ถ้าตายไปเกิดใหม่ในโลก xianxia​ แล้วได้สูตรโกง

[Black7nos]

เรื่องสเปกสมองเทพแต่ดูไม่ฉลาดทันคน


มันก็เหมือนคอมเทพ แต่ไม่ได้ลงโปรแกรมเทพๆครับ
คือวันๆเอาแต่ฝึกวิชาเลยเรียนรู้โปรแกรม การทำงานของพลังปราณ
แต่ไม่ได้สนใจความคิดมนุษย์


คือจะไปสนความคิดคนอื่นไรมากมาย


มีความแค้นกับลูกเจ้าสำนัก
วางแผนลอบสังหาร
-​สู้ไม่ได้ ตาย
-ฆ่าได้ โดนตามล้างแค้น


ใช้เงินสู้
-ใช้เงินไม่มาก จ้างคนมาฆ่าลูกเจ้าสำนักได้ แต่จ้างคนมาป้องกันล้างแค้นไม่ได้
-ใช้เงินมากจ้างยอดยุทธ์ โดนปล้น




แต่พอใช้รูทฝึกวิชา
-จะล้างแค้นนายน้อย ไปฝึกวิชาจนเก่ง ท้าดวลสังหารสำเร็จ
-โดนคนตามล้างแค้น ไปฝึกวิชาจนเก่ง ไปฆ่าคนตามล้างแค้น


สรุปคิดวางแผน นู่นนี่นั่นสุดท้ายก็โดนตามล้างแค้นจนตาย
ไม่ก็ต้องไปฟาร์มเงินนานมาก เพื่อจะจ้างยอดยุทธ
แต่พอรวยก็โดนปล้นอีก
หรือถึงจ้างสำเร็จ ความลับก็ไม่มีในโลก อย่างน้อยคนรับจ้างก็รู้
สุดท้ายก็ต้องจ้างคนมาปกป้องอีก


แต่พอฝึกวิชาไปลุยเอง พอเก่งพอก็หนีการตามล้างแค้นได้
รึจัดการตัดรากถอนโคนจนไม่มีคนจะมาล้างแค้นอีก




-----------
แอนตี้ จอมยุทธ ผมว่าต้องสายคำสาปนะ
คือเอ็งตีเก่งแค่ไหน โดนคำสาปไปก็เดี้ยง

แต่ก็แน่นอนพวกตัวเอกมันก็จะฝึกวิชาทุกสายจนกันคำสาปได้อยู่ดี

สุดท้ายจุดอ่อนตัวเอกมีเพียงอย่างเดียวคือเวลาฝึกมีน้อยเกินไป
ยังไม่สามารถสู้บอสตัวใหม่ๆที่เพิ่งเข้ามาได้ เพราะบอสอายุเยอะกว่ามากฝึกมานานกว่ามาก

คำสาปของคนที่เก่งเป็นทุกคน ทุกอาชีพบนโลกนี้ครับ


เวลาผมเห็นคนทำอะไรได้แบบเดียวกับผม และถูกยกย่องว่าเก่งกว่า ผมก็อยากที่จะลองเอาชนะดู


เพราะ ทุกคนบนโลกล้วนอยากให้ตัวเองได้รับความสำคัญ(อันนี้หลักจิตวิทยาที่ผมเคยเรียนและอ่านมา)


ทุกคนอยากถูกจดจำ อยากมีตัวตนในสังคม อยากมีชื่อเสียงและเกียรติยศ


ดังนั้นคนที่ถูกยกย่องเป็นอันดับหนึ่งย่อมถูกท้าทายจากคนที่มาใหม่เสมอ เหมือนคลื่นทะเลที่ไม่มีวันหมดไป


คลื่นเก่าไป คลื่นใหม่ก็จะมาปะทะเรื่อยๆ จนกว่าอันดับหนึ่งจะแพ้พ่ายในที่สุด


เหมือนตำแหน่งจอมยุทธอันดับ 1 ของแผ่นดิน ทำไมคนถึงอยากแย่งชิงกันนัก ไม่ใช่เพราะคำว่าที่ 1 หรอกเหรอ


ทำไมนักมวยสากลอยากได้เข็มขัด แชมป์เฮฟวี่เวท ก็เพราะอยากเป็นที่ 1


ไม่มีผู้ใดอยากเป็นที่สอง เพราะ ทุกคนอยากได้รับการบันทึกชื่อ อยากได้รับการจดจำ อยากได้รับการยอมรับจากสังคม

[samuison]

[quote/]


ก็ไม่จำเป็นต้องเป็นนักเวทย์ครับ เพราะ ความหมายของคำว่า Meta คือ Trend ในช่วง ณ เวลานั้น


เช่น ย้อนกลับไปเมืองไทยเมื่อซักยี่สิบสามสิบปีก่อน อาชีพที่ได้รับความนิยมในช่วงที่สังคมไทยเปลี่ยนจากการเกษตรพอมีพอกิน ไปเป็นประเทศอุตสาหกรรมเต็มรูปแบบ(ในยุคชาติชาย)


ดังนั้นในยุคนั้น อาชีพที่ได้รับคามนิยม หรือ ที่เรียกกันว่า Meta ก็คือ พวกช่าง พวกวิศวกร ที่ตลาดขาดแคลน และให้เงินเดือนสูง นักเรียนหลายคนในยุคนั้นนอกจากอาชีพหมอก็คือวิศวกร


พวกหัวไม่ดีหน่อย หรือ พ่อแม่ไม่มีเงินส่งค่าเทอมก็จะไปเรียกการช่าง ทำให้ยุคนั้นมีโพลีเทคนิค ปวช.และปวศ.เปิดเยอะ


ต่อมา เศรษฐกิจไทยก็เปลี่ยน(เข้าสู่ยุคปี 40 ชวนกับทักษิณ) ช่วงนั้นพ่อแม่นักเรียนมีเงินมากขึ้นพอที่จะส่งลูกเรียน ปริญญาตรี และในไทย ปริญญาตรีก็ให้เงินเดือนมากกว่า ปวช. ปวศ.มาก


ดังนั้น Trend หรือ Meta ก็เลยเปลี่ยนเป็น เด็กส่วนใหญ่หันไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยมากขึ้น จึงทำให้มีการเปิดมหาลัยเปิดเพิ่มขึ้นทั้งในกรุงเทพฯและต่างจังหวัด รวมถึงสถานศึกษา


อนุปริญญาอย่าง ปวช ปวศ. ก็พยายามขยับตัวเองจากโรงเรียนเทคนิคเป็นมหาลัยฯ(พวกเครือราชมงคล ต่างๆ)


นี่คือตัวอย่างของการใช้คำว่า Meta


แต่จริงๆแล้ว คำว่า Meta นั้น นิยมกันในหมู่นักเล่นเกมส์ Moba ที่ตัวเกมส์จะมีการ Shift แนวทางการเล่นตลอดเวลาไปเรื่อยๆ


พูดถึง Dota2 ในยุคปี 2015 คือช่วง TI5 ที่ EG ได้แชมป์


ในยุคนั้นทุกเกมส์ ไม่แบนก็ต้องหยิบฮีโร่ที่ชื่อว่า Leshrac ทันทีโดยไม่ต้องคิดเป็น Pick แรก


เนื่องจาก Leshrac นั้นทรงพลังตั้งแต่ต้น ยัน จบเกมส์ ต้นเกมส์ในเลนก็ทรงพลังกดยับทุกฮีโร่ พอกลางเกมส์ก็ฟามเร็วอย่างกับปิศาจด้วยการใช้พลังเวทย์ระเบิดรอบตัวและดันป้อมเร็ว


เลทเกมส์ก็มีไอเทมไม้ตายอย่าง BloodStone ที่รีมานาตลอดเวลา และ Ocarine Core(ไอเทมใหม่ยุคนั้น) ที่ทุกครั้งที่ทำดาเมจจากสกิล(เวทย์) ก็จะดูดเลือดจากการทำดาเมจเวทย์


ความโหดของมันทำให้แม้แต่ไม่ใช่ Pro ก็ต้องหยิบทุกเกมส์


แต่ว่าใครจะปล่อยให้มันหน้าด้านเลือก 100% เท่ากับชนะ 100% ได้ละ พอ Leshrac นิยมเป็น Meta คนบางกลุ่มจึงมองไปที่ฮีโร่ที่ชนะทางพวกสายเวทย์เช่นนี้


ผลก็คือ ทุกคนมองไปที่ Anti Mage ฮีโร่แครี่ที่อ่อนแอช่วงในเลน แต่ทรงพลังมากในช่วงเลทเกมส์ แต่นั่นไม่ใชประเด็น ประเด็นสำคัญมันก็คือ


เมื่อเลเวลของ Anti Mage เยอะ ทุกสกิลของ AM(ขอเรียกย่อๆละกัน) Counter Leshrac อย่างทุกวิถีทาง


ทั้งการโจมตีที่ทำลายมานา (นักเวทย์ไม่มีพลังเวทย์ ก็เป็นแค่ครีบเดินได้) มีสกิลลดพลังทำลายของเวทย์มนตร์ลงไปสูงสุดถึงครึ่ง


และสำคัญกว่านั้นคือไม้ตายที่ทำให้ตัว Leshrac ยิ่งใช้เวทย์ ยิ่งทำให้ตัวมันเองกลายเป็นลูกระเบิดเวลา เพราะ AM มีไม้ตายที่ทำดาเมจตามพลังเวทย์ที่ถูกใช้หรือถูกทำลายให้หายไป


Leshrac ถึงกลัว AM มากๆ ดังนั้น AM คือ ตัว Counter Leshrac โดยตรง เรียกว่า Anti-Meta

ผมเข้าใจว่า meta อพลังพิเศษที่ไม่ตกอยู่ในกฎฟิสิกส์ปรกติน่ะครับ




เคสตัวละคร Dota ผมว่าเป็นการวางแผนแก้ทางกันมากกว่า ซึ่งก็เป็นไปได้ หากโชว์ความสามารถของเราบ่อยๆให้ประขาชนรับรู้




คนที่รู้แนวทางเรา ก็จะวางแผนเตรียมการอย่างดีตอนสู้กับเรา




ปัญหามีนิดหนึ่งในอนวปราณยุทธคือ




ก็อย่างที่ท่านว่าทจอมยุทธอันดับหนึ่งในแผ่นดิน โดนคนท้าสู้ตลอดเวลา




แต่ไอ้พวกนี้มันเก่ง แม้ทุกคนจะรู้ว่ามีกระบวนท่าอะไรบ้าง ความเร็วอย่างไร




แต่พลังของพวกนี้เหนทอกว่าคนทั่วไป จนรู้ก็ทำอะไรไม่ได้




เพราะคนที่คิดว่าทำได้ และไปท้าทาย ก็แพ้ใต้มือจอมยุทธอันดับหนึ่งในแผ่นดินไปหมดแล้ว




นึกถึงเควสต์ที่ผมเคยเล่น


อาณาจักรรุ่งเรือวที่สุดจะคิดค่า สถานะ take the crown ที่เพิ่มชื่อเสียงแต่ก็เป็นเหตุผลทีททำให้ทุกอาณาจักรโจมตีเราได้ เพื่อชิงมงกุฎอย่างที่ว่ามา

เรื่องสเปกสมองเทพแต่ดูไม่ฉลาดทันคน


มันก็เหมือนคอมเทพ แต่ไม่ได้ลงโปรแกรมเทพๆครับ
คือวันๆเอาแต่ฝึกวิชาเลยเรียนรู้โปรแกรม การทำงานของพลังปราณ
แต่ไม่ได้สนใจความคิดมนุษย์


คือจะไปสนความคิดคนอื่นไรมากมาย


มีความแค้นกับลูกเจ้าสำนัก
วางแผนลอบสังหาร
-​สู้ไม่ได้ ตาย
-ฆ่าได้ โดนตามล้างแค้น


ใช้เงินสู้
-ใช้เงินไม่มาก จ้างคนมาฆ่าลูกเจ้าสำนักได้ แต่จ้างคนมาป้องกันล้างแค้นไม่ได้
-ใช้เงินมากจ้างยอดยุทธ์ โดนปล้น




แต่พอใช้รูทฝึกวิชา
-จะล้างแค้นนายน้อย ไปฝึกวิชาจนเก่ง ท้าดวลสังหารสำเร็จ
-โดนคนตามล้างแค้น ไปฝึกวิชาจนเก่ง ไปฆ่าคนตามล้างแค้น


สรุปคิดวางแผน นู่นนี่นั่นสุดท้ายก็โดนตามล้างแค้นจนตาย
ไม่ก็ต้องไปฟาร์มเงินนานมาก เพื่อจะจ้างยอดยุทธ
แต่พอรวยก็โดนปล้นอีก
หรือถึงจ้างสำเร็จ ความลับก็ไม่มีในโลก อย่างน้อยคนรับจ้างก็รู้
สุดท้ายก็ต้องจ้างคนมาปกป้องอีก


แต่พอฝึกวิชาไปลุยเอง พอเก่งพอก็หนีการตามล้างแค้นได้
รึจัดการตัดรากถอนโคนจนไม่มีคนจะมาล้างแค้นอีก




-----------
แอนตี้ จอมยุทธ ผมว่าต้องสายคำสาปนะ
คือเอ็งตีเก่งแค่ไหน โดนคำสาปไปก็เดี้ยง

แต่ก็แน่นอนพวกตัวเอกมันก็จะฝึกวิชาทุกสายจนกันคำสาปได้อยู่ดี

สุดท้ายจุดอ่อนตัวเอกมีเพียงอย่างเดียวคือเวลาฝึกมีน้อยเกินไป
ยังไม่สามารถสู้บอสตัวใหม่ๆที่เพิ่งเข้ามาได้ เพราะบอสอายุเยอะกว่ามากฝึกมานานกว่ามาก

ก็นั่นล่ะครับ




โลกของการบ่มเพาะพลังคือโลกที่สอนว่าความรุนแรงและพลังแก้ปัญหาได้ทุกอย่าง และไม่มีเหตุการณ์ที่จะทำให้พวกผู้บ่มเพาะพลังคิดเป็นอย่างอื่นไปได้




ที่ผมพยายามจะทำคือ พยายามจะเขียนบรรยายแบบที่นิยายชอบโม้ไว้




"ฟางเหยียนอ่านผ่านตาไม่ลืมเลือน" "ไขค่ายกลอันลึกลับได้ในหนึ่งชั่วยาม" "ตีความคัมภีร์ได้ปรุโปร่งแม้อ่านแค่รอบเดียว"


"คำนวณหมากได้ล่วงหน้าสามร้อยตา"


สารพัดจะโม้ แต่พฤติกรรมดูไม่ค่อยฉลาดเท่าไร




จะให้เหตุผลแท้ว่า พวกนี้ทำได้อย่างที่โม้มาข้างต้นจริง


แต่ขาดโปรแกรมอย่างที่ว่า เพราะพวกนี้มองว่าของพวกนั้นไร้สาระ




ไม่จำเป็นต่อผู้บ่มเพาะพลัง




ไปเจอการบรรยายว่า การมีพลังมากมาย ทำให้ขาดการใช้ปัญญาไป เพราะพลังนั้นสะดวก แก้ปัญหาได้ทุกอย่าง




มุกที่ผมจะเขียน นายน้อยในโอโตเมะเกมส์ก็กะจะแสดงความแตกต่างของแนวคิดล่ะครับ




ว่าสาว OL ดำเนินเส้นทางหาเงินและการเมืองนั้นไม่จีรัง




นายน้อยที่บ่มเพาะพลังนั้นแน่นอนกว่า




แต่จะเล่นมุกว่า จริงๆแล้วนายน้อยก็ไม่ได้ปกครองแบบทรราชย์...เรียกว่าไม่ได้ปกครองหรือไม่ใส่ใจจะดีกว่า






ปัญหางานการเมือง การบริหาร ก็เอาเลขาไปทำ


ยึดหลักปกครองด้วยความสงบตามแบบจีน เจ้าภาษี นายอากร


วันวัน นั่งแต่ฝึกวิชา บ่มเพาะพลังไป


จะออกแอคชั่นก็ต่อเมื่อมีกบฎหรือสงครามในพื้นที่


ในขณะที่คนอื่นในโอโตเมะเกมส์ เล่นเกมการเมือง ปรับปรุงพื้นที่ ทรัพยากรต่างๆ


ดินแดนของนายน้อยจะดูล้าหลังสุด ไม่คบมิตรกับใครเท่าไร แต่ค่อนข้างโอเคกับพ่อค้าที่เอาของไอเท็มต่างๆมาขาย


แต่นั่นเป็นผลพลอยได้จากการที่นายน้อยต้องการสมุนไพร ไอเท็มหายากในการบ่มเพาะพลังมากกว่า


ชาวบ้านแค่ได้ประโยชน์ไปด้วย




แต่มีข้อดีคือ ไม่มีสัตว์อสูรอาละวาด เพราะโดนนายน้อยจับบดเป็นยาหมด


การปกครองเป็นระบบแบบว่า "ถ้าเมืองไม่ลุกเป็นไฟ อย่ามารบกวนการฝึกวิชาของข้า"

[deaddy]

ปรกติเรื่องความเทพต่างๆ เป็นผมๆจะเขียนเข้าทำนองเงื่อนไขนะ
คือการเขียนให้ตัวเอกเทพดื้อๆไม่มีที่มาที่ไปมันง่ายไปหน่อย
เวลาคนอ่าน ก็อาจจะสนุกแรกๆแต่มันจะเอียนง่ายมากเพราะแนวนี้เยอะมาก


อย่าง​เรื่อง​ตงหวูตี๋​ ที่ผมวางแผนไว้คือ ได้มาด้วยบั้กของระบบ


อย่างลอร์ดออฟเดอะริง ไม่มีชายใดสามารถฆ่าได้ ดันไปเจอ ญ ปลอมตัวมา
รึ อคิลิส เป็นอมตะเพราะชุบอมะตะทั้งตัวเว้นเอ็นข้อเท้าเพราะเป็นตรงที่จับลงไปชุบตัว




ส่วนเรื่องอย่ามากวนข้าถ้าไม่จำเป็น


เรื่องที่กำลังอ่านก็คล้ายๆนะแรกๆ แต่ตอนนั้นคนมากวนเยอะมาก
แบบพระเอกเล่นเกมมือถือตลอดเวลาจนคนว่าติดเกมอนาคตไม่รุ่งหรอก
แต่เวลาผ่านไปๆ พระเอกกลับเป็นอัจฉริยะอันดับ 1
อ. ก็อยากสนับสนุนให้พระเอกเทพๆ โดยหาวิธีมาล่อให้พระเอกเลิกเล่น
แล้วไปตั้งใจฝึกวิชา แต่ก็เห็นพระเอกเล่นเกมรัวๆอยู่ดี


ความจริงคือ พระเอกสามารถฟาร์มของกับฝึกวิชาจากการเล่นเกมในมือถือพิเศษที่ได้รับตกทอดมาจากปู่รึไงนี่แหล่ะ
คือคล้ายๆระบบเทพในหลายๆเรื่อง แต่เป็นรูปแบบมือถือ




ความสามารถประเภท จดจำแบบรูปถ่าย
ตีความกระบวนท่าแฝงได้นับร้อยนับพันกระบวนท่า
ตอนแรกก็มีเลยดื้อๆมันดูโกงไป
แต่พอได้รับเลือดนู่นนี่นั่นที่เทพๆมาช่วยพัฒนาพลังแฝงแล้ว
การจะใส่อะไรที่เว่อก็ดูมีเหตุผลมากขึ้น


อย่างบางเรื่องได้ไอเท็มโบราณที่สามารพัฒนาสมองได้
เลยสามารถจำหรือวิเคราะห์และเข้าใจวิชายากๆได้


บางเรื่องก็ติดสูตรโกงว่า วิญญาณ​รวมกับเจ้าของร่างเดิม
ทำให้มีพรสวรรค์ด้านวิญญาณสูงกว่าชาวบ้าน




คือพยายามอย่าให้เก่งขึ้นมาดื้อๆมากเกินไป แต่ใส่แบบมาเป็นเงื่อนไข
คนจะไม่รู้สึกว่าแม่มชีวิตเอ็งไม่ต้องลุ้นไรละ


อย่างเรื่องแนวต่างโลกในนิยายญี่ปุ่น บางเรื่องโกงมากไปแบบไม่มีที่มา
แบบพอข้ามโลกก็ติดสูตรโกงเลย พออ่านมากๆก็เลี่ยน
ต่างกับอย่างเรื่อง รูดี้ ที่พระเอกแค่โกงเพราะมาเกิดใหม่แล้วได้ฝึกเวทย์ตั้งแต่เด็ก
แต่ถึงมาน่ามากที่สุดแต่ก็ต้องใช้เวทย์เทพๆ ถึงจะเทพ
แต่กลับเป็นว่ามีพรสวรรค์เรื่องนักเวทย์ แต่ไร้พรสวรรค์นักดาบ
แต่การเป็นนักดาบโกงกว่าเป็นนักเวทย์อีก




ถ้าจะใส่ความเทพให้ตัวละคร ก็ควรมีเงื่อนไขว่าทำไมโกงกว่าชาวบ้าน
แล้วก็ใส่จุดอ่อนบางอย่างไปด้วย ที่อาจจะไม่สำคัญก็ตาม


แบบอัจฉริยะวิชาเลข แต่อ่อนสายภาษา คนจะรู้สึกเก่งได้แบบปรกติ
รึเก่งอัจฉริยะพละแต่เรียนโง่ คนก็ชื่นชม


แต่พวกเก่งบุ๋นบู้บ้านรวยหน้าตาดี ขี้เกียจฝึกแต่เก่งง่ายๆ
ชีวิตดีๆมากไปคนจะอิจฉาแทน


แต่ถ้าใส่
เก่งบุ๋นบู้บ้านรวยหน้าตาดี แอบไปฝึกวิชาลับตาชาวบ้าน
ชาวบ้านไปฝึกตามโรงฝึก พระเอกไปฝึกในดันเจี้ยนพิเศษ
คนอ่านจะลุ้นแทนว่า เมื่อไหร่เอ็งจะไปโชว์เทพวะ


อย่างเรื่องที่กำลังอ่าน พระเอกสู้กับตัวเทพจากต่างแดน
พระเอกเก่งกว่านั่นแหล่ะ หลบไปมาๆได้หมด มีคนเห็นเลยมาถ่ายคลิป
พระเอกหยิบอาวุธเทพออกมาซัดตู้ม ตัวเทพจากต่างแดนปลิวไป
พอเห็นคนอัดคลิปอยู่ เลยไม่อยากเผยไพ่ตายไปเลยหนี
คนเลยว่าพระเอกชนะ.....


พอตัวที่หนีไปเห็นข่าวก็โมโหทันที เพราะตัวเองรู้สึกยังไม่แพ้แค่โดนสั่งให้ถอย
ทั้งที่จริงพระเอกก็เก่งกว่านั่นแหล่ะ ถ้าตีต่อพระเอกก็ชนะอยู่ดี


แต่แทนที่คนจะว่าพระเอกเทพ กลับมองว่าชนะเพราะอาวุธเป็นแนวเสริมพลังระดับเทพ
คนเลยเอามั่งไปท้าเค้าโดยใช้สายบ้าพลังไปสู้ โดนสวนกลับมา 1 ฮิทเป็นฝุ่น
แบบกำลังหงุดหงิดพอดี


แบบพระเอกออกแนว พลังตัวเบาเทพ หลบได้หมด แล้วซัดเข้าเป้าตลอด
พอใช้อาวุธตบหนักมันก็ได้เปรียบสิ เพราะตบโดนฝั่งเดียว
พอมีคนทำตาม เจอตบสวนดอกเดียวดับ


คือพอพระเอกโครตเก่ง แต่โดนตีค่าต่ำ เพราะเข้าใจผิดคนอ่านจะรู้สึกลุ้นอยากให้โชว์เทพ


แต่บางเรื่องคือพระเอกโครตเก่ง แล้วยังไปหยามไปตบเกรียนชาวบ้าน
คนก็ยกย่องเชิดชู แรกๆก็อ่านสนุก หลังๆชักรำคาญ เอ็งจะตบเกรียนบ่อยไปละ

[samuison]

ปรกติเรื่องความเทพต่างๆ เป็นผมๆจะเขียนเข้าทำนองเงื่อนไขนะ
คือการเขียนให้ตัวเอกเทพดื้อๆไม่มีที่มาที่ไปมันง่ายไปหน่อย
เวลาคนอ่าน ก็อาจจะสนุกแรกๆแต่มันจะเอียนง่ายมากเพราะแนวนี้เยอะมาก


อย่าง​เรื่อง​ตงหวูตี๋​ ที่ผมวางแผนไว้คือ ได้มาด้วยบั้กของระบบ


อย่างลอร์ดออฟเดอะริง ไม่มีชายใดสามารถฆ่าได้ ดันไปเจอ ญ ปลอมตัวมา
รึ อคิลิส เป็นอมตะเพราะชุบอมะตะทั้งตัวเว้นเอ็นข้อเท้าเพราะเป็นตรงที่จับลงไปชุบตัว




ส่วนเรื่องอย่ามากวนข้าถ้าไม่จำเป็น


เรื่องที่กำลังอ่านก็คล้ายๆนะแรกๆ แต่ตอนนั้นคนมากวนเยอะมาก
แบบพระเอกเล่นเกมมือถือตลอดเวลาจนคนว่าติดเกมอนาคตไม่รุ่งหรอก
แต่เวลาผ่านไปๆ พระเอกกลับเป็นอัจฉริยะอันดับ 1
อ. ก็อยากสนับสนุนให้พระเอกเทพๆ โดยหาวิธีมาล่อให้พระเอกเลิกเล่น
แล้วไปตั้งใจฝึกวิชา แต่ก็เห็นพระเอกเล่นเกมรัวๆอยู่ดี


ความจริงคือ พระเอกสามารถฟาร์มของกับฝึกวิชาจากการเล่นเกมในมือถือพิเศษที่ได้รับตกทอดมาจากปู่รึไงนี่แหล่ะ
คือคล้ายๆระบบเทพในหลายๆเรื่อง แต่เป็นรูปแบบมือถือ




ความสามารถประเภท จดจำแบบรูปถ่าย
ตีความกระบวนท่าแฝงได้นับร้อยนับพันกระบวนท่า
ตอนแรกก็มีเลยดื้อๆมันดูโกงไป
แต่พอได้รับเลือดนู่นนี่นั่นที่เทพๆมาช่วยพัฒนาพลังแฝงแล้ว
การจะใส่อะไรที่เว่อก็ดูมีเหตุผลมากขึ้น


อย่างบางเรื่องได้ไอเท็มโบราณที่สามารพัฒนาสมองได้
เลยสามารถจำหรือวิเคราะห์และเข้าใจวิชายากๆได้


บางเรื่องก็ติดสูตรโกงว่า วิญญาณ​รวมกับเจ้าของร่างเดิม
ทำให้มีพรสวรรค์ด้านวิญญาณสูงกว่าชาวบ้าน




คือพยายามอย่าให้เก่งขึ้นมาดื้อๆมากเกินไป แต่ใส่แบบมาเป็นเงื่อนไข
คนจะไม่รู้สึกว่าแม่มชีวิตเอ็งไม่ต้องลุ้นไรละ


อย่างเรื่องแนวต่างโลกในนิยายญี่ปุ่น บางเรื่องโกงมากไปแบบไม่มีที่มา
แบบพอข้ามโลกก็ติดสูตรโกงเลย พออ่านมากๆก็เลี่ยน
ต่างกับอย่างเรื่อง รูดี้ ที่พระเอกแค่โกงเพราะมาเกิดใหม่แล้วได้ฝึกเวทย์ตั้งแต่เด็ก
แต่ถึงมาน่ามากที่สุดแต่ก็ต้องใช้เวทย์เทพๆ ถึงจะเทพ
แต่กลับเป็นว่ามีพรสวรรค์เรื่องนักเวทย์ แต่ไร้พรสวรรค์นักดาบ
แต่การเป็นนักดาบโกงกว่าเป็นนักเวทย์อีก




ถ้าจะใส่ความเทพให้ตัวละคร ก็ควรมีเงื่อนไขว่าทำไมโกงกว่าชาวบ้าน
แล้วก็ใส่จุดอ่อนบางอย่างไปด้วย ที่อาจจะไม่สำคัญก็ตาม


แบบอัจฉริยะวิชาเลข แต่อ่อนสายภาษา คนจะรู้สึกเก่งได้แบบปรกติ
รึเก่งอัจฉริยะพละแต่เรียนโง่ คนก็ชื่นชม


แต่พวกเก่งบุ๋นบู้บ้านรวยหน้าตาดี ขี้เกียจฝึกแต่เก่งง่ายๆ
ชีวิตดีๆมากไปคนจะอิจฉาแทน


แต่ถ้าใส่
เก่งบุ๋นบู้บ้านรวยหน้าตาดี แอบไปฝึกวิชาลับตาชาวบ้าน
ชาวบ้านไปฝึกตามโรงฝึก พระเอกไปฝึกในดันเจี้ยนพิเศษ
คนอ่านจะลุ้นแทนว่า เมื่อไหร่เอ็งจะไปโชว์เทพวะ


อย่างเรื่องที่กำลังอ่าน พระเอกสู้กับตัวเทพจากต่างแดน
พระเอกเก่งกว่านั่นแหล่ะ หลบไปมาๆได้หมด มีคนเห็นเลยมาถ่ายคลิป
พระเอกหยิบอาวุธเทพออกมาซัดตู้ม ตัวเทพจากต่างแดนปลิวไป
พอเห็นคนอัดคลิปอยู่ เลยไม่อยากเผยไพ่ตายไปเลยหนี
คนเลยว่าพระเอกชนะ.....


พอตัวที่หนีไปเห็นข่าวก็โมโหทันที เพราะตัวเองรู้สึกยังไม่แพ้แค่โดนสั่งให้ถอย
ทั้งที่จริงพระเอกก็เก่งกว่านั่นแหล่ะ ถ้าตีต่อพระเอกก็ชนะอยู่ดี


แต่แทนที่คนจะว่าพระเอกเทพ กลับมองว่าชนะเพราะอาวุธเป็นแนวเสริมพลังระดับเทพ
คนเลยเอามั่งไปท้าเค้าโดยใช้สายบ้าพลังไปสู้ โดนสวนกลับมา 1 ฮิทเป็นฝุ่น
แบบกำลังหงุดหงิดพอดี


แบบพระเอกออกแนว พลังตัวเบาเทพ หลบได้หมด แล้วซัดเข้าเป้าตลอด
พอใช้อาวุธตบหนักมันก็ได้เปรียบสิ เพราะตบโดนฝั่งเดียว
พอมีคนทำตาม เจอตบสวนดอกเดียวดับ


คือพอพระเอกโครตเก่ง แต่โดนตีค่าต่ำ เพราะเข้าใจผิดคนอ่านจะรู้สึกลุ้นอยากให้โชว์เทพ


แต่บางเรื่องคือพระเอกโครตเก่ง แล้วยังไปหยามไปตบเกรียนชาวบ้าน
คนก็ยกย่องเชิดชู แรกๆก็อ่านสนุก หลังๆชักรำคาญ เอ็งจะตบเกรียนบ่อยไปละ

หมายถึงจะเล่นมุกการแสดงคงวามแตกต่างทางวัฒนธรรมน่ะครับ
ช่วงนี้อ่านพวกแนว urban cultivator
ที่เล่นมุกว่ากลับชาติมาในอดีตในโลกปัจจุบันของเราและคนที่มีพลังยุทธสูงก็อัดพวกจอมเวทย์ในโลกปรกติเสียกระจุย
ผมลองมาคิดว่าจะเอาพวกนั้นไปในโอโตเมะเกมส์บ้างน่ะครับ
ใช้นายน้อยเพราะอยากจะแสดงนิสัยที่เหมือนและขัดกันกับตัวร้าย/พระเอกในแนวโอโตเมเกมส์นี้
ที่คนเขียนชอบเขียนในแนวกลับชาติมาเกิดเเป็นนางร้ายว่าองค์ชายรอง รัชทายนาท ทำตัวงี่เง่า แต่งงานกับเด็กสาวธรรมดาที่มทีพลังมาก ไม่คิดถึงด้า่นการเมือง
นายน้อยแห่งแนวปราณยุทธมองต่างไป
มองว่าสายเลือดของนางเอกที่มีพลังเวทย์สูงนั้นสำคัญกว่าการเมือง

จะสนใจการเมืองไปทำไมในเมื่อลูกของเราในอนาคตสะบัดมือทีเดียวก็ฆ่าพวกที่มีวรยุทธต่ำกว่าได้
ที่เล่นนายน้อยก็เพราะอิยากเล่นมุก"ตัวร้าย"ที่สมัยนี้นิยมการกลับชาติมาเกิดกันน่ะครับ

มุกที่คิดคือ เอานายน้อยมาบริหารประเทศ แม้จะดูบ้าๆบ้อๆ แต่ดันบริหารได้ดีกว่าที่คิด
เนื่องจากเป็นคนที่ดูถูกทมุกคนเหมือนกัน จึงเอานโยบายพรรคในแนวปราณยุทธมาว่าก็ไม่ได้กีดกันคนธรรมดา พวกเอ็งกระจอกกว่าข้าทั้งหมดมีนโยบายรับคนธรรมดาที่มีความสามารถพอเข้ามาทำงานเป็นลุกกระจ๊อกเฝ้าประตู
ว่างๆนายน้อยก็๋สอนวรยุทธให้ลูกกระจ๊อกป้องกันตัวเพื่อไม่ให้ถึงมือนายน้อยที่กลับชาติมาเกิดต้องออกไปฆ่าคนในแนวโอโตเมะเกมส์

ลูกสาวดยุกมีฐานพลังอำนาจมากขึ้นจากการปฏิวัติอุตสาหกรรม? เฮอะ อาวุธที่ไม่สามารถทำลายภูเขาได้ ไม่มีค่าพอที่จะทำให้ข้าใส่ใจ

นายน้อยปกครองแบบไม่ใส่ใจชาวบ้านน่ะครับ แต่พอใครมาอาละวาดในพื้นที่ไม่ให้เกียรติ ทำให้เสียหน้า ก็จะออกมากระทืบคน
...
ตามที่ท่านบรรยาย

ผมคิดว่าเป็นแนวที่มีเทคโนโลบยีปัจจุบันแต่มีปราณยุทธอย่างเปิดเผยใช่ไหมครับ?
น่าสนใจดีเหมือนกันที่คนอยากเขียนเรื่องเทคโนโลลยีแต่ยนังมีระดับพลังยุทธอยู่
ความจริงการ(โกงก็ตอ้งมีเงื่อนไขอย่างว่าล่ะครับ
ที่เห็นบ่อยๆคือแนวให้ทำภารกิจให้คนเกลียดบ้าง
ให้ไปมีเซ็กส์กับชาวบ้านบ้างเพื่อให้ได้แต้มประสบการณ์มาอัพค่าพลังต่างๆ

จะบอกว่าการเพิ่มพลังด้วยระบบโกงนั้นมีประสิทธิภาพกว่าการฝึกด้วยวิธีปรกติมาก

คนปรกติฝึกอาจจะใช้เวลานับสัปดาห์จึงบรรลุ
ใช้ค่าประสบการณ์จากระบบไม่ถึงนาทีก็อัพค่าพลังได้แล้ว

กลับมาที่แนวนายน้อยในโอโตเมะเกมส์ที่ผมคิด

ก็ออกแนวคล้ายๆกับแนวปราณยุทธแบบปัจจุบัน คือการที่มีระบบอะไรแบบปัจจุบัน แต่คนที่มีพลังมากพอก็สามารถยืนอยู่เหนือระบบได้
พระเอกปราณยุทธ ไม่คิดมากเรื่องเล่นการเมืองหรือสะสมการเินอย่างที่ว่าหรอก
เพราะพวกเขามองขาดว่าพวกนี้ไม่จีรังยั่งยืน

[deaddy]

เรื่องที่กล่าวถึงเป็นอนาคตไม่กี่ร้อยปีครับ
ประมาณพวกต่างมิติมาทำสงครามยึดโลก
คราวนี้ดันมาจากหลายเจ้าเลยกลายเป็นสงครามตัวแทน
คือมาสร้างดันเจี้ยนเพื่อหาคนเก่งๆมาทำสัญญาร่วมสู้


แต่ละมิติก็จะหาตัวแทนได้ 1 คน มิติไหนชนะก็ครองโลกจนครบกำหนด ก็จะกลับมาประลองชิงกันใหม่


อาวุธสมัยใหม่ใช้ได้ แต่ไม่ค่อยเวิค


เพราะแต่ละมิติไม่ได้มีแต่ สิ่งมีชีวิตปรกติ


บ้างก็มิติผี เชื้อโรค แมลง เทพ มังกร นกไฟ เต่า
เต๋า พุทธ คริสต์​ ขงจื้อ เทพกรีก นอร์ท​


พระเอกไปใช้พลังเต๋าในดันเจี้ยนขงจื้อก็โดนมิตินั้นอัดจนกระอักเลือด
บางมิติก็ใช้ผู้ฝึกพลังสายพุทธถึงจะเข้าไปได้




พอฝึกวิชาก็จะดูซับพลังจากของดรอปจากมอนต่างมิติ
ไปจนเวลเต็ม ก็จะอัพพลังต่อไม่ได้ เช่นพระเอกเวลเต็มตั้งแต่ตอน 400
อ่านไปจนจะพันตอนละ พระเอกก็ยังทะลวงขั้นไม่ได้ คนอื่นก็เช่นกัน


ถ้าอยากทะลวงขั้น ต้องทำสัญญา แล้วรวมร่างกับตัวแทนต่างมิติ
คล้ายๆแปลงร่าง คือมีสภาพรวมร่างกับสภาพแยกร่าง
แน่นอนว่ามีการทรยศกันแน่นอน


ไม่ก็กลายเป็นพวกลูกครึ่ง คือบังคับรวมถาวรเลย


ส่วนพระเอกไม่เอาทั้งสองทางจะฝึกเอาเองเรื่องเลยลากยาว
แบบเวลเต็มแล้วก็ฝึกหลายๆวิชาหลายสกิล จนบัฟมันรวมๆกัน
จนถึงจุดๆนึงมันก็จะใช้ทะลวงขั้นต่อไปได้


แต่ชาวบ้านทำไม่ได้เพราะวิชาถ้าฝึกมากกว่า 1 สายมันจะตีกัน
ส่วนวิชาพระเอกมันใช้สลับวิชาสายอื่นได้แต่ใช้พร้อมกันไม่ได้นะ


เรื่องนี้สกิลพระเอกเลยโครตโกง เพราะมีวิชาครอบจักรวาล
เวลาเจอปัญหาก็สลับวิชาไปมาจนหาทางแก้ได้
เว้นแต่จะเจอระดับพลังต่างกันมากไป

[samuison]

เรื่องที่กล่าวถึงเป็นอนาคตไม่กี่ร้อยปีครับ
ประมาณพวกต่างมิติมาทำสงครามยึดโลก
คราวนี้ดันมาจากหลายเจ้าเลยกลายเป็นสงครามตัวแทน
คือมาสร้างดันเจี้ยนเพื่อหาคนเก่งๆมาทำสัญญาร่วมสู้


แต่ละมิติก็จะหาตัวแทนได้ 1 คน มิติไหนชนะก็ครองโลกจนครบกำหนด ก็จะกลับมาประลองชิงกันใหม่


อาวุธสมัยใหม่ใช้ได้ แต่ไม่ค่อยเวิค


เพราะแต่ละมิติไม่ได้มีแต่ สิ่งมีชีวิตปรกติ


บ้างก็มิติผี เชื้อโรค แมลง เทพ มังกร นกไฟ เต่า
เต๋า พุทธ คริสต์​ ขงจื้อ เทพกรีก นอร์ท​


พระเอกไปใช้พลังเต๋าในดันเจี้ยนขงจื้อก็โดนมิตินั้นอัดจนกระอักเลือด
บางมิติก็ใช้ผู้ฝึกพลังสายพุทธถึงจะเข้าไปได้




พอฝึกวิชาก็จะดูซับพลังจากของดรอปจากมอนต่างมิติ
ไปจนเวลเต็ม ก็จะอัพพลังต่อไม่ได้ เช่นพระเอกเวลเต็มตั้งแต่ตอน 400
อ่านไปจนจะพันตอนละ พระเอกก็ยังทะลวงขั้นไม่ได้ คนอื่นก็เช่นกัน


ถ้าอยากทะลวงขั้น ต้องทำสัญญา แล้วรวมร่างกับตัวแทนต่างมิติ
คล้ายๆแปลงร่าง คือมีสภาพรวมร่างกับสภาพแยกร่าง
แน่นอนว่ามีการทรยศกันแน่นอน


ไม่ก็กลายเป็นพวกลูกครึ่ง คือบังคับรวมถาวรเลย


ส่วนพระเอกไม่เอาทั้งสองทางจะฝึกเอาเองเรื่องเลยลากยาว
แบบเวลเต็มแล้วก็ฝึกหลายๆวิชาหลายสกิล จนบัฟมันรวมๆกัน
จนถึงจุดๆนึงมันก็จะใช้ทะลวงขั้นต่อไปได้


แต่ชาวบ้านทำไม่ได้เพราะวิชาถ้าฝึกมากกว่า 1 สายมันจะตีกัน
ส่วนวิชาพระเอกมันใช้สลับวิชาสายอื่นได้แต่ใช้พร้อมกันไม่ได้นะ


เรื่องนี้สกิลพระเอกเลยโครตโกง เพราะมีวิชาครอบจักรวาล
เวลาเจอปัญหาก็สลับวิชาไปมาจนหาทางแก้ได้
เว้นแต่จะเจอระดับพลังต่างกันมากไป

ขอบคุณครับ
น่าสนใจดีเหมือนกันเรื่องรวมร่าง

ฝรั่งก็เขียนแนวขายวิญญาณให้ปีศาจเหมือนกัน
ประมาณว่ามีปีศาจที่เก็บดอกเบี้ยลมปราณแบบเก็บดอกเบี้ยเงินกู้เลย
หรือค่อยๆครอบงำจิตใจให้เป็นทาสหลังจากที่ต้องการพลังไปเรื่อยๆ
คนธรรมดาที่มีพรวสวรรค์ก็ตาม สู้คนที่มีทรัพยากรลำบาก จึงหันหน้าเข้าหาปีศาจ
..

เรื่องฝึกหลายสายน่าสนใจดีเหมือนกัน
ผมพยายามจะเล่นมุกว่าการฝึกหลายสายพลังไม่ได้ทวีคูณแต่หมายถึงหากฝึกในขั้นเดียวกันฝึกอีกสายก็เหมือนกับ+0.1 ขั้นเท่านั้น
เพราะวิชาขั้นเดียวกันพื้นฐานระดับพลังจะเท่าๆกันแต่ผลของพลังำิเศษอาจจะต่างไปอีกเล็กน้อย

มุกที่ผมคิดคือ

ฝึกเส้าหลิน/พุทธคือเน้นการฝึกร่างกาย ปรับพื้นฐานไว้ก่อน
ประสานเสริมกับทางสายเต๋า ไท้เก็กอะไไรได้ดี
แต่จะเอาเส้าหลินไประสานเสริมกับสายพรรคมารก็ท่าทางจะยาก

ต้องตัดใจเลือกหากจะเสียเวลาฝึกหลายๆสาย

ขงจื้อไม่เข้ากับเต๋าก็เพราะขงจื้อเน้นกฎระเบียบหรือเปล่าครับ?

ผมพยายามจะอธิบายว่า ที่บอกว่าพุทธหรือเส้าหลินเป็นหนึ่งในแผ่นดินเพราะวิชามันพื้นฐานเอามากๆ
ทำให้สามารถปรับเข้ากับหลายๆสายได้ง่าย
เพราะการปรับร่างกายแข็งแรงไม่ว่าไปสายไหนก็มีประโยชน์
ยกเว้นจะไปฝึกพลังพิลึกๆของพรรคมาร ที่ป่นกระดูกให้แปลกเปลี่ยนโลหิตเป็นพิษเทือกนั้น

[deaddy]

เรื่องไม่เข้ากันผมก็ไม่รู้ครับ น่าจะเป็นมุกประวัติศาสตร์
แต่พูดกันจริงๆ นิยายจีนที่คนจีนเขียน
จะต่างกับนิยายจีน ที่ตะวันตกเขียนจริงๆนะ


เคยไปอ่านนิยายจีนในเวปตะวันตกโดยดูจาก แทค
พออ่านไปซักพักรู้สึกแปลกๆ ทำนองเข้าไม่ถึงเหมือนมือสมัครเล่นเขียน
เลยไปดูชื่อคนแต่งแล้วอ่านพวกคนโพสข้อความ
เลยรู้ว่าเป็นคนที่เล่นเวปนั้นแต่งเลยเลิกอ่าน


คือคนโพสคอมเม้นก็ว่าสนุกนะ แต่ผมรู้สึกอ่านแล้วแปลกๆทั้งชื่อทั้งการดำเนินเรื่อง


คือจะแต่งอิงเบสแนวคิดตะวันตกก็ไม่ว่านะถ้ามันสนุก
แต่ก็ต้องระวังเรื่องคนอ่านด้วย


เพราะเวลาคนที่เข้ามาอ่านเค้ามีแนวที่ชอบในใจอยู่ถึงเข้ามาอ่าน


เช่น คนที่ดูหนังบู้ฮีโร่ค่าย มิกกี้เมาส์​ เขาก็กะมาดูแบบไม่เครียด
ถ้าชอบเครียดคงไปดูหนัง นกมีหูหนูมีเงิน


แต่ก็ใช่ว่าภาค จบเกมจะไม่เครียด
แต่เขาดูให้จบๆ เพราะมันโดนปูเรื่องมานานละ
ส่วนใครที่ดูเรื่องแรกคือภาคสงครามไร้จำกัด คงดูไม่รู้เรื่อง


เพราะงั้นในทุกเรื่องมันจะมีเฟสของเนื้อเรื่องอยู่ คือ
ปูเรื่อง ดึงคนดู ซึมซับบท แล้วขมวดปม แล้วเข้าบทจบภาค


พอจบภาคก็จะวนลูบมาชิวๆปูเรื่องภาคใหม่ต่อ


ถ้าปรุงดีๆคนก็อ่านได้เรื่อยๆ
ถ้าใส่น้ำมากไปก็ไม่อร่อย ถ้ามีแต่เนื้อก็เคี้ยวยากย่อยยาก


เขียนนิยายจีนก็ให้เขียนให้รู้สึกว่ายังเป็นนิยายจีนด้วยแล้วกัน
ระวังใส่เรื่องปรุงมากจะรสเพี้ยน อย่างกระเพราใส่แครอท รึถั่วไรงี้
คนที่สั่งกระเพราคืออยากกินกระเพรา เนื้อ แล้วก็ออกไปทางเผ็ด
ถ้าใส่พริกไทย ซีอิ้ว โชยุ อะไรพวกนี้คนคงไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่
แต่ถ้าใส่ซอสมะเขือเทศ รึซอสพริกแทนพริกสด
ไม่ว่าจะอร่อยรึไม่ หลายคนจะไม่ชิมเลย


เพราะงั้น เวลาแต่งอะไรที่จะแหวกแนว ก็อย่าเพิ่งรีบๆใส่ลงไปมาก
ค่อยๆหยอดลงไป ให้แนวเรื่องไม่หลุดมาก
เช่นเนื้อเรื่อง 4 ตอน บรรยาย 3 ตอน ฟาร์ม 3 ตอน
แต่ถ้าไปบรรยาย 6 ตอน ฟาร์ม 2 ตอน เนื้อเรื่อง 2 ตอนอันนี้คนบ่นว่าน้ำเยอะแน่ๆ


นิยายจีนส่วนใหญ่ขายตามจำนวนตัวอักษร
เขาก็อยากใส่น้ำลงไปเยอะๆ แต่ใส่มากคนด่าแน่ๆ
เพราะงั้น เขาเลยใช้วิธีแทรกน้ำลงในเนื้อแทน


คือทุกตอนเนื้อเรื่องต้องเดิน จะมากจะน้อยอีกเรื่อง
แบบพล่าม 7 ส่วน เนื้อเรื่องเดิน 3 ส่วนก็ช่าง
แต่ห้ามมีตอนที่เป็นฉากบรรยายเพียวๆ


ไม่ก็ใส่เควสไม่สำคัญลงไปเพื่อยืดเรื่อง

[samuison]

เรื่องไม่เข้ากันผมก็ไม่รู้ครับ น่าจะเป็นมุกประวัติศาสตร์
แต่พูดกันจริงๆ นิยายจีนที่คนจีนเขียน
จะต่างกับนิยายจีน ที่ตะวันตกเขียนจริงๆนะ


เคยไปอ่านนิยายจีนในเวปตะวันตกโดยดูจาก แทค
พออ่านไปซักพักรู้สึกแปลกๆ ทำนองเข้าไม่ถึงเหมือนมือสมัครเล่นเขียน
เลยไปดูชื่อคนแต่งแล้วอ่านพวกคนโพสข้อความ
เลยรู้ว่าเป็นคนที่เล่นเวปนั้นแต่งเลยเลิกอ่าน


คือคนโพสคอมเม้นก็ว่าสนุกนะ แต่ผมรู้สึกอ่านแล้วแปลกๆทั้งชื่อทั้งการดำเนินเรื่อง


คือจะแต่งอิงเบสแนวคิดตะวันตกก็ไม่ว่านะถ้ามันสนุก
แต่ก็ต้องระวังเรื่องคนอ่านด้วย


เพราะเวลาคนที่เข้ามาอ่านเค้ามีแนวที่ชอบในใจอยู่ถึงเข้ามาอ่าน


เช่น คนที่ดูหนังบู้ฮีโร่ค่าย มิกกี้เมาส์​ เขาก็กะมาดูแบบไม่เครียด
ถ้าชอบเครียดคงไปดูหนัง นกมีหูหนูมีเงิน


แต่ก็ใช่ว่าภาค จบเกมจะไม่เครียด
แต่เขาดูให้จบๆ เพราะมันโดนปูเรื่องมานานละ
ส่วนใครที่ดูเรื่องแรกคือภาคสงครามไร้จำกัด คงดูไม่รู้เรื่อง


เพราะงั้นในทุกเรื่องมันจะมีเฟสของเนื้อเรื่องอยู่ คือ
ปูเรื่อง ดึงคนดู ซึมซับบท แล้วขมวดปม แล้วเข้าบทจบภาค


พอจบภาคก็จะวนลูบมาชิวๆปูเรื่องภาคใหม่ต่อ


ถ้าปรุงดีๆคนก็อ่านได้เรื่อยๆ
ถ้าใส่น้ำมากไปก็ไม่อร่อย ถ้ามีแต่เนื้อก็เคี้ยวยากย่อยยาก


เขียนนิยายจีนก็ให้เขียนให้รู้สึกว่ายังเป็นนิยายจีนด้วยแล้วกัน
ระวังใส่เรื่องปรุงมากจะรสเพี้ยน อย่างกระเพราใส่แครอท รึถั่วไรงี้
คนที่สั่งกระเพราคืออยากกินกระเพรา เนื้อ แล้วก็ออกไปทางเผ็ด
ถ้าใส่พริกไทย ซีอิ้ว โชยุ อะไรพวกนี้คนคงไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่
แต่ถ้าใส่ซอสมะเขือเทศ รึซอสพริกแทนพริกสด
ไม่ว่าจะอร่อยรึไม่ หลายคนจะไม่ชิมเลย


เพราะงั้น เวลาแต่งอะไรที่จะแหวกแนว ก็อย่าเพิ่งรีบๆใส่ลงไปมาก
ค่อยๆหยอดลงไป ให้แนวเรื่องไม่หลุดมาก
เช่นเนื้อเรื่อง 4 ตอน บรรยาย 3 ตอน ฟาร์ม 3 ตอน
แต่ถ้าไปบรรยาย 6 ตอน ฟาร์ม 2 ตอน เนื้อเรื่อง 2 ตอนอันนี้คนบ่นว่าน้ำเยอะแน่ๆ


นิยายจีนส่วนใหญ่ขายตามจำนวนตัวอักษร
เขาก็อยากใส่น้ำลงไปเยอะๆ แต่ใส่มากคนด่าแน่ๆ
เพราะงั้น เขาเลยใช้วิธีแทรกน้ำลงในเนื้อแทน


คือทุกตอนเนื้อเรื่องต้องเดิน จะมากจะน้อยอีกเรื่อง
แบบพล่าม 7 ส่วน เนื้อเรื่องเดิน 3 ส่วนก็ช่าง
แต่ห้ามมีตอนที่เป็นฉากบรรยายเพียวๆ


ไม่ก็ใส่เควสไม่สำคัญลงไปเพื่อยืดเรื่อง

ขอบคุณมากครับ
กำลังพยายามจะแถในการเขียน เผื่อจะเปิดขายได้บ้าง ฮา
..
ว่าด้วยแนวคิดของฝรั่ง
ผมเจอหลายๆคนก็มีแนวคิดที่ตรงกับชาวจีน
แต่บางเรื่องที่ผมเจอ ก็แตกต่างถึงขนาดว่า
ไม่ยอมให้มีสำนักโอสถ ที่ปรุงยาอิสระ  ว่าสำนักปรุงโอสถจะมใีอยู่ส่วนตัวของตระกูล
ไม่มีสำนักโอสถที่เป็นอิสระจากตระกูลและถึงขั้นไม่ยอมให้มีพรรคนอกจากตระกูลเลยล่ะครับ
เอาแนวคิดแบบโรมัน เรื่องผู้อุถัมป์มาแปลงเป็นของจีน มันก็พอแปลงได้บางส่วนเพราะทางจีนก็มีนักเกาะกิน คอยทำงานรับใช่้ตระกูลใหญ่อยู่
แต่คนเขียนฝรั่งนี้ เขาไม่ยอมให้มีพรรคและแต่ละตระกูลก็มีสำนักโอสถส่วนตัวว่าอย่างนั้น
การปกครองดูแบบฟิลดัลฝรั่งมากกว่า ราชการของจีน

หากมองในแง่หนคึ่ง จีนก็เปิดกว้างกว่าให้กับชาวบ้านนั่นล่ะครับ?
มีการสอบจอหงวน บุ๋นบู๊ สอบบัณฑิตต่างๆรับคนมีความสามารถเข้ารับราชการ

ในมุกเรื่องนายน้อยในโอโตเมะเกมส์ที่ผมจะเขียน

จะเล่นมุกว่า นายน้อยจะเอาระบบจีนมาใช้กับโลกแนวฟิลดัล สังคมศักดินาของยุโรป
ซึ่ง..ก็เรียกว่าประสบความสำเร็จพอสมควรในการสร้างอำนาจให้กับรัฐบาลกลางและการจัดเก็บภาษีจากส่วนกลาง
แต่ก็มีข้อเสียคือบริหารงานช้าเพราะระบบข้าราชการใหญ่ขึ้นนั่นล่ะนะ
...

@Fv5v7

เปิดตัวผู้อาวุโสอีกคนของสกุลถัง
คนคุ้มคลฃั่งวิปลาส ถังกัง
"ก้าวนำหน้าครึ่งกล้าคืออัจฉริยะ ก้าวนำหน้าหนึ่งก้าวคือคนบ้า"
กำลังจะหามุกแถให้สถานการณ์ซับซ้อนไว้ก่อน
ผมกำลังคิดอยู่ว่าพวกเราควรจะจบภาคความวุ่นวายในเมืองหลวงอย่างไรดี?

[Fv5v7]

ก็น่าจะเป็นการต่อส๔ระหว่างหมิงซื่อกับถังกัง หลิวโใหลินกับพวกจัดการถังจับโหงว และสุดท้ายฮ่องเต้ลงมือเองเพื่อจัดการปัญหาองค์ชายสี่ดีมั้ยครับ

[samuison]

ก็น่าจะเป็นการต่อส๔ระหว่างหมิงซื่อกับถังกัง หลิวโใหลินกับพวกจัดการถังจับโหงว และสุดท้ายฮ่องเต้ลงมือเองเพื่อจัดการปัญหาองค์ชายสี่ดีมั้ยครับ

ดีครับผม

ต่อไปเราจะได้จบภาคนครหลวงและต่อภาคบุกนรกและบุกสวรรค์เป็นภาคจบ ฮา

อาจจะเล่นมุกตอนพิเศษก็ได้หลังจากนั้น
นอกจากพล้อหลักแล้วท่านวางพล็อตของหลิวโม่หลินไว้ว่้าอย่างไรบ้างล่ะครับ?
เล่นมุกออกนอกด่านไปกับคนรักหรือเปล่า?
...

ช่วงนี้ผมกำลังอ่านเรื่องระบบตั้งพรรคอันดับหนึ่งอยู่ที่ล้อพวกนิยายดังๆ

ว่าเอเพวกที่มีพรสวรร๕ืระดับพระเอกของเรื่องมาอยู่ในสำนักตนเองทำให้เก่งที่สุด


@deaddy
จักรวาลนี้มีสำนัก"เรือนฌาณเมตรไตรย" "สำนักทศเย็น" แบบมังกรคู่หรือเปล่าครับ?
ผมให้มีลัทธิเม้งก้านิกายบูชาไฟแล้ว

ไปอ่านเจอเรื่องหนึ่งว่า false immortal

คือคนที่ไม่ได้บรรลุพลังด้วยตนเองแต่บูชา immortal ดุจเทพเจ้าทำให้ได้รับพลัีงมาจาก immortal oั้นก็เหนือกว่าคนทั่วไปอยู่
จะอธิบายว่าการใช้ความศรัทธาและศาสนานั้นมันสองทาง

ว่าจะให้พลังแก่ท่านจ้าวนิกายก็ได้ หรือท่านจ้าวนิกายจะดูดพลังกลับคืนก็ได้
แต่แน่นอน ในจักรวาลนี้ เราจะเขียนว่าก็แบบศาสนาจริงๆนั่นล่ะ

[deaddy]

พวกชื่อพรรคต่างๆ ถ้าเป็นพรรคลับ ใส่ได้เต็มที่ครับ
รึเป็นพรรคเล็กๆ ก็ใส่ได้เต็มที่เช่นกัน


พลังประเภทบูชายันใช้ได้ครับ ที่เคยเห็นจะราวๆ
มีไอเท็มไว้ตอบรับการบูชา แล้วดูดไปให้เจ้าของ
แล้วส่งผลตอบแทนมาให้ แน่นอนว่ามีการเอากำไร


เช่น บูชายันให้ของที่มีมูลค่าพอจะทะลวงขั้นได้ 3 คน แต่ตอบแทนมาแค่พลังชั่วคราว
รึให้ของพอกับพลังขั้น 11 แต่ให้แค่พลังโจมตีขั้น 9 ไว้ฆ่าศัตรู


แล้วเผ่าเจ้าของไอเท็มนี้ก็โตขึ้นๆ แล้วก็ไปรุกรานชาวบ้าน
คนก็ยิ่งบูชายันๆ แล้วเผ่านี้ก็ยิ่งเข้มแข็ง


สุดท้ายก็นั่นแหล่ะพระเอกไปเจอ ก็เลยฉกมาซะ

[samuison]

พวกชื่อพรรคต่างๆ ถ้าเป็นพรรคลับ ใส่ได้เต็มที่ครับ
รึเป็นพรรคเล็กๆ ก็ใส่ได้เต็มที่เช่นกัน


พลังประเภทบูชายันใช้ได้ครับ ที่เคยเห็นจะราวๆ
มีไอเท็มไว้ตอบรับการบูชา แล้วดูดไปให้เจ้าของ
แล้วส่งผลตอบแทนมาให้ แน่นอนว่ามีการเอากำไร


เช่น บูชายันให้ของที่มีมูลค่าพอจะทะลวงขั้นได้ 3 คน แต่ตอบแทนมาแค่พลังชั่วคราว
รึให้ของพอกับพลังขั้น 11 แต่ให้แค่พลังโจมตีขั้น 9 ไว้ฆ่าศัตรู


แล้วเผ่าเจ้าของไอเท็มนี้ก็โตขึ้นๆ แล้วก็ไปรุกรานชาวบ้าน
คนก็ยิ่งบูชายันๆ แล้วเผ่านี้ก็ยิ่งเข้มแข็ง


สุดท้ายก็นั่นแหล่ะพระเอกไปเจอ ก็เลยฉกมาซะ

ไปเจอแปลอังกฤษเขียนว่า hidden family
น่าจะแปลว่าตระกูลลึกลับหรือสำนักลึกลับประมาณนั้นสินะครับ?
ว่าไปแล้วที่ระดับสูงแบ่งพลังให้ก็มีอยู่บ่อยๆ
ไปเจอเรื่องหนึ่งก็ประมาณมีเงื่อนไขว่า "เอาพลังไปและชนะการประลองให้ได้ ถ้าแพ้การประลองวิญญาณแตกสลายกลายเป็นส่วนหนึงของ immortal ที่ให้พลัง แต่ถ้าชนะก็ได้ชนะไปทั้งหมด"

ว่าไปแล้วเรื่องการแบ่งพลังก็เป็นเหตุผลที่ดีของนนิกายต่างๆล่ะครับ
นึกอยู่ว่าสายนิกาย จะออกควบคุมความคิดของสมาชิกในนิกายอย่างเข้มงวดมากกว่าสายพรรค
เพราะเป็นเรื่องของศาสนาและความเชื่อด้วย

บทสวดในนิกายก็น่าจะแถว่าเป็นการยืมพลังของจ้าวนิกายที่อยู่ห่างไกลมาใช้ชั่วคราวดีไหมครับ?
อธิอบายเหตุผลและประโยชน์ของคำสวดในนิกายต่างๆ
..

อีกเรื่องหนึ่ง ความขัดแย้งต้องประมาณไหนครับท่านบรรพบุรุษถึงจะออกโรง
เรียกว่าแค่ผู้เยาว์รุ่นหลังประลองกัน จะตายกันไปบ้างก็ไม่ถึงมือท่านบรรพบุรุษสินะครับ?
ถ้าไม่คิดจะล้มล้างสำนักอย่างพระเอกในนิยายความสัมพันธ์ของแต่ละสำนักก็ไม่ได้กะจะเข่นฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่งขนาดนั้น
สายธรรมะจะมากจะน้อย ยังนับอยู่ในแนวร่วมเดียวกันอยู่กะจเล่นมุกแทนที่จะให้สำนักฆ่ากันเอง
ก็วางแผนที่จะรวมกำลังแบบจ้อแน้เซี้ยงไปกระทืบพรรคอสูรก่อน แทนที่จะมาฆ่าตัดกำลังกันเอง

[deaddy]

ถ้าบรรพบุรุษมีลูก 2 คน แล้วลูกก็มีลูก 2 ไปเรื่อยๆ เฉลี่ยมีลูก 2 ที่อายุ 20 ปี
อายุ 100 ปี จะมี ลูกหลาน 2+2^2+...2^5
ขี้เกียจคำนวนเอาแค่รุ่นสุดท้ายพอ


ที่อายุ 100 ปี จะมีหลาน =32 คน
ที่อายุ 500 ปี จะมีหลาน =2^25= 33 ล้านคน


เผลอๆต่อให้ตายไปหลักล้านยังจะบอกว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่คนรุ่นหลังเล้ย
ต้องนู่แหล่ะ ระดับเจ้าสำนัก รึผู้อวุโสสูงสุดเอาไม่อยู่

[samuison]

ถ้าบรรพบุรุษมีลูก 2 คน แล้วลูกก็มีลูก 2 ไปเรื่อยๆ เฉลี่ยมีลูก 2 ที่อายุ 20 ปี
อายุ 100 ปี จะมี ลูกหลาน 2+2^2+...2^5
ขี้เกียจคำนวนเอาแค่รุ่นสุดท้ายพอ


ที่อายุ 100 ปี จะมีหลาน =32 คน
ที่อายุ 500 ปี จะมีหลาน =2^25= 33 ล้านคน


เผลอๆต่อให้ตายไปหลักล้านยังจะบอกว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่คนรุ่นหลังเล้ย
ต้องนู่แหล่ะ ระดับเจ้าสำนัก รึผู้อวุโสสูงสุดเอาไม่อยู่

ฮา อัตราการเพิ่มของประชากร
ยิ่งในแนวปราณยุทธที่คนที่มีพลังสูงอายุเว่อๆเป็นพันปีได้ด้วยนี่ ยิ่งแล้วใหญ่
ตระกูลใหญ่ที่มีอายุยาวนานนั้นน่ากลัวเพราะมีพวกที่ฝึกอยู่หลายพันปีอยู่เยอะ
..

ไปเจอฝรั่งอธิบายให้คนที่ไม่เคยเจอแนวปราณยุทธว่า
ให้นึกถึงว่าเป็นเซ็ตติ้งที่มีคนอย่างกิลกาเมธหลายพันคนอยู่ร่วมกันและแต่ละคนเกลียดกันและกัน
และแต่ละคนจะอวดเต๋า"ของแท้ดั้งเดิม"ใส่กันและกัน
หากมผสังเกตดูดีดี
ในหลายนๆเรื่อง ไม่มีความจำเป็นที่พระเอกต้อง isekai เป็นคนที่กลับชาติมาเกิดจากโลกดั้งเดิมของเราเลย
เพราะความรู้จากชาติดเดิมของเราดูไม่ค่อยได้ใช้ประ(โยชน์อะไร
เช่นเรื่องสัประยุทธทะลุฟ้า พระเอกเป็นคนจากโลก
แต่เคล็ดวิชาต่างๆก็ต้องพึ่งอาจารย์และของวิเศษอยู่ดี
ข้อได้เปรียบเดียวที่มีคือเริ่มฝึกปราณได้เร็วกว่าชาวบ้านเขาเพราะเป็นผู้ใหญ่ไวกว่านั่นเอง
อีกอย่างที่บรรยายผ่านๆคือเนื่องจากเป็นคนที่กลับชาติมาเกิดวิญญาณเก่าแก่ว่า รากปราณเลยล้ำลึกกว่า
..
ผมพยายามหาเหตุผลมาแถว่าทำไม โลกของเราถึงไม่โดนพวกพรรคมารที่ข้ามโลกได้ จับมาบดเป็นยาอยู่ลฃ่ะครับ
เลยจะแถว่าโลกของเราคือโลกที่อยู่ในความดูแลของท่านสีหวงตี้ เง็กเซียนฮ่องเต้
ที่มีพลังเหนือกว่าพวกจอมมาร พรรคมารในต่างโลก แม้จะมีพลังด้อยกว่าในทั้งโลก แต่ก็ไม่มีจอมมารต่างมิติที่ไหนมาบุกโลกปรกติของพวกเราได้
นานๆทีท่านสีจะส่งคนไปเกิดที่โลกอื่นๆเพื่อแก้ไขมติสวรรค์ให้กลับมาอยู่ตามปรกติ
เรียกว่าโลกของเราคือกำลังสำรองของท่านสีนั่นเอง

[deaddy]

เรื่องจับคนบดเป็นยาเอาจริงๆก็ไม่ได้โหดเท่าไหร่นะในเรื่องการฝึกพลัง
เพราะปรกติคอนเซปคือ ความบริสุทธิ์ ของพลัง
พรรคมารจับคนมาทำยาพรรคเทพจับอสูรโบราณมายา
ปรกติสัตว์อสูรจะแข็งแกร่งกว่าคนในระดับเดียวกันแปลว่าเอาสัตว์อสูรมาเป็นอาหาร กับคนเป็นอาหารเอาสัตว์อสูรเป็นอาหาร คลาสจะดีกว่าเยอะแต่การหาคนมันง่ายกว่าแค่นั้นเอง

ถ้าจะให้เปรียบคือ การจับคนมาทำยาคือการร่อนทรายในแม่น้ำเพื่อหาเศษทองส่วนการจับสัตว์อสูรคือ การขุดเหมืองทอง
คือจับคนได้ง่ายได้เยอะเหมือนทรายในแม่น้ำ แต่โอกาสจะเจอทองก็ต่ำ ได้ทีละนิด
ส่วนจับสัตว์อสูร เหมือนขุดเหมืองทอง ขุดยากกว่าแต่ได้ทีคุ้ม
อย่างจับมังกรมาทำยา จะมังกรธรรมดารึมังกรสายเลือดเทพยังไงก็คุ้มค่า
แต่ก็แน่นนอนอยากได้ตัวยาดีๆก็ไปจับพวกอัจฉริยะสิ แต่ก็แน่นอนพวกนี้มีคนคุ้มกันมันก็ยากไม่ต่างกับไปจับมังกรอยู่ดี

[samuison]

เรื่องจับคนบดเป็นยาเอาจริงๆก็ไม่ได้โหดเท่าไหร่นะในเรื่องการฝึกพลัง
เพราะปรกติคอนเซปคือ ความบริสุทธิ์ ของพลัง
พรรคมารจับคนมาทำยาพรรคเทพจับอสูรโบราณมายา
ปรกติสัตว์อสูรจะแข็งแกร่งกว่าคนในระดับเดียวกันแปลว่าเอาสัตว์อสูรมาเป็นอาหาร กับคนเป็นอาหารเอาสัตว์อสูรเป็นอาหาร คลาสจะดีกว่าเยอะแต่การหาคนมันง่ายกว่าแค่นั้นเอง

ถ้าจะให้เปรียบคือ การจับคนมาทำยาคือการร่อนทรายในแม่น้ำเพื่อหาเศษทองส่วนการจับสัตว์อสูรคือ การขุดเหมืองทอง
คือจับคนได้ง่ายได้เยอะเหมือนทรายในแม่น้ำ แต่โอกาสจะเจอทองก็ต่ำ ได้ทีละนิด
ส่วนจับสัตว์อสูร เหมือนขุดเหมืองทอง ขุดยากกว่าแต่ได้ทีคุ้ม
อย่างจับมังกรมาทำยา จะมังกรธรรมดารึมังกรสายเลือดเทพยังไงก็คุ้มค่า
แต่ก็แน่นนอนอยากได้ตัวยาดีๆก็ไปจับพวกอัจฉริยะสิ แต่ก็แน่นอนพวกนี้มีคนคุ้มกันมันก็ยากไม่ต่างกับไปจับมังกรอยู่ดี

เรื่องจับคนมาจากคอนเซปของพวกจ้าวค้างคาวปีกเขียว ในดาบมังกรหยกน่ะครับ
ที่ดื่มเลือดเพื่อปรับพลังลมปราณ
หลายๆคนอาจจะลืมไปแล้วว่าเม้งก้า ที่จริงมันพรรคมาร ฮา
อาจจะเล่นมุกว่า อาบเลือดสาวบริสุทธิ์เพื่อฝึกวิชาคงความเยาว์อะไรเทือกนั้นน่ะครับ
วิชาสายพรรคมาร..
เรื่องคนธรรมดา ผมว่าแนวเทพปีศาจหวนคืน daoist gu นี่แสดงว่า คนธรรมดาเป็นนผักปลาคนในตระกูลจะกระทืบคนธรรมดาหรือนักบู๊ประจำตระกูลอย่างไรก็ได้
เป็นเรื่องของการแสดงแนวความคิดว่าจริงๆแล้วพวกนายน้อยตระกูลใหย่ มองคนธรรมดาเหมือนของประกอบฉากว่าแป๊บๆพวกนี้มันก็แก่ตายแล้ว
ไร้คุณค่าความหมายมาก
แต่ต้องรักษาชีวิตพวกในเขตการปกครองของเราเอาไว้ก่อน เพราะเดี๋ยวเราจะไม่มีคนรับใช้คอยรับใช้เราในการทำงานน่าเบื่อทั่วไป
อย่างปลุกข้าว หุงหาอาหาร ทำบัญชีและอื่นๆ
..

อีกเรื่อง การหใ้ปกครองหมู่บ้านหรือเมืองเล้กๆนี่นัลบว่าเป็นการลงโทษคนไร้ความสามารถหรือครับ?
คือพวกฝรั่งมองว่า ดีสิ ได้เป็นนายน้อยอยู่ในหมู่บ้านสบายๆ นานๆทีไปสั่งงานก็พอ ไม่ต้องลำบากยุ่งเกี่ยวกับการเมืองของในตระกุลและนอกตระกูล
ผมมองว่า
ในสายตาของตระกูลหลักคือมองว่างานเหล่านี้คืองานของคนรับใช้น่ะ

การเก็บสมุนไพรและการปรุงยาให้ได้ตามเป้าที่เขตที่ดินของตระกูลนั้นดูเป็นงงานที่เกือบๆจะคนรับใช้ทำ
แต่ต้องมีคนในตระกุลไปคุมไอ้พวกคนรับใช้อีกทีหนึ่ง
คนในตระกูลเลยมองเรื่องการปกครองหมู่บ้านเป็นงานชั้นต่ำ

เรียกว่าไปเป็นนักบู๊เฝ้าตึกตระกูลหลักยังดูมีเกียรติกว่าว่าอย่างนั้นในสายตาของตระกูลผู้ฝึกวิชา

แต่แนวคิดฝรั่งก็มองว่าดีเลย เป็นนายน้อย เจ้าของหมู่บ้านเล็กที่มีคนประมาณสองแสน มีเวลาค้นคว้าเวทย์มากขึ้น ไม่ต้องไปยุ่งกับพวกบ้าๆบอๆในตระกูล

[deaddy]

เรื่องปกครองเขตกันดาร มันแบ่งเป็น 2 กลุ่ม


นิยาย wuxia
คือถ้าอิงตามพวกอย่างมังกรหยกแน่นอนว่า อยู่กันดารจะดีกว่าเพราะว่า เงื่อนไขการเทพรึเพิ่มพลัง
มักจจะเน้นที่ปิดตัวฝึกวิชา อาสนเคล็ดวิชานั่งเดินลมปราณ ไม่ต้องมีประสพการณ์มากมาย ขอแค่มีวิชาเทพๆ
ก็สามารถเอาชนะยอดฝีมือระดับกลางๆได้สบาย


แถมตัวยารึเคล็ดวิชาเทพๆต่างก็มักจะอยู่ตามที่คนปรกติไม่ผ่านไป เช่นตามหน้าผา


ทำให้การไปอยู่บ้านนอกที่เหมือนจะแย่แต่จริงๆคือดีมาก


นิยาย xianxia
แน่นอนว่านิยายนี่มีช่องว่างให้ฝึกวิชาเยอะมาก ต้องฝึกตั้งแต่เด็กยันแก่ก็ยังไปต่อได้เรื่อยๆ
ต่างกับนิยายมังกรหยก ที่บางตัวละครอาศัยดวงล้วนๆก็ขึ้นไปเทียบชั้นยอดฝีมือได้ทั้งที่สนใจหลีหญิงไปวันๆ


ในนิยายกลุ่มเทพเซียน ต่อให้ดวงดีได้วิชาเทพของเทพ แต่ก็ต้องเสียเวลาฝึกนาน
ทำให้ต่อให้เก่งที่สุดในตอนนี้ แต่ก็ยังมีคนเก่งกว่่ามากมายในเมืองหลวง


ซึ่งวิธีการฝึกให้เก่งรวดเร็วต้องอาศัย ทรัพยากรที่อยู่ในระดับที่ตนรับได้
ทำให้คนที่อยู่ในเมืองขนาดใหญ่ก็จะมีสินค้าในทุกระดับขั้น ทำให้มีโอกาสมากกว่าคนที่อยู่เมืองเล็กๆ


การฝึกและทำความเข้าใจเคล็ดวิชา
ในมังหยก หลายคนจะสำเร็จวิชาได้จากการดูรูปแล้วทำตาม ถึงแม้จะมีประสพการณ์น้อยนิดก็ฝึกได้เลย
ซึ่งจะต่างกับแนวเทพเซียน ที่หลายๆตัวละครต้องพร้อมทั้งร่างกายและประสพการณ์ ถึงจะเรียนรู้ได้


ถ้าให้เปรียบเรื่องมังกรหยกก็เหมือน
องชายต้วน พลังยุทธขั้น 2-3 แต่ไปกินของสำหรับระดับ 9-10
ความรู้วรยุทธระดับอัจฉริยะ มัธยมต้น จู่ๆไปเจองานวิจัยนักคณิตศาสตร์ พออ่านจบก็ฝึกทำตามนิดหน่อย
ก็สามารถไปคิดเลขแข่งกับ อ.มหาลัยได้เลย


รึเตียบ่อกี้ เคยฝึกวิชาตอนเด็ก แล้วหลังจากนั้นก็อาศัยการอ่านวิชาระดับสูง แล้วไปรับมือกับสำนักใหญ่ได้เลย
จริงอยู่ที่เคล็ดวิชามันอาจจะอธิบายจนเข้าใจได้หมด
แต่ก็เหมือนคนสอนวิธีเตะฟุตบอล และทริกต่างๆ ผ่านทางตัวหนังสือ
ถึงจะเข้าใจทั้งหมดแต่จู่ๆไปลงเตะกัลตัวจริงทีมชาติทันที่ โดยไม่เคยซ้อมสนามจริง
แล้วก็เอาชนะตัวจริงทีมชาติได้หมด






ซึ่งจะต่างกับแนวเทพเซียน ที่จะเก่งได้ต้องไปดวลกับชาวบ้านเยอะๆ
แล้วก็กลับไปฝึกฝนปรับแก้หาวิธีการต่อสู้ที่ดีที่สุด ยิ่งได้เห็นคนเก่งๆดวลกันก็ยิ่งเก่งไว


จึงเป็นสาเหตุให้พวกอยู่ตามเมืองใหญ่ ที่มีจอมยุทธเยอะๆ จะมีความเก่งกว่าจอมยุทธเมืองเล็กๆที่มีพลังใกล้เคียงกัน


ก็เหมือนคนเล่นเกมแนวโมบ้ากับคอมรึเล่นคนเดียว กับคนเล่นออนไลน์เจอคนจากทั่วโลก




เรียกได้ว่า คนในเมืองใหญ่ จะมีโอกาสฝึกวิชาไปอย่างไหลลื่นกว่าคนอยู่บ้านนอกเยอะมาก

[Black7nos]

เรื่องปกครองเขตกันดาร มันแบ่งเป็น 2 กลุ่ม


นิยาย wuxia
คือถ้าอิงตามพวกอย่างมังกรหยกแน่นอนว่า อยู่กันดารจะดีกว่าเพราะว่า เงื่อนไขการเทพรึเพิ่มพลัง
มักจจะเน้นที่ปิดตัวฝึกวิชา อาสนเคล็ดวิชานั่งเดินลมปราณ ไม่ต้องมีประสพการณ์มากมาย ขอแค่มีวิชาเทพๆ
ก็สามารถเอาชนะยอดฝีมือระดับกลางๆได้สบาย


แถมตัวยารึเคล็ดวิชาเทพๆต่างก็มักจะอยู่ตามที่คนปรกติไม่ผ่านไป เช่นตามหน้าผา


ทำให้การไปอยู่บ้านนอกที่เหมือนจะแย่แต่จริงๆคือดีมาก


นิยาย xianxia
แน่นอนว่านิยายนี่มีช่องว่างให้ฝึกวิชาเยอะมาก ต้องฝึกตั้งแต่เด็กยันแก่ก็ยังไปต่อได้เรื่อยๆ
ต่างกับนิยายมังกรหยก ที่บางตัวละครอาศัยดวงล้วนๆก็ขึ้นไปเทียบชั้นยอดฝีมือได้ทั้งที่สนใจหลีหญิงไปวันๆ


ในนิยายกลุ่มเทพเซียน ต่อให้ดวงดีได้วิชาเทพของเทพ แต่ก็ต้องเสียเวลาฝึกนาน
ทำให้ต่อให้เก่งที่สุดในตอนนี้ แต่ก็ยังมีคนเก่งกว่่ามากมายในเมืองหลวง


ซึ่งวิธีการฝึกให้เก่งรวดเร็วต้องอาศัย ทรัพยากรที่อยู่ในระดับที่ตนรับได้
ทำให้คนที่อยู่ในเมืองขนาดใหญ่ก็จะมีสินค้าในทุกระดับขั้น ทำให้มีโอกาสมากกว่าคนที่อยู่เมืองเล็กๆ


การฝึกและทำความเข้าใจเคล็ดวิชา
ในมังหยก หลายคนจะสำเร็จวิชาได้จากการดูรูปแล้วทำตาม ถึงแม้จะมีประสพการณ์น้อยนิดก็ฝึกได้เลย
ซึ่งจะต่างกับแนวเทพเซียน ที่หลายๆตัวละครต้องพร้อมทั้งร่างกายและประสพการณ์ ถึงจะเรียนรู้ได้


ถ้าให้เปรียบเรื่องมังกรหยกก็เหมือน
องชายต้วน พลังยุทธขั้น 2-3 แต่ไปกินของสำหรับระดับ 9-10
ความรู้วรยุทธระดับอัจฉริยะ มัธยมต้น จู่ๆไปเจองานวิจัยนักคณิตศาสตร์ พออ่านจบก็ฝึกทำตามนิดหน่อย
ก็สามารถไปคิดเลขแข่งกับ อ.มหาลัยได้เลย


รึเตียบ่อกี้ เคยฝึกวิชาตอนเด็ก แล้วหลังจากนั้นก็อาศัยการอ่านวิชาระดับสูง แล้วไปรับมือกับสำนักใหญ่ได้เลย
จริงอยู่ที่เคล็ดวิชามันอาจจะอธิบายจนเข้าใจได้หมด
แต่ก็เหมือนคนสอนวิธีเตะฟุตบอล และทริกต่างๆ ผ่านทางตัวหนังสือ
ถึงจะเข้าใจทั้งหมดแต่จู่ๆไปลงเตะกัลตัวจริงทีมชาติทันที่ โดยไม่เคยซ้อมสนามจริง
แล้วก็เอาชนะตัวจริงทีมชาติได้หมด






ซึ่งจะต่างกับแนวเทพเซียน ที่จะเก่งได้ต้องไปดวลกับชาวบ้านเยอะๆ
แล้วก็กลับไปฝึกฝนปรับแก้หาวิธีการต่อสู้ที่ดีที่สุด ยิ่งได้เห็นคนเก่งๆดวลกันก็ยิ่งเก่งไว


จึงเป็นสาเหตุให้พวกอยู่ตามเมืองใหญ่ ที่มีจอมยุทธเยอะๆ จะมีความเก่งกว่าจอมยุทธเมืองเล็กๆที่มีพลังใกล้เคียงกัน


ก็เหมือนคนเล่นเกมแนวโมบ้ากับคอมรึเล่นคนเดียว กับคนเล่นออนไลน์เจอคนจากทั่วโลก




เรียกได้ว่า คนในเมืองใหญ่ จะมีโอกาสฝึกวิชาไปอย่างไหลลื่นกว่าคนอยู่บ้านนอกเยอะมาก

ผมเห็นต่างนะครับ เก็บตัวเงียบฝึกวิชาใช้เวลานานกว่าท่องยุทธจักรครับ เพราะ การท่องยุทธจักรทำให้เราได้ทดลองใช้วิขากับคน แต่เสี่ยงชีวิตอันตรายมากกว่า(ไม่ตายซะก่อนก็เทพ)


ส่วนคนที่เก็บตัวฝึกวิชานั้น(ฝึกกับตนเอง ในจินตนาการของตัวเองเท่านั้น ไม่ได้ลองของจริง) สังเกตว่านิยายหลายเรื่องผู้อาวุโสกว่าจะเก่งต้องใช้เวลาจนแก่เฒ่า


เฉียวฟง ก๊วยเจ๋ง เอี้ยก้วย เตียบ่อกี้ เหล่งหูชง พวกนี้เก่งไว เพราะ ท่องยุทธภพตลอดครับ ฝึกวิชาก็ได้ไปใช้งานจริงๆทันทีเลย ประสบการณ์เลยเพิ่มพูนขึ้นไว


ตัวอย่างง่ายสุดเลย


ระหว่างเอี้ยก้วย กับ เซียวเหล่งนึ้ง ถามว่าใครมีการพัฒนาได้ไวกว่ากัน คำตอบทุกคนรู้กันอยู่คือเอี้ยก้วย


เพราะ เอี้ยก้วย ผจญยุทธจักร มากกว่าเซียวเหล่งนึ้ง นอกจากจะได้ใช้วิชาสู้กับคนอื่นแล้ว ยังมีโอกาสเจอยอดฝีมือช่วยชี้แนะวิชาให้อีก(กำไรสองเด้ง)


ขณะที่เซียวเหล่งนึ้ง ตั้งแต่เอี้ยก้วยยังเด็ก จนโตเป็นหนุ่ม ฝีมือนางแทบไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย เอี้ยก้วยไล่เกือบทันด้วยซ้ำ


ภายหลังท่องยุทธจักร ได้ใช้เพลงกระบี่สุรางคนางค์ออกจริงๆ กับยอดฝีมือ และได้เจอเฒ่าทารกถ่ายทอดวิชาสองมือขัดแย้งพันตูให้อีก เลยเก่งไว


แต่พอหลังจากนั้นขังตัวอยู่ใต้หุบเหว วิชาฝีมือก็แทบไม่ได้พัฒนาเพิ่มขึ้นอีกเลย ขณะที่เอี้ยก้วยหลอมรวมวิชาต่างๆ จนพัฒนากลายเป็น ฝ่ามือกำสลดวิญญาณสลาย


ฝึกวิชาแล้ว ต้องหัดนำไปใช้จริงครับ เหมือนฟงชิงหยางกล่าว "ต่อให้อ่านบทกลอนกวีมาร้อยบทพันบท ก็ไม่อาจเป็นยอดนักกวีได้เพราะทำได้แต่ท่องจำ ถ้าไม่หัดฝึกแต่งกลอนเอง ก็ไม่มีทางเป็นยอดนักกวี"


เหมือนเรียนคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี ถามว่า ใครท่องแค่สูตรแล้วเทพสอบเอนทรานช์ผ่านได้เลยในครั้งเดียวบ้างมั้ย คำตอบคือไม่มี ทุกคนล้วนต้องฝึกหัดทำโจทย์ต่างๆ เช่น ข้อสอบเข้ามหาลัยฯนั่นนี่ ข้อสอบเก็งมหาลัยโน่นนั่น กว่าจะเก่งก็ต้องอาศัยการมุมานะพยายาม เหมือนกับท่องยุทธภพ ผิดกับคนที่ท่องสูตร มันก็ได้แค่ท่อง ไม่สามารถเอาไปใช้จริงได้

[deaddy]

[quote/]


ผมเห็นต่างนะครับ เก็บตัวเงียบฝึกวิชาใช้เวลานานกว่าท่องยุทธจักรครับ เพราะ การท่องยุทธจักรทำให้เราได้ทดลองใช้วิขากับคน แต่เสี่ยงชีวิตอันตรายมากกว่า(ไม่ตายซะก่อนก็เทพ)


ส่วนคนที่เก็บตัวฝึกวิชานั้น(ฝึกกับตนเอง ในจินตนาการของตัวเองเท่านั้น ไม่ได้ลองของจริง) สังเกตว่านิยายหลายเรื่องผู้อาวุโสกว่าจะเก่งต้องใช้เวลาจนแก่เฒ่า


เฉียวฟง ก๊วยเจ๋ง เอี้ยก้วย เตียบ่อกี้ เหล่งหูชง พวกนี้เก่งไว เพราะ ท่องยุทธภพตลอดครับ ฝึกวิชาก็ได้ไปใช้งานจริงๆทันทีเลย ประสบการณ์เลยเพิ่มพูนขึ้นไว


ตัวอย่างง่ายสุดเลย


ระหว่างเอี้ยก้วย กับ เซียวเหล่งนึ้ง ถามว่าใครมีการพัฒนาได้ไวกว่ากัน คำตอบทุกคนรู้กันอยู่คือเอี้ยก้วย


เพราะ เอี้ยก้วย ผจญยุทธจักร มากกว่าเซียวเหล่งนึ้ง นอกจากจะได้ใช้วิชาสู้กับคนอื่นแล้ว ยังมีโอกาสเจอยอดฝีมือช่วยชี้แนะวิชาให้อีก(กำไรสองเด้ง)


ขณะที่เซียวเหล่งนึ้ง ตั้งแต่เอี้ยก้วยยังเด็ก จนโตเป็นหนุ่ม ฝีมือนางแทบไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย เอี้ยก้วยไล่เกือบทันด้วยซ้ำ


ภายหลังท่องยุทธจักร ได้ใช้เพลงกระบี่สุรางคนางค์ออกจริงๆ กับยอดฝีมือ และได้เจอเฒ่าทารกถ่ายทอดวิชาสองมือขัดแย้งพันตูให้อีก เลยเก่งไว


แต่พอหลังจากนั้นขังตัวอยู่ใต้หุบเหว วิชาฝีมือก็แทบไม่ได้พัฒนาเพิ่มขึ้นอีกเลย ขณะที่เอี้ยก้วยหลอมรวมวิชาต่างๆ จนพัฒนากลายเป็น ฝ่ามือกำสลดวิญญาณสลาย


ฝึกวิชาแล้ว ต้องหัดนำไปใช้จริงครับ เหมือนฟงชิงหยางกล่าว "ต่อให้อ่านบทกลอนกวีมาร้อยบทพันบท ก็ไม่อาจเป็นยอดนักกวีได้เพราะทำได้แต่ท่องจำ ถ้าไม่หัดฝึกแต่งกลอนเอง ก็ไม่มีทางเป็นยอดนักกวี"


เหมือนเรียนคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ เคมี ถามว่า ใครท่องแค่สูตรแล้วเทพสอบเอนทรานช์ผ่านได้เลยในครั้งเดียวบ้างมั้ย คำตอบคือไม่มี ทุกคนล้วนต้องฝึกหัดทำโจทย์ต่างๆ เช่น ข้อสอบเข้ามหาลัยฯนั่นนี่ ข้อสอบเก็งมหาลัยโน่นนั่น กว่าจะเก่งก็ต้องอาศัยการมุมานะพยายาม เหมือนกับท่องยุทธภพ ผิดกับคนที่ท่องสูตร มันก็ได้แค่ท่อง ไม่สามารถเอาไปใช้จริงได้

ใช่ครับประสพการมีผล แต่ในนิยายกิ้มย้งน่ะ ยาโด๊ป กับเคล็ดวิชามีผลสูงที่สุดครับ


เรียกว่า ประสบการณ์​ มีผลให้เลื่อนได้ 1-2 ขั้น แต่เคล็ดวิชาสิมีผลที่สุด


ดูไล่ตามซีรี่ได้เลยครับ


ถ้าคนที่พีคสุดในเรื่องคือขั้น 10


8 เทพ
องชายต้วน จากเริ่มเรื่องขั้น 1-2
พอได้เคล็ดวิชากับยาโด๊ป
ก็ไปวิ่งแข่งเสมอกับประมุขพรรคยาจก ที่พลังราวๆขั้น 8.5-9
เวลาท็อปฟอร์มก็สู้กับหลวงจีนตัวร้ายที่พลังราวๆขั้น 8 ได้


หน้ากกากเหล็ก
ต้นเรื่องพลังราวๆ ขั้น 3-4
ไปฝึกคัมภีเปลี่ยนเส้นเอ็นโดยบังเอิญ นอกจากอดีตประมุขพรรคยาจก
ก็ไม่มีใครในพรรคสู้ได้เลย พลังน่าจะราวๆขั้น 7.5


ซีจุ๊ ตอนแรกน่าจะพลังขั้น 2-3 พอได้รับมรดก ก็แทบจะเก่งราวขั้น 8 เลย




มังกรหยกภาคแรก
ก๋วยเจ๋ง ฝึกแทบตายก็ไม่ได้เรื่อง ได้นักพรตสอนวิชาให้เก่งขึ้นทันที
ได้ยาโด๊ปงู ได้เคล็ดวิชาต่างๆ  ท้ายเรื่องเก่งเป็นรองแค่ สุดขั้วยุทภพ
อายุถึง 20 รึยังไม่แน่ใจ ทั้งที่มีแต่บอกว่าโง่ขนาดนั้น




มังกรหยกภาค เอี้ย เซียว


เซียวได้วิชาจากเฒ่าทารก ก็ไปไล่ตบตัวเทพในเรื่องได้หมดเลย
เรียกว่าจะแพ้ก็แค่เพราะหมดแรง


ส่วน​เอี้ยก้วย​ ได้วิชามาเยอะมาก ทั้งจากพิษ ยาจก เซียว นก
เทียบกับลามะประสพการณ์เพียบ แถมถือเป็นอัจฉริยะด้วย
สุดท้ายก็โดนเด็กแขนขาดแซง




ภาคดาบมังกร
เตียบ่อกี้ เคยฝึกตอนเด็กๆ แล้วก็ไปเป็นเด็กถ้ำหลายปี ออกมาก็ไปได้วิชาเคลื่อนย้ายจักรวาล แล้วก็ชนะตัวแทน สำนักใหญ่รุ่นลุงป้ารึเจ้าสำนักเลย


ภาคกระบี่ขันที
ลิ้ม โครตกระจอก พอตัดหัมก็กลายเป็นตัวเก่งทันที
รึเล่งฮู้ ตอนแรกสู้เถียนไม่ได้ แค่ไปฝึกเพลงกระบี่เทพๆไม่กี่วันก็ชนะละ
แถมจากสู้ใครก็แพ้ กลายเป็นเก่งแซง อ. จนอ. อิจฉา
จนต้องไปฝึกกระบี่ขันที ก็ยังแพ้


ประสบการณ์​ คืออะไร ไร้สาระ นิยายกิมย้งน่ะ
แค่ดวงดีมีคนอุปถัม ได้วิชา ได้ยาโด๊ปเทพๆ ก็กลายเป็นสุดขั้วยุทภพได้


ส่วนคนธรรมดาขยันฝึกฝนน่ะฝึกจนตายก็สู้หลวงจีนที่หมกตัวอยู่ในหอคัมภีร์ไม่ได้




พวกประสพการณ์นู่นแหล่ะ ฝึกวิชาจนเวลตันหมดละ ค่อยมีประโยชน์
ราวๆจากเวล 1-2 ดวงเทพ ก็เก่งพุ่งไปขั้น 8 ทั้นที
พอจะใช้ประสพการณ์ยกระดับก็นู่น จากขั้น 8 ไป 9 รึ 9 ไป 10
เพราะตัวขั้นื9 รึ 10 ระดับวิชาที่ฝึกมันก็พอๆกัน

[Black7nos]

[quote/]


ใช่ครับประสพการมีผล แต่ในนิยายกิ้มย้งน่ะ ยาโด๊ป กับเคล็ดวิชามีผลสูงที่สุดครับ


เรียกว่า ประสบการณ์​ มีผลให้เลื่อนได้ 1-2 ขั้น แต่เคล็ดวิชาสิมีผลที่สุด


ดูไล่ตามซีรี่ได้เลยครับ


ถ้าคนที่พีคสุดในเรื่องคือขั้น 10


8 เทพ
องชายต้วน จากเริ่มเรื่องขั้น 1-2
พอได้เคล็ดวิชากับยาโด๊ป
ก็ไปวิ่งแข่งเสมอกับประมุขพรรคยาจก ที่พลังราวๆขั้น 8.5-9
เวลาท็อปฟอร์มก็สู้กับหลวงจีนตัวร้ายที่พลังราวๆขั้น 8 ได้


หน้ากกากเหล็ก
ต้นเรื่องพลังราวๆ ขั้น 3-4
ไปฝึกคัมภีเปลี่ยนเส้นเอ็นโดยบังเอิญ นอกจากอดีตประมุขพรรคยาจก
ก็ไม่มีใครในพรรคสู้ได้เลย พลังน่าจะราวๆขั้น 7.5


ซีจุ๊ ตอนแรกน่าจะพลังขั้น 2-3 พอได้รับมรดก ก็แทบจะเก่งราวขั้น 8 เลย




มังกรหยกภาคแรก
ก๋วยเจ๋ง ฝึกแทบตายก็ไม่ได้เรื่อง ได้นักพรตสอนวิชาให้เก่งขึ้นทันที
ได้ยาโด๊ปงู ได้เคล็ดวิชาต่างๆ  ท้ายเรื่องเก่งเป็นรองแค่ สุดขั้วยุทภพ
อายุถึง 20 รึยังไม่แน่ใจ ทั้งที่มีแต่บอกว่าโง่ขนาดนั้น




มังกรหยกภาค เอี้ย เซียว


เซียวได้วิชาจากเฒ่าทารก ก็ไปไล่ตบตัวเทพในเรื่องได้หมดเลย
เรียกว่าจะแพ้ก็แค่เพราะหมดแรง


ส่วน​เอี้ยก้วย​ ได้วิชามาเยอะมาก ทั้งจากพิษ ยาจก เซียว นก
เทียบกับลามะประสพการณ์เพียบ แถมถือเป็นอัจฉริยะด้วย
สุดท้ายก็โดนเด็กแขนขาดแซง




ภาคดาบมังกร
เตียบ่อกี้ เคยฝึกตอนเด็กๆ แล้วก็ไปเป็นเด็กถ้ำหลายปี ออกมาก็ไปได้วิชาเคลื่อนย้ายจักรวาล แล้วก็ชนะตัวแทน สำนักใหญ่รุ่นลุงป้ารึเจ้าสำนักเลย


ภาคกระบี่ขันที
ลิ้ม โครตกระจอก พอตัดหัมก็กลายเป็นตัวเก่งทันที
รึเล่งฮู้ ตอนแรกสู้เถียนไม่ได้ แค่ไปฝึกเพลงกระบี่เทพๆไม่กี่วันก็ชนะละ
แถมจากสู้ใครก็แพ้ กลายเป็นเก่งแซง อ. จนอ. อิจฉา
จนต้องไปฝึกกระบี่ขันที ก็ยังแพ้


ประสบการณ์​ คืออะไร ไร้สาระ นิยายกิมย้งน่ะ
แค่ดวงดีมีคนอุปถัม ได้วิชา ได้ยาโด๊ปเทพๆ ก็กลายเป็นสุดขั้วยุทภพได้


ส่วนคนธรรมดาขยันฝึกฝนน่ะฝึกจนตายก็สู้หลวงจีนที่หมกตัวอยู่ในหอคัมภีร์ไม่ได้




พวกประสพการณ์นู่นแหล่ะ ฝึกวิชาจนเวลตันหมดละ ค่อยมีประโยชน์
ราวๆจากเวล 1-2 ดวงเทพ ก็เก่งพุ่งไปขั้น 8 ทั้นที
พอจะใช้ประสพการณ์ยกระดับก็นู่น จากขั้น 8 ไป 9 รึ 9 ไป 10
เพราะตัวขั้นื9 รึ 10 ระดับวิชาที่ฝึกมันก็พอๆกัน

เคล็ดวิชาของวิเศษสำคัญ สำคัญอีกหนึ่งเรื่องคือ การฝึกคนเดียวพัฒนาได้ช้ากว่ามีคู่ช่วยฝึกซ้อมหรือคนช่วยชี้แนะให้ หมกตัวฝึกวิชาคนเดียวพัฒนาช้ากว่าครับ การท่องยุทธจักรทำให้เราได้ประสบการณ์รู้เข้าใจถ่องแท้ว่าแต่ละวิชาจะใช้ออกอย่างไรและใช้ตอนไหน และพวกเคล็ดวิชาดีๆ ของวิเศษดีๆ ล้วนได้มาจากท่องยุทธจักร ถ้าหมกตัวฝึกวิชามันไม่มีทางได้มาครับ เหมือนเราไปดูพระเครื่อง(อันนี้ผมพูดคุยกับคนที่ทำงาน ส่วนตัวไม่ได้เล่นของพวกนี้อยู่แล้ว บวกไม่เชื่อด้วย) จะได้เครื่องรางของขลังวิเศษของแท้ ก็ต้องออกไปเดินตลาดพระเครื่องส่องดูด้วยตัวเอง เหมือนกับท่องยุทธจักร


ก๊วยเจ๋ง ฝึกมาแบบผิดๆ(+อาจารย์ 7 ประหลาดสอนแย่ด้วย) ได้มาปรับความเข้าใจตอนเจอกับนักพรต ทั้งวิธีการหายใจซึ่งเป็นพื้นฐานที่สุด การฝึกฝ่ามือพิชิตมังกร สองมือขัดแย้ง ฝ่ามือว่างเปล่าก็มีคู่ฝึกซ้อมดีๆหลายคน เช่น ได้รับคำชี้แนะจากอั้งฉิดกง เป็นคู่ฝึกซ้อมเฒ่าทารก สู้กับอาวเอี้ยงเคียกบ่อยมาก ฝีมือเลยพัฒนาไว เพราะ ได้ใช้วิชาที่เรียนไปกับของจริงเลย


เอี้ยก้วย ได้ท่องยุทธภพมีคนชี้แนะให้เยอะครับ ฝีมือพัฒนาไปได้ไว ต่างกับเซียวเหล่งนึ้งนางค่อนข้างเก็บตัวไม่สุงสิงกับผู้คนเลยถูกเอี้ยก้วยแซงในที่สุด


เตียบ่อกี้ ตอนได้วิชาเก้าเอี้ยงยังไม่โหดครับ ยังไม่บรรลุถึงที่สุดด้วย และวิชาต่อสู้มีแค่ วิชาหมัดยาวบู๊ตึ้งเท่านั้น แค่สามารถแก้พิษเย็นจากฝ่ามือภูตเร้นลับได้ แต่พอท่องยุทธภพ ยุ่งเกี่ยวกับพรรคเม้งก่าถูกจับในถุง ฟังเซ่งคุนพล่ามแล้วโกรธ เผลอโคจรพลังในถุงโดยไม่รู้ตัว ทำให้พลังเก้าเอี้ยงพัฒนาจนถึงจุดสูงสุด แล้วก็เพราะไปเสือกเรื่องชาวบ้านจึงได้วิชาเคลื่อนย้ายจักรวาลมา วิชาจากป้ายประกาศิตอัคคี วิชาฝ่ามือไท่เก้ก วิชากระบี่ไท่เก๊ก เกิดจากการท่องยุทธภพทั้งนั้น


เหล่งหูชง พี่แกชอบเสือกเรื่องชาวบ้านอยู่แล้ว และด้วยนิสัยทรนงองอาจ + เกรียนนิดๆ ทำให้ถูกใจฟงชิงหยาง จนฟงชิงหยางถ่ายทอดวิชาให้ ตอนได้รับการถ่ายทอดเหล่งหูชงยังไม่เก่งมากนะครับ แค่พอรู้วิชา แต่พี่แกมาโหดถึงขีดสุด ตอนที่สู้กับศิษย์สายกระบี่ของหัวซาน และคนคลุมหน้า 30 คน รุมเหล่งหูชงคนเดียว การได้ใช้วิชาเก้ากระบี่เดียวดายสู้กับยอดฝีมือด้านกระบี่ กับ การถูกคนรุม ทำให้ได้ทบทวนเข้าใจหลักการของเก้ากระบี่เดียวดายไปในตัวจนเข้าใจถ่องแท้กว่าเดิมหลายเท่า เพราะ ฟงชิงหยางเคยกล่าวว่า จะเก่งได้ก็ต้องเกิดจากประสบการณ์ ประสบการณ์ทำให้เกิดไหวพริบที่ทำให้มองกระบวนท่าศัตรูออก เก้ากระบี่เดียวดายนั้นแปรผันตรงกับประสบการณ์ครับ ยิ่งผู้ใช้ผ่านประสบการณ์การต่อสู้มามากแค่ไหน ยิ่งได้สู้กับคนเก่ง ผู้ใช้เก้ากระบี่เดียวดายจะยิ่งเก่งขึ้นตาม การต่อสู้กับยอดฝีมืออย่างเถียนป๋อกวง ศิษย์สายกระบี่หัวซาน เยิ่นหว่อสิง เจ้าสำนักบู้ตึ้ง ศิษย์น้องเจ้าอาวาตเส้าหลิน ทำให้ผีมือพัฒนาไวมากๆ ยิ่งหลังจากได้สู้กับตงฟางปูป้าย ฝีมือเหล่งหูชงก้าวกระโดดเป็นอย่างมาก แม้แต่ในนิยายก็เขียนไว้ชัดเจนว่างักปุกคุ้งแพ้เหล่งหูชง เพราะ เหล่งหูชงมีประสบการณ์การใช้วิชาเก้ากระบี่เดียวดาย เหนือกว่างักปุกคุ้งใช้กระบี่ปราบมาร แถมเหล่งหูชงได้เห็นวิชากระบี่ปราบมารก่อนหน้านี้มา 3 ครั้งแล้ว รู้จุดอ่อนวิชานี้จนหมดสิ้น คาดว่าสู้อีกครั้งกับตงฟางปูป้าย ผมว่าผลลัพธ์อาจจะไม่เหมือนกับตอนสู้ตงฟางปูป้ายครั้งแรกที่ต้องรุม(ครั้งแรกสู้กันตงฟางเก่งกว่ามาก แต่ยังไม่สามารถฆ่าเหล่งหูชงได้เลย)


สรุป ผมเห็นว่า การจะได้วิชาดีๆ ของวิเศษดีๆ อาจารย์ดีๆ ต้องเดินทางออกท่องยุทธภพครับ และการท่องยุทธภพจะทำให้วิชาที่ฝึกมา ยิ่งก้าวหน้าเร็วกว่าเดิมเพราะได้ใช้ออกกับสถานการณ์จริงแบบเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย ถ้าฝึกวิชาแล้วไม่ได้ใช้ออกจริง ยังไงก็พัฒนาช้าๆ