ช่วงนี้ผมไปอ่านแนวนิยายตบหน้า นายน้อยนครหลวง ตัวผมเองก็เขียนเองด้วยส่วนหนึ่ง
แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าแต่ละคนมาแนวเดียวกัน ซื้อนาฬิกาหรู ซื้อรถหรูซื้อโรงแรมหรู ฯลฯ
ผมค่อนข้างรู้สึกว่ามันตรงกันข้ามกับคนรวยจริงๆที่เราเห็นชอบกลคือ
คนรวยอย่างอีลอนมัสก์ อวดปืนจำลองจากไซเบอร์พังก์และชุดเกราะไอร่อนแมน
หรือว่าจะอวดว่า
"หึหึหึ เห็นนี่ไหม นี่คือ การ์ดบลูอายส์ไวท์ดราก้อนของแท้ฝังเพชรของยูกิโอะ"
คนอ่านทั่วไปจะไม่ค่อยอิน
ทั้งที่ไอ้ปืนไซเบอร์พังก์กับชุดเกราะไอร่อนแมนก็ไม่ใช่ของถูก
แต่คนที่ไม่ใช่พวกเนิร์ดจะไม่ค่อยอิจฉาเท่าไร
ว่าไปเจอบทความนิดหนึ่งว่าคนรวยจริงๆกับคนรวยโชว์ทางเน็ตมีแนวคิดต่างกันว่า
คนรวยโชว์ทางเน็ตจะแสดงบ้าน รถนาฬิกาตามแนวนิยายตบหน้า
ส่วนคนรวยจริงๆจะทำเรื่องบ้าบอด้วยความรู้สึกว่า "ตูจะทำอะไรก็ได้"
คือไม่ได้บอกว่าคนรวยจริงๆไม่มีอีโก้ เพราะมันโคตรจะอีโก้สูงเลย
แต่มันจะแสดงออกไปในทางที่คนอ่านนิยายจะไม่ค่อยรู้สึกอิจฉาหรือเปล่าครับ?
"ข้าสามารถสะสมการ์ดเอ็กโซเดียร์ของแท้ได้ครบห้าใบ พวกเจ้าอิจฉากันล่ะสิ"
หากนายน้อยมันพูดอย่างนี้คนอ่านคงรู้สึกแปลกๆหรือเปล่าครับ?
บางครั้งผมคิดว่า อีลอนไม่ค่อยต้องการการนับถือจากคนทั่วไปเท่าไร
แต่ต้องการความนับถือจากพวกเนิร์ด เลยโชว์แต่ของที่พวกเนิร์ดจะอิจฉาอย่างปืนไซเบอร์พังก์
แบบเดียวกับไคบะ
รวยจนสร้างเมือง เทคโนโลยีอวกาศต่างๆ ทะลุมิติได้ แต่มีเป้าหมายเดียวคือเอาชนะฟาโรห์เท่านั้น
