ทำไมฟังไปฟังมาเป็นพวกบ้างานเกิ๊น ไม่แปลกที่เป็นสายรุก ทำไรต้องให้สำเร็จ ดูขั้วตรงข้ามมาก ถามเขายังว่าชอบคุณที่ตรงไหน มีแผนจะเลิกทำงานตอนอายุเท่าไร พาคุณไปเที่ยวได้อาทิตย์ละกี่วัน 
ขอร่วมแชร์ประสบการณ์ตรงของคนที่ทำงานาเงินตั้งกะเด็กเช่นกันนะท่าน พวกเขาทำมันจนเป็น
กิจวัตรพื้นฐานไปแล้วหน่ะ คล้ายๆตื่นมาทุกคนอาบน้ำแปรงฟัน แต่ไม่มีใครคิดว่าการแปรงฟันอาบน้ำทุกวันคือ
การบ้างานหน่ะท่าน ตัวอย่างง่ายๆก็ กรณีกลุ่มคนข้าราชการเกษียณแล้วแต่ยังไม่หยุดนิ่ง หาอะไรทำไปเรื่อย
พวกนี้ก็ไม่ได้บ้างานหรอก ก็แค่มันกลายเป็นส่วนนึงของชีวิตประจำวันไปแล้ว และถ้ามันหายไป เขาก็จะไม่รู้
จะทำตัวยังไง
เรื่องเที่ยวเนี่ย ทำงานไปด้วยเที่ยวไปด้วยก็ได้ หรือไม่ก็อยู่ที่การบริหารจัดสรรเวลา กรณีไม่มีเวลาให้
ครอบครัว คนรัก เพื่อนฝูงเนี่ย ถือว่าบกพร่องด้านตารางจัดสรรเวลา อีกอย่างก็คือ คนที่เป็นระดับเจ้าของ
หลายคนมักจะเลือกทำไปจนแก่ตาย(อันนี้ไม่เห็นด้วย ควรปล่อยมือเมื่อถึงเวลา) จะเรียกว่าการทำงานมันคือ
ความสุขของเขานั่นแหละ เขากำลังเล่นเกมและเพลินเพลินไปกับเกมธุรกิจ
