ตาของอลิสจังไม่มีแววเลย
เหมือนตัวละครที่โดนควบคุมจิตใจเลยล่ะเจ้าค่ะ
นั่นเป็นเพราะว่าอลิสจังออกจากจุดที่ตัวเองรู้สึก ไม่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ
เพราะอลิสจังเป็นห่วงรูปพวกนั้นมากเกินไปยังไงกันล่ะเจ้าค่ะ
บ้านเกิดของอลิสจัง เหมือนรูปเหล่านั้นถูกพรากมาจากบ้านเกิดของอลิสจัง
มาอยู่ในที่ๆ แตกต่างออกไปจากที่นั่น เหมือนอลิสจังล่ะเจ้าค่ะ
แต่อลิสจังพอทำความเคยชินกับที่นี่ก็ไม่มีปัญหากับที่นี่เลย แต่รูปที่มีแหล่งเดียวกันกับบ้านเกิดอลิสจังนะ
พอรูปพวกนั้นโดนเอามา เป็นเสื้อผ้ากางเกงหรือน้องลิง ขายให้กับเด็กไทย แล้วมันก็ทำให้อลิสจังรู้สึกว่ามันไม่เข้ากันได้เลยล่ะเจ้าค่ะ
มันไม่ใช่การ์ตูนเด็กนะ เวลาเด็กพวกนั้นใส่แล้วอลิสจังก็คิดว่ามันไม่น่าให้เลยล่ะเจ้าค่ะ เหมือนตัวประกันอยู่กับเด็กพวกนั้นยังไงไม่รู้
พออยู่ในที่แบบนี้แล้วอลิสจังก็พยายามจะปรับสภาพของที่นี่ ให้เหมือนกับที่นั่นให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ล่ะเจ้าค่ะ
จากที่ไม่เกี่ยว กลับเกี่ยวกัน เพราะสิ่งที่เกี่ยวกับที่นั่น มันดันมาอยู่ที่นี่ล่ะเจ้าค่ะ ถ้ามันอยู่แค่กับคนที่รักอนิเมะเหมือนกันอลิสจังก็คงจะไม่คิดอะไรหรอกนะเจ้าคะ
และถ้ามันถูกลิขสิทธิ์ อลิสจังก็คงจะไม่คิดอะไรด้วย เหมือนน้องลิงลายแม่มดน้อยโดเรมีสมัยก่อนอลิสจังก็ไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงอะไรของที่นี่เลย นั่นก็เพราะมันมันมีลิขสิทธิ์ถูกต้อง และมันเป็นการ์ตูนของเด็กอยู่แล้วยังไงกันล่ะ(อย่างใดอย่างหนึ่งแค่อย่างเดียวอลิสจังก็ไม่คิดแล้วล่ะเจ้าค่ะ)
ความคิด จินตนาการของอลิสจังน่ะ ในอดีตน่ะมีอิสระมากกว่านี้ล่ะเจ้าค่ะ สมัยก่อนแค่อยากสลับแบบจากอำเภอหนึ่งมาไว้ในอำเภอหนึ่ง พอไปต่างจังหวัดเห็นอะไรที่แตกต่างไปจากบ้านตัวเองก็อยากเอามาที่อำเภอที่ตัวเองอยู่
เรียกว่าจินตนาการของอลิสจังมีอิสระมากๆ เลยล่ะเจ้าค่ะ แต่ตอนนี้
อลิสจังทำได้แค่ยึดจากบ้านเกิดของอลิสจังเท่านั้น เพราะดันไปเอารูปแบบนั้นมาจากบ้านเกิดของอลิสจังแท้ๆ พอส่วนนั้นเกี่ยว ส่วนที่เหลืออยู่ก็จะให้มันเกี่ยวกันล่ะเจ้าค่ะ
อลิสจังน่ะ อยากบอกว่าป้ายของไทยน่ะ อลิสจังก็เผลอใจแอบชอบแบบนั้นเหมือนกัน พอจินตนาการเวลาจะออกแบบแบบของไทยจะมาก่อนเพราะอลิสจังคุ้นชินกับมันมากกว่านั่นเอง ขนาดใหญ่ ออกแบบง่าย
หรือสัญญาณไฟที่มีตัวนับถอยหลัง หรือเสาไฟฟ้าที่อลิสจังรู้สึกว่ามีการจัดเรียงที่พอเหมาะ
แต่ก็ต้องบังคับจิตใจตัวเองให้ไปเลือกเอาของบ้านเกิดอลิสจัง ที่บางครั้งอลิสจังก็รู้สึกว่ามันมีขนาดเล็กและรายละเอียดซับซ้อนยากต่อการลอกเลียนแบบ เหมือนบ้านเกิดอลิสจังเล่นท่ายากสุดเกินเอื้อมถึงละเจ้าค่ะ
นั่นก็เพราะว่าอลิสจังน่ะ อยากให้เด็กพวกนั้นที่ได้ในสิ่งที่อลิสจังไม่ได้ ทั้งๆ ที่อลิสจังรู้จักที่มาของรูปพวกนั้นมากกว่าเด็กหรือแม่ของเด็กพวกนั้นมากกว่าน่ะ
เห็นในสิ่งเดียวกันกับที่คนบ้านเกิดอลิสจังเห็น จะได้ไม่เป็นการผิดต่อรูปพวกนั้นยังไงล่ะเจ้าคะ
การพูดอะไรแบบนี้ออกไปอลิสจังก็อายเหมือนกันนะเจ้าคะ แต่มันก็คือเหตุผลให้อลิสจังอ้างอิงอะไรหลายๆ อย่างจากบ้านเกิดของอลิสจังล่ะเจ้าค่ะ
การจะไม่อธิบายเหตุผลเลยมันก็อึดอัดใจเหมือนกันนะเจ้าคะ การเล่าให้ฟังอาจจะทำให้อลิสจังทำใจได้มากกว่านี้ก็ได้นะเจ้าคะ
