่วนใหญ่จะใช้ feeling ในการตวงเป็นส่วนใหญ่
แต่สำคัญคือปรุงแล้วต้องชิมทุกครั้ง

[DDAvatar]

ผมมองว่าส่วนหนึ่งเพราะ วัตถุดิบ + เครื่องปรุงไทยเรามันไม่มีมาตรฐานด้วย
อย่างน้ำกะทิสด คั้นมาแต่ละรอบจะได้ความเข้มไม่เท่ากัน
พวกพริก กระเทียม หอม มะนาวแต่ละฤดูกก็รสชาติไม่เหมือนกัน
จะทำให้รสชาติเดิมมันก็ต้องเปลี่ยนตามคุณภาพวัตถุดิบ


ตรงข้ามกับ อาหารต่างประเทศ ที่เครื่องปรุง วัตถุุดิบเขาเข้าระบบมาตรฐานอุตสาหกรรม
จนมาตรฐานค่อนข้างแน่นอนแล้ว ก็เขียนเป็นสูตรได้แน่นอน