ส่วนที่ต่างกันอีกอย่างที่โคตะระเด่นคือความคลั่งชาติ นิยายจีนจะเหยียดกันตรงๆ ออกชื่อกันไปเลยว่าญี่ปุ่นมันง่อย แต่นิยายญี่ปุ่นจะแอบเหยียด แถไปทางรูปร่างหน้าตาคล้าย ไม่ก็ชื่อ ไม่กล้าด่าตรงๆ
นิสัยคนญี่ปุ่นเลยล่ะครับ มีอะไรไม่พูดกันตรงๆ ชอบทำอ้อมๆ
แล้วมองว่าคนอเมริกัน โวยวายไม่สุภาพ ทั้งที่ตามธรรมเนียมอเมริกันคือการนำเสนอแนวความริดอย่างตรงไปตรงมา
แต่ละชาติจะมีค่านิยมที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัด หากเราพิจารณาจากนิยายของชาตินั้นๆ
...
เรื่องกิมย้งมีช่องโหว่ก็จริงแต่ถือว่าน้อยหากเทียบกับยุคหลังครับ
กิมย้งพยายามเนิร์ฟวิชาต่างๆไม่ให้เทพมากเกินไป
เพราะหากถามผม ทหารกี๊กี๊มาพันคน ก็ตายพันคน หากเทียบสเกลของพลังแล้ว
จะบอกว่าคนที่ทรงพลังขนาดแบกคนคนหนึ่งวิ่งฉิวนี่สู้แรงทหารกี๊กี๊ไม่ได้?
ดราก้อนบอลทำผมโมโหจนตอนหลังไม่ตามแล้วล่ะครับ
ทั้งที่จำได้ว่าตอนเด็กติดเอามากๆในเรื่องนี้ การ์ตูนที่มีตอนนัปป้า ขาดเพราะแย่งกับพวกเพื่อนๆแถวบ้าน
ปัจจุบันนารุโตะก็เช่นเดียวกัน ต้องเนิร์ฟพลังนารุโตะ และทำลายทุกสิ่งที่รุ่นเก่าสร้างมา เพื่อให้ตัวละครยุคใหม่เด่นขึ้น
เพราะไม่งั้นเรื่องจะดำเนินต่อยาก
คนเดียวที่ผมเห็นบอมรับอย่างตรงไปตรงมาในเรื่องนี้คือ มืออสูรภาคใหม่
ที่คนเขียนยอมรับว่าพอดีกับโกคิแล้ว นูเบเก่งเกินไปจนหากไม่ใช่ระด้บจ้าวอสูร จิ้งจอกเก้าหาง หรือเทพภูเขา ก็ไม่มีใครสู้ได้แล้ว แต่ไอ้ตัวพรรค์นั้นมันไม่มาเดินเล่นไปมา
เลยให้โกคิจากไปและนูเบต้องฝึกวิชาใหม่