ทำไมอลิสจังในวัยเด็กถึงฟินกับอะไรแบบนี้ได้นะเจ้าคะ

[Alice-chan]

เขียนชื่อตัวเองหรือตัวละครในอนิเมะที่ชอบลงบนแขนตัวเอง แล้วก็ฟินเวลาขยับแขนตัวเอง

แล้วก็มีตอนที่ไปบ้านลูกพี่ลูกน้อง อลิสจังก็ฟินตอนที่เขียนชื่อของน้องอีกคน(ซึ่งเป็นพี่สาวของน้องคนนั้น)ไว้ที่ขาของน้องคนเล็กที่กำลังหัดเดิน

แล้วก็จ้องที่ขาของน้องคนนั้นตอนที่น้องเค้าเดินแล้วก็ อ๊ายยยย(ประมาณว่ารู้สึกฟินกับการที่(ชื่อ)ของพี่สาวที่อายุมากกว่าถูกน้องเล็กไร้เดียงสาทำให้ขยับยังไงยังงั้นแหละเจ้าค่ะ)

ซึ่งช่วงก่อนจะมีความรู้สึกแบบนี้อลิสจังก็เคยปฎิเสธที่จะใส่เสื้อแขนยาวอยู่ระยะหนึ่งเลยล่ะ เพราะเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ล่ะเจ้าค่ะ แต่มันเกี่ยวกับความรู้สึกเวลาที่ขยับแขนล่ะนะ ซึ่งก็ไม่รู้ว่ารู้สึกอะไรกันแน่ แต่มันมีความรู้สึกเวลาเห็นลวดลายหรือแถบสีมันขยับล่ะนะ(สมัยนั้นก็ไม่ได้มีลวดลายเยอะเหมือนสมัยนี้นะ)

อลิสจังสมัยก่อนนี่เป็นเด็กที่ประหลาดจังนะเจ้าคะ ฟินกับอะไรแบบนี้ได้

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกฟินกับอะไรแบบนี้ถึงปัจจุบันจะจางหายไป แต่มันก็กลายเป็นหนึ่งในสารตั้งต้นของความรู้สึกหวงรูปอนิเมะในน้องลิงในปัจจุบันล่ะเจ้าค่ะ
ประมาณว่าไม่ได้ถูกวาดมาเพื่องานนั้นแล้วถูกเอามาใช้แบบนั้นแล้วเหมือนคาแรคเตอร์ถูกขืนใจยังไงไม่รู้สิ คือมันรู้สึกแย่ถ้าอยู่กับคนอื่นที่ไม่รู้ที่มา แต่รู้สึกดีถ้าอยู่กับอลิสจังหรือกับโอตะคนอื่นๆ ล่ะเจ้าค่ะ

• Tweet

[Alice-chan]

เพิ่มเติมข้อมูลนะ ถึงจะปฎิเสธที่จะใส่เสื้อแขนยาวก็ตาม แต่พอเห็นที่เป็นลายการ์ตูนน่ารักๆ แล้วมีลายตั้งแต่ตรงข้อศอกลงไปนี่อลิสจังจ้องเลยทีเดียว ไม่ว่าเห็นคนอื่นใส่หรือเห็นที่ร้าน

แต่อยากใส่เองหรือเปล่าอันนี้ก็จำความรู้สึกไม่ได้เหมือนกัน มันตั้งแต่ตอนประถมแล้วล่ะเจ้าค่ะ แต่จ้องในห้างนี่ตาเป็นมันเลย ไม่กล้าจ้องใกล้ๆ กลัวใครมาเห็นจะว่าอลิสจังสนใจ อายล่ะเจ้าค่ะ

ปล.เหมือนจะเคยเล่าให้ฟังเรื่องความรู้สึกเวลาใส่ถุงเท้ากับน้องลิงลายการ์ตูนตอนเด็กๆแฮะ ใส่ได้ไม่กี่ครั้งก็ขอใส่แต่สีขาว แล้วในเวลาต่อมาก็ใส่กระโปรงทับกางเกงที่ตัวเองใส่นอนไปเลย(แต่ความรู้สึกนั้นก็แค่เฟลส์อลาร์ม ที่เป็นเปลือกนอกซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงไว้ในที่ลึกล่ะนะ)

ปล.น้องลิงลายตามรูปด้านบนนั่น อลิสจังอยากส่งให้ตัวเองในวัยเด็กจังแฮะ