วาดฉากอื่นไม่ได้หรอนิ

[Lawrencium]

Spoiler - Squid game
ใครที่กำลังจะดู,ไม่ดูจบ หรือ กำลังดูอยู่ เเต่ดูยังไม่จบ ควรไม่กดดูนะ

ไปเจอใน Youtube มา ชอบลายเส้นเเละการออกเเบบ รูปร่างตัวละครเเบบนี้มาก ทำให้นึกถึงการ์ตูน ยุค 90 เลย เเต่วาดฉากอื่นไม่ได้เรอะ อื้ออออ  ~

เป็นฉากที่สะเทือนใจผมมากๆฉากหนึ่งใน Squid game วันนั้นที่ดูน้ำตาไหลเลย
เเค่คู่ พระเอก ซองกิฮัน กับ คุณตา โออิลนัม ก็รู้สึกเศร้าใจมากเเล้ว หนังสลับมาเล่าเรื่องของ คังเเซบยอก กับ จียอง อีก
  - เป็นตอนที่บีบอารมณ์คนดูได้ดีมากๆเลย -

• Tweet

[ToodZy]

ต้องรอด  ต้องรอดจึงจะชนะ  อยู่ดีๆทรุดลงไม่น่าเสียใจ  อยู่ๆไป  พลาดผิดไม่น่าเศร้าซึม
ทำตัวเหมือนสิ้นแล้วทุกสิ่ง  วันวันเมาโซเซ  ร่างที่ไร้วิญญาณเหมือนหุ่นไล่กา
เปรียบชีวิตคนดังคลื่นใต้น้ำในทะเล  บางครั้งขึ้น  บางครั้งลง  ดวงดียินดี  ดวงอับช่างมัน
พรหมท่านลิขิตไว้ให้เป็น  สามสิบลิขิตฟ้าเจ็ดสิบต้องฝ่าฟัน  ต้องรอด  ต้องรอดจึงจะชนะ

 

[Lawrencium]

" นักเรียน หมายเลข.5 เดินออกมาหน้าห้อง เเล้วร้องเพลงที่ชอบเลย ร้องเเค่ Verse เเรกกับ Chorus เเรกก็พอนะ"

" เออ ผมชื่อ นันท์นพิน  วันนี้จะมาร้องเพลง ตัวปลอมของ วง ไฮดรา ครับ "

" ลุยเลยเพื่อน "
" จะไหวหรอ เห็นปรกติเงียบๆ ปากหนักขนาดนั้น "
" ขอเเบบเพราะๆเลยนะ "
" ชื่อเหมือนผู้หญิงเลยเเฮะ "
" เสียงเหมือน ห่าน เเน่เลยวะ "
" สู้ๆนะ  นันท์นพิน ..... "

เปลี่ยนแปลงตัวเอง
ให้เป็นเหมือนเขา
ไอ้ตัวจริงเรา มันไม่เข้าที
ต้องเป็นตัวปลอม
ต้องยอมโดนย้อม ตัวจริงที่มี
หากเธอว่าดีก็ดีเชื่อเธอ
แต่บางครั้งน้อยเนื้อต่ำใจ
อยากกลับไปเป็นคนเหมือนเก่า
อยากจะฝืนเพื่อเขา
แต่เราไม่เคยสุขใจ
จะยอมทำตามตัวเธอทั้งทั้งที่ใจ
ก็อยากเป็นตัวฉันเอง ไง
ดูโทรมเล็กน้อยหัวใจ
ไม่เปลี่ยนแปลง
แต่เธอไม่เคยจะแคร์
ว่าแท้แท้ข้างใน
เหนื่อยหน่ายเต็มทนทุกทีไป
เธอเคยรู้ไหมใจจริง สิ่งที่สำคัญ

- เสียงปรบมือ ค่อยดังขึ้นจาก 1 คน 2 คน เเละดังขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนนักเรียนทั้งหมดในห้อง นักเรียนทุกคนลุกขึ้นเเล้วยิ้มพร้อมเเสดงความชื่นชม

"วู้ๆ สุดยอดเลย เก่งมากๆ"
"พึงรู้นะ เนี้ยว่าร้องเพลงได้เพราะมากๆ"
"เห็นเงียบๆเเต่พอร้องเพลงเเล้ว ดูเท่ขึ้นเยอะเลย"
"เยี่ยมมากเลย นันท์นพิน"
"ภูมิใจเหลือเกินนนนน"

[TamaNeko]

" นักเรียน หมายเลข.5 เดินออกมาหน้าห้อง เเล้วร้องเพลงที่ชอบเลย ร้องเเค่ Verse เเรกกับ Chorus เเรกก็พอนะ"

" เออ ผมชื่อ นันท์นพิน  วันนี้จะมาร้องเพลง ตัวปลอมของ วง ไฮดรา ครับ "

" ลุยเลยเพื่อน "
" จะไหวหรอ เห็นปรกติเงียบๆ ปากหนักขนาดนั้น "
" ขอเเบบเพราะๆเลยนะ "
" ชื่อเหมือนผู้หญิงเลยเเฮะ "
" เสียงเหมือน ห่าน เเน่เลยวะ "
" สู้ๆนะ  นันท์นพิน ..... "

เปลี่ยนแปลงตัวเอง
ให้เป็นเหมือนเขา
ไอ้ตัวจริงเรา มันไม่เข้าที
ต้องเป็นตัวปลอม
ต้องยอมโดนย้อม ตัวจริงที่มี
หากเธอว่าดีก็ดีเชื่อเธอ
แต่บางครั้งน้อยเนื้อต่ำใจ
อยากกลับไปเป็นคนเหมือนเก่า
อยากจะฝืนเพื่อเขา
แต่เราไม่เคยสุขใจ
จะยอมทำตามตัวเธอทั้งทั้งที่ใจ
ก็อยากเป็นตัวฉันเอง ไง
ดูโทรมเล็กน้อยหัวใจ
ไม่เปลี่ยนแปลง
แต่เธอไม่เคยจะแคร์
ว่าแท้แท้ข้างใน
เหนื่อยหน่ายเต็มทนทุกทีไป
เธอเคยรู้ไหมใจจริง สิ่งที่สำคัญ

- เสียงปรบมือ ค่อยดังขึ้นจาก 1 คน 2 คน เเละดังขึ้นเรื่อยๆตามจำนวนนักเรียนทั้งหมดในห้อง นักเรียนทุกคนลุกขึ้นเเล้วยิ้มพร้อมเเสดงความชื่นชม

"วู้ๆ สุดยอดเลย เก่งมากๆ"
"พึงรู้นะ เนี้ยว่าร้องเพลงได้เพราะมากๆ"
"เห็นเงียบๆเเต่พอร้องเพลงเเล้ว ดูเท่ขึ้นเยอะเลย"
"เยี่ยมมากเลย นันท์นพิน"
"ภูมิใจเหลือเกินนนนน"

ปัํง!!  นักเรียนคนนั้นตาย!!~

[Lawrencium]

พอเสียงปั้ง นั้นสิ้นสุดลง
นักเรียนชายเกือบทุกคนในห้อง ก็หันไปมองยังจุดที่มาของทิศทางเสียงที่ดังสนั่น

"เธออีกเเล้วนะ ธวัชชัย"

เด็กชายร่างสูง ท่วม ผิวเเทนลุกขึ้น พูดด้วยเสียงดังชัด ชัดถ่อย ชัดคำ
 "ขอโทษครับทุกคน พอดี ลืมไปเลยว่า ใส่แม็กกาซีนไว้ครับ"

"เอาปืนพลาสติกโง่ๆของเธอมาให้ครูเดียวนี้ ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าของพวกนี้มันสร้างความตื่นตระหนกตกใจ ให้เหล่าบุษบาในโรงเรียนของฉันตกใจกลัวเเค่ไหน"

นักเรียนหญิงบ้างคน ก้มลงไปนั้งคุกเข่าใต้โต๊ะเรียน บ้างคนก็กลัวเอามือปิดหู ลงไปนอนเเนบหมอบชิดพื้น เพราะความหวาดกลัวเสียงดังกล่าว
เด็กชายตัวใหญ่ ร่างสูง หน้าเข้ม ผิวแทนคล่ำ ค่อยๆเดินก้มโค้ง เดินถือปืนดังกล่าว ไปให้ครู

"ผมขอโทษครับ"

"ไปนั้งคุกเข่าหน้าห้องเรียนเเล้วสำนึกผิดซะนะ ถ้ายังเอาของเเบบนี้มาเล่นในห้องเรียน ครูจะไม่ช่วยเธอเเล้วนะ"



ดังกว่า ปืนเเก๊บ ก็เสียงหัวใจของฉัน เมื่อเผลอไปสบตาเธอ .....