[quote/][quote/]
จน ในความหมายของชาวบ้านๆ คือ ไม่มี
ระดับต่ำของต่ำที่สุด มัมไม่มี เxี้ยอะไรเลย ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีบ้าน ไม่มีทรัพย์สิน (จะบอกว่าไม่มีสมองก็ได้)
ไม่มี อะไรทั้งนั้นตัวล้วนๆ อาศัยที่คนอื่นอยู่ เช่า
รับจ้างเป็นวันๆ ไป มีชีวิตอยู่ได้แบบวันต่อวัน หากหยุดวันไหน วันนั้นก็อดไม่มีอะไรกิน
ยายข้างๆ บ้าน ตายไปแล้วอยู่ระดับนี้ เส้นเลือดสมองแตกน่ะ
จนแบบเอาไปออกรายการ TV ของไตรภพสมัยก่อนยังได้
กลุ่มนี้ลงทะเบียนคนจนได้
ดีขึ้นมาอีกนิดนึงคือมีสมบัติบ้าง เช่นบ้านที่ดิน เงินเก็บ หรือ รถ(มอไซด์หรือกระบะ ก็ว่ากันไป) ขั้นนี้ไม่ได้แย่อะไร
แต่ความสามารถในการหาเงินหารายได้ต่ำมาก กลุ่มนี้ลงทะเบียนคนจนได้บ้างไม่ได้บ้าง
พ่อผมนี่ลงทะเบียนคนจนไม่ได้ เพราะแค่ที่ปลูกบ้านก็ 3 งานเข้าไปแล้ว ที่มรดกตีเป็นเงิน ก็หลายล้าน
แต่มีโรคประจำตัว ทำงานไม่ได้ มีทรัพย์สินเยอะแต่มันเอาไปทำอะไรต่อให้งอกเงยออกมาได้นี่ถือเป็นคนจนไหม
เพราะรายได้ เป็น 0
หรือขายทิ้งให้หมดเอาเงินมานั่งกินเรื่อยๆ ให้หมดไป ?
ิแม่ผมนี่ก็อีกคน ไม่เข้าเงื้อนไขทำบัตรคนจน
ที่ปลูกบ้านก็ 2 งานกว่า ที่มารดกของแม่คนเดียวก็ 14 ไร่ไม่เข้าข่ายคนจน แต่ค้าขายรายวัน
กำไรวันนึง 200-300 เอามาหักค่ากิน ค่าน้ำค่าไฟ ค่าใช้จ่ายสินเปลืองอีก เงินเก็บไม่ต้องถามมาก หยุดเฉยๆ ได้มากสุดค่อ 1-2 เดือนเท่านั้น
ผมก็ค้าขายนะ วันนึงเงินผ่านมือ 2000-3000 แต่กำไรไม่เท่าไร อย่างมาก ก็ 500 แต่ขายของทุกวันไม่ได้ ต่อเดือนคือขายประมาณ 20 วัน
หารค่าใช้จ่ายกันในบ้านอีก อย่างน้อยไม่มีหนี้ล่ะนะ
ข้างๆ บ้านนั้นก็หนักเอาการมีที่ 20กว่าไร ขายทิ้งคงได้เงินหลายล้าน
แต่รายได้ทำนาขายข้าวทีนึงหักหนี้หักค่าใช้จ่ายแล้วจะเหลือถึง 30000 ต่อปีไหม
30000/ปี คนในบ้าน4 คน
นี่ควรเรียกว่า จน หรือเปล่ายังไม่แน่ใจ คิดว่าควรเหมาว่าเป็นคนจนไหม ?
รู้แต่ทำบัตรคนจนไม่ได้
ถ้าประเทศไทยมีคนจนน้อยลง นี่รัฐใช้เกณอะไรตัดสินว่าใครจนไม่จน
บางคนผมเห็นมีที่ทาง มีสมบัติไม่น้อย ถ้าตีมูลค่าแล้วขายเอาเงินมากิน
แต่ความสามารถในการดำรงชีพ หารายได้นี่อยุ่ระดับต่ำมาก
บางคนหนักๆ หน่อยก็ต้องขายทิ้งจริงๆ ไม่งั้นมันอดตายก็มี แต่หมดแล้วก็หมดเลย
คนพวกนี้รัฐมองว่าไม่จน แต่ในมุมมองผมนี่จนกันหมดนั่นแหละ
เจ้ผมนี่เงินหมุนเวียนเดือนๆ ในผ่านมือแกไม่ต่ำกว่า 7หลัก เดือนๆนึงยังแทบไม่พอใช้ไม่เกือบไม่เหลือเก็บ
คนชั้นกลางสินะ ?
สิ่งที่ผมอยากรู้เลยคือทุกคนคิดว่าเราควร นิยามคำว่า จน จากอะไร
ทรัพย์สิน เงินได้ รายได้ ความสามารถในการหารายได้ หรือจำนวนเงินเก็บ
เพราะเท่าที่เห็นในสายตาผม คนที่ไม่เข้าข่ายคนจนของรบ. หลายคนหรือเยอะเลยด้วยซ้ำมีชีวิตแบบ
วันต่อวัน ไม่สามารถรับมือกับวิกฤติปัญหาได้ เช่นหากป่วยหรือ อุบัติเหตุ บางคนนี่ถือว่าไม่รายได้อะไรเลย
ตายห่านแน่ๆ ถ้าไม่มีใครช่วยเหลือ
หรือแบบบ้านผมหยุดได้อย่างมากที่สุดก็ 2 เดือนเท่านั้น
หรือประเทศไทยเราจะก้าวข้ามปัญหาคนจนไป เหมือนกับแก้ปัญหา สลัม
เปลี่ยนเป็น ชุมชนหนาแน่น
มีทรัพย์สินอสังหาแต่ไม่มีเงินใช้จ่าย
แน่ะนำขายหรือปล่อยเช่าเลยครับ
บ้านผมมีที่มรดก 7-10 ไร่นี่แหล่ะ ปล่อยคนอื่นเช่าทำนา
ได้ข้าวสารแทนค่าเช่ามากินทั้งปีก็กินไม่หมด ต้องแจกมั่งขายมั่ง
แล้วเวลาที่เหลือก็เอาไปหาเงินอย่างอื่น
คนแก่นี่อาจจะหางานใหม่ยากนิดนึงมันขึ้นกับสกิลติดตัวมาด้วย
อย่างสามีญาติผม จบปวช ปวส ไปทำงาน รง. ได้สกิลมา
ไปตั้งกิจการเอง แต่งกับญาติผม เป็นคนสวย อัถยาศัยดี ค้าขายเก่ง
เลยกิจการรุ่งเรือง เลยขยายๆกิจการ เงินหมุดเดือนละหลายล้าน
ด้วยความที่โตมาแบบลูกทุ่ง เลยบริหารกิจการขนาดใหญ่ไม่ได้ ทำนอง ทำเป็นแต่บริหารไม่เป็น
สุดท้ายก็ทำพลาดรัวๆจนขาดทุน ล้มละลาย
แล้วก็ไปเริ่มจากแผงขายของวางกับดินใหม่
เห็นว่าตอนนี้ก็อยู่ดีมีสุขละ ถึงจะไม่รวยเท่าเดิมก็เถอะ
แต่ก็ตั้งกิจการแบบมีลูกน้อง จากแบกับดินเป็นร้านขายเป็นกิจลักษณะ มีตังไปเที่ยวนู่นนี่นั่นละ
คือจะสื่อว่าถ้าคนมีความสามารถต่อให้ล้มละลายก็กลับมาตั้งตัวใหม่ได้
ความรู้ความสามารถหลายอย่างมีแล้วหาตังได้ตลอด
จะเริ่มจาก 0 ก็กลับมาได้เรื่อยๆ แบบนักธุระกิจดังๆ
หลายคนจากล้มละลาย ก็กลับมารวยได้
แต่คนไม่เคยรวย ส่วนใหญ่ก็รวยไม่ได้เพราะไม่เป็น
ส่วนกลุ่มคนจนหลายคนที่ใช้สกิลในการทำงานที่ไม่มีความสามารถในการต่อรอง
ตอนเศรษฐกิจดีก็แค่พออยู่ได้ ตอนเศรษฐกิจแย่ก็อดอยาก
ผมเคยไปฟังปราชญ์เกษตร แนวทางแกแบบพออยู่พอเพียง รายได้ไม่มีปัญหารายจ่ายก็น้อย เกิดเหตุอยากใช้ตังมากๆ
ก็แค่ไปตัดต้นไม้ขาย ต้นละแสนสองแสน
แกปลูกไว้ตอนหนุ่มๆ แกมีหลายสิบต้นเลย
คือแกมีที่ 20 ไร่ ไม่ได้ใช้งานหมด ส่วนนึงปลูกผักขายปลูกสมุนไพร ที่ๆเหลือก็ไม้ยืนต้นล้วนๆ
เรียกว่าที่ราวๆ 10 ไร่ ต้นไม้แกอย่างต่ำก็ต้นละหมื่น
หรืออย่างผมไปดูคนเลี้ยงมดแดง ทำ 2 คนเงินเดือนก็สองสามหมื่นได้
หรืออาชีพ เพาะพันธ์ แมลงสาป โดยเอาขยะมาเป็นอาหาร ช่วยย่อยสลายขยะเสร็จ
แล้วเอาแมลงสาปเป็นอาหารปลา
รึเลี้ยงแมลงวัน
เดี๋ยวสัปดาห์นี้ผมก็จะไปดูงาน การปลูกพืชในระบบปิด
สัปดาห์หน้าก็ ไปดูปรับปรุงที่ดินของวัด
เนี่ยผมก็โคกับญาติอยู่เรื่อง ว่าจะปลูกพืชโดยใช้ระบบควบคุมระยะไกล ผ่านมือถือ เพื่อลดการใช้แรงงาน
รึญาติบางคนก็จะปลูกยาเสพติดควบคุม เพื่อส่งขาย รพ.อยู่ รู้สึกรอใบอนุญาติอยู่
ที่ทำงานผมคนนั่งข้างๆ ก็โพสขายของออนไลน์
รายได้มากกว่าเงินเดือนอีก
นี่ถ้าไม่ติดโควิดก่อนป่านนี้ผมซื้ออสังหาเพิ่มปล่อยเช่าละ
ดูค่าเช่าได้มากกว่าค่าผ่อนธนาคารอีก
คือแบบผมเห็นไอเดียในการหาเงินคนมีมาเรื่อยๆเลย
เงินน่ะมันหาไม่ยากหรอก ที่ยากน่ะเพราะเราความสามารถไม่ถึง เพื่อนฝูงญาติพี่น้องไม่มีคนที่มีความสามารถพอจะชี้แน่ะได้
ระบบทุนนิยมคนเก่งกินเรียบ กลุ่มทุนระดับบนน่ะ
เค้ากดคนแค่ตามเมืองใหญ่ๆแค่นั้นแหล่ะ
พื้นที่ๆสามารถเกิดได้ในประเทศมีอีกเพียบ
