โคนันให้อิสระกับลูก แถมสอนลูกที่ฮาวายซะเก่งหลายอย่างเหลือเกิน ฮา ถึงจะไม่ค่อย
มีเวลาให้ลูก ตามประสาคนรวยที่ทำงาน แต่พอมีเวลาก็สอนซะโคนันทำได้ทุกอย่าง
โทมะ ตระกูลมีแต่คนอัจฉริยะ ดูแลกันและกันได้ดี เป็นโชคดีของโทมะที่ไม่เกิดใน
ครอบครัวธรรมดา ทำให้ความอัจฉริยะของตัวเองไม่สูญเปล่า ได้อยู่แวดล้อมด้วยคนไม่
ธรรมดา
คินดะอิจิ ดันเกิดมาในครอบครัวธรรมดา ซ้ำไม่มีใครไปกระตุ้นในเปล่งประกาย เหมือน
จับนักเรียนเก่ง ไปอยู่ห้องบ๊วย ทำให้ไม่มีแรงบันดาลใจอะไร ถ้าอยู่แวดล้อมคนเก่งคงดี
ทำให้คินดะอิจิใช้ชีวิตเรื่อยๆเปื่อยๆ แถมแต่ละคดีที่เจอ มันก็เป็นคดีสะเทือนใจมากให้กับ
ตัวเอกอย่างคินดะอิจิ ซะมากกว่าทางด้านโคนันหรือโทมะ คดีหมู่บ้านหกมุม อ่านกี่ครั้ง
ก็โคตรสะเทือนใจ
เคสคิตดะนี่ผมว่าคนเขียนตั้งใจให้ดราม่าเองล่ะครับ
ผมนึกถึงคำพูดของคนเขียนซีรี่ย์ ไมรอน โบลิทาร์ว่า
ผมไม่อยากให้ไมรอนไปไขคดีแล้วก็จบ ทุกคดีต้องส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงของไมรอน
ผมจำได้แม้แต่คินดะอิจิ รุ่นปู่คดีสุดท้ายก่อนวางมือไปอเมริกาก็เพราะเกิดความเสียใจอย่างมากต่อคดีนั้นๆ
เรียกว่ารุ่นหลานก็พยายามทำให้ไม่หลุดธีมนั้นล่ะครับ
โคนันก็พยายามสร้างความลึกคล้ายๆกัน ว่าบุกเข้าไปในห้องได้ ที่ต้องทำไม่ใช่ไม่แตะพยานหลักฐานแต่คือการเช็คว่าคนนั้นเสียชีวิตจริงๆและเรายังช่วยได้หรือเปล่า?
ไว้ใช้อธิบายว่าทำไมโคนันถึงชอบใช้วิธีในการค่อยๆอธิบายให้คนร้ายยอมรับและสารภาพเอง
เพื่อไม่บีบคั้นคนร้ายเกินไป
ถ้าคดีไม่มีผลต่อนักสืบ ในสายตาคนเขียนก็คือสร้างความดราม่าได้ยากนั่นล่ะ
