เรื่องมีอยู่ว่ามีกลุ่มรุ่นพี่กลุ่มชอบนัดรวมรุ่นน้องมาประชุมปรึกษาหารือกันในคณะ(แบบมีความปลอดภัยใส่หน้ากากเว้นระยะระดับหนึ่ง) แต่ผมเกิดความรู้สึกประหม่ามาก หัวใจเต้นแรง เหงื่อไหล ลุ้นจนใจแทบหยุดเต้นตอนรุ่นพี่สุ่มถาม(อันนี้ตัวหลักเลย)
เอาจริงถึงยังไม่ได้ปรึกษากับพ่อแม่แต่ ผมเริ่มรู้สึกตัวมานานมากแล้วว่าผมอาจจะเป็นโรคกลัวสังคมในระดับหนึ่งแต่หลังๆมานี้เริ่มหนักขึ้น + กับเป็นคนคิดลบแบบสุดๆเพราะมีปมหลายอย่างเช่น ตอนประถมต้นโดนเพื่อนรังแกและโดนรุ่นพี่ขโมยของจนต้องย้ายที่เรียน
พอมาประถมปลาย(รรใหม่)แรกๆโดนแกล้งจนโดดเรียนไปช่วงหนึ่งแล้วพ่อมาเคลียให้และก็สงบสุขดีจนขึ้นมาม.ต้น เจออาจารโหดฟาดเด็กถ้าตอบคำถามไม่ได้หรือถ้าสอบไม่ผ่านตีตามคะแนนที่ขาดจนถึงคะแนนที่ผ่าน จนเกิดเป็นนิสัยขี้กลัวคิดลบหนักกว่าเดิม พอม.ปลายผมก็ไม่สุ่งสิงกับใครถ้ามีงานกลุ่มก็จะพยายามหลีกเลี้ยงที่จะเป็นตัวนำเสนอ เพราะเคยมือสั่นจนเพื่อนเป็นห่วง(ม.ปลายคงดีที่สุดแล้วมั้งเพราะครูค่อนข้างปล่อยฟรีนักเรียนเพื่อนก็เข้าใจในตัวเราเลยไม่ค่อยจะเอางานนำเสนอให้) พอมามหาลัยรับน้อง...แน่นอนโดดสิครับ มหาลัยมันดีตรงที่ไม่ค่อยจะคุยกันในคลาสพอเลิกก็ตรงดิ่งกลับบ้านเลย ด้วยเหตุนี้ผมเลยจะมาขอคำแนะนำว่าผมควรจะอดทนเข้าประชุมอย่างงี้ หรือ รวบรวมความกล้าทั้งชีวิตขอร้องรุ่นพี่ว่าขอไม่เข้าประชุม(นี้คือความคิดที่จะทำ แต่กลัวมากรุ่นพี่แต่ละคนหน้ายั่งดุ)
.
.
นอกเรื่องนะครับคือพอไปเจอต่อคนต่อหน้าหรืออะไรประมาณนี้ดันตัวสั่นพูดอะไรไม่ออกแต่พอเป็นมาแบบพิมพ์แชทหรือคุยในกระทู้ถึงจะมีกังวนหน่อยๆแต่พอเทียบกันแล้วต่างกันราวกิ้งก่ากับมังกร ส่วนว่าถ้าเป็นแบบนี้หาเพื่อนได้ไง คือถ้าผมคุ้นผมก็จะลดความห่างลงแต่กว่าที่จะทำได้ก็ต้องใช้เวลาเร็วสุดปรัมาณเดือนช้าสุดก็ครึ่งปี
