[quote/]
ถ้าถามผมผมว่าของจีนเฟ้อกว่าครับยะอ้างสเกลใหณ่กว่าแต่มันไม่มีเหตุผลครับที่จะออกสกุลเงินไม่ได้ แต่ดันไช้เม็ดยาหรือหินพลังต่างๆมาแทน มันคือของกินครับแถมไช้แล้วหมดไปด้วยไม่มีทางมาหมุนเวียนแบบพวกทองหรือเงินที่ออกโดยรัฐครับ ถ้าถามผมว่าค่าเงินของจีนเฟ้อแค่ไหนมันเฟ้อระดับออกเมืองไปตีมอนแล้วดรอปมาเลยครับ ส่วนของยุ่นมันคือแฟนตาซีเต็มรูปแบบนะครับมันไช้คำอธิบายแสนสะดวกอย่าง เวทมนต์ครับและค่าเงินมันมีจำกัดเราจะเห็นหลายครังที่กิลไม่มีตังจ่ายพวกตัวเอกโกงๆทังหลาย แต่ของจีนไม่ว่าคุณจะล่ามาเป็นล้านก็จ่ายได้อย่างน้อยของพวกยุ่นมันก็เป็นระบบเงินตราครับ จะย้ายประเทศก็ต้องแลกเงินและมีรัฐคอยดูแลการแลกเปรี่ยนเงิน แต่ของจีนตัดรัฐไปได้เลยมันไช้ของแลกของครับ แถมจะบอกว่าโลกใหณ่แต่มีไม่กี่คนที่ไช้ยาระดับสูงหรือหินพลังต่างๆครับว่ากันตรงๆคือในเมืองๆหนึ่งจะมี โคตรรวยอยู่แค่สองสามตระกูลนอกนั้นก็ปลาซิวทังนั้นและแม่งจัดประมูลกันทุกเดือน จัดกันถี่จัดๆจนมีลานประมูลกันทุกวันเลย ในแง่ความสมเหตุผลด้านเงินตราผมไห้ยุ่นดูดีกว่าครับ
ถึงจะประมูลกันทุกเดือน มันก็เป็นสินค้าหมุนเวียนซะส่วนใหญ่ครับ
เช่น ผลิตหินต่อปีได้ พันล้านก้อน อัตราการใช้ต่อปี สมมุติอยู่ที่ 500 ล้าน
ส่วนต่าง 500 ล้านมันจะสะสมในระบบ กลายเป็นค่าเงิน
จะซื้อขายเปลี่ยนมือกี่ครั้งก็ตามมันก็อยู่ในระบบ
ไม่ได้หายไปจากระบบด้วยการค้า แต่จะหายจากการบริโภค
แปลว่า ค่าเงินมันถูกตรึงของมันเองด้วย มูลค่า
เช่น หินระดับล่าง มีค่าพลังงาน 10 เม็ดยามีค่าพลัง 100 หลังจากกิน
แปลว่า ใช้หิน 10 ก้อน เทียบเท่ายา 1 เม็ด
แต่ยาย่อยและดูดซึมไวกว่า
คนก็จะให้ราคา 10+ค่าดำเนินการ+ค่าย่นเวลา
แปลว่ายาอาจจะราคา 11-12 ก้อน เป็นพื้นฐาน
แล้วถ้ามีเหล่าอัจฉริยะร่ำรวยที่ต้องการย่นเวลาเยอะๆ
ก็อาจจะแข่งประมูลไป 15-20 แต่พอมากไปกว่านั้นก็อาจจะยอมเสียเวลาใช้หินก็ได้
แต่พอเป็นนิยายยุ่น ระบบทองคำ....
จะเอาทองมากมายไปทำอะไร ...
ทองคำชำระหนี้ได้ตามกฏหมาย รับรองโดยราชวงศ์
รับรองด้วยกิล
แต่เหล่ามอน และจอมมารไม่ใช้เงิน ตบแย่งเอาเลย
เหล่านักพจญภัยระดับสูง ก็แทบไม่ได้ใช้ตัง
เพราะเต็มไปด้วยของที่ไม่มีขาย ซื้อทาสนี่อาจจะจำเป็น
แต่เงินที่รับรองด้วย ราชวงศ์ และนิยมในพ่อค้าและชนชั้นสูง
ถ้าอยู่ในโลกแฟนตาซีแบบนั้น ทำไมไม่ทำเงินปลอมแม่มเลย
ระดับสูงอาจจะตรวจสอบได้
แต่ไอ้ทอง 10-100 ล้านเหรียญใครจะมีเวลาตรวจสอบฟะ
ฟันธงเลย กิลกับราชวงศ์แม่มไม่มีเงินจริงหรอก
ใส่ตัวเลขลอยๆมาในระบบเพื่อหลอกคนทำงานให้
เช่น นักพจญภัยระดับ s ทำภาระกิจระดับ s เสร็จ
กิลก็จะจ่ายตังให้ แต่ยังไม่มีตังหรอก ออกตัวเลขให้ก่อนใช้คืนทีหลัง คนก็ยังไม่รีบใช้เลยกลายเป็นเงินฝาก
พอดีลระหว่างคนในกิล ก็แค่แจ้งยอด เงินก็กลับไปนอนตู้ฝากของกิล
สรุปคือ กิลสามารถปั้มเงินมาในอากาศได้มหาศาล
แถมพอนักพจญภัยตาย ถ้าไม่มีญาติมาทำเรื่องขอตัง
กิลแม่มก็ยึดทรัพย์สินได้หมด
เพราะงั้น เรื่องไหนในนิยายญี่ปุ่นเฟ้อๆ
บอกเลยถ้าไม่มั่ว ก็เพราะเต็มไปด้วยเงินที่ไม่มีอยู่จริง
ถ้าไม่งั้นก็คงอธิบายถึงความเฟ้อของเงินไม่ได้หรอก
เพราะงั้นกิลไม่มีเงินจ่ายนี่ปรกติครับ
เพราะบรรดาตัวเอกดันไปทำเควสที่มีมูลค่ามากกว่าเงินหมุนเวียนในสาขา
ไอ้เรื่องไหนที่จ่ายเงินหลักพัน หลักหมื่นเหรียญทองนี่ปรกติ
แต่เรื่องไหนจ่ายกันหลัก 10-100 ล้านเหรียญทองนี่โครตมั่ว
เอาแค่ถ้าเหรียญทองหนักพอๆกับเหรียญ 10 บาท
1 ล้านเหรียญก็หนัก 15 ตัน
รถม้ายุคกลางขนได้รอบละตันก็หรูแล้ว
ยิ่งเรื่องไหนซื้อกันหลัก 10-100 ล้าน ใครมันจะขนจะนับไหวว้า
ขนาดปัจจุบัน เอาเหรียญ 1-10 บาทมูลค่าหลักแสนมานับยังเป็น ชม.ๆเลย
คิดดูเอาละกัน เอาเหรียญไปเข้าธนาคารให้เขานับ
เขาคิดค่าบริการร้อยละ 1
แปลว่าถ้าในนิยายทุกการซืัอขาย 1 ล้าน
ธนาคารคิดค่านับ 1 หมื่น
พอมาเห็นนิยายที่ค้าขายตัวเลขมหาศาล
แต่เทรดกันแบบเงินเท แม่มมีกี่เรื่องที่พูดถึงการตรวจสอบ
ส่วนเรื่องตีมอนดรอป มอนมันไม่ได้เกิดแบบเกมนะ
ในนิยายก็บอก เท่านั้นปีเท่านี้ปีกว่าจะเกิด
ในยุคโบราณทำไมต้องเชื่อ ระบบเงินที่ออกโดย รบ.
อยากให้เราทำงานให้ รบ.ก็ไปขุดเอาหินเอาดินมาจ่าย
แล้วบอกว่าดินก้อนนี้มีค่ามหาศาล ดิน 1 ก้อนเท่ากับ หมู 10 ตัว
แล้วทำไมตรูต้องเลี้ยงหมู 10 ตัวไปขาย
ไม่ไปขุดดินมาแลกหมู 10 ตัวแทน
พอเข้าใจยังครับทำไมเขาใช้ของกินมาเป็นค่าเงิน
เพราะระบบเงินที่รับประกันโดยส่วนกลาง
แท้จริงคือระบบใช้งานเราแบบเนียนๆ
โดยใช้ของที่ไม่มีค่า มาปรับมูลค่าให้สูงแล้วจ่ายเป็นค่าแรงให้เรา