ถ้าตายไปเกิดใหม่ในโลก xianxia​ แล้วได้สูตรโกง

[deaddy]

เรื่องประเด็นของเทพในตระกูลที่อ่อนแอ


อันนี้พล็อตปรกติครับ ตามความเห็นผม
คือไม่ใช่ว่าผู้นำปัจจุบันเป็นคนหาได้มา
แต่ในอดีต บางทีก็มีคนในตระกูลที่เก่งมากๆได้มา


พอคนๆนั้นตายไป ตระกูลก็อาจจะแพ้ตระกูลอื่นๆจนต้องหนีออกจากที่อยู่เดิม
พอรากฐานที่เหมาะสมในการฝึกหายไปตระกูลก็ตกต่ำ
พวกอริ พอหาตัวไม่เจอนานๆเข้าก็เลิกตาม
พอมาอยู่ที่กันดารคนในตระกูลก็ฝึกฝนได้ไม่รวดเร็วดังเดิม
แต่​ทรัพย์สิน​ที่พกมา มันเป็นของตั้งแต่เป็นคระกูลอันดับต้นๆ


ซึ่งบางทีของที่ขนๆมามันก็นเน้นแต่ของระดับ 10-14 จนเกือบครบ
ส่วน 1-5 ก็ตัวใครตัวมัน ส่วน 6-9 ก็เอาได้ไม่ครบ


พอหนีมาไกลๆ ของ 6-9 ก็ถูกใช้หมด แต่หาเพิ่มไม่ได้มากพอ
ทำให้พอรุ่นถัดๆมาฝึกได้ก็แค่สูงสุดที่ขั้น 6-7
สมบัติระดับ 10-14 บางอย่างก็เลยไม่ถูกนำมาใช้อีกเลยเพราะไม่มีคนใช้ได้เหลือ
แล้วถ้าเอามาใช้ก็เป็นการเรียกศัตรู


หรือ​แม้กระทั่ง​บรรพบุรุษ​ แต่ก่อนก็ได้แค่ครอบครอง แต่เอามาใช้ไม่ได้ตั้งแต่แรก




ส่วนเรื่องความหยิ่งของคนเมืองกันดาร ที่คิดว่าตนเป็นอัจฉริยะ
อันนี้ก็เรื่องปรกติครับ




ลองจินตนาการ เด็กที่เก่งเหนือทุกคนในประเทศ เหนือกว่าแม้กระทั่งผู้อวุโส
แต่ประเทศนั้นคือกรีกโบราณ แน่นอนว่าเขาก็อาจจะพอรู้ว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า
แต่นั่นคือเด็กที่ไม่เคยไปไหนไกลๆ ข่าวสารก็ไปไม่ทั่วถึง


ถึงแม้จะรู้ว่ามีประเทศจีนที่เป็นประเทศใหญ่กว่าแต่ก็ไม่เคยสัมผัส
ก็ย่อมไม่รู้ถึงสเกลของประเทศอื่นอย่างแน่ชัด




นี่ยังไม่นับถึงเรื่องที่ว่าพื้นฐานต่างกันด้วย
อย่างคนที่เก่งคณิตสุดในกรีก เผลอๆยังเก่งสู้เด็กประถมในปัจจุบันที่เก่งคณิตระดับ รร.ยังไม่ได้เลย


แต่ก่อนผมก็เป็น ตอนอยู่ ตจว.คิดว่าตัวเองเก่งมากมายแค่อาจจะไม่ขยันเท่าเลยแพ้
แต่พอมาเรียนใน ม.เกษตร เลยเจอไอ้พวกโดดเรียนทั้งเทอมมาติวก่อนสอบก็ได้เกรดดีกว่า


แล้วยังเจอตอนเล่น dota เล่นตัวเดียวกัน 1-1 ท่าทุกอย่างเริ่มต้นทุกอย่างเท่ากัน
แต่พอเจอกันแล้วแพ้ขาด
ถ้าแบบมันตั้งใจเล่นทั้งคู่ก็โอเครับได้
แต่มันแม่มพิมพ์แชทรัวๆ มือนึงคุมเมาส์ อีกมือแชทด้วยคีบอร์ด
ผมก็ยังแพ้ขาด ทั้งที่ใช้ 2 มือควบคุมตัวละคร


ตอนหลังมันบอกตอนเด็กฝึกเปียโนมา เลยแยกประสาทควบคุมได้


ผมเลยเข้าใจเลย เด็กบางคนเก่งที่สุดเท่าที่ อาจารย์คนนึงจะสอนได้
เขาย่อมเป็นอัจฉริยะ  แล้ว ย่อมภูมิใจในตัวเอง
อย่าง นักกีฬาฟุตบอลดาวเด่นของ รร.บ้านนอกๆ
พอมาเจอลูกโรนัลโด้สิ ค่อยจะรู้สึกตัวว่าตนเองมันกบในกะลาขนาดไหน


แต่เอาจริงๆพวกอัจฉริยะบ้านนอกๆ เก่งกว่าอัจฉริยะระดับกลางๆในเมืองก็เยอะนะ
แต่ถ้าไปเทียบกับพวกพ่อแม่ที่ตัวเค้าก็โครตเก่ง แถมวางแผนการฝึกได้ดีอีก
แน่นอนว่าพ่อแม่ที่เป็นนักกีฬาสมัครเล่น ก็คงวางแผนให้ลูกได้ไม่ดีเท่าพ่อแม่ที่เป็นนักกีฬาอาชีพ
แต่ระดับอาชีพธรรมดา ก็ยังสู้พ่อแม่ระดับโลกไม่ได้


เพราะพ่อแม่ก็คือครูคนนึง ระหว่างครูที่เก่งระดับ ตำบล ย่อมไม่อาจสอนให้เด็กเก่งระดับโลกได้ เพราะไม่รู้ว่ามันต้องทำยังไง


ส่วนครูที่ตัวเองเก่งระดับโลกย่อมรู้แนวทางจากการที่ฝึกฝนตัวเองมาถึงจุดนี้ได้


เลยกลายเป็นว่า เด็จอัจฉริยะในที่ห่างไกลความเจริญ
ก็ไม่อาจสู้เด็กธรรมดาที่เกิดในตระกูลแนวหน้าได้


ก็เหมือนเด็กที่อดอยากผอมกะหร่อง ต่อให้เป็นนักกีฬาที่เก่งแค่ไหน
โตมาก็สู้ตัวสำรองในทีมที่อยู่ในประเทศที่มีอันจะกินไม่ได้

[samuison]

@deaddy




เรื่องการฝึก ผมจำได้ว่าสทัยก่อนเชื่อมั่นเรื่องเด็กช้างเผือก ที่มาสอบเข้าในเมือง




ความจริงแล้วจะไม่สามารถสู้กับตระกูลที่ฝีกฝนมาตั้งแต่เด็กได้เลยด้วยอาจารย์ระดับสูง




หากว่ากันตรงๆ แหวนของพระเอกที่มีวิญญาญสิงอยู่ ก็เท่ากับว่ามีอาจารย์คอยเฝ้าดูอยู่ยี่สิบสี่ชั่วโมงถือว่าดีกว่าอาจารย์ปกติอีก


เพราะอยู่ติดตัวพระเอกตลอดเวลา




เด็กช้างเผือก มาจากบ้านนอก ไม่มีวันได้โอกาสเช่นนั้น


ผมเจอเรื่องเล่าประมาณว่า พ่อแม่อยากให้ลูกเป็นนักหมากรุกระดับโลก ก็บอกกกับภริยาว่าจะสร้างลูกออกมาเป็นการทดลองทฤษฎีที่คิดขึ้น




ก็ทำได้สำเร็จจริงๆ ลูกติดมืออาชีพร้อยอันดับแรก


แต่อย่างว่า คนที่ได้ที่หนี่ง คือ the best of the best


มันมีบางอย่างที่ก้าวข้ามไปไม่ได้ แต่ก็เรียกว่าเพิ่มโอกาสมากที่สุดล่ะ


..






เรื่องของระดับสิบสี่ ผมว่าในเรื่องสัปประยุทธ ตระกูลนางเอกก็นับว่าใจดีแล้วนะครับ




ที่จะแค่ขโมยเฉยๆ ตระกูลที่มีแค่ระดับเจ็ด เอาของระดับสิบสี่ไว้นี่




โดนฆ่าล้างตระกูลแน่ๆ ยิ่งกว่าลิ้มจิ้นน้ำ กระบี่ปราบมารอีก
...








ไหนไหนก็พูดเรื่องบ้านนอก จักรวาลxianxia ของเรา ไม่มีอาณาจักรที่ตั้งไว้เป็นเมืองเริ่มต้นใช่ไหมครับ?


จะมากจะน้อยเด็กบ้านนอกทุกคนในอาณาจักรรู้ว่าฮ่องเต้หรือพรรคใหญ่เก่งประมาณไหน?


ผมกะจะดัดแปลงจักรวาลนี้กับเควสต์ที่เคยเล่นเข้าด้วยกัน




ว่านายน้อยบ้านนอก ตีหัวหมา ด่าแม่เจ๊กไปไม่เป็นไร แต่หากพัฒนาเร็วเกินไปจะโดนรุมฆ่าน่ะครับ




เช่น ก่อนยี่สิบฝึกขั้นก่อเกิดธาตุมีพลัง  100 แต่ดันบรรลุพลังได้ 2000 ก่อนสามสิบ ก็จะโดนตระกูลข้างๆส่งผู้อาวุโสมาฆ่าแล้ว




ทำให้อัจฉริยะ บ้านนนอก จากตระกูลเล็กต้องเก็บเนื้อเก็บตัว 




ตระกูลใหญ่ ที่มีความเข้มแข็งมาก ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้น เพราะมีความปลอดภัยในชีวิตมากกว่า






หากนักล่าสมบัติ เจอคัมภีร์เทพๆในดันเจี้ยน จะแต่งงานเป็นเขยเข้าตระกูลก็มักจะโดนลอบฆ่า
...คนคิดเควสต์ที่ผมเล่นเป็นฝรั่งน่ะครับ


มุมมองของเขาเป็น game of throne ไปหน่อยและไม่เชื่อว่าระบบของพรรคหรือนิกายที่ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดจะสามารถคงอยู่ได้ในโลกที่มีการแข่งขันสูง




หมายความว่า หากอยากรอดชีวิตในโลกนั้นแบบไม่มี plot armor ก็ต้องใช้วิธีก้มหัวและซ่อนตัวไว้ก่อน


อย่าทำตัวเป็นพระเอกนิยายที่ทะเลาะกับตระกูลใหญ่ หรือ พวกระดับพลัง 10,000,00 ในขณะที่เรามีพลังแค่ 121


ก็อย่างที่ว่าครับ เนิร์ดฝรั่ง สร้างระบบตัวเลขได้จริงจังกว่าเรา


ผมกะเล่นมุกว่า พระเอกเรื่อง มีพลังโกงในการข้ามระหว่างโลกได้




จึงสามารถไปโลกของเนี่ยหลี หยุนเช่อ เพื่อหยิบตำราต่างๆมาศึกษาได้


ของหายากในจักรวาลหนึ่ง ไม่ใช่ของหายากในอีกจักรวาล


ด้วยการฝึกผสานแบบอั้นเสี่ยวป้อ ทำให้สร้างวิชาใหม่ได้

[deaddy]

ไปหลายโลกต้องเรื่องนี้ครับ
https://my.dek-d.com/Pdiko/writer/view.php?id=1693938

แรกๆก็ตกได้ของในต่างโลกระดับล่างๆ ตอนหลังของก็โหดขึ้นเรื่อยๆ

จนมีกระทั่งไปตกมังกรมั้งกลายเป็นพระเอกโดนลากตกน้ำแทน

ขำตอนพระเอกได้ศพระดับเทพมา ระบบเลยถามจะทำหุ่นเชิดไหม 100 ปีก็เสร็จ
พระเอกเลยจะไม่เอา บอกรอไม่ไหวโว้ย ระบบเลยบอก
ด้วยความสามารถของมาสเตอร์ การจะฝึกถึงระดับศพได้ก็ต้องใช้เวลาราว หมื่นปี พระเอกก็เลยเปลี่ยนใจ

[samuison]

@deaddy


เรื่องบงการศพนี่


GM ผมก็กำหนดให้มีความสามารถวิชานั้นฝึกได้เร็วด้วย บงการได้นับร้อยคน




....แต่ผู้เล่นไม่เลือกฝึกเพราะ ระดับต่ำร้อยคนก็ค่าเท่านั้




เอาไปสู้ระดับสูงจริงๆไม่ได้ คุณค่ามีแค่เป็นลูกหาบ หาบของให้เท่านั้นเอง




ขนาด GM ให้พลังนั้นดีขนาด ซอมบี้นั้นมควิชาอะไรเหมือนเดิม ตัดสินใจต่อสู้ได้เหมือนเดิม


คนเล่นยังไม่เอาเลย เพราะไม่สามารถสู้หรือช่วยอะไรในระดับสูงได้






เต๋าขโมย  ที่ประมาณว่าฆ่าคนอื่นชิงค่าสถานะและความสามารถมา ก็ไม่เลือกเพราะ มันแปลว่าไม่สามารถฆ่าคนที่มีฝีมือต่างกันมากเกินไปได้ แม้จะมี limit break    ที่เสียพลังชีวิตและเพิ่มพลังได้สิบเท่าในช่วงสั้นๆก็ตาม

[deaddy]

ส่วนใหญ่บงการศพนี่ ถ้าศพระดับสูงกว่าตัวเอง ก็เสี่ยงตายไง
มีหรือมันจะไม่พยายามหลุดออกจากการควบคุม
แต่ถ้าพวกมีของโกงๆช่วยมันก็ได้แหล่ะ




ส่วนการขโมยวิชานี่ปรกตินะ แต่ส่วนใหญ่ไม่ก็อปปี้แบบ คาคาชิ
แต่จะเป็นอ่านความทรงจำ ไม่ก็อ่านวิธีการใช้ แล้วก็ดัดแปลงมากกว่า
ที่จะก็อปตรงๆ

[samuison]

@deaddy

ผมกำลังคุยฮาฮา กับผู้เล่นด้วยกันล่ะครับว่าแนวคิดของนักผจญภัยในแดน xianxia ที่ลงดันเจี้ยนนั้น ใกล้เคียงกับแนวคิดของ warhammer ที่พวกเนิร์ดฝรั่งเล่นกัน


พยายามหาเหตุผลว่าทำไมคนถึงต้องเสี่ยงตายไปผจญภัยในยานร้าง..ซึ่งยานร้างแปลว่ามันต้องมีสิ่งผิดปกติอะไรสักอย่างที่ฆ่าคนทั้งยานแน่ๆ

แต่ก็ส่งหน่วยมารีนไปเพราะคิดว่าเทคโนโลยีที่จะเจอหรือผลประโยชน์ที่ได้รับคุ้มค่าที่จะเสี่ยง
GM ก็เป็นคนเคร่งตัวเลข ที่แม้ผู้เล่นเราจะสร้างตัวละครให้เป็นระดับบฉลาดอัจฉริยะ แต่แม้แต่อัจฉริยะ ก็ต้องใช้เวลาประมาณสิบปีกว่าจะคิดค้นวิชาระดับล่างได้แขนงหนึ่ง

จากการคำนวณ ไปลงลุยดันเจี้ยนจะคุ้มเวลามากกว่า
หากมีต้นแบบวิชาหนึ่งแล้ว การสร้างขึ้นมาใหม่จะง่ายกว่าเริ่มจากศูนย์ เช่นอาจจะใช้เวลาแค่ปีเดียวเพื่อหลอมรวมเข้ากับวิชาดั้งเดิมของเราปรับปรุงให้ไดีขึ้น

..จะว่าใช้เคียงกับกิมย้งโดยบังเอิญก็ได้ครับ ประมาณวิชาหนึ่งต้องนั่งหันหาผนังสามสิบปีถึงคิดขึ้นได้ หรือ เต้าเจี้ยงสองรูปต้องถกเถียงกันนับสิบปี

กำหนดเงื่อนไขและเงื่อนเวลาเป็นระบบจริงๆจะรู้ว่าพระเอกนั่นเว่อมาก

[deaddy]

@deaddy

ผมกำลังคุยฮาฮา กับผู้เล่นด้วยกันล่ะครับว่าแนวคิดของนักผจญภัยในแดน xianxia ที่ลงดันเจี้ยนนั้น ใกล้เคียงกับแนวคิดของ warhammer ที่พวกเนิร์ดฝรั่งเล่นกัน


พยายามหาเหตุผลว่าทำไมคนถึงต้องเสี่ยงตายไปผจญภัยในยานร้าง..ซึ่งยานร้างแปลว่ามันต้องมีสิ่งผิดปกติอะไรสักอย่างที่ฆ่าคนทั้งยานแน่ๆ

แต่ก็ส่งหน่วยมารีนไปเพราะคิดว่าเทคโนโลยีที่จะเจอหรือผลประโยชน์ที่ได้รับคุ้มค่าที่จะเสี่ยง
GM ก็เป็นคนเคร่งตัวเลข ที่แม้ผู้เล่นเราจะสร้างตัวละครให้เป็นระดับบฉลาดอัจฉริยะ แต่แม้แต่อัจฉริยะ ก็ต้องใช้เวลาประมาณสิบปีกว่าจะคิดค้นวิชาระดับล่างได้แขนงหนึ่ง

จากการคำนวณ ไปลงลุยดันเจี้ยนจะคุ้มเวลามากกว่า
หากมีต้นแบบวิชาหนึ่งแล้ว การสร้างขึ้นมาใหม่จะง่ายกว่าเริ่มจากศูนย์ เช่นอาจจะใช้เวลาแค่ปีเดียวเพื่อหลอมรวมเข้ากับวิชาดั้งเดิมของเราปรับปรุงให้ไดีขึ้น

..จะว่าใช้เคียงกับกิมย้งโดยบังเอิญก็ได้ครับ ประมาณวิชาหนึ่งต้องนั่งหันหาผนังสามสิบปีถึงคิดขึ้นได้ หรือ เต้าเจี้ยงสองรูปต้องถกเถียงกันนับสิบปี

กำหนดเงื่อนไขและเงื่อนเวลาเป็นระบบจริงๆจะรู้ว่าพระเอกนั่นเว่อมาก

ดวงระดับ ex
int s+
เอาแค่นี้ก็โกงแล้วจั๋วได้ของเทพตั้งแต่เริ่มฝึกวิชาที่มีค่าระดับ คน 1 แสนล้านยังอิจฉา รึบางเรื่องก็ระดับ คนนับล้านๆยังไม่มีใครกล้าเทียบเคียง
ไอ้เราเรท 1 % ยังเกลือแล้วเกลืออีก

[samuison]

ก็นั่นล่ะครับ

ในการกำหนดค่าสถานะของพระเอก เทียบกับเราที่เป็นตัวประกอบแม้จะมีชื่อว่า "อัจแริยะหนึ่งในร้อยปีจะมีสักคน"

ก็ยังต้องใช้เวลาสักพักอาจจะเป็นปีในการที่จะทำสิ่งที่พระเอกทำได้ภายในคืนเดียว
คือมันกำหนดความก้าวหน้าของโปรเจคต่างๆที่ตัวละครทำเป็น %และกำหนดว่าAP ใช้เท่าไรกับการคิดค้นวิชาใหม่หรือปรุงยาชนิดใหม่นั้น  ทำให้อาจจะต้องใช้ 30 กว่า AP ในการค้นคว้าเรื่องหนึ่งให้สำเร็จ
สร้างโลกใบหนึ่งให้เป็นระบบจริงๆ จะทำให้เรารุ้ว่าพระเอกนิยายนั้นโกงมาก

นึกถึงที่กำหนดเรื่อง เจาะเวลาเป็นมือปราบ บอสใหญ่ของเรื่อง โชว์เทพดดยกา่รดูตำราผ่านตาแค่ทีเดียวก็ดูเคล็ดวิชาทั้งหมดออก
วิชาที่พระเอกที่ทะลุมิติต้องใช้เวลาเป็นครึ่งปีกว่าจะฝึกสำเร็จ.เป็นการแสดงให้เห็นว่าพวกบอสใหย่หรือพระเอกนิยายดั้งเดิมไม่ใช่คนธรรมดา

แม้แต่อุ้ยเสี่ยวป้อ ทีกิมบย้งพยายามเขียนให้ไม่ขยัน เพราะถ้าพี่แกเก่งเท่าก๊วยเจ๋งนี่ ทั้งยุทธภพไม่มีใครหยุดแกได้แน่ๆ
อุ้ยสามารถสร้างแนวทางวิชาใหม่ได้โดยการรวมสองวิชาโดยสัญชาตญาณ โดยไม่เกิดธาตุไฟเข้าแทรกอีกต่างหาก
ความจริงผมว่ากิมย้งแกก็แก้เนื้อหานิดหน่อยนะ มีบางช่วงบรรยบายว่า อุ้ยมือเท่าคล่องแคล่วขึ้นเพราะฝึกกำลังภายใน
แต่ตอนหลังบรรยายเหมือนอุ้ยไม่มีกำลังภายในเลย
แต่ก็นับว่าเป็นอัจฉริยะคนหนึ่งละที่รวมวิชาสองวิชาได้แบบที่ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน

[samuison]

@deaddy


@Fv5v7
ช่วยกันคิดเรื่องข่านแห่งฟ้ากับสิบสองอินทรีย์เหินหน่อยครับ
ที่ผมคิดคือ ข่านแห่งฟ้ากระโจมทองคำเป็นขุมกำลังหนึ่งมีสิบสองอินทรีย์เหินเป็นลูกน้อง
แต่นอกด่านมีข้อดี/ข้อเสียคือ ไม่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน เพราะมีราชินีเผ่านาคา ราชาก็อบลินและตามไปด้วยเผ่าต่างๆประกอบกันจำนวนมาก

คือ ต่างกับต้าฉินที่วัฒนธรรมนับถือผู้แกร่งกล้าอย่างเดียว
ต้าฉินตามธรรมเนียมยังต้องอาศัยข้ออ้างความชอบธรรมอะไรบ้าง ทุ่งหญ้าเต้มไปด้วยคนเถื่อนที่หาญกล้า


ที่คิดวิายุทธของ ข่านแห่งฟ้าไว้คือ ประมาณ ผลึกฟ้าเก้าวิถี ที่เผ่าทุ่งหญ้ามีไว้ รวมไปถึงพวกสาวกนิกายอสูรของพรรคมารต่างๆ ที่จะหนีจากการไล่ล่าของต้าฉินภาคกลางก็จะไปหลบอยู่ที่ทุ่งหญ้านอกกำแพงใหญ่



ฝ่ายอธรรมเองหากมีข่าวคนต่างชาติหรือพรรอสูรมาก็จะหยุดสงครรามระหว่างพรรคและร่วมมือกันได้ชั่วคราว
แต่มีปัญหาคือระแวงกัะนและกันในระหว่างพรรค ทำให้ไม่มีใครคิดจะตามไปกวาดล้างในทุ่งหญ้าเพราะอันตรายและต้องสิ้นเปลืองทรัพยากรบุคคล

แต่แนวคิดการระดมกำลังเอาผู้รักชาติ ไปปกป้องต้าฉินนั้น แม้จะทำให้ระดับผู้นำพรรคไม่ค่อยพอใจเพราะเสียกำลังพล คนรุ่นใหม่ไป แต่ก็ไม่สามารถหาข้ออ้างห้ามคนในพรรคได้ เลยลืมตาข้างหลับตาข้างไปในทีถ้าหากมีลูกพรรคคนไหนประสงค์จะไปรับใช้ชาติ

[deaddy]

พวกนอกด่านพวกนั้น ไม่ค่อยแข็งแกร่งนิ นานๆทีถึงจะรวมกำลังกลายเป็นกองกำลังใหญ่ๆได้
แต่พอรวมได้ที ก็แข็งแกร่งมาก


เล่นยากอยู่นะ แต่จุดเด่นก็นักขี่ม้ากับธนู
ก็เขียนเอาแบบเรื่องนี้สิ

นักธนูนี่ก็อย่างเก่ง ถึงจะไม่ใช่ตัว op ก็เหอะ

[samuison]

@deaddy




ธนูที่ผมคิดไว้ก็ประมาณ "เทพเกาทัณฑ์ห้าสีสัน" ที่เป็นมือขมังธนู อันดับหนึ่งแห่งทุ่งหญ้า


และต้องมีบทพูดว่า "ข้าพิชิตทั่วทุ่งหญ้า ยังไม่ต้องใช้ลูกศรทองคำมาก่อนแต่วันนี้จะมาใช้กับเจ้า"เป็นบทพูดบังคับ


ความจริงมุกธนู ทองคำ เงิน ทองแดง ..รวมให้ครบห้าสีนี่ใช้กันบ่อยมาก


เพื่อไม่ให้ผิดธรรมเนียมก็ต้องเอามาใช้บ้าง




กะจะให้มีตัวละครอย่างลิโป้ ที่เอาตามตำนานเลยว่า ตาสีฟ้า มีสายเลือดคนต่างเผ่า




ว่าแต่หาเหตุผลอธิบายว่าทำไมทุ่งหญ้ารวมกันแล้วถึงเก่งล่ะครับ?




ผมว่าเพราะธรรมเนียมการต่อสู้ที่บูชาผู้แข็งแกร่งในทุ่งหญ้า






แม้ตามปกติรวมกันไม่ติดเพราะฆ่ากันตลอด แต่พอรวมตัวกันได้เหมือนกับความขัดแย้งทั้งหมด เล็งไปที่จุดเดียวคืออาณาจักรฮั่น/ต้าฉิน ทำให้ทหารชายแดนตั้งตัวไม่ติดเพราะไม่ได้เตรียมรับมือกองทัพทุ่งหญ้าขนาดใหญ่ไว้




ที่ผมเจอกับเควสต์ที่เล่นกัน ประมาณ civilization อารยธรรม ที่เราบังคับว่าอารยธรรมเราจะมุ่งไปทางไหน




เจอพวก no mad บุกมาตลอด ทำให้คนเล่นโมโหเลย ว่าเคยพยายามส่งทูตไปเป็นมิตรแต่รุ่นถัดไปก็โดนบุกอีก


มองว่าเหมือนกับออร์ค ที่ตอนสู้กันเองไม่เป็นไร แต่พอรวมตัวกัรได้ หายนะทั้งทวีป




กับอีกเคส คือ เจงกิสข่าน ที่มีสถานะ god of war ผู้เปลี่ยนประวัติศาสตร์




คือปกติคนเราจะมีความสามารถประมาณ ไล่ไปจาก กระจอก incompetent มีความสามารถ competent วีรบุรุษ heroic และอัจฉริยะ genius




คือคนปกติมีราวๆนี้ในทุก generation ช่วงอายุ แต่เจงกิสข่านโผล่มาในทุ่งหญ้า ความสามารถระดับ God ที่เหนืออัจฉริยะขึ้นไปอีกขั้น




ทำเอาอารยธรรมเก่าแก่ของผู้เล่นล่มสลายเลยล่ะครับ




กลับมาที่เรื่องของเรา คือ  เควสต์นั้นกำหนดว่า อารยธรรมทุ่งหญ้านั้าจะเกิด ฮีโรยูนิท ที่มีความสามารถระดับ hero ได้ง่าย


อารยธรรมของต้าฉินหรือแนวจีนที่เน้นขุนนางบุ๋นก็เรียดว่าอาจเกิด ฮีโรยูนิท สาย mangament บริหารจัดการหรือระเบียบราชการ




มีข้อดีคือประชากรและเศรษฐกิจเพิ่มไว แต่ข้อเสียนั่นล่ะครับ เชื่องช้าในสงคราม






ทำให้มองในภาพรวม ทุ่งหญ้าจะมี war hero unit เยอะกว่า แต่โชคดีสำหรับต้าฉินเพราะระดับ hero มีเยอะ เลยสู้กันเอง


ประมาณห้าราชวงศ์สิบฮ่องเต้ ฆ่ากันตลอด




ซึ่งก็ดีไป แต่ดันเกิด God of War ขึ้น คนที่มีความสามารถระดับ  Godในการรวมตัวคนเผ่าต่างๆได้

[Fv5v7]

เอากองทัพมองโกล กับมีอัจฉริยะด้านการทหารเกิดมาจำนวนมากละกันครับ ผู้เล่นเลยค่อนข้างลำบากหน่อย บวกกับอ้างอิงประวัติศาสตร์ด้งยที่ชาวมองโกลไม่ได้รบเพื่อเกียรติ แต่รบเพื่อชนะ

[samuison]

@Fv5v7

ผมเขียนฉากตระกูลใหญ่ร่วมกันส่งทรัพยากรไปแล้วครับกับสงครามครั้งนี้
ต้าฉินเป็นอาณาจักรใหญ่เลยเคลื่อนไหวช้า

หมิงซื่อเลยวางแผนจะส่งพวกที่ชาวยุทธที่ติสท์ๆ ร่วมมือกับใครไม่เป็นให้ไปเผากระโจมฝั่งตรงข้ามก่อนแบบเอี้ยก้วย

นึกอยู่ว่าข้อดีของพวกเอี้ยก้วยคือ เคลื่อนไหวได้คล่องตัวเพราะฝีมือกล้าแข็ง
แม้พวกนี้จะติสท์เกินไปจนไม่ฟังคำสั่งใครก็ตาม
ทำให้กลยุทธถูกจำกัดด้วยนิสัยติสท์ของยอดฝีมือ
แต่ทางมองโกลก็มีความติสท์ของตนเองเช่นกัน ถึงจะบอกว่าเพื่อชั่ยชนะ ไม่ใช่เพื่อเกียรติ แต่นั่นคือแนวคิดผู้นำ ถ้ามีโอกาสมองโกลก็จะบุกปล้นเท่าที่จะปล้นได้ เพราะต้องการสิ่งของ เงืนทอง สตรี
แม้กระทั่งข่านแห่งฟ้าก็ไม่สามารถหยุดลูกน้องทุกกลุ่มไม่ให้แตกแถวไปปล้นฆ่านอกแผนได้

แต่จะบรรยายประมาณว่า ยิ่งสงครามดำเนินนานไป  พวกที่นอกแถวจะค่อยๆถูกกองกำลังผู้เรักชาติต้าฉินแบบก๊ํวยเจ๋งเอี้ยก้วยฆ่า จนเหลือแต่คนที่พอจะฟังคำสั่งในกองทัพ

[deaddy]

ขยันออกตอนใหม่กันจัง
ไอ้เราก็มัวแต่อู้อ่านนิยาย อุ๊บ กำลังอ่านตำราอี้จิงต่างหาก


พวก 5 ธาตุของจีน มันต้องมาจำแนกสกิลอิงอีก


พวกเรื่องที่พระเอกใช้ได้ทุกอย่างเก่งก็จริงแต่ดูไม่มีจุดเด่นเลย
อย่างเรื่อง king of god พระเอกมีแค่ 2-3 ธาตุก็ดีอยู่ละ ดันฝึก 5 ธาตุเพิ่ม
กลายเป็นแม่มใช้ได้ทุกธาตุไม่เด่นเลยซักนิด ช่วงแรกๆคอมโบสกิลอย่างมัน




เพราะงั้นจะเขียนพระเอกอัพสกิลให้ดูมีเอกลักษณ์ ก็เสียเวลานิดนึง
แล้วยังต้องวางผังสกิลให้นางเอกอีก ไม่งั้นบทหายแน่นอน
แบบหลายๆเรื่องต้องวางนางเอกให้โครต op จะได้อัพเวลตามพระเอกได้แบบไม่ต้องยัดบทมาก
ไม่ก็ได้สาวแก่ไปเลย คืออัพเวลมานานมากแล้ว จนเวลตันจนต้องให้พระเอกช่วยทะลวง




เท่าที่เคยอ่านมีแค่เรื่อง douluo dalu ที่นางเอกกับเพื่อนๆมีประโยชน์จริงๆ
ที่เหลือสาวๆในฮาเร็มมีค่าแค่ช่วงแรกที่โผล่มาแค่นั้นแหล่ะ พอพระเอกเริ่มเก่งแซงไปก็แทบจะไร้บทละ

[samuison]

ขยันออกตอนใหม่กันจัง
ไอ้เราก็มัวแต่อู้อ่านนิยาย อุ๊บ กำลังอ่านตำราอี้จิงต่างหาก


พวก 5 ธาตุของจีน มันต้องมาจำแนกสกิลอิงอีก


พวกเรื่องที่พระเอกใช้ได้ทุกอย่างเก่งก็จริงแต่ดูไม่มีจุดเด่นเลย
อย่างเรื่อง king of god พระเอกมีแค่ 2-3 ธาตุก็ดีอยู่ละ ดันฝึก 5 ธาตุเพิ่ม
กลายเป็นแม่มใช้ได้ทุกธาตุไม่เด่นเลยซักนิด ช่วงแรกๆคอมโบสกิลอย่างมัน




เพราะงั้นจะเขียนพระเอกอัพสกิลให้ดูมีเอกลักษณ์ ก็เสียเวลานิดนึง
แล้วยังต้องวางผังสกิลให้นางเอกอีก ไม่งั้นบทหายแน่นอน
แบบหลายๆเรื่องต้องวางนางเอกให้โครต op จะได้อัพเวลตามพระเอกได้แบบไม่ต้องยัดบทมาก
ไม่ก็ได้สาวแก่ไปเลย คืออัพเวลมานานมากแล้ว จนเวลตันจนต้องให้พระเอกช่วยทะลวง




เท่าที่เคยอ่านมีแค่เรื่อง douluo dalu ที่นางเอกกับเพื่อนๆมีประโยชน์จริงๆ
ที่เหลือสาวๆในฮาเร็มมีค่าแค่ช่วงแรกที่โผล่มาแค่นั้นแหล่ะ พอพระเอกเริ่มเก่งแซงไปก็แทบจะไร้บทละ

เควสต์ที่ผมใช้อยู่ใช้มุถกว่า สร้างอาร์ติแฟ็คที่เป็นชุดเกราะให้พลังของผู้ใส่อยู่ที่เหนือกว่าพระเอกอยู่ 0.5 ขั้นครับ
หรือใช้คาถาในการที่ถ่ายเลือดถ่ายทอดพลัง ให้สามารถเก่งตามพระเอกได้น้อยกว่าหนึ่งขั้น
ว่าไปแล้วผมก็กำลังแต่งฟิคไทป์มูนย จะกำหนดเอาแนวกำลังภายในไปในเรื่องส่า ฝ่ามือ ยูไล เต๋าอี้จิงอะไรต่างๆนี้ใช้ได้จริง
ผสมกับอินเดียของท่านตั๊กม้อ
ว่าวิชาพิสดารอินเดียมีเพียบ แต่เวอร์ชั่นของตั๊กม้อคือเวอร์ชั่นที่ท่านดัดแปลงแล้วให้คนธรรมดาฝึกได้


เป็นมุกที่เจอมาว่าวิชาเทพๆนั้นตั๊กม้อมักจะซ่อนเอาไว้เพราะท่านมองว่าแรงเกินไปคนธรรมดาฝึกไม่ไหว เป้นอันตรายเปล่าๆ
ท่านเลยซ่อนไว้แบบวางแนวให้คนที่ผ่าานขั้นี้เท่านั้นถึงจะเจอ

[deaddy]

[quote/]
เควสต์ที่ผมใช้อยู่ใช้มุถกว่า สร้างอาร์ติแฟ็คที่เป็นชุดเกราะให้พลังของผู้ใส่อยู่ที่เหนือกว่าพระเอกอยู่ 0.5 ขั้นครับ
หรือใช้คาถาในการที่ถ่ายเลือดถ่ายทอดพลัง ให้สามารถเก่งตามพระเอกได้น้อยกว่าหนึ่งขั้น
ว่าไปแล้วผมก็กำลังแต่งฟิคไทป์มูนย จะกำหนดเอาแนวกำลังภายในไปในเรื่องส่า ฝ่ามือ ยูไล เต๋าอี้จิงอะไรต่างๆนี้ใช้ได้จริง
ผสมกับอินเดียของท่านตั๊กม้อ
ว่าวิชาพิสดารอินเดียมีเพียบ แต่เวอร์ชั่นของตั๊กม้อคือเวอร์ชั่นที่ท่านดัดแปลงแล้วให้คนธรรมดาฝึกได้


เป็นมุกที่เจอมาว่าวิชาเทพๆนั้นตั๊กม้อมักจะซ่อนเอาไว้เพราะท่านมองว่าแรงเกินไปคนธรรมดาฝึกไม่ไหว เป้นอันตรายเปล่าๆ
ท่านเลยซ่อนไว้แบบวางแนวให้คนที่ผ่าานขั้นี้เท่านั้นถึงจะเจอ

ไอ้อิงพลังตามตัวละครมันใช้ได้แค่เกมแค่นั้นแหล่ะ
ขนาดพลังเท่ากันแต่บทอวยไม่เท่ากันยังรู้สึกต่างกันเลย
แล้วการเอาเลเวลไปผูกติดกับตัวละคร มันวิถีตัวประกอปเลยแหล่ะ


ตามความเห็นผม นิยายจะสนุกเพราะคำนวนไม่ได้นี่แหล่ะ
หลายเรื่องที่เซ็ตไว้ว่าพลังพระเอกตีข้ามขั้นได้คงที่ เช่น 2 ขั้น
แล้วพอเจอศัตรู เก่งกว่า 2 ขั้น เป็นเบ้ รึ​ระดับ​อัจฉริยะ​ ก็ ตีชิวๆเหมือนกัน
มันโครตจะรู้สึกว่าไม่ใช่เลย
เพราะมันชอบเขียนว่าอัจฉริยะ ก็ตีข้ามขั้นกันได้


แปลว่าพระเอกขั้น 4 อัจฉริยะ​คนอื่น ขี้น 6 มันควรมีพลัง เทียบขั้น 7
แต่พระเอกก็ตีชิวๆ พอจะเจอขั้น 7 พระเอกก็ดันไปอัพเวลมาตบจนตีชิวๆอีก




คือบางเรื่องมันไม่มีลุ้นเลย แต่เนื่องจากบทคอมเมดี้ มันกลบได้
มันเลยอ่านสนุกได้ อย่างเรื่องล่าสุดที่อ่าน


พระเอกแม่มหาตังด้วยการขายนิยาย 18+ ช่วงต้นเรื่อง
คนมันเลยคิดว่าพระเอกโชกโชน ทั้งที่พระเอกยังซิง
พระเอกไปเก็บตัวฝึกวิชาด้วยการตีมาเฟียที่เมืองนอกกฏหมาย
แต่พอคนเห็นพระเอกเดินที่ถนนคาวโลกีย์ เลยนึกว่ามาเที่ยวซื้อบริการ


พอนักข่าวไปสัมภาษณ์เพื่อน เพื่อนกัดฟันบอกพระเอกเป็นคนดีคนขยัน
ทั้งที่ในใจพระเอกแม่มไปเที่ยวเล่นซื้อบริการก่อนสอบ




เรียกว่าเรื่องนี้ ตัวประกอปกาวใช้ได้


เรียกว่าความสนุกของนิยายคือคนอ่านรู้ แต่คนในเรื่องไม่รู้


ทุกคนในเรื่องเข้าใจผิด มันจะทำให้คนอ่านอินได้ว่าแม่มทำไมไม่งั้นงี้ฟะ


พอนิยายหลายๆเรื่องแต่งให้พระเอก เก่ง เทพ ชื่อเสียงดี ดีกรีสูง ชาติตระกูลสูง
กลายเป็นว่าเอาจริงๆ ถือว่าแต่งให้สนุกยากเลยแหล่ะ
คือมันจะสนุกตอนต้นเรื่องแค่นั้นแหล่ะ แล้วมันกผ้จะเริ่มเบื่อ


นิยายจะสนุกผมว่า ต้องมีอะไรในกอไผ่เต็มไปหมด คนอ่านเดายาก
สิ้นหวังบ่อยๆ แต่รอดออกมาได้ จะด้วยแผน ความเกรียน รึดวงก็ตาม


อย่างเรื่องข้างบน ไปล่าดงมอนด้วยกันกับฝั่งตรงข้าม
พระเอกดันไปกินไข่ราชามอน แล้วมันจะตามกลิ่นไปล้างแค้น
พระเอกเลยกะเวลา ไปคุยขอโทษกับฝั่งตรงข้ามในดงศัตรู
พอมอนยกทัพมาล้างแค้น พระเอกเลยขอตัวหนี
ฝั่งตรงข้ามเลยขอให้พระเอกช่วย ทั้งที่จริงๆมอนมาล่าพระเอกคนเดียว


สุดท้ายศัตรูเลยกลายเป็นมิตร เพราะคิดว่าพระเอกเสียสละช่วย
ทั้งที่แท้จริงแล้ว ถ้าพระเอกหนี มอนก็จะตามล่าพระเอกคนเดียว
แต่คนกลับคิดว่าพระเอกไม่หนีเพราะเสียสละยอมทุ่มเทตีราชามอนเพื่อช่วย
ทั้งที่พระเอกพลังตัวเบาสูงสุด หนีได้สบาย




รึอีกเรื่อง พระเอกมีวิชาเสือร้ายขโมยใจ เวลาโจมตีจะทำให้หน้าอกโตขึ้น
พอเจอสาวๆ เวลาโดนก็จะอกโต สาวๆหลายคนก็จะพ่ายแพ้ด้วยความเจ็บปวด
แต่พอมันใหญ่ขึ้น สาวๆก็ชอบกันเลยใช้ล้างความแค้นได้


พอเรื่องไปไกลๆ พระเอกเจอสาวมังกรสุด x อกโตสวยงาม
พระเอกเลยอยากเพิ่มขนาดให้เพราะไม่อยากทำร้ายสาวงาม
ที่ไหนได้วิชาพระเอกพัฒนาเป็น หมัดอกระเบิด ตู้ม อกสวยงามกลายเป็นกระดาน
จากปูมานึกว่าจะได้ปักธง กลายเป็นคู่แค้นเพราะทำจากอกโตกลายเป็นกระดาน




นี่แหล่ะ ปูมาเหมือนจะให้เป็นเส้นตรง แต่หักมุมคนเดาไม่ได้บ่อยๆ
ผมว่าแนวที่สนุกมันจะเป็นแบบนี้คือ wtf บ่อยๆ
ทำดีได้ผลร้าย ทำร้ายคนเชิดชู โครตเก่งแต่คนนึกว่ากาก
โครตกาก แต่คนนึกว่าเทพ

[deaddy]

เออว่าแต่ตอนนี้ค่าเงินใช้ประมาณไหนกันละจะได้กะๆถูก
ถ้าดูไม่หลุดคอนเซ็ปกันมากนะ จะเข้าบทงานประมูลละจะได้กะถูก

[samuison]

@deaddy
เควสต์ที่เล่นมาจากพวกฝรั่งน่ะครับ
พวกนี้บางคนเกลียดความบังเอิญมาก เลยเคร่งกับเรื่องระดับพลังเอามากๆเพราะต้องการสร้างโลกที่มีมาตรฐานชัดเจน..ซึ่งแน่ละขัดกับแนวพวกนี้อยู่แล้วเพราะพระเอกต้องเทพทรู

เรื่องหลักผมก็กะจะล้อเลียนหลายๆเรื่องเหมือนกัน เช่นแนวทะลุมิติจากโลกนี้ไปโลกที่อยู่ข้างๆประมาณโลกของเนี่ยหลี tale of demon and god และขโมยวิชาของโลกนั้นมาฝึกประสานเพิ่มเติม
..
เรื่องเงินเท่าที่เคยเจอมาหนึ่งตำลึงทองเพียงพอที่ทำให้ครอบครัวหนึ่งอยู่ได้ทั้งปี

แต่แน่นอน ตระกูลใหญ่เลี้ยงคนไว้จำนวนสิบล้าน หมื่นตำลึงทองจึงเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเพราะค่าใช้จ่ายรายเดือนรายวัน เยอะกว่านั้น
แต่ความรู้สึกของคนทั่วไปก็น่าจะเป็นว่า ไม่สามารถหามาได้ขนาดนั้นหากทำงานสุจริต

[deaddy]

@deaddy
เควสต์ที่เล่นมาจากพวกฝรั่งน่ะครับ
พวกนี้บางคนเกลียดความบังเอิญมาก เลยเคร่งกับเรื่องระดับพลังเอามากๆเพราะต้องการสร้างโลกที่มีมาตรฐานชัดเจน..ซึ่งแน่ละขัดกับแนวพวกนี้อยู่แล้วเพราะพระเอกต้องเทพทรู

เรื่องหลักผมก็กะจะล้อเลียนหลายๆเรื่องเหมือนกัน เช่นแนวทะลุมิติจากโลกนี้ไปโลกที่อยู่ข้างๆประมาณโลกของเนี่ยหลี tale of demon and god และขโมยวิชาของโลกนั้นมาฝึกประสานเพิ่มเติม
..
เรื่องเงินเท่าที่เคยเจอมาหนึ่งตำลึงทองเพียงพอที่ทำให้ครอบครัวหนึ่งอยู่ได้ทั้งปี

แต่แน่นอน ตระกูลใหญ่เลี้ยงคนไว้จำนวนสิบล้าน หมื่นตำลึงทองจึงเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเพราะค่าใช้จ่ายรายเดือนรายวัน เยอะกว่านั้น
แต่ความรู้สึกของคนทั่วไปก็น่าจะเป็นว่า ไม่สามารถหามาได้ขนาดนั้นหากทำงานสุจริต

การเอาเรื่องอื่นมาล้อ ระวังเรื่องคนอื่นที่ไม่ได้เสพเหมือนกันงงแล้วกัน เพราะบางเรื่องล้อเรื่อง สัปประยุทธทะลุฟ้า เอาท่ามาใช้ แต่
1. อิ้งแปลจากจีนไม่เหมือนกัน
2. แปลไทยก็แล้วแต่ใครแปล
3. ท่าส่วนใหญ่จำชื่อไม่ได้


กลายเป็นมุกที่ทั้งผ่านทั้งแป๊ก เพราะเข้าถึงบางส่วน
แต่ถ้าคนไม่เคยอ่านจะแป๊ก 100%


------------
ค่าเงินอิงตามการใช้งานสินะ พอนึกได้ละ แต่คงใช้หินปราณแทน เพราะทองไม่มีประโยชน์ต่อเหล่าจอมยุทธยิ่งการค้าระหว่างประเทศ
ทำไม ญี่ปุ่นต้องใช้เงินตำลึงทอง กินก็ไม่ได้ หนักก็หนัก แถมค่าความบริสุทธ์แร่อีก ใช้หินปราณซื้อของดีกว่า
เพราะมีความต้องการใช้งานอยู่แล้ว พกไปเยอะๆ ก็ได้ใช้ เหลือๆก็เอาไปซื้อของได้
ส่วนตำลึงทอง จอมยุทธจะสะสมไปทำไม


ถ้าระดับ 1 พกเงิน 1 กก
ระดับ 2 พก 10 กก
ระดับ 3 พก 100 กก
.
.
ระดับ 9 พก 1 ล้านตัน


ส่วนร้านฝากเงินบ้านนอก ใช้รองรับระดับ 7-9 ได้ซะที่ไหน




ก็จะอิงว่า ระดับ 1 ใช้หินปราณระดับต่ำ 1 ก้อนต่อวัน 1 ปี 365 ก้อน
ทุกระดับจะเพิ่ม 10 เท่า
ขั้น 5 ใช้ 1 ปี 3.65 ล้านก้อน ต่อปี


ส่วนเมืองหลวงก็ตามสบายนะครับ เพราะในเมืองมันกฏหมายเข้มแข็ง กับพ่อค้าคนธรรมดาเยอะ
ส่วนพวกหมู่เกาะ พกเงินเยอะแต่ไม่มีของขายมันก็ไร้ค่า แต่พวกหินปราณมันได้ใช้ ถือว่ามีมูลค่า

------------
อ่านๆอี้จิงไปเยอะละ สรุปได้ว่า เอามาทำเป็นนิยายแบบละเอียดยากเกินไป เอาแค่ 5 ธาตุก็พอละ

[samuison]

@deaddy
มุกที่ผมคิดคือ มันไม่ใช่ทุกคนที่ฝึกยุทธนี่ครับ? คือ ที่เราเห็นแล้วเข้าใจว่าคนฝึกยุทธมันเป็นคนส่วนใหญ่ก็เพราะว่าเรื่องบรรยายจากมุมมองของคนฝึกยุทธ
แต่เราจะเห็นว่าคนที่มีวรยุทธเป็นคนกลุ่มน้อย
แม้จะมองว่ามีทหารรับจ้างมากมาย
แต่ประชากรตาดำๆเสี่ยวเอ้อต่างๆนั้นจำนวนมากกว่าหลายล้านเท่า
หินปราณ อาซ้อเจินคนขายซาละเปาจะเอาไปทำอะไรล่ะครับ?

แต่ผมเห็นด้วยนะว่ามันจะเป็นอะไรที่น่าเชื่อถือกว่าทองคำเพราะเป็นของที่สามารถใช้ได้หมด น่าเชื่อถือไม่มีการผลิตเกินความจำเป็น
แต่เนื่องจากมันเป็นของที่ใช้ได้ ผมมองว่ามันจะออกมาในตลาดจำนวนน้อยกว่าที่เราคิดน่ะครับ
เพราะอย่างที่ท่านว่า คนกลั่นหินปราณชั้นสูงได้ก็คือคนชั้นสูง
ท่านบรรพบุรุษบางคนอาจใจดีต่อลูกหลานมากลั่นหินปราณขั้นเก้าให้บ้าง แต่คงหลุดมาในตลาดไม่เยอะหรอกครับ
ของที่ใช้ได้ในทางการค้าควรจะเป็นของที่แลกเปลี่ยนได้ง่ายที่สุดน่ะครับ

...

เรื่องล้อเรื่องอื่น ผมกะจะไม่ล้อโดยตรงครับแต่กะจะล้อเล็กน้อย

ไปเจอคนเขียนพวกเนิร์ดตะวันตก เล่นมุกว่า อีกโลกหนึ่งมีเรียลลิตี้มาเบิ้ลของไกอา ประมาณจักรวาลนาสุ ที่คอยจำกัดพวกเหนือธรรมชาติ
ทำให้ปีศาจไม่สามารถบุกโลกนั้นได้ วิทยาการโลกนั้นเลยก้าวหน้าไปประมาณจักรวาลแปซิฟิคริม
เพราะปีศาจเล็กๆสลายไป แต่ไม่สามารถขับไล่ก็อดซิลล่าขั้นเก้าไปได้ ทำให้ทั่วโลกต้องสร้างกำแพงเมืองเทคโนโลยีมาป้องกันตนเอง พระเอกเลยได้จังหวะไปปล้นวิทยาการของโลกแปซิฟิคริมนั้น

...
คิดอีกอย่างเรื่องสกิลโกง
คนอ่านอาจไม่คิดอะไร
แตรกิมย้งคือต้นตำรับของสกิลดกงคนหนึ่ง
อย่างเคสอาวเอี้ยงฮง
พี่แกคืออัจฉริยะจริงๆ ให้เป็นอันดับหนึ่งแห่งยุคแซงมารบูรพาเลย
คนบ้าที่สามารถคิดกระบวนท่าทำลายไม้เท้าตีสุนัขได้ในคืนเดียว
สกิอลโคตรโกงพรรค์นั้นพัฒนามาโกงขึ้นได้อีกในสมัยเหล็ฌงฮู้ชงที่ดูปุ๊บก็วิเคราะห์กระบวนท่าได้ปั๊บ
ท่าที่ทำให้เสียเวลาบ้างคือท่าสุดยอดของสำนักอย่างกระบี่ไท้เก็กที่ต้องอาศัยเวลาประมาณยี่สิบสามสิบกระบวนท่าในการคำนวณช่องว่างของกระบวนท่า
หมิงซ์่อที่ผมจะเขียนก็ประมาณนี้ล่ะครับคือจะแสดงว่า ไอ้พวกนี้แบบไม่เนิร์ฟมใันดกง
และแสดงความจริงของโลกว่า คอมพิใเตอร์คือคนที่ชนะเซียนโกะในโลกปัจจุบันหลังจากที่เซียนโกะคุยทับพวกหมากรุกต่างๆมาหลายสิบปี
ว่าตราบใดที่มันยังมี"กติกา" "กรอบแนวคิด"
ที่สามารถสร้างสมการจำลองขึ้นมาได้
มนุษย์ไม่สามารถเอาชนะเครื่องจักรได้

ไม่ได้ดูถูกเซียนโกะ อาวเอี้ยงฮง หรือเหล็งฮู้ชง แค่เป็นข้อเท็จจริงที่พลังความสามารถของมนุษย์ไม่อาจก้าวข้ามได้
ยกเว้นจะเปลีั่ยนตนเองเป็นดปรแกรมแบบเรื่อง มนุษย์เหนือโลพวกนั้น..อาจจะมีเต๋าที่ทำอย่างนั้นได้ก็ได้ในอนาคต