ถ้าตายไปเกิดใหม่ในโลก xianxia​ แล้วได้สูตรโกง

[samuison]

[quote/]


Id คือ สัญชาตญาณดิบ พื้นฐานของมนุษย์ กิน ขี้ ... นอน


Super Ego คือ มโนธรรม ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี สิ่งที่ห้ามยับยั้งจิตใจ


Ego คือ ตัวบริหารบุคลิกภาพ ควบคุม Id กับ Ego ไว้อีกที ทำให้ปรับตัวในสังคมได้


3ตัวนี้มีกลไกคล้ายม้ากระดก ที่สองข้างต้องสมดุลกัน และมีจุดหมุนคือ Ego


คนๆหนึ่งจะเป็นคนชั่วได้ Id จะต้องมากกว่า Super Ego และตาชั่ง Ego


ถูกเอนเอียงฝั่งด้าน Id หลังจากทำชั่วแล้ว ตัวเองจะรู้สึกเครียด Ego จะใช้


กลไกป้องกันตัวเอง(self-defense mechanism) หรือการปลอบใจตัวเอง


ยกตัวอย่าง โจรไปปล้นยกเค้าบ้านหนึ่ง หลังยกเค้าเสร็จโจรคนนั้นจะมีความรู้สึกผิด


และเกิดความเครียด Ego จะใช้กลไกนี้ปกป้องตัวเองด้วยการหาเหตุผลสร้างข้ออ้าง


ในการทำผิด เช่น อ้างว่าบ้านนั้นรวย เงินหายไปนิดหน่อยไม่สะเทือนขนหน้าแข้งหรอก

ก็นั่นล่ะครับ


มันมีมุกของหวงอี้ว่า พันธุมาร เทพที่สุดในวิชาฝ่ายมาร ใครฝึกพลาดก็จะเสียสติเป็นจอมมารราคะ ที่ฆ่าข่มขืนผู้หญิงไป




ตอบสนอง id สันดานดิบภายในแต่เพียงอย่างเดียว






แน่นอนหากมองให้ลึกขึ้นไป




ก็มีการบรรยายว่า มีช่วงเวลาที่สติดี




จะมองว่าที่กลายเป็นคนเสียสติกลับมาสติดีบางช่วงก็เพราะยังมีสำนึกผิดชอบชั่วดี ego อยู่พอสมควร




หากตัดความขัดแย้งในใจออก กลายเป็นมารเต็มตัว ก็เป็นแนวทางหนึ่ง




อีกแนวทางหนึ่ง คือรักษาสมดุลย์ระหว่างธรรมะ-มาร ไม่ให้ตนเองเสียสติ




ในเรื่องผมก็เล่นมุก กงซุนเซียนเซิง ไปทาง super ego ไม่มีอะไรนอกไปจากอุดมคติ


แสวงหาเต๋าของตนเองอย่างไม่มีอะไรหยุดยั้ง


...






กลับมาที่วิชาสายมาร




อย่างที่ผมเคยวิจารณ์เอาไว้




ว่าคนปัจจุบันดูว่าสานมารเลวร้ายน้อยลง


เมือนเจอกับคนบอกว่า ถ้าตัดกุ๊กกู๋และเป็นหนึ่งในปฐพีได้จริง หลายคนก็พร้อมจะทำอย่างไม่ลังเล...ทำเอาผมคิดว่าที่พรรคฝ่ายธรรมะเห็นสายมารเลยจะกำจัดไว้ก่อน นั้นเป็นแนวคิดที่ถูกร้องแล้วหากมองในภาพรวม


ไปเจอเรื่อง Gu Daoism Master




ทีทบอกว่าการบ่มเพาะกู แมลง สายมารนั้นใช้เลือดจากหัวใจของคนรัก....ในการพัฒนาพรสวรรค์ก็จับเอาคนที่มีพรสวรรค์เหนือกว่ามาต้มเป็นยา...






มันไม่ใช่เรื่องแน่ๆ ที่จะปล่อยให้คนสายมารฝึกวิชาไปโดยไม่มีใครขัดขวาง




แนว isekai ญี่ปุ่นก็อย่างที่เคยพูดว่า มักจะให้จอมมารเป็นฝ่ายโดนเข้าใจผิด มนุษย์รังแก






แต่แนวเซียนยุทธ เต๋าของเราคือตัวตนของเรามันเลี่ยงไม่ได้




ก่อนที่เรื่อง Gu จะโดนรัฐบาลจีนแบนไป


ก็ไปเจอมาว่า บรรลุระดับ 7 ต้อง กินคน 10,000,000คน


ระดับ 8 กินคน 100,000,000 คน




และจำนวนเว่อมากขึ้นเรื่อยๆ จนเราต้องถามตนเองว่า


"ค้ดว่าฝ่านธัมมะเข้าใจผิดหรือที่คิดจะขัดขวางไอ้พวกสายมารพวกนี้ไว้ก่อน?"


ดูเงื่อนไขการฝึกและการบรรลุแล้ว เราพูดได้เต็มปากหรือเปล่าว่า ฝ่ายธรรมะ เห็นแก่ตัว หน้าเนื้อใจเสือ?


แน่นอน ในฐานะคนที่เลือกทางสายมาร มองว่า ตนเองเลือกทางนี้ไม่คิดเสียใจ




แต่สำหรับคนทั่วไป ที่ไม่เดินสายมาร และอาจโดนลูกหลงจากพวกสายมาร ที่พวกเราอาจจะเป็นหนึ่งใน 1,000,000,000 คนที่สายมารจะจับพวกเราเป็นยา




ต่อให้เราไม่เห็นด้วยกับฝ่ายธรรมะหลายๆอย่าง ก็เห็นด้วยในการกำจัดพวกฝึกวิชาสายมารก่อนแน่ๆ






นั่นมองในแง่ศีลธรรม




มองในแง่ผลประโยขน์ คือ สายมาร เก่งเร็ว และทรงพลังตามแบบที่โฆษณาไว้เลย




พวกสายมารจึงคิดว่าตนเองเลือกทางถูกแล้ว สละชีวิตคนอื่น คือทางที่ทำให้ตนเองปลอดภัยที่สุดในการทะลวงด้านขั้นต่อไป

[Black7nos]

ผมกลับมองว่าธรรมะ อธรรม เทพ หรือ มาร เกิดจากการเหยียดเชื้อชาติ เหยียดกลุ่มชาติพันธุ์


เช่น ในกระบี่เย้ยฯ อธรรมคือพวกเผ่าแม้วแถวยูนนาน พวกชนเผ่าที่ไม่สนใจธรรมเนียมประเพณีของชาวฮั่น จึงถูกตราหน้าว่าเป็นอธรรม


แน่นอนว่าการฝึกปรือฝีมือก็แตกต่าง แต่ก็มีหลักการเป็นของตัวเอง ไม่ได้หลุดโลกแต่อย่างใด เพียงแต่ไม่ใช่วิชาฝีมือที่เป็นของชาวฮั่นดั้งเดิมแล้วต่อยอด


ถ้าสังเกตดีๆ วิชาฝีมือของพรรคอธรรม มักจะเป็นวิชาที่มาจากนอกด่าน เช่น เปอร์เซียร์ เส้นทางสายไหม เผ่าม่านใต้ ชนเผ่าแม้วไทใหญ่จากยูนนาน


พวกเขามองว่าวิชาฝีมือที่ไม่ใช่ของชาวฮั่นเป็นสิ่งชั่วร้าย ยอมรับไม่ได้


อย่างพรรคตะวันจันทรา ก็มีคำขวัญเกี่ยวกับคุณธรรมเช่นกัน แต่การตีความหมายของคำว่า คุณธรรม พรรคตะวันจันทรานั้นแตกต่างกับพรรคมาตรฐานฝ่ายธรรมะ


ธรรมะส่วนใหญ่ ยึดถือว่าการที่คนจะมีคุณธรรมจะต้องอยู่ในจารีตประเพณีอันดีงามของชาวฮั่น เคารพผู้อาวุโส มีการเล่นสะบัดสำนวนในการพูดสนทนา


อยู่เดียวกับกฎหมายบ้านเมือง และ จ้าวผู้ปกครองสมัยนั้นๆ


ส่วนอธรรมนั้น ยึดถือคุณธรรมในแง่มุมที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ถ้าอิงจากพรรคเม้งก่า พรรคเบญจพิษ พรรคตะวันจันทรา พรรคสราญรมย์ สุสานโบราณ


พวกมักบอกว่าคุณธรรมนี้คือการทำเพื่อแผ่นดิน ด้วยการปราบทรราช ปราบขุนนางกังฉิน โดยสนใจแค่เพียงผลลัพธ์ ไม่สนวิธีการ ไม่แคร์ประเพณีอันดีงามของชาวฮั่น


พอยุคสมัยผ่านไป เกิดเหตุการณ์เหมือนเด็กช่างกลตีกัน ต่างคนต่างอ้างสถาบัน และก็จัดกลุ่มกัน ผลักไสศัตรูให้เป็นฝ่ายอธรรม เรียกฝ่ายตนเองว่าธรรมะ


ผลักไสฝ่ายอธรรมไปเป็นพวกเดียวกับมิจฉาชีพ แล้วก็บอกๆต่อๆกัน ทำให้ภาพลักษณ์ของพรรคอธรรมดูแย่ลงไปเรื่อยๆ


ทั้งที่พรรคเม้งก่าทำเพื่อบ้านเมืองและเป็นพรรคที่เสียสละ เป็นสปอนเซอร์หลักในการโค่นล้มราชวงศ์หยวนและเปลี่ยนมาเป็นราชวงศ์หมิง


ขณะที่สำนักและพรรคค่ายต่างๆฝ่ายธรรมะ สนใจแค่เพียงสร้างชื่อเสียงให้สำนัก ถึงแม้จะไม่ชอบราชสำนักหรือผู้ปกครอง แต่ก็ไม่ค่อยยอมออกหน้าเหมือนพรรคฝ่ายอธรรม


กิมย้ง กับ โกวเล้ง ค่อนข้างให้ความสำคัญกับเรื่องการดูถูกเหยียดเชื้อชาติ ผ่านการแบ่งแยกฝ่ายเป็นธรรมะ และอธรรม ทั้งที่ทั้งสองฝ่ายก็คือคนเหมือนกัน แต่คิดต่างกันเท่านั้น

[deaddy]

มารในนิยายสมัยก่อนนี่ คือคนต่างชาตินั่นแหล่ะ


เหมือนกับยักษ์ ของคนญี่ปุ่น เอาจริงๆมันก็เป็นคาแรคเตอร์คนตะวันตกชัดๆรึอาจจะเทนกุด้วย




แต่นิยายสมัยนี้ไม่มีละคนต่างชาติคือมาร
มีแต่ผู้ชายญี่ปุ่นเป็นคนชั่วร้าย
ผู้หญิงญี่ปุ่นเป็นนางมารสุดยั่ว


ส่วนประเทศอื่นๆแค่ยืนอยู่ฝั่งตัวเองไม่ได้เลวแบบยัดเยียด




ส่วนนิยายย้อนยุคแฟนตาซีปรกติไม่มีใครเป็นมารเพราะเป็นต่างชาติแล้ว
มีแต่เป็นเผ่ามารไปเลย ไม่ก็มีจิตมาร ฝึกวิชามารจริงๆ

[samuison]

ท่าทางพวกท่านจะลืมว่าจ้าวค้างคาวปีกเขียวดูดเลือดคนใช้เพื่อรักษาความเย็นในร่างกายไปแล้วนะครับ?




พรรคมารมันไม่ใช่แค่การนั่งสมาธิท่าแปลกๆ แต่คือนิสัยและอุดมการณ์ที่ต่างไปด้วย




ไม่ได้บอกว่าในวพรรคไม่มีวีรบุรุษผู้กล้า แต่ไม่ใช่คนดีแน่ๆ






เอามาจากที่บรรยายในเกมส์มังกรหยกคือ พรรคดาบโลหิต คนมองส่าเป็นพรรคมาร แต่ที่แท้จริงแล้วโดยพื้นฐานนิสัยเป็นลูกผู้ขายที่กล้าทำกล้ารับ






ก็อย่างเคสเต็กฮุ้ร หลวงจีนดาบโลหิต นั้นแค่หัวเราะเมื่อเข้าใจผิดว่าเต๊กฮุ้นจะแอบไปข่มขืนผู้หญิง


ถูกใจนิสัยแบบนั้นใหญ่




คือจะว่าไป หลายๆคนก็มีศักิด์ศรีของจอมยุทธนั่นล่ะ แต่เราจะยอมรับว่าพวกนั้นเป็นคนดีไหมนั้นอีกเรื่อง






ว่าไปแล้วในเคสที่ผมชมกระยี่เย้ยคือ แสดงว่าเส้าหลินวางตัวดีสมเป็นฝ่าจธรรมะจริงๆ




หลวงจีนปึงแซมีโอกาสจัดการเหล็วฮู้ชงตอนบาดเจ็บแต่ก็ไม่ลงมือ


แถมยังช่วยในตอนหลังอีกต่างหาก




เรียกว่ารู้สึกหักมุมก็ว่าได้ เพราะหลายๆเรื่องชอบเขียนว่าฝ่ายธรรมะไม่มีชิ้นดี




แต่กระบี่เย้ยแปลกไปตรงที่มีวิญญูชนจอมปลอมในฝ่ายธรรมะจริง


แต่ก็แสดงว่า ฝ่ายธรรมะเทพๆที่เป็นคนดีมันก็มีอยู่นั่นล่ะ






ไปเจอเควสต์ที่เล่นกัน ก็ออกแนวคล้ายๆกัน พรรคบัวแดงบอกว่าฝ่ายธรรมะกดขี่ข่มเหง  แต่ที่แท้จริงแล้วก็ออกอาละวาดได้เพราะมีพรรคมารแอบสนับสนุนทรัพยากรให้ก่อเกิดความวุ่นวายในอาณาจักร




...




อีกเรื่องหนึ่งก็มุก แคว้นที่พระเอกเกิดตอนแรกคือแคว้นที่อ่อนแอที่สุด




GM พยายามแถว่า เนื่องเพราะเป็นเหมือนรัฐกันชน รัฐอื่นที่เข้มแข็งกว่าจึงไม่มายึดครองและดูบ้านนอกด้อยพัฒนา วิชา และของชั้นสูงสู้แคว้นใหญ่ๆกว่าไม่ได้

[deaddy]

จริงๆเรื่องรัฐที่พระเอกเกิดเป็นรัฐอ่อนแอทำไมมันไม่ยึด เอาง่ายๆครับระบบการปกครองจีนโบราณ
ดูอย่างประเทศไทยโบราณจะพูดจริงๆ ถือว่าเป็นเมืองขึ้นของจีนนะ

แต่ระบบเมืองขึ้นสมัยก่อนจะเป็นการปกครองตัวเอง 100% แล้วจ่ายค่าจงรักภักดีมาแค่นั้นแหล่ะ

คือพูดง่ายๆในระนิยายจีนส่วนใหญ่คือ ประเทศที่พระเอกอยู่อยู่ชายแดนสุดๆ ไม่ก็มีภูมิประเทศที่ทำให้ยกทัพมาไม่สะดวกจนทำให้ค่อนข้างจะปกครองตัวเอง 100% แต่ก็จะต้องจ่ายค่าคุ้มครองอยู่
โดยปรกติจะออกแนวอยู่ในพื้นที่ปกครองของ อ๋อง บางคน โดยทุกคนขึ้นต่อฮ่องเต้ แต่ราชวงษ์ไม่ได้มาปกครองโดยตรงแต่เมืองพระเอกจะมีเจ้าเมืองคุมเมืองนั้นๆแล้วเจ้าเมืองก็ฟังคำสั่งอ๋องอีกที
ซึ่งเท่าที่อ่านคำแปลของอ๋อง เขาจะใช้คำว่า King ส่วนพวกฮ่องเต้จะใช้ Emperor
ส่วนที่ปกครองเมืองพระเอกคือ mayor
แล้วไอ้พวกอ๋องแม่มก็ตีกันบ่อยๆนั่นแหล่ะ แต่ถ้าเลยเถิดมากเกิน ราชวงศ์ถึงจะเข้ามาแทรกแทรง

[samuison]

จริงๆเรื่องรัฐที่พระเอกเกิดเป็นรัฐอ่อนแอทำไมมันไม่ยึด เอาง่ายๆครับระบบการปกครองจีนโบราณ
ดูอย่างประเทศไทยโบราณจะพูดจริงๆ ถือว่าเป็นเมืองขึ้นของจีนนะ

แต่ระบบเมืองขึ้นสมัยก่อนจะเป็นการปกครองตัวเอง 100% แล้วจ่ายค่าจงรักภักดีมาแค่นั้นแหล่ะ

คือพูดง่ายๆในระนิยายจีนส่วนใหญ่คือ ประเทศที่พระเอกอยู่อยู่ชายแดนสุดๆ ไม่ก็มีภูมิประเทศที่ทำให้ยกทัพมาไม่สะดวกจนทำให้ค่อนข้างจะปกครองตัวเอง 100% แต่ก็จะต้องจ่ายค่าคุ้มครองอยู่
โดยปรกติจะออกแนวอยู่ในพื้นที่ปกครองของ อ๋อง บางคน โดยทุกคนขึ้นต่อฮ่องเต้ แต่ราชวงษ์ไม่ได้มาปกครองโดยตรงแต่เมืองพระเอกจะมีเจ้าเมืองคุมเมืองนั้นๆแล้วเจ้าเมืองก็ฟังคำสั่งอ๋องอีกที
ซึ่งเท่าที่อ่านคำแปลของอ๋อง เขาจะใช้คำว่า King ส่วนพวกฮ่องเต้จะใช้ Emperor
ส่วนที่ปกครองเมืองพระเอกคือ mayor
แล้วไอ้พวกอ๋องแม่มก็ตีกันบ่อยๆนั่นแหล่ะ แต่ถ้าเลยเถิดมากเกิน ราชวงศ์ถึงจะเข้ามาแทรกแทรง

คือหัวหน้าพรรคตอนแรกที่เข้าอยู่ระดับ nascent soul น่ะครับ
ที่บอสภาคแรกคืออยู่ในระดับนี้

พอตอนไปอาณาจักรอื่นดันเจอบอกว่า nascent soul มีอยู่เต็มไปหมด


เรียกว่าเด็กเฝ้าประตูของอาณาจักรข้างๆก็อยู่ในระดับ nascent soul น่ะครับ

แต่เนื่องจากตัวผู้เล่น ทอยเต๋าได้ของดีและแต้มการเดินพลังดี

กว่าจะไปถึงอาณาจักร Qin ฉินมั้ง ่ที่ว่าเก่งที่สุด พลังก็เลยพวกนั้นไปเยอะแล้ว
แต่เพราะเป็นฝรั่งเล่นก็เลยยังไม่อยากทิ้งตัวละครแรกๆที่ใจดีด้วย เลยกลับเอาของต่างๆไปให้สำนักที่เข้าและพยายามทำหน้าที่ผู้อาวุโสนิดหน่อย
คือคนที่ได้ ์ Nascent soul จะได้ตำแหน่งผู้อาวุโสนำนักโดยอัตโนมัติ

..


ช่วงนี้ผมคิดเรื่องไปต่างดลกด้วยระบบเกมส์

คิดว่าไปต่างโลกด้วยระบบมังกรหยกจะเวิร์คไหมครับ?
ประมาณว่าให้ความโกงอยู่ที่ pay to win เอาเงินจริงในโลกนั้นไปปั่า่นกาชะ
ก็จะได้พวกหินวิญญาณ เหล้าและคัมภีร์ อาวุธต่างๆออกมา

พอคำนวณดูแล้ว เงินที่ใช้ไปเทียบกับหินวิญญาณที่ได้มาก็ถือว่าคุ้มแล้วเลยปั่นไปแบบหน้ามืด ฮา


ปัญหาคือผมพยายามจะคิดมุกว่าคนมีเงินหรือพูดอีกยอ่างคือมีทรัพยากรนี่ ขีดจำกัดของพวกนี้ควรจะอยู่แค่ไหน?

มุกที่ผมคิดไว้คือเรื่องความก้าวหน้าของพลังขึ้นอยู่กับบช่องระบบที่ใส่หินวิญญาณและคุณภาพของหินวิญญาณ
กับคนมีระบบจะมีข้อได้เปรียบในด้านของการเรียนวิชาตามระบบเกมส์
ที่เอาตามเกมส์เลยว่าคอยสักครึ่งชั่วโมงก็ได้พลังระฆังทองระดับหนึ่งมาครอบครองแล้วประมาณนี้น่ะครับ
แถมช่องเก็บของในเกมส์ก็ถือว่าโกงใช้ได้


เรียกว่าหากเล่นมุกไปพบถ้ำสมบัติที่ไหนสักแห่ง ก็สามารถปั่นกาชะได้เพลินเลย

[deaddy]

[quote/]

คือหัวหน้าพรรคตอนแรกที่เข้าอยู่ระดับ nascent soul น่ะครับ
ที่บอสภาคแรกคืออยู่ในระดับนี้

พอตอนไปอาณาจักรอื่นดันเจอบอกว่า nascent soul มีอยู่เต็มไปหมด


เรียกว่าเด็กเฝ้าประตูของอาณาจักรข้างๆก็อยู่ในระดับ nascent soul น่ะครับ

แต่เนื่องจากตัวผู้เล่น ทอยเต๋าได้ของดีและแต้มการเดินพลังดี

กว่าจะไปถึงอาณาจักร Qin ฉินมั้ง ่ที่ว่าเก่งที่สุด พลังก็เลยพวกนั้นไปเยอะแล้ว
แต่เพราะเป็นฝรั่งเล่นก็เลยยังไม่อยากทิ้งตัวละครแรกๆที่ใจดีด้วย เลยกลับเอาของต่างๆไปให้สำนักที่เข้าและพยายามทำหน้าที่ผู้อาวุโสนิดหน่อย
คือคนที่ได้ ์ Nascent soul จะได้ตำแหน่งผู้อาวุโสนำนักโดยอัตโนมัติ

..


ช่วงนี้ผมคิดเรื่องไปต่างดลกด้วยระบบเกมส์

คิดว่าไปต่างโลกด้วยระบบมังกรหยกจะเวิร์คไหมครับ?
ประมาณว่าให้ความโกงอยู่ที่ pay to win เอาเงินจริงในโลกนั้นไปปั่า่นกาชะ
ก็จะได้พวกหินวิญญาณ เหล้าและคัมภีร์ อาวุธต่างๆออกมา

พอคำนวณดูแล้ว เงินที่ใช้ไปเทียบกับหินวิญญาณที่ได้มาก็ถือว่าคุ้มแล้วเลยปั่นไปแบบหน้ามืด ฮา


ปัญหาคือผมพยายามจะคิดมุกว่าคนมีเงินหรือพูดอีกยอ่างคือมีทรัพยากรนี่ ขีดจำกัดของพวกนี้ควรจะอยู่แค่ไหน?

มุกที่ผมคิดไว้คือเรื่องความก้าวหน้าของพลังขึ้นอยู่กับบช่องระบบที่ใส่หินวิญญาณและคุณภาพของหินวิญญาณ
กับคนมีระบบจะมีข้อได้เปรียบในด้านของการเรียนวิชาตามระบบเกมส์
ที่เอาตามเกมส์เลยว่าคอยสักครึ่งชั่วโมงก็ได้พลังระฆังทองระดับหนึ่งมาครอบครองแล้วประมาณนี้น่ะครับ
แถมช่องเก็บของในเกมส์ก็ถือว่าโกงใช้ได้


เรียกว่าหากเล่นมุกไปพบถ้ำสมบัติที่ไหนสักแห่ง ก็สามารถปั่นกาชะได้เพลินเลย

ที่อาณาจักรอื่นโหดกว่าก็เหมือนพระเอกเกิดแถวไทยยุคราชวงศ์หยวนไง
ราชาแถวๆนี้ครองอำนาจได้เพราะมองโกลยกทัพมาคนก็หนีเข้าป่าหมด
จะขนสมบัติไปก็ยากเพราะต้องยกทัพผ่านป่า ไม่มีแรงงานขนของด้วยนอกจากที่ยกทัพมาด้วย
สุดท้ายพอเดินทางไกลเป็นไข้ป่าทหารอ่อนแรง ก็โดนซุ่มโจมตี สุดท้ายก็ต้องถอนทัพกลับ


กลายเป็นว่าจีนตั้งแต่โบราณเลยไม่ค่อยจะอยากยกทัพลงใต้เท่าไหร่ เอาแค่ค่าคุ้มครองก็พอละ
เพราะตีกันจริงๆไม่คุ้มเสีย




ส่วนตามนิยาย เอาจริงๆอาณาจักรพระเอกกับ อาณาจักรอื่นที่โหดกว่าตามเนื้อเรื่อง
ถ้าอ่านดีๆ จะเห็นว่าบางเรื่องต้องเดินทางเป็นสิบปีเลยนะ
แล้วที่ระดับบอสใหญ่ในเมืองแรกเป็นได้แค่เบ้ในเมืองถัดๆไป
ก็แน่นอนว่าไม่ใช่ว่าบอดไม่เก่ง แต่ทรัพยากรขาดแคลน
เรียกได้ว่าเป็นอาณาจักรจนๆ ที่มีมูลค่าทั้งราชวงศ์ ต่ำกว่าตระกูลๆนึงในเมืองถัดไป
ทำให้สงบสุขสุดๆ เพราะไกลก็ไกล ยกทัพมาตีก็ไม่คุ้ม


สังเกตุเลยขนาดตัวพระเอกยังแค่กลับบ้านมาเที่ยวแปบๆเลย




ถ้าจะเทียบก็เหมือน มีหมู่บ้านๆนึงมีซัก 100ครัวเรือน บนยอดเขานึงของไทย ปิดคัวเองแล้วตั้งราชวงศ์ขึ้นมา
ถ้าว่าเราๆจะรู้สึกยังไง ก็คงเฉยๆออกจะขำๆถ้ามันเป็นแค่เขากันดารๆแห่งนึง


แต่ถ้าตรวจพบว่าภูเขาลูกนั้นมีสินแร่มูลค่าหลายสิบล้านๆ บาทนอนรออยู่ใต้ดิน
แล้วคนบนเขาคัดค้านไม่ให้ขุด เพราะถือเป็นสมบัติของประเทศเขา


แน่นอนว่าถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป ทั้งทหาร นายทุน พ่อค้า มาเฟีย และอื่นๆ
แทบจะรุมทึ้งเลยแหล่ะ หาทางขับไล่คนหนีแน่นอน




เรียกว่า ถ้าอยู่เงียบๆ แล้วจนๆ ก็ไม่มีใครรุกล้ำ แต่ถ้ามีสมบัติสิ มีคนพร้อมจะดูแลให้เลย


แบบตามมุกหนังตะวันตก
สมบัติและของโบราณที่มูลค่ามหาศาลจนประเมินค่าแทบไม่ได้ทั่วโลก พิพิธภัณฑ์อังกฤษพร้อมจะรับมาดูแลเอง

[Rumia]

จริงๆเรื่องรัฐที่พระเอกเกิดเป็นรัฐอ่อนแอทำไมมันไม่ยึด เอาง่ายๆครับระบบการปกครองจีนโบราณ
ดูอย่างประเทศไทยโบราณจะพูดจริงๆ ถือว่าเป็นเมืองขึ้นของจีนนะ

แต่ระบบเมืองขึ้นสมัยก่อนจะเป็นการปกครองตัวเอง 100% แล้วจ่ายค่าจงรักภักดีมาแค่นั้นแหล่ะ

คือพูดง่ายๆในระนิยายจีนส่วนใหญ่คือ ประเทศที่พระเอกอยู่อยู่ชายแดนสุดๆ ไม่ก็มีภูมิประเทศที่ทำให้ยกทัพมาไม่สะดวกจนทำให้ค่อนข้างจะปกครองตัวเอง 100% แต่ก็จะต้องจ่ายค่าคุ้มครองอยู่
โดยปรกติจะออกแนวอยู่ในพื้นที่ปกครองของ อ๋อง บางคน โดยทุกคนขึ้นต่อฮ่องเต้ แต่ราชวงษ์ไม่ได้มาปกครองโดยตรงแต่เมืองพระเอกจะมีเจ้าเมืองคุมเมืองนั้นๆแล้วเจ้าเมืองก็ฟังคำสั่งอ๋องอีกที
ซึ่งเท่าที่อ่านคำแปลของอ๋อง เขาจะใช้คำว่า King ส่วนพวกฮ่องเต้จะใช้ Emperor
ส่วนที่ปกครองเมืองพระเอกคือ mayor
แล้วไอ้พวกอ๋องแม่มก็ตีกันบ่อยๆนั่นแหล่ะ แต่ถ้าเลยเถิดมากเกิน ราชวงศ์ถึงจะเข้ามาแทรกแทรง

เอิ่มไม่ไช่จีนครับที่ไทยเป็นเมืองขึ้นแต่ไทยเป็นเมืองขึ้นของพม่าครับและพม่าก็เป็นเมืองขึ้นของจีนอีกที่ จีนจะไม่ค่อยมีคำสังและขอบรรนาการไทยเท่าไหร่ครับแต่พม่าขอทุกปี เมืองไหนไม่ไห้ก็บุกตีทุกปีเช่นกันสมัยก่อนไทยไม่ได้รวมกันครับเอาจริงๆมารวมกันหลังร1ด้วยซ้ำ เมื่อก่อนจะเป็นเมืองๆไปแค่นับพี่นับน้องกันแต่ไม่ขึ้นตรงต่อกัน เลยโดนพม่าตีรัวๆเอาจริงพม่าก็ตีแค่กรุงศรีเท่านั้นด้วยซ้ำเมืองอื่นๆที่ส่งส่วยพม่าก็ไม่ตี
ไทยสมัยก่อนเหมือนตู้กดเงินสดที่ไม่ต้องไช้บัตรของพม่านะครับอย่างได้อะไรก็กดเอาง่ายๆขัดขืนก็ทุบๆหน่อยก็ได้แล้ว

[deaddy]

[quote/]
เอิ่มไม่ไช่จีนครับที่ไทยเป็นเมืองขึ้นแต่ไทยเป็นเมืองขึ้นของพม่าครับและพม่าก็เป็นเมืองขึ้นของจีนอีกที่ จีนจะไม่ค่อยมีคำสังและขอบรรนาการไทยเท่าไหร่ครับแต่พม่าขอทุกปี เมืองไหนไม่ไห้ก็บุกตีทุกปีเช่นกันสมัยก่อนไทยไม่ได้รวมกันครับเอาจริงๆมารวมกันหลังร1ด้วยซ้ำ เมื่อก่อนจะเป็นเมืองๆไปแค่นับพี่นับน้องกันแต่ไม่ขึ้นตรงต่อกัน เลยโดนพม่าตีรัวๆเอาจริงพม่าก็ตีแค่กรุงศรีเท่านั้นด้วยซ้ำเมืองอื่นๆที่ส่งส่วยพม่าก็ไม่ตี
ไทยสมัยก่อนเหมือนตู้กดเงินสดที่ไม่ต้องไช้บัตรของพม่านะครับอย่างได้อะไรก็กดเอาง่ายๆขัดขืนก็ทุบๆหน่อยก็ได้แล้ว

ส่วยนี่ถ้าจำไม่ผิดยุคหลังกู้เอกราชไทยก็จ่ายนะ แต่ไม่ได้จ่ายแบบเมืองขึ้น
แต่เหมือนเป็นค่าคุ้มครอง
คือไทยส่งส่วยในแบบสานสัมพันธ์ ยอมรับว่าจีนเป็นพี่ใหญ่
จีนเลยไม่จำเป็นต้องยกทัพมาตี เพราะประเทศรอบๆก็จ่ายหมดอยู่ละ
จีนยุคหลังมองโกลก็ไม่ค่อยสนใจขยายอาณาเขตแบบบ้าคลั่งละ
ส่วนใหญ่จ่ายส่วยไปจีนก็ไม่แทรกแซง​ละ


ถ้าจำไม่ผิดพม่าพยายามแยกตัว จีนเลยส่งทัพมาตี
เวลาเก็บส่วยเลยหนัก
ส่วนไทยการทูตดีกว่ารู้จักการติดสินบนขันที เลยไม่ต้องลำบากเรื่องส่วย


เรียกว่าถ้าบอกว่าข้าเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ไม่ยอมอยู่ใต้จีน
จนจีนต้องยกกองทัพไปสั่งสอน ส่วยเก็บหนักแน่นอน เพราะทั้งชดเชยค่าสงคราม
ทั้งกดไว้ไม่ให้แข็งข้อ
ส่วนอีกประเทศบอกข้าเป็นอาณาจักรเล็กๆยากจน
ถึงจะมีวัดเลี่ยมทองเต็มไปหมด พอมีคนมาตรวจก็แค่ติดสินบนไป
จ่ายตังครบ แถมติดสินบนขันทีให้รายงานดีๆ
ส่วยที่ต้องจ่ายก็ไม่หนักละ
เพราะไทยชิงจ่ายก่อนที่จะโดนจีนเรียกร้อง เกณฑ์​เลยเป็นไปตามไทยจะจ่าย

[Black7nos]

ในประวัติศาสตร์ไทยส่งบรรณาการให้จีนจริงครับ ในฐานะลูกพี่ใหญ่ แต่ไม่ใช่เมืองขึ้นซะทีเดียว หลักๆน่าจะเป็นเพื่อเจริญความสัมพันธ์ด้านการค้าขายทางเรือสำเภามากกว่า


พม่าก็ไม่ใช่เมืองขึ้นจีนอีกเช่นกัน พม่านี่ถ้าทุกชนเผ่าสามัคคีนะเก่งขนาดชนะจีนมาแล้วนะครับ ตบพี่จีนหน้าหงายกลับไป ถ้าพูดถึงความแข็งแกร่งด้านการทหารในอาเซียนแล้ว


พม่าเก่งที่สุด ทหารม้าพม่าคือที่สุดของภูมิภาคนี้แล้ว ตัวใหญกว่าม้าของประเทศในภูมิภาคนี้และวิ่งได้อึด+เร็ว ผมเป็นวิศวกรเห็นคนงานต่างชาติมาก็มาก ทั้งพม่า กัมพูชา ลาว


ชนชาติที่แข็งแกร่ง อดทน และทรหดที่สุดคือ ชนชาติพม่าครับ เวลาทำงานคนงานพม่าทำงานได้อึดถึกทนกว่าชนชาติอื่นในอาเซียนแบบเห็นได้ชัด และจริงๆแล้วคนพม่าชอบคนไทยมาก


ในขณะที่ชาติอาเซียนเพื่อนบ้าน ลาว เวียดนาม กัมพูชา มาเลเซีย เกลียดไทยหมดเลย แต่ประวัติศาสตร์ไทยมักจะสอนให้โทษจงเกลียดจงชังพม่า ทั้งที่เราเองก็หวดลาวกับกัมพูชาเป็นเนืองนิจ


เวียดนามเคยเป็นอดีตลูกไล่จีน แต่สมัยสามก๊ก Shi Xie เคยเป็นเจ้าเมืองที่ปกครองดินแดนทิศใต้ของง่อก๊กของซุนกวน ภายหลังอาณาจักรง่ออ่อนแอ จึงได้สถาปนาตัวเองเป็นกษัตริย์แห่งเวียดนาม


แต่ตลอดระยะกาลเวลา เวียดนามมักโดนจีนตบเป็นลูกไล่บ่อย แต่พอเวลาจีนอ่อนแอ เวียดนามก็แข็งข้อตลอด สลับกันไปจนถึงยุคล่าอาณานิคมที่กลายเป็นของฝรั่งเศษ

[samuison]

อีกเรื่องคือการแบ่งส่วนระหว่างราชวงศ์กับชาวยุทธ




ใข้คำว่า secular กับ cultivator




ตัวละครหญิงที่ผู้เล่นพยายามจีบ บอกว่าตนเองสละตำแหน่งให้น้องชายเป็นเจ้าแคว้น ตนเองมาฝึกวิชา


และก็มีการวิจารณ์กันเรื่องข้อดีข้อเสียของการแบ่งเช่นนี้




ว่าเป็นอย่างนี้ดีแล้ว เจ้าเมืองบริหารเรื่องคนปรกติไป




ผู้ฝึกยุทธ ดำรงตำแหน่วเหมือนที่ปรึกษาเจ้าเมืองและบอร์ดี้การ์ดอีกทีหนึ่ง




อีกเรื่องที่พี่สาวเจ้าเมืองบอกคือ แคว้นนี้ก็มีข้อดีคือมีทักษะปรุงยาและสมุนไพรต่างๆ




แต่ก็นั่นล่ะ พออาจารย์ของผู้หญิงบาดเจ็บ ก็ต้องไปหาสมุนไพรหายากที่อาณาจักรที่เทพที่สุด




เพราะอาณาจักรที่ตนเองอยู่ไม่มีสมุนไพรชนิดนั้น






ว่าไปแล้วความแข็งแกร่งของผู้ฝึกยุทธ ทำให้มองชาวบ้านเหมือนผักปลานี่เป็นแนวคิดที่น่าคิด




ในเรื่องแนว gu daoism ไปเจอชื่อไทยว่าเทพปีศาจหวนคืน นั้นก็บอกว่าไม่เสียใจที่เลือกทางมาร


ฝ่ายธรรมะก็เห็นแก่ผลประโยชน์นั่นล่ะ




แต่มองในภาพรวม กฎหรือธรรมเนียมของฝ่ายธรรมะ ก็มีไว้เพื่อควบคุมพฤติกรรมของผู้ฝึกยุทธ ไม่ให้จับคนนับล้านมาต้มเป็นยาอย่างสายมารนั่นล่ะ






ด้วยระบบธรรมเนียมและการสอนคุณธรรม ก็ทำให้จอมยุทธรุ่นใหม่จากสายธัมมะ นั้นเห็นว่าตนเองมีหน้าที่ร้อวปกป้องคนที่อ่อนแอ




เรียกว่าเพราะมีพลังเยอะ ที่จะควบคุมพฤติกรรมของผู้ฝึกตนได้ คือ social pressure ความกดดันทางสังคมต่างๆ




ที่เห็นว่าพระเอกในเรื่องแนวนี้มักไม่แคร์ใคร ก็เพราะไม่ได้อยู่ในพรรคใหญ่ ที่ทำอะไรก็ต้องคำนึงถึงคนรอบข้าง






คนที่ไม่มีคนอื่นให้ห่วง ก็จะลงมือสะดวกกว่าในการไขว่คว้าความแข็งแกร่งให้ตนเอง

[deaddy]

ได้เป็นเมะด้วยแฮะเรื่องนี้ เคยอ่านนิยายละบอกเลยว่ากาว แปลไทยคุ้นๆว่ามีหลักร้อยตอนละ
พระเอกตอนเด็กก็ตบจอมมารได้ละ แล้วพระเอกพลังเลื่อนขั้นใหญ่ทุกปี ผ่านมา 10 ปีพระเอกค่อยไปเข้าเรียนตอนต้นเรื่อง


แนวราวๆ 1 หมัดในโลกเซียน ที่พระเอกเก่งทุกด้านแหล่ะมั้ง

[samuison]

[youtube/]


ได้เป็นเมะด้วยแฮะเรื่องนี้ เคยอ่านนิยายละบอกเลยว่ากาว แปลไทยคุ้นๆว่ามีหลักร้อยตอนละ
พระเอกตอนเด็กก็ตบจอมมารได้ละ แล้วพระเอกพลังเลื่อนขั้นใหญ่ทุกปี ผ่านมา 10 ปีพระเอกค่อยไปเข้าเรียนตอนต้นเรื่อง


แนวราวๆ 1 หมัดในโลกเซียน ที่พระเอกเก่งทุกด้านแหล่ะมั้ง

ถ้าเรื่องนี้น่าจะคล้ายกับการ์ตูนตลก saiki พลังจิตที่เนชั่นทำมากกว่าครับ
ที่เป็นคนอยากอยู่อย่างสบาบยๆใฝนโลกปราณยุทธ แต่เกิดมาพลังก็ขึ้นเรื่อยๆโดยไม่ต้องฝึกว่าอย่างนั้น
..


ช่วงนี้ผมก็พยายามสร้างเรื่องคนที่มีพลังไปต่างโลก หาทางไปโลกลมปราณที่ไม่โหดเกินไป

ว่ากันตรงๆ เรื่อง เทพปีศาจหวนคืน  สำนักต่างๆก็ไม่ได้ฝึกแบบหมู่บ้านนินจาของนารุโตะที่คนฝึกตายเป็นเบือนะครับ
มีการให้เด็กที่ไปไหนไม่รอดตัดฟืน ตักน้ำ ทำหน้าที่ลูกกระจ๊อกไป
ค่อยๆเลื่อนไปทีละขั้น
แต่คนที่จะได้รับการสนับสนุนทรัพยากรคือคนที่มีพรสวรรค์อยู่แล้ว
ทำให้ช่องว่างยิ่งห่างขึ้นระหว่างคนมีพรสวรรค์กับ "ขยะ" ของสำนัก
นึกอีกที อคาเดมี่ซิตี้ของเรื่อง to aru index ก็เป็นมุกนั้นเหมือนกัน
ว่าทรัพยากรมีจำกัด ทำให้สำนักต้องเลือกคนได้จำกัดด้วย

ไปเจอฝรั่งเขียนแนวนายน้อยแล้วก็น่าสนใจดี

ประมาณว่ามีการแซว่า "ผิวผุดผ่องดุจหยก" และบรรยายว่าผิวราวกับผ่านโปรแกรมโฟโต้ช้อป

ที่อันเป็นลักษณะที่คนแนวนิยายจีนชอบ
แต่คนไปเกิดคือฝรั่งจากฮุสตัน มองว่าเป็นคนมีปัญหาเรื่องผิวและไม่ชอบเลยพยายามจะถอยห่าง
อีกเรื่องคือบรรยายว่า นายน้อยวันวันไมท่ต้องทำอะไร แค่ฝึกวิชาอย่างเดียวก็ไม่มีใครว่า

แต่คนปัจจุบันไปทำเรื่องอย่างนั้นบอกว่าเบื่อสิ้นดี
ไปค้นความทรงจำก็พบว่าไอ้นายน้อยมันนั่งเดินลมปราณสิบสองชั่วโมงต่อวัน
และตอนเดินลมปราณนั้นห้ามคิดเรื่องเรื่อยเปื่อยทางอื่นด้วย
ทำให้คนที่กลับชาติมาเกิดไม่ชอบ

ประมาณว่านั่งไปหกชั่วโมง ได้ค่าพลังเพิ่มมา +12 จากที่ต้องได้ 500000 ถึงจะบรรลุขั้นต่อไป
และเรื่องก็มีการบรรยายว่าใช้เวลาหกปีหรือแปดปีจะบรรลุขั้นต่อไปได้ ในโลกนั้นถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว
แต่คนธรรมดาจากโลกปัจจุบัน รับการใช้ชีวิตแบบนั้นไม่ได้
เลยพยายามรักษาภาพพจน์นั่งแค่สองชั่วโมงต่อวันพอ ที่เหลือทำอะไรเรื่อยๆเปื่อยๆไป

นายน้อยนั่นก็มีพ่อที่เป็นเจ้าสำนัก แม่ที่มีพลังสูงกว่าพอและท่านปู่ที่เก็บตัวฝึกวิชาตามสไตล์นี้

ว่างานในสำนักก็ให้พ่อจัดการไป
มีการบรรบาบยเกี่ยวกับสำนักและตระกูล
ว่าคนในตระกูลก็มีพลังระดับผู้อาวุโสของสำนักหลายคน
หมายความว่าในทางเทคนิค นายน้อยสามารถสั่งงานคนได้เกือบสองพันคน
ตนเองยังอยู่ระดับสามขั้นกลาง แต่ก็สามารถสั่งคนระดับสี่ห้ามาเป็นลูกน้องได้
หมายความว่านายน้อยไม่จำต้องรีบรรลุพลังขั้นสูงเพราะอย่างไรก็ตามลูกน้องที่บรรลุขั้นหกขั้นเจ็ดไม่ทัน

มีการบรรยายว่าคนที่รับใช้เป็นลูกกระจ๊อกของนายน้อย ต้องนั่งสมาธิฝึกตคนมาหลายร้อยปี
ทำให้เห็นว่าที่นายน้อยจะบรรลุขั้นต่อไปในเวลาไม่ถึงสิบปีได้นั่นก็นับว่าอัจฉริยะแล้วนั่นล่ะ
แค่พระเอกในนิยายประเภทนี้มันเว่อ

ที่ฝึกมาไม่านานเอาชนะคนที่ฝึกมาหลายร้อยปีได้

[deaddy]

เก่งไวชนะคนอายุ 100+ ปีได้แค่เวลาไม่นานจะว่าเว่อไหมก็ไม่เว่อซะทีเดียวนะ
ลองเปลี่ยนมุมมองสิ เปลี่ยนจากพลังเป็นเงิน


บางตระกูลต้องสร้างตัวมานานมานับ 100+ปี ทำให้มีสมบัตินับ 1000 ล้าน
แต่คนบางคนเรียนยังไม่จบก็ตั้ง บ. กับเพื่อนแล้วทำงานแค่ 10+ ปีมีตังนับล้านๆ




ไอ้การฝึกพลังนับ 100 ปีนั่นเอาจริงๆมันคือไปถึงขีดจำกัดของพลังแฝงละแล้วพยายามทะลวงต่อโดยอาศัยเวลาเข้าช่วย


ส่วนตัวเอกต่างๆที่เก่งไวเว่อๆคือพลังแฝงและอายุยังไม่เต็ม พลังแฝงยังไปต่อได้
พอได้วิชากับทรัพยากรมหาศาล ก็สามารถทะลวงไปต่อได้




ถ้าเทียบเป็นเงินก็คือ ช่วงแรกเก่งไว ก็เหมือนเป็น พนง. บ. กินเงินเดือน
พอช่วงหลังต้องมาเป็นเจ้านาย คนเก่งพอก็เจริญรุ่งเรือง คนไม่เก่งพอก็แป้ก


คนอยู่ ไทยต้องเรียนสูงทำงานแทบตาย ได้เงิน 5-8 หมื่น/เดือน
แต่คนไปเรียนต่อ usa แค่ไปทำงานพาร์ทไทม์ได้เงินเดือน 9 หมื่น/เดือน


ก็เหมือนกับตัวเอกที่เกิดที่ประเทศชายแดนพลังเลยต่ำ พอย้ายเมืองพลังปราณฟ้าดินก็เข้มข้นขึ้น
เป็นคนกวาดลานสำนักใหญ่ ยังเก่งกว่าเจ้าสำนักเมืองกันดารๆเลย


คนที่แก่ตัวเป็นระดับเจ้าสำนักรึรุ่นอวุโสตระกูลที่ปิดด่านละเรื่องทางโลก
ก็คล้ายๆกับคนแก่วัยเกษียณ ที่ถึงจะพยายามฝึกฝนอะไรเพื่อเพิ่มความสามารถต่างๆมันก็ไม่ค่อยขึ้นละ
ต่างกับพวกวัยรุ่นที่เรียนรู้เร็วร่างกายพัฒนาเร็วเงินเดือนกับรายได้ก็ขึ้นไวถ้าเก่งจริง


ต่างกับวัยละเรื่องทางโลกที่เน้นรายได้เป็น ปันผลแค่ 3-6% ก็พอใจละ
ส่วนวัยทำงานนู่นเพิ่มรายได้ 100-1000% ต่อปีได้เลย

[Black7nos]

เก่งไวชนะคนอายุ 100+ ปีได้แค่เวลาไม่นานจะว่าเว่อไหมก็ไม่เว่อซะทีเดียวนะ
ลองเปลี่ยนมุมมองสิ เปลี่ยนจากพลังเป็นเงิน


บางตระกูลต้องสร้างตัวมานานมานับ 100+ปี ทำให้มีสมบัตินับ 1000 ล้าน
แต่คนบางคนเรียนยังไม่จบก็ตั้ง บ. กับเพื่อนแล้วทำงานแค่ 10+ ปีมีตังนับล้านๆ




ไอ้การฝึกพลังนับ 100 ปีนั่นเอาจริงๆมันคือไปถึงขีดจำกัดของพลังแฝงละแล้วพยายามทะลวงต่อโดยอาศัยเวลาเข้าช่วย


ส่วนตัวเอกต่างๆที่เก่งไวเว่อๆคือพลังแฝงและอายุยังไม่เต็ม พลังแฝงยังไปต่อได้
พอได้วิชากับทรัพยากรมหาศาล ก็สามารถทะลวงไปต่อได้




ถ้าเทียบเป็นเงินก็คือ ช่วงแรกเก่งไว ก็เหมือนเป็น พนง. บ. กินเงินเดือน
พอช่วงหลังต้องมาเป็นเจ้านาย คนเก่งพอก็เจริญรุ่งเรือง คนไม่เก่งพอก็แป้ก


คนอยู่ ไทยต้องเรียนสูงทำงานแทบตาย ได้เงิน 5-8 หมื่น/เดือน
แต่คนไปเรียนต่อ usa แค่ไปทำงานพาร์ทไทม์ได้เงินเดือน 9 หมื่น/เดือน


ก็เหมือนกับตัวเอกที่เกิดที่ประเทศชายแดนพลังเลยต่ำ พอย้ายเมืองพลังปราณฟ้าดินก็เข้มข้นขึ้น
เป็นคนกวาดลานสำนักใหญ่ ยังเก่งกว่าเจ้าสำนักเมืองกันดารๆเลย


คนที่แก่ตัวเป็นระดับเจ้าสำนักรึรุ่นอวุโสตระกูลที่ปิดด่านละเรื่องทางโลก
ก็คล้ายๆกับคนแก่วัยเกษียณ ที่ถึงจะพยายามฝึกฝนอะไรเพื่อเพิ่มความสามารถต่างๆมันก็ไม่ค่อยขึ้นละ
ต่างกับพวกวัยรุ่นที่เรียนรู้เร็วร่างกายพัฒนาเร็วเงินเดือนกับรายได้ก็ขึ้นไวถ้าเก่งจริง


ต่างกับวัยละเรื่องทางโลกที่เน้นรายได้เป็น ปันผลแค่ 3-6% ก็พอใจละ
ส่วนวัยทำงานนู่นเพิ่มรายได้ 100-1000% ต่อปีได้เลย

คนที่เก่งไว คือ คนที่ออกมาจาก Safe Zone ลองผิดลองถูกด้วยตัวเอง คนปกติมีทางให้เดิน แต่พวกนี้จะมีสิ่งที่เรียกว่าธาตุทรนงว่าฉันจะไม่ทำตามผู้อื่น


ผู้อื่นบอกฉันจะสงสัย ฉันจะมีคำถาม


ตามที่ฟงชิงหยาง(ฮวงเชงเอี้ยง)เคยกล่าวกับเหล่งหูชง ต่อให้ท่องจำอ่านกวีได้ร้อยบทพันบทก็ไม่สามารถเป็นนักแต่งกลอนที่เก่ง ถ้าไม่รู้จักลองหัดแต่งขึ้นมาเอง


เหมือนกับวิชาการต่อสู้ซึ่งแบ่งเป็น 4 ขั้น เลียนแบบ(เบื้องต้น) แปรผัน(ประยุกต์) หลอมรวม(สร้างสรรค์สิ่งใหม่จากการสังเคราะห์สิ่งเก่า) และ ไร้กระบวนท่า(เข้าถึงแก่นแท้ สามารถสรรค์สร้างสิ่งใหม่ๆได้ตลอดเวลาโดยไม่จำกัดเวลาและสถานที่)

[samuison]

เก่งไวชนะคนอายุ 100+ ปีได้แค่เวลาไม่นานจะว่าเว่อไหมก็ไม่เว่อซะทีเดียวนะ
ลองเปลี่ยนมุมมองสิ เปลี่ยนจากพลังเป็นเงิน


บางตระกูลต้องสร้างตัวมานานมานับ 100+ปี ทำให้มีสมบัตินับ 1000 ล้าน
แต่คนบางคนเรียนยังไม่จบก็ตั้ง บ. กับเพื่อนแล้วทำงานแค่ 10+ ปีมีตังนับล้านๆ




ไอ้การฝึกพลังนับ 100 ปีนั่นเอาจริงๆมันคือไปถึงขีดจำกัดของพลังแฝงละแล้วพยายามทะลวงต่อโดยอาศัยเวลาเข้าช่วย


ส่วนตัวเอกต่างๆที่เก่งไวเว่อๆคือพลังแฝงและอายุยังไม่เต็ม พลังแฝงยังไปต่อได้
พอได้วิชากับทรัพยากรมหาศาล ก็สามารถทะลวงไปต่อได้




ถ้าเทียบเป็นเงินก็คือ ช่วงแรกเก่งไว ก็เหมือนเป็น พนง. บ. กินเงินเดือน
พอช่วงหลังต้องมาเป็นเจ้านาย คนเก่งพอก็เจริญรุ่งเรือง คนไม่เก่งพอก็แป้ก


คนอยู่ ไทยต้องเรียนสูงทำงานแทบตาย ได้เงิน 5-8 หมื่น/เดือน
แต่คนไปเรียนต่อ usa แค่ไปทำงานพาร์ทไทม์ได้เงินเดือน 9 หมื่น/เดือน


ก็เหมือนกับตัวเอกที่เกิดที่ประเทศชายแดนพลังเลยต่ำ พอย้ายเมืองพลังปราณฟ้าดินก็เข้มข้นขึ้น
เป็นคนกวาดลานสำนักใหญ่ ยังเก่งกว่าเจ้าสำนักเมืองกันดารๆเลย


คนที่แก่ตัวเป็นระดับเจ้าสำนักรึรุ่นอวุโสตระกูลที่ปิดด่านละเรื่องทางโลก
ก็คล้ายๆกับคนแก่วัยเกษียณ ที่ถึงจะพยายามฝึกฝนอะไรเพื่อเพิ่มความสามารถต่างๆมันก็ไม่ค่อยขึ้นละ
ต่างกับพวกวัยรุ่นที่เรียนรู้เร็วร่างกายพัฒนาเร็วเงินเดือนกับรายได้ก็ขึ้นไวถ้าเก่งจริง


ต่างกับวัยละเรื่องทางโลกที่เน้นรายได้เป็น ปันผลแค่ 3-6% ก็พอใจละ
ส่วนวัยทำงานนู่นเพิ่มรายได้ 100-1000% ต่อปีได้เลย

เรื่องระดับพลังคนกวาดลาน
ไปเจอแนวฝรั่งเขียนอีกแล้วครับว่า นางเอกอกกแนว DnD ของฝรั่งไปในโลกลมปราณ

แต่พอระดับพลังเก่งที่สุดแล้ว เจอคนที่เชิญชวนไปโลกขั้นสูงต่อไป แต่ปฏิเสธไม่ไป
มีคำกล่าวว่่าเป็นหัวหมาดีกว่าเป็นหางราชสีห์ล่ะครับ
เหมือนกับกรุงเทพมีนายพลชนกัน
แต่นายพลชายแดนก็ใหญ่ที่สุดแถวนั้นแล้วนั่นล่ะ

เป็นเรื่องของการคิดในแนวทางหนึ่งว่า ในเรื่องพวกนี้มันชอบบรรยายเวลาการฝึกของคนอื่นไว้เว่อเอามากๆหลายร้อยปี
แต่พระเอกจะเจอของดีที่มากกว่าคนอื่น

ในเรื่องที่ผมอ่านที่ว่านายน้อยคือ พยายามเอาชีวิตรอดจากพระเอกแนวนี้ ฮา
สั่งการลุกน้องว่าต้องเอาคนที่เหนือกว่าอย่างน้อยหนึ่งขั้นใหญ่ยี่สิบคนรุมกระทืบพร้อมกัน

ไปเจอว่า เอาเป็งลุกน้องบอกว่า
"ไม่ต้องห่วงนายท่าน ข้าจะส่งพี่น้องหลี่สองคนที่พึ่งบรรลุขั้นสร้างลูกพลังไป"
พระเอกก็คิดในใจว่า "เอ็งจะบ้าเรอะ อยากเพิ่ม exp ให้กับไอ้พวกพระเอกขนาดนี้เชียว"
เลยบอกว่าให้ทำเป็นยี่สิบทีม ที่นำโดย nascent soul กับลุกทีมคือระดับ core formation ไปตามทกระทืบคนที่นายน้อยยเจ้าของร่างเดิมเคยทำลายวรยุทธไป

ที่ว่าคำนวณเป็นตัวเลข
คือฝรั้งติดนิสัยนักเล่นเกมส์น่ะครับ
ที่ทำอะไรต้องคำนึงถึงตัวเลขตลอด

ต่างกับนิยายจีนที่บรรยายเว่อๆได้

อีกเรื่องที่ีน่าสนใจคือ พระเอนายน้อยใช้พลังของระบบ ในการเติมวิชาให้สมบูรณ์
เจอคนวิจารณ์ประมาณว่า ถ้าคิดีดี
เติมพลังให้ลุกน้องของนายน้อยที่อยู่ในขั้นห้า immortal จะดีกว่า

ให้ลุกน้องขั้น immortal เก่งขึ้น นับเป็นการลงทุนที่คุ้มค่ากว่าการเพิ่มพลังให้พระเอกที่อยู่ขั้นสาม coำr formation การสร้างลุกพลัง
อีกเรื่องคือประมาณว่า นายน้อยคิดวิชาได้เอง แต่ระบบบอกว่าอยู่ที่พลัง extremely weak อ่อนแอสุด
ขั้นวิชาอยู่ที่ mortal น่าจะแปลว่าขั้นมนุษย์มั้ง ขั้นต่อไปก็ mortal I,Mortal II.,Mortal III
ใช้แต้มคะแนนไปร่วมพันจึงอัพขั้นวิชาไปถึงขั้น hEaven สวรรค์ฟ้าได้

แต่ไปเจอคนเกิดใหม่แนวจอมมารย้อนเวลามาเกิดที่มีเคล็ดวิชาขั้น Heaven defying ต้านสวรรค์ที่เหนือกว่าขั้นสวรรค์ไปอีก
 
และมีคาถาเว่อๆอยบ่างที่ว่าต้องมีพลังสุงกว่าเก้าขั้นจึงจะดูการปลอมตัวออก
หรือบรรลุขั้น nascent soul ก็จะย้อนเวลาเอาวิญญาณกลับคืินมาได้อีกต่างหาก

หากพิจารณาจากสายตาขชองนายน้อยแล้ว
ไอ้พวกแนวพระเอก xianxia มันโคตรโกง
ปัจจุบัน พระเอกพยายามหาทางสร้างภาพว่าตนเองจะค่อยๆถอนตัวจากสายตายุทธภพและเก็บตัวฝึกวิชาเพื่อหนีจากพวกบ้าๆพวกนี้

ท่านลองคิดภาพประมาณ พระเอกเรื่อง เทพปีศาจหวนคืน กับสัปประยุทธทะลุฟ้า อยู่ในโลกเดียวกันสิครับ?
อย่างที่เคยว่าไปว่าเจอเควสต์หนึ่ง ในการจะได้แต้มเพิ่มสามารถเลือกให้มีไอ้พวกนี้อยู่ในโลกเดียวกับเราได้

แต่ในความบ้าก็ยังมีข้อดี เจอคนบอกว่ามีพวกนี้สามสี่คนนั้นดีกว่ามีไอ้พวกนี้เพียงแค่คนเดียวในเรื่อง
เพราะพวกนี้มันจะทำอะไรไม่สนชาวบ้านก็จริง
แต่อย่างน้อยถ้ามีหลายคน พวกนี้มันจะฆ่ากันเองมากกว่าสนใจชาวบ้าน

[quote/]


คนที่เก่งไว คือ คนที่ออกมาจาก Safe Zone ลองผิดลองถูกด้วยตัวเอง คนปกติมีทางให้เดิน แต่พวกนี้จะมีสิ่งที่เรียกว่าธาตุทรนงว่าฉันจะไม่ทำตามผู้อื่น


ผู้อื่นบอกฉันจะสงสัย ฉันจะมีคำถาม


ตามที่ฟงชิงหยาง(ฮวงเชงเอี้ยง)เคยกล่าวกับเหล่งหูชง ต่อให้ท่องจำอ่านกวีได้ร้อยบทพันบทก็ไม่สามารถเป็นนักแต่งกลอนที่เก่ง ถ้าไม่รู้จักลองหัดแต่งขึ้นมาเอง


เหมือนกับวิชาการต่อสู้ซึ่งแบ่งเป็น 4 ขั้น เลียนแบบ(เบื้องต้น) แปรผัน(ประยุกต์) หลอมรวม(สร้างสรรค์สิ่งใหม่จากการสังเคราะห์สิ่งเก่า) และ ไร้กระบวนท่า(เข้าถึงแก่นแท้ สามารถสรรค์สร้างสิ่งใหม่ๆได้ตลอดเวลาโดยไม่จำกัดเวลาและสถานที่)

เรื่องประยุกต์กับค้นคว้า
ไปเจอฝรั่งเขียนประมาณว่า

หากนิวตันเป็นคนเขียนเคลฃ็ดวิชา
คงเขียนด้วยภาษาให้คนเข้าใจยากและเหมทือนกับไม่เต็มใจถ่ายทอดวิชา

ไอน์สไตน์ e=mc2
คงเขียนวิชาและฝังเอาไว้ในถ้ำที่กว่าพันปีจะคนไปพบเจอ

ในเรื่องที่ฝรั่งเขียนที่ผมอ่านก็เขียนไว้น่าคิดว่า

เราพอมีความรู้ม.ปลายก็จริงและน่าจะมีความได้เปรียบใยด้านความรู้ที่ลึกล้ำ

แต่ด้านชีวิวิทยาของผู้บ่มเพาะพลังนี่คงจะลำบาก

มีการลองผิดถูกเล่นๆว่าลองขี่กระบี่ขึ้นไปบนฟ้า
ด้วยความเร็ว 2 Mach ร่้วมชั่วโมงก็ยังมองไม่เห็นทั้งโลก
พอขึ้นไปบนอากาศก็เหมือนกับเจอคนฝึกวิาชั้นสูงจับสัมผัสของพระเอกได้อีกต่างหาก

[deaddy]

ไอ้พวกไปเกิดใหม่ชิวๆที่ต่างโลกของญี่ปุ่นเดียวนี้เลยมีแต่แบบสเกลพลังค่อนข้างจำกัดไง


ต่างกับพวกนิยายจีนที่ไปเกิดใหม่แล้วเจอกับพวกเหนือฟ้ายังมีสวรรค์ไม่จบไม่สิ้นซักที


ถ้าไม่จำกัดสเกลพลังตรรกะปัจจุบันจะเอาไปสู้ชิวๆได้ยังไง


เลยทำให้นิยายญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้ค่อนข้างหน้าเบื่อ เพราะมันไปจำกัดเพดานไว้หมดแล้ว
ต่างกับนิยายจีนที่พอพระเอกเก่งจนเว่อเกินไป ก็โละโลกเดิมตัวละครที่ไปต่อไม่ได้ทิ้งซะ
เวลาพระเอกกลับไปโลกเดิมก็ต้องผนึกพลังไว้ไม่งั้นเดี๋ยวมิติเดิมพังหมด


ซึ่งต่างกับนิยายญี่ปุ่นหลายเรื่องที่พลังสเกลเป็นตัวเลขแต่สุดท้ายคนแต่งก็ไม่เคยคำนวนหรอกว่า
status เท่านี้ควรพลังระดับไหน


เอาจริงๆจะเขียนนิยายให้ดูเข้าท่าพยายามอย่าใส่ตัวเลขสเกลพลังเด็ดขาด เพราะเวลาแต่งๆไปหลงแน่ๆ


ลองคิดเล่นๆ เวลาตัวละครระดับแค่เป่าลมเมืองทั้งเมืองก็ปลิวได้
เวลาเอาเมียเป็นคนธรรมดามันจะไปรับแรงได้ยังไง
พวกฝึกพลังเป็นเซียนทั้งหลายเลยมักจะเอาเมียเป็นคนที่ฝึกวิชาด้วยเหมือนกัน


ตามนิยายที่เคยอ่านพระเอกที่มี sex ยาวนานที่สุดแบบไม่มีพักในนิยายถ้าจำไม่ผิดคือเกิน 2 ปี
คือโดนสาวขย่มจนกว่าจะยอมแพ้นั่นแหล่ะ แรกๆพระเอกก็ไม่ยอมแพ้เพราะมีพลังฟืนคืนสภาพระดับจากเหลือแค่หยดเลือดได้
สุดท้ายพระเอกก็ยอมแพ้ไม่ใช่ว่าร่างกายพระเอกไม่ไหว แต่จิตใจมันทนไม่ไหวแล้ว
คือโดนสาวข่มขืนแบบไม่ได้กินไม่ได้นอนขยับตัวไม่ได้ด้วยเล่นท่าเดิมตลอดด้วย

รึเรื่องที่นิยายจีน ฮาเร็มใหญ่ที่สุดที่เคยเห็นคือ มีเมียหลักล้านคน

เรียกว่าสามัญสำนึกนี่โยนทิ้งไปได้เลยกับสเกลพลังที่ตัวเอกในนิยายจีนสามารถทำได้

[Black7nos]

ไอ้พวกไปเกิดใหม่ชิวๆที่ต่างโลกของญี่ปุ่นเดียวนี้เลยมีแต่แบบสเกลพลังค่อนข้างจำกัดไง


ต่างกับพวกนิยายจีนที่ไปเกิดใหม่แล้วเจอกับพวกเหนือฟ้ายังมีสวรรค์ไม่จบไม่สิ้นซักที


ถ้าไม่จำกัดสเกลพลังตรรกะปัจจุบันจะเอาไปสู้ชิวๆได้ยังไง


เลยทำให้นิยายญี่ปุ่นเดี๋ยวนี้ค่อนข้างหน้าเบื่อ เพราะมันไปจำกัดเพดานไว้หมดแล้ว
ต่างกับนิยายจีนที่พอพระเอกเก่งจนเว่อเกินไป ก็โละโลกเดิมตัวละครที่ไปต่อไม่ได้ทิ้งซะ
เวลาพระเอกกลับไปโลกเดิมก็ต้องผนึกพลังไว้ไม่งั้นเดี๋ยวมิติเดิมพังหมด


ซึ่งต่างกับนิยายญี่ปุ่นหลายเรื่องที่พลังสเกลเป็นตัวเลขแต่สุดท้ายคนแต่งก็ไม่เคยคำนวนหรอกว่า
status เท่านี้ควรพลังระดับไหน


เอาจริงๆจะเขียนนิยายให้ดูเข้าท่าพยายามอย่าใส่ตัวเลขสเกลพลังเด็ดขาด เพราะเวลาแต่งๆไปหลงแน่ๆ


ลองคิดเล่นๆ เวลาตัวละครระดับแค่เป่าลมเมืองทั้งเมืองก็ปลิวได้
เวลาเอาเมียเป็นคนธรรมดามันจะไปรับแรงได้ยังไง
พวกฝึกพลังเป็นเซียนทั้งหลายเลยมักจะเอาเมียเป็นคนที่ฝึกวิชาด้วยเหมือนกัน


ตามนิยายที่เคยอ่านพระเอกที่มี sex ยาวนานที่สุดแบบไม่มีพักในนิยายถ้าจำไม่ผิดคือเกิน 2 ปี
คือโดนสาวขย่มจนกว่าจะยอมแพ้นั่นแหล่ะ แรกๆพระเอกก็ไม่ยอมแพ้เพราะมีพลังฟืนคืนสภาพระดับจากเหลือแค่หยดเลือดได้
สุดท้ายพระเอกก็ยอมแพ้ไม่ใช่ว่าร่างกายพระเอกไม่ไหว แต่จิตใจมันทนไม่ไหวแล้ว
คือโดนสาวข่มขืนแบบไม่ได้กินไม่ได้นอนขยับตัวไม่ได้ด้วยเล่นท่าเดิมตลอดด้วย

รึเรื่องที่นิยายจีน ฮาเร็มใหญ่ที่สุดที่เคยเห็นคือ มีเมียหลักล้านคน

เรียกว่าสามัญสำนึกนี่โยนทิ้งไปได้เลยกับสเกลพลังที่ตัวเอกในนิยายจีนสามารถทำได้

ผมว่าการจำกัดพลังที่ดีคือการสร้างการคานอำนาจ การคานอำนาจจะไม่ทำให้คนหนึ่ง OP จนทำอะไรได้ตามใจ


อย่างพรรคมารก็ไม่กล้าอาละวาดมากเพราะมีเส้าหลิน กับ บู๊ตึ้งอยู่ คอยคานอำนาจเอาไว้


ส่วนลึกลงไปอีกในฝ่ายธรรมะ ฝ่ายธรรมะเองก็มีการคานอำนาจกัน เช่น สำนักซงซาน กับ เส้าหลินเองก็อยู่แนวเทือกเขาภูเขาซงซานเหมือนกันแต่คนละยอด


ทั้งสองสำนักก็คานอำนาจด้านอิทธิพลด้านการค้าขาย และธุรกิจคุ้มกันภัย ก็มีการแย่งตลาดกันหรือ Market Share ไม่มีใครสามารถผูกขาดได้


ถ้าเขียนดีๆ นิยายจะสนุกมากๆ เพราะ จะเห็นว่าต่างคนต่างอยากเอาชนะกันด้วยการเล่นสงครามเย็นกันบ้างเพื่อชิงอิทธิพล

แล้วเหตุผลที่ทำไมแต่ละฝ่ายชอบทำสงครามเย็นมากกว่าสู้ตรงๆให้จบไป นั่นก็เพราะถ้าสู้กันเพื่อเอาชนะกันก็เท่ากับทำลายกันและกัน

ต่อให้ชนะมีชัย ก็มีชัยเหนือกองซากเถ้าถ่าน มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะ แล้วจะชนะไปทำไม

อำนาจถูกแบ่งได้สามข้อหลักๆ 1.กำลังคน 2.ปัญญา 3.เงินทอง เหมือนกับกระถางธูปสามขา ถ้าขาใดขาหนึ่งหักมันจะเสียสมดุลและล้มไป

และที่สำคัญคือไม่มีหัวหน้าคนไหนที่ฉายเดียว One man Show ทำงานใหญ่สำเร็จได้ด้วยตัวคนเดียว ทุกคนล้วนประสบความสำเร็จล้วนมีทีมที่ดีเป็นของตัวเอง

ลูกน้องที่มีความสามารถ มีความฝันและทัศนคติคล้ายกับเรา และซื่อสัตย์ภักดีกับเราแปรผันตรงกับผลประโยชน์ที่เขาได้รับจากเรา

[Fv5v7]

วิธีจำกัดสเกลพลังที่ดีสำหรับผมก็อ้างอิงวิทยาศาสตร์นั่นละครับ ทรัพยากรมีจำกัด อาหาร อากาศมีจำกัด พลังงานไม่สามารุสร้างใหม่ได้ ยิ่งอยากเก่งก็ต้องดัดแปลงร่างหรืออัดทนัพยากรมากขึ้นเรื่อยๆ และก็จะมีข้อจำกัดที่ประสิทธิภาพพลังงาน เทียมก็อ้างอิงระบบของเกมบริหารทรัพยากรเข้ามาด้วย

[deaddy]

จำกัด กับกำหนดสเกลพลังไม่เหมือนกันนะ


อย่างโคนันจำกัดสเกลพลังไว้ว่าพลังห้ามสูงเกินแล้วไม่มีเพิ่มละ


แต่อย่างดราก้อนบอล โจโจ้ รึโชเน็นหลายๆเรื่องแนวบู้
จะเป็นกำหนดพลัง กำหนดระดับสกิลตามช่วงของเนื้อเรื่องรึภาคแทน


พวกนิยายรุ่นเก่าอย่าง กิมย้งโกวเล้ง จะสร้างตัวละครที่เก่งสุดๆแทบจะสูงสุดออกมาตั้งแต่ต้นเรื่อง แล้วให้ตัวเอกพัฒนาเพื่อเป็นสุดยอดในตอนจบ
แต่บางทีก็อาจให้เป็นตัวร้ายพัฒนาแทน รึเพิ่มจำนวนพระเอกเพื่อให้ฝึกวิชา


แต่หลายเรื่องสมัยนี้ พลังพระเอกเต็มตั้งแต่ต้นเรื่อง
จะให้บู้กับเบ้แล้วสนุกก็ยากเลยต้องดำเนินเรื่องเป็นสายอื่น
เช่น สืบสวน ตลก การเมือง


ก็ไม่ใช่ว่าไม่สนุกนะถ้าคนเขียนเก่ง แต่ที่มันสนุกไม่ได้มาจากบทบู้เลย
แบบบางเรื่องที่อ่าน ผ่านไปราว 150 ตอน
มีเควสนู่นนี่นั่นเต็มไปหมด แต่พระเอกทีบู้ราวไม่ถึง 15 ตอน
คือพระเอกเกิดใหม่เป็นนายน้อยแต่ไม่มีฐานสนับสนุนดีๆ
ตอนเลยหมดไปกับหาคนใช้ เทรนคนใช้ หาตัง สร้างกลุ่มนักฆ่า
สร้างฐานลับ การเมือง


พระเอกจะแสดง 1 กระบวนท่า ให้ตัวประกอบพล่ามเกริ่นไป 3 ตอน
แสดงท่าเสร็จ คนตะลึง 1 ตอน วิจารณ์​อีก 3 ตอน
แล้วก็โดนสาวรึผู้อวุโสชวนไปคุยเป็นการส่วนตัวอีกเป็น สิบตอน


กลายเป็นเรื่องนี้พระเอกบทบู้แค่เพื่อเปิดตัวทำความรู้จักตัวละครใหม่
แล้วที่เหลือก็พล่าม


แทนที่จะบอกเป็นนิยายกำลังภายใน บอกเป็นนิยายการเมือง
ในโลกยุทธภพดีกว่า
เรียกว่าเรื่องนี้ทนอ่านไปได้ 150 กว่าตอนเพราะแค่อยากรู้
ว่าเมื่อไหร่จะเปลี่ยนเฟสของเรื่องซักทีวะ ปูเรื่องนานมาก
ผ่านไป 150 ตอน พระเอกได้แค่ชักกระบี่ฆ่าคนแค่ระดับนักเลงเองมั้งถ้าจำไม่ผิด