คุยไร้สาระ-หากนางเอกรู้ว่าตนเองเป้นตัวละครในเกมส์คิดว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร?

[Nobitanian]

[quote/]
เอาเถอะผมอาจจำชื่อผิิิดเพราะแม่งนานจัดแต่ลูกก็วยเจ๋งที่รวยมียอดวิชามีคนสอนขั้นสุดยอด มียาไช้ตลอดเวลาก็ยังเก่งได้ไม่เท่าพ่อนางตอนอายุเท่ากันจริงไหม ดังนั้นถ้าแค่คุณรวยในโลกแบบนั้นคุณจะทำได้ดีกว่าจริงเหรอ แต่รุ่นพ่อมันเก่งเพราะพลังปาติหารที่ได้ของเทพ ระหว่าฝึกเองกับรู้ว่าของเทพอยู่ตรงไหนแบบเคยเล่นเกม คุณว่าแบบไหนจะเป็นไปได้มากกว่ากันการรู้ว่าอยู่ในเกมแปลว่า มันมีแรงกดดันที่เกมจะมอบแบทเอ็นแย่ๆไห้ตัวประกอบ หรือถ้าไม่เราก็รู้ว่าของเทพอยู่ตรงไหน ผมบอกตามตรงยากที่จะห้ามใจตัวเองที่จะไม่ไปเอาและยากที่จะไม่ฝึกพลักดันตัวเอง แต่ถ้าแค่รวยยากครับที่จะฝึกด้วยตัวเองจนเก่งถามใจตัวเองว่าจะขึ้เกรียดได้แค่ไหนดีกว่า แถมยังยากที่จะฝึกไห้เก่งกว่าชาวบ้านเพราะไม่มีสูตรโกงแค่ได้รับทรัพยากรที่ดีกว่าเพราะมีเงินแค่นั้น พอผมเอามาลบกับนิสัยคนปัจจุบันโอกาศเป็นนายน้อยโหลยโทยจะสูงกว่ามาก ถ้าแค่รวย90%มีโอกาศขึ้เกรียดแต่ถ้ารู้ว่า อยู่ในเกมหรือรู้เนื้อเรื่องโอกาศดิ้นรนผมว่า90%

คือ ผมมองว่า ระหว่างก๊วยเซียง กับ ก๊วยเจ๋ง มันเอามาเทียบกันไม่ได้ หรอกครับ เพราะ ก๊วยเจ๋ง ได้รับการฝึกฝน อย่างจริง ๆ จัง ๆ ตั้งแต่จำความได้ พอ ออกจากมองโกล ก็มี อาจารย์ หลาย คนคอยมอบทรัพยากร และควบคุมการฝึกฝนให้อย่างเข้มข้น


ในทางกลับ กัน ก๊วยเซียง จนอายุเข้าสู่วัยรุ่น แล้วยังไม่มีอาจารย์ที่สอนวรยุทธ์ แบบจริง ๆ จัง ๆ ให้เลย มีแต่คนเอาทรัพยากรมาเปย์ให้ แต่ไม่มีคนสอน มันก็เท่านั้น แถมส่วนใหญ่ ก็ได้แต่ครูพักลักจำเอา ดังนั้นมันไม่แปลก ที่จะไม่เก่งเท่าพ่อตอนอายุเท่ากัน 


ทีนี้ มาพูดถึง ความรวย ผมเป็นคนนึงที่เคยพูดไปแล้วว่า ตราบใด ที่คุณยังไปไม่ถึงจุดสูงสุด ยังไง ความมั่งคั่ง ก็สำคัญ ครับ เพราะความมั่งคั่ง มันนสามารถทำให้คุณเข้าถึงทรัพยากร การฝึกฝนได้ง่ายกว่า คนจน ๆ


พระเอก Isekai ไม่ว่าจะ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ไม่ว่าจะมีระบบ หรือไม่มี จะรู้ตำแหน่งของเทพ หรือไม่รู้ ยังไงก็เหมือนกันหมดครับ คือ เริ่มต้นก่อนจะฝึกฝนก็จะต้อง สร้างความมั่งคั่งให้ตัวเองก่อน เพราะไม่งั้นมันหาทรัพยากร มาฝึกไม่ได้


เรารู้ตำแหน่ง ของ ก็ จริง แต่จะไปเอายังไง นี่คือคำถาม ต่อให้มีระบบ ก็ต้องหาเงินมาซื้อ อุปกรณ์สำหรับเดินทางอยู่ดี


แม้แต่ราชาเทพ เฉินฟาน ในตำนานของการ์ตูนจีน ขนาดมีสุดยอดวิชาเซียนอยู่กับตัว เป็นอัจริยะการฝึกฝน แต่เริ่มแรก ก็ต้องออกหาเงิน ก่อนอยู่ดีเพราะไม่มีทรัพยากร


ความรวยไม่ใช่สิ่งที่บ่งบอกว่าใครฝึกเก่งไม่เก่ง ก็จริง แต่ความรวยมันคือตัวเสริม ให้ฝึกฝนได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะ เมื่อรู้ว่า ของเทพ มันซุกอยู่ที่ไหน เหล่าพระเอก Isekai ที่เป็นคุณหนู คุณชายทั้งหลาย สามารถเข้าถึง โชค เหล่านั้นได้ง่ายกว่า พระเอก Isekai ที่เป็นชาวบ้าน หรือ ขอทาน เยอะมากเลยครับ

[Rumia]

[quote/]
คือ ผมมองว่า ระหว่างก๊วยเซียง กับ ก๊วยเจ๋ง มันเอามาเทียบกันไม่ได้ หรอกครับ เพราะ ก๊วยเจ๋ง ได้รับการฝึกฝน อย่างจริง ๆ จัง ๆ ตั้งแต่จำความได้ พอ ออกจากมองโกล ก็มี อาจารย์ หลาย คนคอยมอบทรัพยากร และควบคุมการฝึกฝนให้อย่างเข้มข้น


ในทางกลับ กัน ก๊วยเซียง จนอายุเข้าสู่วัยรุ่น แล้วยังไม่มีอาจารย์ที่สอนวรยุทธ์ แบบจริง ๆ จัง ๆ ให้เลย มีแต่คนเอาทรัพยากรมาเปย์ให้ แต่ไม่มีคนสอน มันก็เท่านั้น แถมส่วนใหญ่ ก็ได้แต่ครูพักลักจำเอา ดังนั้นมันไม่แปลก ที่จะไม่เก่งเท่าพ่อตอนอายุเท่ากัน 


ทีนี้ มาพูดถึง ความรวย ผมเป็นคนนึงที่เคยพูดไปแล้วว่า ตราบใด ที่คุณยังไปไม่ถึงจุดสูงสุด ยังไง ความมั่งคั่ง ก็สำคัญ ครับ เพราะความมั่งคั่ง มันนสามารถทำให้คุณเข้าถึงทรัพยากร การฝึกฝนได้ง่ายกว่า คนจน ๆ


พระเอก Isekai ไม่ว่าจะ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ไม่ว่าจะมีระบบ หรือไม่มี จะรู้ตำแหน่งของเทพ หรือไม่รู้ ยังไงก็เหมือนกันหมดครับ คือ เริ่มต้นก่อนจะฝึกฝนก็จะต้อง สร้างความมั่งคั่งให้ตัวเองก่อน เพราะไม่งั้นมันหาทรัพยากร มาฝึกไม่ได้


เรารู้ตำแหน่ง ของ ก็ จริง แต่จะไปเอายังไง นี่คือคำถาม ต่อให้มีระบบ ก็ต้องหาเงินมาซื้อ อุปกรณ์สำหรับเดินทางอยู่ดี


แม้แต่ราชาเทพ เฉินฟาน ในตำนานของการ์ตูนจีน ขนาดมีสุดยอดวิชาเซียนอยู่กับตัว เป็นอัจริยะการฝึกฝน แต่เริ่มแรก ก็ต้องออกหาเงิน ก่อนอยู่ดีเพราะไม่มีทรัพยากร


ความรวยไม่ใช่สิ่งที่บ่งบอกว่าใครฝึกเก่งไม่เก่ง ก็จริง แต่ความรวยมันคือตัวเสริม ให้ฝึกฝนได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะ เมื่อรู้ว่า ของเทพ มันซุกอยู่ที่ไหน เหล่าพระเอก Isekai ที่เป็นคุณหนู คุณชายทั้งหลาย สามารถเข้าถึง โชค เหล่านั้นได้ง่ายกว่า พระเอก Isekai ที่เป็นชาวบ้าน หรือ ขอทาน เยอะมากเลยครับ

เอิ่มไม่อยากจะขัดนะครับแต่ถ้าก๊วยเจ๋งมันไม่ตกหน้าพาได้สูตรโกง มันสู้ใครแทบไม่ได้เลยนะครับก็วยเจ๋งมันไม่ได้เก่งกว่าลูกตัวเองตอนอายุเท่ากันเลย ความจริงก่อนได้สูตรโกงอ่อนกว่าลูกตัวเองเยอะ ว่ากันตรงๆผมไม่เคยเห็นก็วยเจ็งมันชนะจอมยุทย์คนไหนได้เลย แม้แต่เอี้ยคังก่อนมันได้สูตรโกงเอาตรงๆนิยายกิมหยงไม่มีตัวละครไหนเลยที่ไม่เปิดสูตรโกงแล้วเก่ง มันต้องมีไอเทมโกงวิชาโกงถึงจะเก่งดังนั้นผมถึงบอกว่าแค่รวยนะ สู้รู้ว่าไอ้ของโกงอยู่ตรงไหนไม่ได้และผมไม่ได้บอกว่ารวยจะฝึกไห้เก่งไม่ได้ แต่ผมบอกว่าแรงจูงใจมันน้อยทำไห้มีโอกาศไม่เก่งสูง แต่มีระบบรู้เนื้อเรื่องมันมีโอกาศที่จะเก่งเยอะกว่าเพราะมีเป้าหมายที่แน่นอนกว่าแค่นั้น

[samuison]

[quote/]
คือ ผมมองว่า ระหว่างก๊วยเซียง กับ ก๊วยเจ๋ง มันเอามาเทียบกันไม่ได้ หรอกครับ เพราะ ก๊วยเจ๋ง ได้รับการฝึกฝน อย่างจริง ๆ จัง ๆ ตั้งแต่จำความได้ พอ ออกจากมองโกล ก็มี อาจารย์ หลาย คนคอยมอบทรัพยากร และควบคุมการฝึกฝนให้อย่างเข้มข้น


ในทางกลับ กัน ก๊วยเซียง จนอายุเข้าสู่วัยรุ่น แล้วยังไม่มีอาจารย์ที่สอนวรยุทธ์ แบบจริง ๆ จัง ๆ ให้เลย มีแต่คนเอาทรัพยากรมาเปย์ให้ แต่ไม่มีคนสอน มันก็เท่านั้น แถมส่วนใหญ่ ก็ได้แต่ครูพักลักจำเอา ดังนั้นมันไม่แปลก ที่จะไม่เก่งเท่าพ่อตอนอายุเท่ากัน 


ทีนี้ มาพูดถึง ความรวย ผมเป็นคนนึงที่เคยพูดไปแล้วว่า ตราบใด ที่คุณยังไปไม่ถึงจุดสูงสุด ยังไง ความมั่งคั่ง ก็สำคัญ ครับ เพราะความมั่งคั่ง มันนสามารถทำให้คุณเข้าถึงทรัพยากร การฝึกฝนได้ง่ายกว่า คนจน ๆ


พระเอก Isekai ไม่ว่าจะ จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ไม่ว่าจะมีระบบ หรือไม่มี จะรู้ตำแหน่งของเทพ หรือไม่รู้ ยังไงก็เหมือนกันหมดครับ คือ เริ่มต้นก่อนจะฝึกฝนก็จะต้อง สร้างความมั่งคั่งให้ตัวเองก่อน เพราะไม่งั้นมันหาทรัพยากร มาฝึกไม่ได้


เรารู้ตำแหน่ง ของ ก็ จริง แต่จะไปเอายังไง นี่คือคำถาม ต่อให้มีระบบ ก็ต้องหาเงินมาซื้อ อุปกรณ์สำหรับเดินทางอยู่ดี


แม้แต่ราชาเทพ เฉินฟาน ในตำนานของการ์ตูนจีน ขนาดมีสุดยอดวิชาเซียนอยู่กับตัว เป็นอัจริยะการฝึกฝน แต่เริ่มแรก ก็ต้องออกหาเงิน ก่อนอยู่ดีเพราะไม่มีทรัพยากร


ความรวยไม่ใช่สิ่งที่บ่งบอกว่าใครฝึกเก่งไม่เก่ง ก็จริง แต่ความรวยมันคือตัวเสริม ให้ฝึกฝนได้ง่ายขึ้น โดยเฉพาะ เมื่อรู้ว่า ของเทพ มันซุกอยู่ที่ไหน เหล่าพระเอก Isekai ที่เป็นคุณหนู คุณชายทั้งหลาย สามารถเข้าถึง โชค เหล่านั้นได้ง่ายกว่า พระเอก Isekai ที่เป็นชาวบ้าน หรือ ขอทาน เยอะมากเลยครับ

ประเด็นคือรากฐานของความต้องการความรวยคือความเชื่อพื้นฐานที่ว่า

"ทุกสิ่งแลกเปลี่ยนได้ด้วยเงินตรา"

แต่นี่คือโลกที่เชื่อเรื่อง

"หมัดใครใหญ่คนนั้นถูกต้อง"กันล่ะนะครับ

ไม่ใช่ในโลกที่มีกฎหมายหรือศาลควบคุมการค้าแต่อย่างใด
ผมไปเจอฝรั่งตั้งคำถามเกี่ยวกับหอประมูลว่า

"เจอของดีทำไมเอามาขาย ทำไมไม่เก็บเอาไว้ใช้เอง?"หินวิญญาณนับร้อยล้านก้อนสู้หม้อหลอมจักรวาลที่ผ่านมาหนึ่งห้วงจักรวาลไม่ได้หรอกนะ
นี่ขนาดดินแดนฝรั่งที่เป็นทุนนิยมมากกว่าเรานะครับยังมองว่าที่ยอมแลกเลปี่ยนกันมันแปลก

[quote/]
เอิ่มไม่อยากจะขัดนะครับแต่ถ้าก๊วยเจ๋งมันไม่ตกหน้าพาได้สูตรโกง มันสู้ใครแทบไม่ได้เลยนะครับก็วยเจ๋งมันไม่ได้เก่งกว่าลูกตัวเองตอนอายุเท่ากันเลย ความจริงก่อนได้สูตรโกงอ่อนกว่าลูกตัวเองเยอะ ว่ากันตรงๆผมไม่เคยเห็นก็วยเจ็งมันชนะจอมยุทย์คนไหนได้เลย แม้แต่เอี้ยคังก่อนมันได้สูตรโกงเอาตรงๆนิยายกิมหยงไม่มีตัวละครไหนเลยที่ไม่เปิดสูตรโกงแล้วเก่ง มันต้องมีไอเทมโกงวิชาโกงถึงจะเก่งดังนั้นผมถึงบอกว่าแค่รวยนะ สู้รู้ว่าไอ้ของโกงอยู่ตรงไหนไม่ได้และผมไม่ได้บอกว่ารวยจะฝึกไห้เก่งไม่ได้ แต่ผมบอกว่าแรงจูงใจมันน้อยทำไห้มีโอกาศไม่เก่งสูง แต่มีระบบรู้เนื้อเรื่องมันมีโอกาศที่จะเก่งเยอะกว่าเพราะมีเป้าหมายที่แน่นอนกว่าแค่นั้น

ผมเห็นด้วยวว่าของโกงสำคัญที่สุด
แต่หากผมมองว่าความได้เรปียบของนายน้อยคือ
"เวลา"ที่นายน้อยอ้างว่าไม่เอาไหนเอาเวลาไปยิงนกตกปลาหอนางโลมแทนที่จะเอาเวลาไปฝึกวิชา
ผมไปเจอนึกภาพนายน้อยนิสัยปานเดอะร็อคสิครับ?
ไม่กินเหล้าเมายาอะไรแค่ว่างๆดัดแปลงอุปกรณ์ในบ้านเป็นโรงยิมยกน้ำหนัก ทานอาหารโปรตีนชีวิตก็มีความสุขแล้ว

[Nobitanian]

[quote/]
ประเด็นคือรากฐานของความต้องการความรวยคือความเชื่อพื้นฐานที่ว่า

"ทุกสิ่งแลกเปลี่ยนได้ด้วยเงินตรา"

แต่นี่คือโลกที่เชื่อเรื่อง

"หมัดใครใหญ่คนนั้นถูกต้อง"กันล่ะนะครับ

ไม่ใช่ในโลกที่มีกฎหมายหรือศาลควบคุมการค้าแต่อย่างใด
ผมไปเจอฝรั่งตั้งคำถามเกี่ยวกับหอประมูลว่า

"เจอของดีทำไมเอามาขาย ทำไมไม่เก็บเอาไว้ใช้เอง?"หินวิญญาณนับร้อยล้านก้อนสู้หม้อหลอมจักรวาลที่ผ่านมาหนึ่งห้วงจักรวาลไม่ได้หรอกนะ
นี่ขนาดดินแดนฝรั่งที่เป็นทุนนิยมมากกว่าเรานะครับยังมองว่าที่ยอมแลกเลปี่ยนกันมันแปลก
[quote/]
ผมเห็นด้วยวว่าของโกงสำคัญที่สุด
แต่หากผมมองว่าความได้เรปียบของนายน้อยคือ
"เวลา"ที่นายน้อยอ้างว่าไม่เอาไหนเอาเวลาไปยิงนกตกปลาหอนางโลมแทนที่จะเอาเวลาไปฝึกวิชา
ผมไปเจอนึกภาพนายน้อยนิสัยปานเดอะร็อคสิครับ?
ไม่กินเหล้าเมายาอะไรแค่ว่างๆดัดแปลงอุปกรณ์ในบ้านเป็นโรงยิมยกน้ำหนัก ทานอาหารโปรตีนชีวิตก็มีความสุขแล้ว

ถึงจะเป็นโลกแห่งกำปั้น แต่อย่าลืมว่าคุณไม่ใช่คนเดียวที่กำปั้นใหญ่ไง คุณคิดว่า คนอื่น หรือพวกองค์กร ทั้งหลายมันจะตัวเปล่า ให้คนไปปล้นได้ง่าย ๆ เหรอ


วันนี้ คุณเป็นราชาเซียน มั่นใจมาก โลกนี้วัดที่กำปั้น ชั้นไม่ซื้อ-ขาย กับใคร บุกปล้นแม่ม สุดท้ายไปเจอ จักรพรรดิเซียน เข้า ถามว่าจะทำไง ? จะบุกปล้นต่อ หรือ ใช้เงินซื้อ ? นี่ยังไม่รวมพวก อาเรย์ป้องกันทั้งหลายอีกนะ


ผมยังยืนยัน ว่า ตราบเท่าที่คุณยังไม่ได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด เงินและความมั่งคั่ง ยังมีความจำเป็น อยู่เสมอ

เพราะ ถึงจะเป็นโลกแห่งกำปั้น แต่ปกติถ้าไม่มั่นใจ จริงๆ เขาก็ไม่ใช้กำปั้นหรอกครับ เพราะมันมีความเสี่ยง ในทางกลับกันเขาก็ใช้เงินซื้อ หรือใช้ของวิเศษแลกเปลี่ยน กันทั้งนั้น เมื่อการเจรจาแลกเปลี่ยนล้มเหลว นั่นแหละ ถึงค่อยมาเสี่ยงใช้กำปั้น


ส่วนที่ว่าทำไมโรงประมูล เอาของดีมาขาย ทำไมไม่เอาไว้ใช้เอง เพราะ ของที่ใช้ประมูล ส่วนใหญ่เลยคือ คนอื่นเอามาฝากขาย ไงครับ เป็นหลักการพื้นฐานโรงประมูลอยู่แล้ว ครับ ส่วนใหญ่ โรงประมูล จะทำหน้าที่เป็นแค่นายหน้า ในการขายของให้ โดยหัก เปอร์เซนต์ ตามราคาที่ตกลงกันเอาไว้


รวมถึงของบางอย่างเขาไม่มีคนที่ใช้ได้ ก็เอามาขายสร้างเส้นสาย ดีกว่าดองเอาไว้ในโกดัง อย่าหม้อหลอม เนี่ย ถ้าไม่มี ช่างหลอมระดับสูง อยู่ จะเก็บเอาไว้ทำไม สู้เอาไปประมูลขายให้พวก หุบเขาโอสถ หรือ ช่างเทวะ ทั้งหลาย ไม่ดีกว่ารึ ได้เงินด้วย ได้เส้นสาย อีกต่างหาก สุดท้ายแล้ว คนของโรงประมูล พวกเขาคือ พ่อค้า ครับ อาชีพที่ยึดถือหลักการ ที่ว่า "ขอแค่มีเงินมากพอ แม้แต่ผีก็จ้างมาโม่แป้งได้" มุมอง มันจะต่างกับพวก ผู้ฝึกตนประเภทนักสู้

[Rumia]

[quote/]
ถึงจะเป็นโลกแห่งกำปั้น แต่อย่าลืมว่าคุณไม่ใช่คนเดียวที่กำปั้นใหญ่ไง คุณคิดว่า คนอื่น หรือพวกองค์กร ทั้งหลายมันจะตัวเปล่า ให้คนไปปล้นได้ง่าย ๆ เหรอ


วันนี้ คุณเป็นราชาเซียน มั่นใจมาก โลกนี้วัดที่กำปั้น ชั้นไม่ซื้อ-ขาย กับใคร บุกปล้นแม่ม สุดท้ายไปเจอ จักรพรรดิเซียน เข้า ถามว่าจะทำไง ? จะบุกปล้นต่อ หรือ ใช้เงินซื้อ ? นี่ยังไม่รวมพวก อาเรย์ป้องกันทั้งหลายอีกนะ


ผมยังยืนยัน ว่า ตราบเท่าที่คุณยังไม่ได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด เงินและความมั่งคั่ง ยังมีความจำเป็น อยู่เสมอ

เพราะ ถึงจะเป็นโลกแห่งกำปั้น แต่ปกติถ้าไม่มั่นใจ จริงๆ เขาก็ไม่ใช้กำปั้นหรอกครับ เพราะมันมีความเสี่ยง ในทางกลับกันเขาก็ใช้เงินซื้อ หรือใช้ของวิเศษแลกเปลี่ยน กันทั้งนั้น เมื่อการเจรจาแลกเปลี่ยนล้มเหลว นั่นแหละ ถึงค่อยมาเสี่ยงใช้กำปั้น


ส่วนที่ว่าทำไมโรงประมูล เอาของดีมาขาย ทำไมไม่เอาไว้ใช้เอง เพราะ ของที่ใช้ประมูล ส่วนใหญ่เลยคือ คนอื่นเอามาฝากขาย ไงครับ เป็นหลักการพื้นฐานโรงประมูลอยู่แล้ว ครับ ส่วนใหญ่ โรงประมูล จะทำหน้าที่เป็นแค่นายหน้า ในการขายของให้ โดยหัก เปอร์เซนต์ ตามราคาที่ตกลงกันเอาไว้


รวมถึงของบางอย่างเขาไม่มีคนที่ใช้ได้ ก็เอามาขายสร้างเส้นสาย ดีกว่าดองเอาไว้ในโกดัง อย่าหม้อหลอม เนี่ย ถ้าไม่มี ช่างหลอมระดับสูง อยู่ จะเก็บเอาไว้ทำไม สู้เอาไปประมูลขายให้พวก หุบเขาโอสถ หรือ ช่างเทวะ ทั้งหลาย ไม่ดีกว่ารึ ได้เงินด้วย ได้เส้นสาย อีกต่างหาก สุดท้ายแล้ว คนของโรงประมูล พวกเขาคือ พ่อค้า ครับ อาชีพที่ยึดถือหลักการ ที่ว่า "ขอแค่มีเงินมากพอ แม้แต่ผีก็จ้างมาโม่แป้งได้" มุมอง มันจะต่างกับพวก ผู้ฝึกตนประเภทนักสู้

ผมถึงไม่ได้บอกว่ามีเงินไม่ดีไงแต่รู้เนื้อเรื่องมีระบบมีโอกาศทำไห้ตัวเองเก่งได้มากกว่า ถึงจะบอกว่ามีคนแบบเดอะร็อกแต่คนที่ไม่ไช่เดอะร็อกมันมีมากกว่าไง ระหว่างพวกรู้ว่าต้องออกกำลังกายแต่อ้างว่าจะทำมันในวันพรุ่งนี้แล้วไม่ทำสักวันมันเยอะ กว่าคนอดทนยอมลำบากมากแถมตังต้นที่มีเงินเยอะอยู่สบายอีก ผมไม่ได้บอกว่ามีเงินแล้วเก่งไม่ได้แต่แค่มีเงินโอกาศที่จะฝึกจนเก่งมันน้อยเพราะความสบาย ระหว่างมีเงินแล้วต้องไปแย่งของเทพในการไช้เงินกับรู้ว่าของเทพอยู่ตรงไหน ไปเอามาแบบลับๆโอกาศเติบโตสร้างศัตรูมันก็ผิดกันแล้วไม่ไช่มีเงินไม่ดีแต่ระดับ ความโกงมันต่ำกว่ารู้เนื้อเรื่องหรือมีระบบแค่นั้น

[DDAvatar]

ผมว่าอย่าเอาแนวคิดกำลังภายในแบบกิมย้งมาปน กับกำลังภายในแบบเทพเซียนในยุคปัจจุบันดีกว่านะครับ
แบบกิมย้ง นี่ เด็กกำพร้าไม่ต้องมีเงินขอแค่เจออาจารย์เก่งๆ หรือตกเขาเจอเทพวิชาก็เทพได้ไม่ต้องการเงินมากนัก
ยิ่งของโกวเล้ง แท่งเหล็กแท่งเดียว ฝึกแทงมันซ้ำๆ ก็เป็นยอดเทพกระบี่ได้


แต่แบบเทพเซียน นี่ ต้องกินยาเป็นตันๆ เพื่อบรรลุขั้นพลัง ไม่ปล้นเอาก็ต้อง มีอาชีพเสริมหาเงิน


วิธ๊ฝึกฝนมันต่างกัน แบบกำลังภายในสมัยก่อนมันเน้นฝึกด้วยตัวเองเป็นหลัก ทรัพยากรมีก็ดีไม่มีก็ได้อยู่ในหุบเขาใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ก็เก่งได้
ในขณะที่แบบเทพเซียนนี่เติมเงินเทพทรูชัดๆ

ส่วนเรื่องทำไมเอาเตาเทพเซียนมาขาย  เพราะพ่อค้าฝึกเต๋าสายการค้าไง เราบรรลุเต๋าด้วยการสร้างผลประกอบการไม่ใช่บรรลุเต๋าด้วยการปรุงยา 

[samuison]

[quote/]
ถึงจะเป็นโลกแห่งกำปั้น แต่อย่าลืมว่าคุณไม่ใช่คนเดียวที่กำปั้นใหญ่ไง คุณคิดว่า คนอื่น หรือพวกองค์กร ทั้งหลายมันจะตัวเปล่า ให้คนไปปล้นได้ง่าย ๆ เหรอ


วันนี้ คุณเป็นราชาเซียน มั่นใจมาก โลกนี้วัดที่กำปั้น ชั้นไม่ซื้อ-ขาย กับใคร บุกปล้นแม่ม สุดท้ายไปเจอ จักรพรรดิเซียน เข้า ถามว่าจะทำไง ? จะบุกปล้นต่อ หรือ ใช้เงินซื้อ ? นี่ยังไม่รวมพวก อาเรย์ป้องกันทั้งหลายอีกนะ


ผมยังยืนยัน ว่า ตราบเท่าที่คุณยังไม่ได้ยืนอยู่บนจุดสูงสุด เงินและความมั่งคั่ง ยังมีความจำเป็น อยู่เสมอ

เพราะ ถึงจะเป็นโลกแห่งกำปั้น แต่ปกติถ้าไม่มั่นใจ จริงๆ เขาก็ไม่ใช้กำปั้นหรอกครับ เพราะมันมีความเสี่ยง ในทางกลับกันเขาก็ใช้เงินซื้อ หรือใช้ของวิเศษแลกเปลี่ยน กันทั้งนั้น เมื่อการเจรจาแลกเปลี่ยนล้มเหลว นั่นแหละ ถึงค่อยมาเสี่ยงใช้กำปั้น


ส่วนที่ว่าทำไมโรงประมูล เอาของดีมาขาย ทำไมไม่เอาไว้ใช้เอง เพราะ ของที่ใช้ประมูล ส่วนใหญ่เลยคือ คนอื่นเอามาฝากขาย ไงครับ เป็นหลักการพื้นฐานโรงประมูลอยู่แล้ว ครับ ส่วนใหญ่ โรงประมูล จะทำหน้าที่เป็นแค่นายหน้า ในการขายของให้ โดยหัก เปอร์เซนต์ ตามราคาที่ตกลงกันเอาไว้


รวมถึงของบางอย่างเขาไม่มีคนที่ใช้ได้ ก็เอามาขายสร้างเส้นสาย ดีกว่าดองเอาไว้ในโกดัง อย่าหม้อหลอม เนี่ย ถ้าไม่มี ช่างหลอมระดับสูง อยู่ จะเก็บเอาไว้ทำไม สู้เอาไปประมูลขายให้พวก หุบเขาโอสถ หรือ ช่างเทวะ ทั้งหลาย ไม่ดีกว่ารึ ได้เงินด้วย ได้เส้นสาย อีกต่างหาก สุดท้ายแล้ว คนของโรงประมูล พวกเขาคือ พ่อค้า ครับ อาชีพที่ยึดถือหลักการ ที่ว่า "ขอแค่มีเงินมากพอ แม้แต่ผีก็จ้างมาโม่แป้งได้" มุมอง มันจะต่างกับพวก ผู้ฝึกตนประเภทนักสู้

นั่นมันต้องคำนวณจากสมการว่า
"ขั้นย่อยของขั้นสูงกว่าต่างชั้นกับขั้นใหญ่ของขั้นต่ำกว่าราวกับสวรรคืและพิภพ"ด้วยนะครับ
ว่าเราไม่ต้องสุงกว่าคนที่คุ้มครองหอประมูลระดับหนึ่งขั้นใหย่หากเป็นระดับสุงเท่ากันเนหือวก่าเจ้าของหอประมูลหนึ่งขั้นย่อยก็พอที่จะฆ่าล้างตระกูลหอประมูลแล้วครับ
หากมีการฆ่าฟันกัน
ท่านคาดหวังให้ไอ้พวกเสียสติในแดนปราณยุทธเกรงใจกันด้วยคำพูดหรือครับมใมันเล่นมุกมาตลอดว่า
"หากเจ้าสำนักเทียมเมฆต้องการแก้แค้นให้มาคิดบัญชีกับช้าเอง"
มันเล่นมุกนี้กันทั้งนั้นเวลาจะกระทืบพระเอกเอาชื่อมาอ้างไม่เคยเห็นช่วยอะไรได้แม้แต่น้อยหากเป้นฝ่ายพระเอกอ้าง ฮา

ผมว่าอย่าเอาแนวคิดกำลังภายในแบบกิมย้งมาปน กับกำลังภายในแบบเทพเซียนในยุคปัจจุบันดีกว่านะครับ
แบบกิมย้ง นี่ เด็กกำพร้าไม่ต้องมีเงินขอแค่เจออาจารย์เก่งๆ หรือตกเขาเจอเทพวิชาก็เทพได้ไม่ต้องการเงินมากนัก
ยิ่งของโกวเล้ง แท่งเหล็กแท่งเดียว ฝึกแทงมันซ้ำๆ ก็เป็นยอดเทพกระบี่ได้


แต่แบบเทพเซียน นี่ ต้องกินยาเป็นตันๆ เพื่อบรรลุขั้นพลัง ไม่ปล้นเอาก็ต้อง มีอาชีพเสริมหาเงิน


วิธ๊ฝึกฝนมันต่างกัน แบบกำลังภายในสมัยก่อนมันเน้นฝึกด้วยตัวเองเป็นหลัก ทรัพยากรมีก็ดีไม่มีก็ได้อยู่ในหุบเขาใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ก็เก่งได้
ในขณะที่แบบเทพเซียนนี่เติมเงินเทพทรูชัดๆ

ส่วนเรื่องทำไมเอาเตาเทพเซียนมาขาย  เพราะพ่อค้าฝึกเต๋าสายการค้าไง เราบรรลุเต๋าด้วยการสร้างผลประกอบการไม่ใช่บรรลุเต๋าด้วยการปรุงยา 

มันเป็นรากฐานของหลายๆอย่สงในนิยายปัจจุบันครับผมแววว่านิยายหลายเรื่องจะเกียดอะไรไซมึ้งชวยเสาะของท่านโกวเล้งนักหนา

อ้างว่าคนชุดขาว ทานเจน ฝึกกระบี่ตายเพราะมือศัตรูทำว่าคนที่เตรียมตัวให้พลังจิตสูงที่สดุก่อนจะสุ้เป้ฯคนโง่เขลาไปได้
เป้นการแสดงออกว่าด้านความคิดคนแผ่นดินใหญ่ค่อนข้างแตกต่างกัยคนฮ่องกงอย่างอ.โกวเล้งหรือคนเขียนกำลังภายในยุคก่อนพอสมควร

[quote/]
ผมถึงไม่ได้บอกว่ามีเงินไม่ดีไงแต่รู้เนื้อเรื่องมีระบบมีโอกาศทำไห้ตัวเองเก่งได้มากกว่า ถึงจะบอกว่ามีคนแบบเดอะร็อกแต่คนที่ไม่ไช่เดอะร็อกมันมีมากกว่าไง ระหว่างพวกรู้ว่าต้องออกกำลังกายแต่อ้างว่าจะทำมันในวันพรุ่งนี้แล้วไม่ทำสักวันมันเยอะ กว่าคนอดทนยอมลำบากมากแถมตังต้นที่มีเงินเยอะอยู่สบายอีก ผมไม่ได้บอกว่ามีเงินแล้วเก่งไม่ได้แต่แค่มีเงินโอกาศที่จะฝึกจนเก่งมันน้อยเพราะความสบาย ระหว่างมีเงินแล้วต้องไปแย่งของเทพในการไช้เงินกับรู้ว่าของเทพอยู่ตรงไหน ไปเอามาแบบลับๆโอกาศเติบโตสร้างศัตรูมันก็ผิดกันแล้วไม่ไช่มีเงินไม่ดีแต่ระดับ ความโกงมันต่ำกว่ารู้เนื้อเรื่องหรือมีระบบแค่นั้น

ความโกงที่เห้นได้ชัดเอาจากมุกสัปประยุทธทะลุฟ้าเลยคือการฝึกก่อนคนอื่นและการมีสมาธิมากกว่าเด็กในรุ่นเดียวกันน่ะครับ
ว่าเด็กรุ่นเดียวกันอาจจะชอบเที่ยวเล่นมากกว่ากว่าจะโตพอที่จะเข้าใจอาจจะเกเรบ้างฝึกบ้างแต่หากเราฝึกล่วงหน้าตั้งแต่ห้าขวบก็เท่ากับว่าปราณเรานำหน้าคนรุ่นเีดยวกันสองสามปีแม้เราจะพรสวรร๕์ธรรมดาก็ตาม
มีความเป็นไปได้ที่พวกอัจฉริยะจตะตามเราทันและแซงหน้าเราไปแต่อย่างน้อยเราก็ได้เรปียบหากฝึกมาตั้งแต่เด็ก

[Rumia]

[quote/]
นั่นมันต้องคำนวณจากสมการว่า
"ขั้นย่อยของขั้นสูงกว่าต่างชั้นกับขั้นใหญ่ของขั้นต่ำกว่าราวกับสวรรคืและพิภพ"ด้วยนะครับ
ว่าเราไม่ต้องสุงกว่าคนที่คุ้มครองหอประมูลระดับหนึ่งขั้นใหย่หากเป็นระดับสุงเท่ากันเนหือวก่าเจ้าของหอประมูลหนึ่งขั้นย่อยก็พอที่จะฆ่าล้างตระกูลหอประมูลแล้วครับ
หากมีการฆ่าฟันกัน
ท่านคาดหวังให้ไอ้พวกเสียสติในแดนปราณยุทธเกรงใจกันด้วยคำพูดหรือครับมใมันเล่นมุกมาตลอดว่า
"หากเจ้าสำนักเทียมเมฆต้องการแก้แค้นให้มาคิดบัญชีกับช้าเอง"
มันเล่นมุกนี้กันทั้งนั้นเวลาจะกระทืบพระเอกเอาชื่อมาอ้างไม่เคยเห็นช่วยอะไรได้แม้แต่น้อยหากเป้นฝ่ายพระเอกอ้าง ฮา [quote/]
มันเป็นรากฐานของหลายๆอย่สงในนิยายปัจจุบันครับผมแววว่านิยายหลายเรื่องจะเกียดอะไรไซมึ้งชวยเสาะของท่านโกวเล้งนักหนา

อ้างว่าคนชุดขาว ทานเจน ฝึกกระบี่ตายเพราะมือศัตรูทำว่าคนที่เตรียมตัวให้พลังจิตสูงที่สดุก่อนจะสุ้เป้ฯคนโง่เขลาไปได้
เป้นการแสดงออกว่าด้านความคิดคนแผ่นดินใหญ่ค่อนข้างแตกต่างกัยคนฮ่องกงอย่างอ.โกวเล้งหรือคนเขียนกำลังภายในยุคก่อนพอสมควร[quote/]
ความโกงที่เห้นได้ชัดเอาจากมุกสัปประยุทธทะลุฟ้าเลยคือการฝึกก่อนคนอื่นและการมีสมาธิมากกว่าเด็กในรุ่นเดียวกันน่ะครับ
ว่าเด็กรุ่นเดียวกันอาจจะชอบเที่ยวเล่นมากกว่ากว่าจะโตพอที่จะเข้าใจอาจจะเกเรบ้างฝึกบ้างแต่หากเราฝึกล่วงหน้าตั้งแต่ห้าขวบก็เท่ากับว่าปราณเรานำหน้าคนรุ่นเีดยวกันสองสามปีแม้เราจะพรสวรร๕์ธรรมดาก็ตาม
มีความเป็นไปได้ที่พวกอัจฉริยะจตะตามเราทันและแซงหน้าเราไปแต่อย่างน้อยเราก็ได้เรปียบหากฝึกมาตั้งแต่เด็ก

ประเด็นคือใครมันจะไปฝึกไหวตังแต่เด็กไงครับแน้นอนว่าอาจจะมีแต่ผมว่าคือส่วนน้อย ยิ่งชิวีตอนู่โคตรสบายแบบตื่นมามีคนแปรงฟันเปรี่ยนชุดป้อนข้าวไห้ ยากครับที่จะยอมลำบากความจริงถึงมีระบบรู้เรื่องเรื่อง ถ้าได้สูตรโกงมาแล้วก็ยากครับที่จะฝึกต่อเพราะเก่งแล้วฝึกไปทำใม ถ้าผ่านจุดที่รู้ว่าตัวเองจะต้องตายแหงฟคนเราจะหาความสบายเป็นเรื่องธรรมชาติ

[samuison]

[quote/]
ประเด็นคือใครมันจะไปฝึกไหวตังแต่เด็กไงครับแน้นอนว่าอาจจะมีแต่ผมว่าคือส่วนน้อย ยิ่งชิวีตอนู่โคตรสบายแบบตื่นมามีคนแปรงฟันเปรี่ยนชุดป้อนข้าวไห้ ยากครับที่จะยอมลำบากความจริงถึงมีระบบรู้เรื่องเรื่อง ถ้าได้สูตรโกงมาแล้วก็ยากครับที่จะฝึกต่อเพราะเก่งแล้วฝึกไปทำใม ถ้าผ่านจุดที่รู้ว่าตัวเองจะต้องตายแหงฟคนเราจะหาความสบายเป็นเรื่องธรรมชาติ

ท่านบอกว่าในเรื่องความก้าวหน้าไม่มีตัวเลขแต่ทางเทคนิจักรวาลปราณยุทธมันมีนะครับ
แน่นอนค่าอาจจะไม่แน่นอนเท่าระบบต่างๆของสมัยนี้แม้แต่จักรวาลกิมย้งรุ่นเก่า
ก็ยังมีขั้นต่างๆของวิชาแม้จะไม่เว่อมากเท่าสมัยนี้ก้ยังแบ่งเป็นสี่ขั้นของวิชาเก้าเอี้ยงหรือมังกรคชสารที่ต้องฝึกหลายปี
หากเราเป้นเด็กฝึกมาตั้งแต่เกิดมังกรคชสารน่าจะทำให้เราตอนหนุ่มแล้วกลายเป้นสุดยอดฝีมือได้

[Rumia]

[quote/]
ท่านบอกว่าในเรื่องความก้าวหน้าไม่มีตัวเลขแต่ทางเทคนิจักรวาลปราณยุทธมันมีนะครับ
แน่นอนค่าอาจจะไม่แน่นอนเท่าระบบต่างๆของสมัยนี้แม้แต่จักรวาลกิมย้งรุ่นเก่า
ก็ยังมีขั้นต่างๆของวิชาแม้จะไม่เว่อมากเท่าสมัยนี้ก้ยังแบ่งเป็นสี่ขั้นของวิชาเก้าเอี้ยงหรือมังกรคชสารที่ต้องฝึกหลายปี
หากเราเป้นเด็กฝึกมาตั้งแต่เกิดมังกรคชสารน่าจะทำให้เราตอนหนุ่มแล้วกลายเป้นสุดยอดฝีมือได้

คำถามคือฝึกเองแล้วนับขั้นตามปรกติกับมีระบบรู้ชัดๆว่าฝึกแบบไหนได้ผลเยอะที่สุด แล้วตีค่าเป็นตัวเลข อะไรเก่งเร็วกว่ากันครับคุณฝึกวิชาแบบปรกติคุณไม่รู้เลยว่าเข้ากับคุณไหมความเร็วในการฝึกเท่าไหร่กินยาอะไรแล้วก้าวหน้าแค่ไหน แค่รู้ว่ามันเพิ่มแต่ระบบคุณรู้ว่าฝึกวิชาไหนเข้ากับคุณได้แค่ไหนกินยาแล้วได้พลังแค่ไหน ฝึกแบบไหนถึงได้ความก้าวหน้ามากที่สุดความต่างนี่มันเหมือนหิมะกลิ้งมันจะสะสมความต่าง มากขึ้นเรื่อยๆการฝึกแบบไม่รู้อะไรรู้แค่ฝึกไปก้าวหน้าตามีเกณท์ กับการฝึกที่รู้ว่าฝึกแบบไหนดีีที่สุดมันต่างกันผมไม่ได้บอกนะว่ารวยไม่ดีแต่ระบบมันดีกว่า

[samuison]

[quote/]
คำถามคือฝึกเองแล้วนับขั้นตามปรกติกับมีระบบรู้ชัดๆว่าฝึกแบบไหนได้ผลเยอะที่สุด แล้วตีค่าเป็นตัวเลข อะไรเก่งเร็วกว่ากันครับคุณฝึกวิชาแบบปรกติคุณไม่รู้เลยว่าเข้ากับคุณไหมความเร็วในการฝึกเท่าไหร่กินยาอะไรแล้วก้าวหน้าแค่ไหน แค่รู้ว่ามันเพิ่มแต่ระบบคุณรู้ว่าฝึกวิชาไหนเข้ากับคุณได้แค่ไหนกินยาแล้วได้พลังแค่ไหน ฝึกแบบไหนถึงได้ความก้าวหน้ามากที่สุดความต่างนี่มันเหมือนหิมะกลิ้งมันจะสะสมความต่าง มากขึ้นเรื่อยๆการฝึกแบบไม่รู้อะไรรู้แค่ฝึกไปก้าวหน้าตามีเกณท์ กับการฝึกที่รู้ว่าฝึกแบบไหนดีีที่สุดมันต่างกันผมไม่ได้บอกนะว่ารวยไม่ดีแต่ระบบมันดีกว่า

ใช่ครับระบบดีกว่าแน่นอนเรารวยแ้จมีเงินก็อาจจะซือ้ของบางอย่างไม่ได้หรือบางอย่างก็หายากมากที่ต้องเข่นฆ่ากันทั้งยุทธภพ
แต่ระบบให้ของมาตลอดในคุณภาพที่สูงมกาด้วย
...
แต่ที่ผมมองอย่างสงสัยคือมุกที่ว่า"นายน้อยบุ๋นไม่ได้เรื่อง บู๊ไม่เอาอ่าว"ที่ต้องตายสองครั้งนั่นล่ะครับ
และเหมือนเราไปอยู่ในยุคสามก๊กที่บ้านเมืองจะมีสงครามต่อให้เราอยกาจะไม่เอาไหนเราก็ต้องเตรียมตัวที่จะหนีหรือทำตัววให้มีความสามารถระดับหนึ่งล่ะ
ผมไปเจอออกแนว Code geass หรือ Legend of Galactic Hero
ที่เราเป็นขุนนางทางตะวันตกอิเซไคพยายามขายทรัพย์สินของตนเองไปสร้างฐานทัพในพื้นที่ห่างไกลจากจุดศูนย์กลางของความวุ่นวาย