สำหรับของผม คือ...
อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ ผมกลับมองว่าคุณค่าทั้งสองมันคนละอย่างมากกว่า
-พิมเสนคือไว้ดมแก้วิงเวียน ใช้ในอุตสาหกรรมเครื่องหอมและเป็นส่วนผสมยาสมุนไพรจำพวกแก้เวียนหัว แก้ไอ ยาขับเหงื่อ ฯลฯ
-เกลือใช้ในกิจการร้านอาหารสำหรับเครื่องปรุงรส กับอุตสาหกรรมต่างๆ เช่น ส่วนผสมผลิตภัณฑ์ทำความสะอาด ส่วนผสมยาสีฟัน ฯลฯ
ซึ่งทั้งคู่เองก็มีค่าหรือการใช้งานคนละอย่าง ผู้คนก็มีความต้องการที่จะใช้สองอย่างนี้ไม่เหมือนกันด้วย บางคนขายสมุนไพร ขายเครื่องหอมพิมเสนจำเป็นกว่า ในขณะที่บางคนทำอาหารขายเกลือจำเป็นกว่า การแลกเปลี่ยนพิมเสนกับเกลือก็ไม่น่าใช่เรื่องผิดอะไร
อย่าเอาเนื้อไปแลกกับหนัง-เนื้อ เอาไว้กินกันตาย เป็นอาหารประเภทหนึ่ง
-หนัง เอาไว้นุ่งห่ม ใช้ทำผลิตภัณฑ์ต่างๆ เช่น กระเป๋า รองเท้า เสื้อ ที่รองนั่ง ฯลฯ
เหมือนสำนวนก่อนหน้าแหละ การใช้งานคนละอย่างกัน ต่างฝ่ายต่างมีคุณค่าคนละอย่าง บางคนต้องการหนังไปทำรองเท้า เอาไปทำเสื้อ บางคนก็อยากได้เนื้อไปกิน การแลกเปลี่ยนกันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร
สนับสนุนโดย-แป้งเย็นยี่ห้อหงส์สอ ท่าที่คอแต่เย็นที่หอย
-ยาดมพิมเสนน้ำตำหรับคุณมุก เพียงจ่อจมูกก็อัมพาตแดก
-เกลือไอโอดีนโรงงานปภาวรินทร์ กินแค่เม็ดเดียวได้เที่ยวต่างโลก
-เนื้อย่างเกลือสูตรคุณพิชญาภา ราคาหรูหราแต่หมาไม่แดก
-เสต็กร้านเจ๊แจน หมดเป็นแสนได้เนื้อเท่าข้อนิ้วก้อย
-ปภาวรินทร์เสื้อหนัง ใส่แล้วดูดีเหมือนลีน่าจัง
