การใช้การเจรจา-วัฒนธรรม-soft power ฯลฯ นี่จีนเคยใช้มาแล้วครับใช้กับมองโกล. ผลที่ได้ก็คือพรุนเป็นหมอนปักเข็มเพราะลูกธนู. เพราะว่าเขาไม่คุยด้วยยังไงละ. ส่วนประเทศไทยที่แสนจะสงบสุขในสายตาของใครหลายๆคนนี่ไม่เคยรู้เลยว่า เพื่อนๆที่แสนดีอย่างลาว-เขมร-มาเลเซียนี่รักเรามากแค่ไหน? เขมรนี่มันยังคิดจะอยากได้ภาคอีสานไปเป็นของมันอยู่เลย. ลาวนี่ก็ขุดเรื่องเก่าๆมาด่าไทยประจำ. ส่วนมาเลเซียนี่ก็อยากได้สามจังหวัดใต้ของไทยไปอยู่ด้วย. นี่มันดงตีนชัดๆ
ผมค่อนข้างมอว่ามันคือการวางหมากของอังกฤษจ้าวอาณานิคมนะครับ
อย่างที่บอกว่าผมเป็นคนขี้ระแวงทุกชาติ
และผมคิดจริงจังกับที่อังกฤษพูดว่าการทูตคือแผนหนึ่งร้อยปี
การวางประเทศตั้งแต่อาณานิคม ทำให้เรามีพรหมแดนขัดแย้งกับผประเทศรอบข้างไปทั่ว
ไม่สามารถรวมตัวกันติดเป้นกลุ่มผลประโยชน์ร่วมกันได้
เราสั่งสอนตำราให้เกลียดเพื่อรอบข้างอยู่ตลอด
ซึ่งท่านอาจมองว่าเป็นเรือ่งสมควรแล้ว ซึ่งผมยอมรับว่าก็จริง
แต่หากเรามองว่ามันคือแผนการของอังกฤษเมือ่กว่าร้อยปีที่แล้ว ที่วางหมาก ปั่นจิ้งหรีดที่คือพวกเราให้กัดกันเองตลอดเวลาหรือเปล่า?
ยอมรับว่าการเมืองมันซับว้อนตรงนี้ล่ะครับ
รู้ว่าเป็นแผนของฝั่งตรงข้าม แต่เราก็ต้องทำตามเพระาที่เราทำลงไปคือ ผลประโยชน์ต่อประเทศเรามากที่สุด
ที่ผมจะพูดคือ
ผมไม่อยากชนะในการต่อสู้แต่แพ้ในสงคราม
คือ มีกลังจัดการกับพวกใกล้ๆเรา แต่สุดท้ายก็แตกแยกไม่สามารถต่อรองกับมหาอำนาจระดับจัน รัสเซียอเมริกาได้
อาเวียนไม่ได้ผลอย่างที่เราเคยคิดกันจริงๆว่าจะขจัดความขัดแย้ง
แต่แนวความคิดมันคือเรื่องดีที่จะสร้างความร่วมมือในกลุ่มเศรษฐกิจที่มีรากฐานและวัฒนธรรมในแนวเชื้อชาติที่ใกล้เคียงกันในแถบนี้
ผมยังมองไม่ออกเหมือนกันว่าจชนะอย่างไร
เราประเทศเล็กเท่าหางอึ่งไม่มีทางรับมือเกิน 1 ประเทศไหวหรอกครับ ผมบอกว่าเราควรมีแค่พอป้องกันตัวครับ จะชนะเกินสองประเทศนี่ต้องใช้อาวุธและกำลังพลมากกว่าที่เรามีอีกเยอะจ้า
จากสภาพการโลกปัจจุบัน ต่อให้คุณไปเจรจาการค้า ประเคนของครึ่งประเทศ เขาก็มักตีเราอยู่ดี
ได้แต่ภาวนาให้เราไม่ไปสะดุดขาใครเข้าเท่านั้นแหล่ะ
ที่เราเลือกเป็นกลาง เพราะพอใ่ายไหนทำท่าจะชนะ เราได้ไปเกาะขาเขาถูก ยกเว้นเราจะโดนสอยซะก่อน 
ก็นั่นล่ะครับรัฐบาลเขาก็หลอกเอ๊ยบอกพวกเรามาแล้วว่าเราชนะชัวร์ถ้าตัวต่อตัวน่ะครับ
การเพิ่มศักยภาพการรบมากกว่านี้จนสามารถเอาชนะสองประเทศในเวลาเดียวกันได้ มันเป็นไปไม่ได้ตามข้อเท็จจริงว่างั้น
หากเป้าหมายคือ"ที่ว่าชนะชัวร์หนึ่งประเทศนั้นให้ชัวร์จริงๆ"ก็อาจจะพอวิจารณ์กันได้
ผมค่อนข้างมองว่า การรบสงครามปัจจุบันมันคำนวณได้พอสมควรนะอย่างที่อกว่าเราไม่มีขงเบ้งในยุคนี้ คำนวณตามงบประมาณและระดับของเทคโนโลยีไป
หากจะเล่นตีสองหน้า ลองเอาเงินไปให้กับล้อบบี้ของอิสราเอลดู
อาวุธของอิสราเอลก็เทพๆและบางทีถึงกับขายให้เยอรมันเลย
แต่ทำอย่างนั้นผู้ก่อการร้ายได้เข้าประเทศเราแน่ ฮา
จอมพลป.เข้าทางญี่ปุ่นเพื่อแย่งแดนคืนขจาขเมร
แต่พอทางโน้นชนะก็เลยเอาดินแดนคืนไปเพราะ
"ยูเอ็นไม่รับรองการเปลี่ยนแปลงเขตแดนในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง"
เป็นหลักการที่ชวนมึนๆเพื่อรักษาสันติภาพของโลก ที่แม้แต่พาวเวอร์มากอย่างอิสราเอล ยังต้อตกบ่วงตนเองล่ะนะ
เห็นด้วยที่ว่าวทยาศาสตร์ ถูกละทิ้งเป้นข้าวนอกนาครับ
แต่ผมไม่คิดว่าเราจะก้าวข้ามได้ไวขนาดนั้น
เราอาจจะต้เองก็อปสิงคดปร์และทดลองอะไรที่ส่งผลต่อเสรษฐกิจไปก่อนอย่างอุตสาหกรรมเคมี ปุ๋ย อาหารอะไรเทือกนั้นไปพลางๆก่อน
วิจัยอาวุธเ้หมือนกับเราเล่นกับพวกพี่ใหญ่เขาน่ะครับ
ที่เชียร์นิวเคลียร์เพราะพวกเราก็น่าจะมีฐานต่างๆพร้อมน่ะครับ ขาดแค่คนฝ่าฝืนสนธิสัญยาอาจโดนอย่างอิหร่าน
