ละครเทาๆสอนคนไม่ได้?

[Taw]

เคยอ่านคอมเมนต์เกี่ยวกับละครครับ หลายๆเรื่องเลยที่เปลี่ยนบทจากในนิยายแบบหน้ามือ-หลังเท้า เช่นบทตัวร้ายที่จากบทประพันธ์นั้นมิติดีมาก มีส่วนดี-ส่วนสีบานลานซ์กันเกือบๆจะลงตัว มีความปุถุชนแบบคนทั่วไปในสังคมก็โดนเอาไปเปลี่ยนเป็นตัวร้ายแว๊ดๆเหมือนละครหลังข่าวสมัยก่อนมีรถเมล์ครีมแดง(บางเรื่อง) ก็มักจะมีข้ออ้างเสมอ หลักๆเลยก็คือเรื่องถ้าทำเป็นละครเทาๆจะสอนคนได้ยังไง

แสดงถึงการสะท้อนคุณภาพโดยรวมสมองของคนดูส่วนใหญ่ได้เลย ไม่นิยมวิเคราะห์ ชอบอะไรที่ย่อยง่าย ซึ่งแนวนี้มันเยอะเกินไป คือถ้าเป็นแนวๆละครสั้นอย่างฟ้ามีตายังพอเข้าใจได้ว่ามันแค่ตอนละไม่เกิน 1 ชั่วโมง(รวมโฆษณา เพลงIntro และพิธีกรบรรยาย) เลยต้องรีบปิดเลยแบบขาวชัด-ดำชัดไปเลย แต่ละครมันมีเวลาให้หลายตอนมากๆ ฉาย 2-3 วัน/สัปดาห์ มากพอที่จะให้เห็นแง่มุมตัวละครด้วยซ้ำถ้าเกลี่ยบทดีๆ

เอาจริงๆฟ้ามีตาสมัยหลังๆยังหัดทำตัวละครเทาๆบ้างแล้วนะ ถึงจะไม่มาติดๆกันทุกตอนก็เถอะ แต่ละครไทยในหลายๆเรื่องยังเน้นขาว-ดำชัด แล้วมาอ้างว่าเทาๆสอนคนไม่ได้ เอาจริงๆสอนได้มากกว่าขาวชัดดำชัดด้วยซ้ำ

อย่างน้อยๆก็เรื่องการStereotype คนบุคลิกต่างๆ เอาง่ายๆ ละครแนวสีขาว-ดำ คนที่ไม่ได้มีคุณสมบัติพระ-นาง เช่น หน้าตาไม่ดี เป็นตุ๊ด กะเทย ทอม ผิวดำ มีประวัติเคยทำแท้ง แฟนเก่าพระเอก คนที่ทิ้งพ่อแม่เลวๆ ฯลฯ คนกลุ่มนี้ถูกจัดหมวดเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ โดนวางให้เป็นตัวตลกกากๆบ้าง ให้เป็นพวกงี่เง่าไร้เหตุผล เป็นตัวที่ต้องเจอจุดจบอนาถ เป็นตัวละครเรียกตีนคนดูก็มี ในขณะที่แนวเทาๆจะให้ความเป็นคนกับกลุ่มนี้มากกว่า

Sex Education ของ Netflix ก็มีตัวละครหลักทำแท้ง แต่ก็เสนอแง่มุมว่า "ไม่ได้เป็นแม่ก็ยังดีกว่าเป็นแม่ที่ไม่ดี" ก็ยังมาโลดแล่นต่อสวยๆได้ ลองเป็นละครไทยเชื่อว่าคงจะเป็นอย่างดอกทองในผู้กล้าโล่ไปแล้ว นอกจากนั้นยังมีตัวละครเพศที่สาม(แถมตัวดำ)เป็นตัวหลักโดยไม่จำเป็นต้องเป็นแนววายและไม่ต้องเป็นตัวตลกด้วย มีชีวิตแบบคนธรรมดาทั่วไป มีทั้งมุมตลก มุมดราม่าครบครัน

นี่หรือละครเทาๆที่สอนคนไม่ได้

• Tweet

[Rumia]

ปกติละครส่วนมากมันมืดครับไม่เทาโฟกัสไปที่ความสุดยอดของตัวร้าย95%ของเรื่องแล้วค่อยไห้ตัวดีชนะตอนท้าย เราจะเห็นตัวร้ายทำชัวสำเหร็ดเสมอในละครพระนางจะถูกจูงเป็นควายจนสุดเรื่องแล้วค่อยมาพลิกชนะ ส่วนมากเป็นแบบนี้และเรื่องรักๆนี่หมกมุ่นเรื่องเซ็กมากแทบจะจูบกันตอนต่อตอนดีว่ามีปิดไฟไม่งั้นนึกว่าดูหนังเอวี กลับกันการ์ตูนที่เด็กชอบดูต่างหากครับที่เป็นสีเทาตัวร้ายยิ่งใหณ่มากคนธรรมดาทำอะไรไม่ได้เลยแต่พระเอกจะชนะทุกตอนไม่ก็ตัวร้ายแพ้ความดีเสมอถึงขันแพ้คนดีปกติก็มี แล้วตอนจบก็ไปชนะบอสใหณ่แล้วจบเรื่อง นี่ต่างหากครับที่เป็นสีเทาไอ้พวกละครนะดำมืดแบบสุดๆ

[gundam666]

ตบจูบๆๆๆ   กักขัง  ช่มขู่      เกมส์ผิดอีกล่ะ

[GameMaster0000]

ขายไม่ได้ตังหาก สอนคงไม่ได้มันข้ออ้าง

[nosta]

     ทั้งละครและนิยายไม่ควรเอามาสอนคนตั้งแต่แรกแล้วเพราะเป็นเรื่องแต่ง การไปเชื่อเรื่องแต่งที่สอนใจเป็นสิ่งที่ผิดแม้ว่าจุดประสงค์ของคนแต่งจะต้องการสอนคนให้เป็นคนดี
       ที่เห็นเยอะมากคนที่ไปเชื่อละครนิยายแล้วต้องมีชีวิตที่ลำบากเพราะมักจะเชื่ออะไรผิดๆ หลายข้อ


1 ทำดีได้ดี สังเกตุคนมีน้ำใจช่วยเหลือคนอื่น ตอนจบมักจะมีคนที่ตนช่วยเหลือไว้ ประสบความสำเร็จร่ำรวย มาช่วยเหลือคืน ที่จริงเป็นไปได้ยากมาก คนที่ช่วยเหลือคนอื่นมากยิ่งจนลง การตอบแทน กตัญญูในสมัยปัจจุบันแทบเป็นไปไม่ได้เลย ขนาดพ่อแม่ตัวเองส่วนใหญ่ตามสถิติลูกไม่เลี้ยง ต้องอาศัยเงินเก็บตน หรือต้องทำงานหลังวัยเกษียณ ไม่ก็ต้องรับสวัสดิการรัฐ เป็นขอทาน แล้วคนอื่นมาช่วย มาใช้คืนยาก แล้วคนที่มาขอคนอื่นช่วยมันรวยยาก ปกติมันก็จะขอให้คนอื่นช่วยไปเรื่อยๆเพราะสบาย ใครเคยให้เพื่อนยืมเงินจะเข้าใจเลย ไม่ได้หมายความว่าทำเลวจะได้ดีนะ ทำเลวก็นอนคุก การทำดีได้ดีมีจริง ซึ่งหลักธรรมที่สอนให้ทำดีแล้วได้ดีคือ อิทธิบาท 4 ไม่ใช่การทำบุญทำทาน


2 คนสุภาพ ประพฤติตัวดีช่วยเหลือชาวบ้านมักจะพลิก้เป็นตัวเลว ส่วนพวกถ่อยๆ ด่าชาวบ้าน มักจะพลิกเป็นตัวดีจริงใจ อาจจะสอนให้ไม่มองคนที่ภายนอกแต่ทำหลายๆครั้ง กลับสร้างภาพให้พวกถ่อยเป็นคนดีขึ้นมา บ้านเราถึงมีนักการเมือง ถ่อยเถื่อน แต่ที่จริงก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ หรือสาวๆไปคบกับพวกกุ๊ยแว้นเพราะคิดว่าเป็นคนดีสุดท้ายท้องไม่มีพ่อ โดนซ้อม ชวนไปติดยา


3 การปลง ไม่โลภ พอเพียง ไม่มีความต้องการมักจะทำให้มีชีวิตสุขสบาย ในความเป็นจริงคนไทย มักจะอ้างความพอเพียง แต่ทำไม่ได้จริง พอจะเรียนบอกพอเพียงแล้ว ไม่ต้องการอะไร พอทำงานก็พอเพียง แต่พอใช้เงินดันใช้เกินตัวติดหนี้ มันถึงได้ลำบากไง คนยิ่งเคร่งศาสนายิ่งยากจน ประเทศยิ่งเคร่งศาสนาก็ยิ่งจน
         
      ที่จริงไม่ใช่แค่เรื่องแต่งแม้แต่ข่าวก็ยังถูกนำไปใช้เป็นตัวอย่างผิดๆเยอะมาก ที่เห็นเยอะที่สุดคือ ไม่ต้องเรียนหนังสือก็ประสบความสำเร็จได้ง่ายๆ เหมือนคนดังๆที่มีอยู่เต็มไปหมด ที่จริงข่าวมักจะให้ข้อเท็จจริงที่ถูกต้องแต่ในจำนวนที่ผิด คุณจะเห็นข่าวคนที่ประสบความสำเร็จโดยเรียนไม่จบเยอะกว่าไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นมีเยอะกว่า แต่เพราะข่าวมันขายได้ คนประสบความสำเร็จทั่วๆไปที่เรียนจบไม่ค่อยเป็นข่าว และคนเรียนไม่จบที่ลำบากก็ไม่เป็นข่าว พอคนไม่เรียนตามไอดอล แน่นอน ส่วนใหญ่ไม่ได้เก่งเท่า พอทำงานก็มักลำบาก


        ควรใช้ข่าวประกอบกับสถิติ เพราะถ้าดูสถิติจะเห็นจำนวนชัดเจนเลยว่า รายได้เฉลี่ยคนเรียนจบกับไม่จบต่างกันแค่ไหนไม่ใช่โฟกัสที่คนดังๆ สถิติถือว่าน่าเชื่อถือมากที่สุด เพราะมีจำนวนที่ถูกต้องมาให้ดูด้วย แต่ก็ต้องดูแหล่งที่มาว่าน่าเชื่อถือมั้ย

[Rumia]

     ทั้งละครและนิยายไม่ควรเอามาสอนคนตั้งแต่แรกแล้วเพราะเป็นเรื่องแต่ง การไปเชื่อเรื่องแต่งที่สอนใจเป็นสิ่งที่ผิดแม้ว่าจุดประสงค์ของคนแต่งจะต้องการสอนคนให้เป็นคนดี
       ที่เห็นเยอะมากคนที่ไปเชื่อละครนิยายแล้วต้องมีชีวิตที่ลำบากเพราะมักจะเชื่ออะไรผิดๆ หลายข้อ


1 ทำดีได้ดี สังเกตุคนมีน้ำใจช่วยเหลือคนอื่น ตอนจบมักจะมีคนที่ตนช่วยเหลือไว้ ประสบความสำเร็จร่ำรวย มาช่วยเหลือคืน ที่จริงเป็นไปได้ยากมาก คนที่ช่วยเหลือคนอื่นมากยิ่งจนลง การตอบแทน กตัญญูในสมัยปัจจุบันแทบเป็นไปไม่ได้เลย ขนาดพ่อแม่ตัวเองส่วนใหญ่ตามสถิติลูกไม่เลี้ยง ต้องอาศัยเงินเก็บตน หรือต้องทำงานหลังวัยเกษียณ ไม่ก็ต้องรับสวัสดิการรัฐ เป็นขอทาน แล้วคนอื่นมาช่วย มาใช้คืนยาก แล้วคนที่มาขอคนอื่นช่วยมันรวยยาก ปกติมันก็จะขอให้คนอื่นช่วยไปเรื่อยๆเพราะสบาย ใครเคยให้เพื่อนยืมเงินจะเข้าใจเลย ไม่ได้หมายความว่าทำเลวจะได้ดีนะ ทำเลวก็นอนคุก การทำดีได้ดีมีจริง ซึ่งหลักธรรมที่สอนให้ทำดีแล้วได้ดีคือ อิทธิบาท 4 ไม่ใช่การทำบุญทำทาน


2 คนสุภาพ ประพฤติตัวดีช่วยเหลือชาวบ้านมักจะพลิก้เป็นตัวเลว ส่วนพวกถ่อยๆ ด่าชาวบ้าน มักจะพลิกเป็นตัวดีจริงใจ อาจจะสอนให้ไม่มองคนที่ภายนอกแต่ทำหลายๆครั้ง กลับสร้างภาพให้พวกถ่อยเป็นคนดีขึ้นมา บ้านเราถึงมีนักการเมือง ถ่อยเถื่อน แต่ที่จริงก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่ หรือสาวๆไปคบกับพวกกุ๊ยแว้นเพราะคิดว่าเป็นคนดีสุดท้ายท้องไม่มีพ่อ โดนซ้อม ชวนไปติดยา


3 การปลง ไม่โลภ พอเพียง ไม่มีความต้องการมักจะทำให้มีชีวิตสุขสบาย ในความเป็นจริงคนไทย มักจะอ้างความพอเพียง แต่ทำไม่ได้จริง พอจะเรียนบอกพอเพียงแล้ว ไม่ต้องการอะไร พอทำงานก็พอเพียง แต่พอใช้เงินดันใช้เกินตัวติดหนี้ มันถึงได้ลำบากไง คนยิ่งเคร่งศาสนายิ่งยากจน ประเทศยิ่งเคร่งศาสนาก็ยิ่งจน
         
      ที่จริงไม่ใช่แค่เรื่องแต่งแม้แต่ข่าวก็ยังถูกนำไปใช้เป็นตัวอย่างผิดๆเยอะมาก ที่เห็นเยอะที่สุดคือ ไม่ต้องเรียนหนังสือก็ประสบความสำเร็จได้ง่ายๆ เหมือนคนดังๆที่มีอยู่เต็มไปหมด ที่จริงข่าวมักจะให้ข้อเท็จจริงที่ถูกต้องแต่ในจำนวนที่ผิด คุณจะเห็นข่าวคนที่ประสบความสำเร็จโดยเรียนไม่จบเยอะกว่าไม่ใช่เพราะคนพวกนั้นมีเยอะกว่า แต่เพราะข่าวมันขายได้ คนประสบความสำเร็จทั่วๆไปที่เรียนจบไม่ค่อยเป็นข่าว และคนเรียนไม่จบที่ลำบากก็ไม่เป็นข่าว พอคนไม่เรียนตามไอดอล แน่นอน ส่วนใหญ่ไม่ได้เก่งเท่า พอทำงานก็มักลำบาก


        ควรใช้ข่าวประกอบกับสถิติ เพราะถ้าดูสถิติจะเห็นจำนวนชัดเจนเลยว่า รายได้เฉลี่ยคนเรียนจบกับไม่จบต่างกันแค่ไหนไม่ใช่โฟกัสที่คนดังๆ สถิติถือว่าน่าเชื่อถือมากที่สุด เพราะมีจำนวนที่ถูกต้องมาให้ดูด้วย แต่ก็ต้องดูแหล่งที่มาว่าน่าเชื่อถือมั้ย

เรื่องจริงความจริงมันเอามาสอนคนไม่ได้ครับดังนั้นจึงมีแต่เรื่องแต่งที่เอามาสอนคนเพราะจะแต่งไห้ดีงามขนาดไหนก็ได้ เพียงแต่ละครไทยมันดำมืดจนเอามาเป็นแบบอย่างไม่ได้เท่านั้น กลับกันการ์ตูนที่เป็นเรื่องแต่ง100%ไม่อิงความจริงสักนิดกลับเป็นแรงบันดาลใจและสอนคนอย่างดี เช่นกับตันสึบาสะคนแต่งไม่รู้กระทังกติกาด้วยซ้ำไม่ต้องถามทีมที่ชอบกลับเขียนสร้างแรงบันดาลใจไห้นักเตะหลายคนและทีมณี่ปุ่น หรือเอาเรื่องเทาๆอย่างมาสไรเดอร์ก็ยังสอนไห้เป็นคนดีพระเอกชนะทุกตอนไม่มีซักตอนที่คนร้ายจะชนะอาจมีบ้างแค่บางตอนแต่ส่วนมากก็ชนะ อาจเพราะสื่อเหล่านี้สร้างมาไห้เด็กดูจึงแฝงแง่คิดและแรงบันดาลใจ ผิดกับละครไทยที่ว่าน้ำเน่ามันคือดำสนิดนั้นแหละครับคนดูไม่ได้อะไรคนร้ายเก่งโคตรหลอกล่อพระเอกนางเอกคนดีไห้เป็นควายจนสุดเรื่อง

[Panzerelite]

ขาวกับดำมันเป็นค่านิยมยุคสงครามเย็มโลกมันแบ่งเป็น2ขั้ว ฝั่งสนับสนุนเมกากับฝั่งโซเวียต จีน (ใช้คำนี้นะ เพราะทั้งฝ่ายมีปัญหาเหมือนกัน คือสนyบสนุนเผด็จการเหมือนกัน) หนังฮอลิวูตต่างๆจึงนิยมทำหนังแบบขาวดำ ตัวเอกเป็นMI6 เป็นCIA ตัวร้ายเป็นโซเวียตเป็นKGB ตัวเอกเป็นคนผิวขาวชาวเมกัน (มีตัวประกอบผิวสีตายเร็ว) ตัวร้ายเป้นผู้ก่อการร้ายชาวรัสเซีย


ไหนจะเรื่องหนังฮีโร่ วายร้ายต่างๆ โลกของคนเบบี้บูมจึงเป็นโลกขาวดำ แบ่งชัดเจนนางเอก แต่งหน้าบางๆ แต่งตัวเรียบร้อยดื่มน้ำส้ม ตัวร้ายทาปากแดงใส่ชุดแดงกินwine


แต่ยุคใหม่เขาตีความกันอีกแบบ  ความแบบเทา เน้นที่มาความจำเป็น ภูมิหลัง


สังเกตเรื่องแฮรรี่ พอตเตอร์ก็ได้ คนเขียยนคนเดียวกัน แต่เขียนในยุคต่างกัน Harry Potter โวลเดอร์มอเป็นแค่พ่อมดชั่วร้าย ที่เก่งสุดๆ แค่นั้นไม่มีปนิทานไม่มีอะไรเลย อยากฆ่าคนอยากยึดอำนาจ


แต่กริมเดอร์วัล นี้ตรงข้ามเป็นคนที่มีอุดมการณ์ อยากเปลี่ยนแปลงโลก อยากให้พ่อมด แม่มด อยู่ร่วมกับมัคเกิลได้โดยไม่ต้องหลบซอนตัว ตัวละครมีมิติต่างกันมาก ทั้งๆที่คนเขียนคนเดียวกัน

[nosta]

[quote/]
เรื่องจริงความจริงมันเอามาสอนคนไม่ได้ครับดังนั้นจึงมีแต่เรื่องแต่งที่เอามาสอนคนเพราะจะแต่งไห้ดีงามขนาดไหนก็ได้ เพียงแต่ละครไทยมันดำมืดจนเอามาเป็นแบบอย่างไม่ได้เท่านั้น กลับกันการ์ตูนที่เป็นเรื่องแต่ง100%ไม่อิงความจริงสักนิดกลับเป็นแรงบันดาลใจและสอนคนอย่างดี เช่นกับตันสึบาสะคนแต่งไม่รู้กระทังกติกาด้วยซ้ำไม่ต้องถามทีมที่ชอบกลับเขียนสร้างแรงบันดาลใจไห้นักเตะหลายคนและทีมณี่ปุ่น หรือเอาเรื่องเทาๆอย่างมาสไรเดอร์ก็ยังสอนไห้เป็นคนดีพระเอกชนะทุกตอนไม่มีซักตอนที่คนร้ายจะชนะอาจมีบ้างแค่บางตอนแต่ส่วนมากก็ชนะ อาจเพราะสื่อเหล่านี้สร้างมาไห้เด็กดูจึงแฝงแง่คิดและแรงบันดาลใจ ผิดกับละครไทยที่ว่าน้ำเน่ามันคือดำสนิดนั้นแหละครับคนดูไม่ได้อะไรคนร้ายเก่งโคตรหลอกล่อพระเอกนางเอกคนดีไห้เป็นควายจนสุดเรื่อง

คนที่ประสบความสำเร็จจากอาชีพนักกีฬามีนิดเดียวขณะที่คนฝันอยากเป็นนักกีฬามีเยอะมาก คนส่วนใหญ่ที่รักฟุตบอลไม่ได้เล่นในเจลีก อาจจะไม่ได้เป็นทีมโรงเรียนด้วยซ้ำ ขณะที่ต้องทุ่มเทชีวิตกับฟุตบอลแต่ไม่ได้ผลตอบแทนอะไร เพราะอยู่ในวงการอาชีพที่มีการแข่งขันสูง ส่วนใหญ่มากเรียนไม่จบเป็นนักฟุตบอลอาชีพก็ไม่ได้


         ต่างกันคนที่ดูสถิติจริง ก็ตั้งใจเรียนในสาขาที่รายได้ดีและตนมีความชอบในระดับนึง จบออกมาก็มีงานรายได้ดี มีโอกาสเลือกคู่ครองมากขึ้น ลูกก็มีโอกาสมากกว่าคนอื่น

[CatRules]

ขาวกับดำมันเป็นค่านิยมยุคสงครามเย็มโลกมันแบ่งเป็น2ขั้ว ฝั่งสนับสนุนเมกากับฝั่งโซเวียต จีน (ใช้คำนี้นะ เพราะทั้งฝ่ายมีปัญหาเหมือนกัน คือสนyบสนุนเผด็จการเหมือนกัน) หนังฮอลิวูตต่างๆจึงนิยมทำหนังแบบขาวดำ ตัวเอกเป็นMI6 เป็นCIA ตัวร้ายเป็นโซเวียตเป็นKGB ตัวเอกเป็นคนผิวขาวชาวเมกัน (มีตัวประกอบผิวสีตายเร็ว) ตัวร้ายเป้นผู้ก่อการร้ายชาวรัสเซีย


ไหนจะเรื่องหนังฮีโร่ วายร้ายต่างๆ โลกของคนเบบี้บูมจึงเป็นโลกขาวดำ แบ่งชัดเจนนางเอก แต่งหน้าบางๆ แต่งตัวเรียบร้อยดื่มน้ำส้ม ตัวร้ายทาปากแดงใส่ชุดแดงกินwine


แต่ยุคใหม่เขาตีความกันอีกแบบ  ความแบบเทา เน้นที่มาความจำเป็น ภูมิหลัง


สังเกตเรื่องแฮรรี่ พอตเตอร์ก็ได้ คนเขียยนคนเดียวกัน แต่เขียนในยุคต่างกัน Harry Potter โวลเดอร์มอเป็นแค่พ่อมดชั่วร้าย ที่เก่งสุดๆ แค่นั้นไม่มีปนิทานไม่มีอะไรเลย อยากฆ่าคนอยากยึดอำนาจ


แต่กริมเดอร์วัล นี้ตรงข้ามเป็นคนที่มีอุดมการณ์ อยากเปลี่ยนแปลงโลก อยากให้พ่อมด แม่มด อยู่ร่วมกับมัคเกิลได้โดยไม่ต้องหลบซอนตัว ตัวละครมีมิติต่างกันมาก ทั้งๆที่คนเขียนคนเดียวกัน

ทอม(โวเดอมอร์) มันมีปมด้อยในตอนเด็กที่ทำให้มันเกลียดมักเกิ้ลกับอยากมีอำนาจไม่ใช่เหรอครับ?

[panuponk]

สอนได้ครับ เพราะอาแกเคยรับบทเป็นพระ   นี่พูดถึงอาสีเทาใช่มั๊ย

[Rumia]

[quote/]


คนที่ประสบความสำเร็จจากอาชีพนักกีฬามีนิดเดียวขณะที่คนฝันอยากเป็นนักกีฬามีเยอะมาก คนส่วนใหญ่ที่รักฟุตบอลไม่ได้เล่นในเจลีก อาจจะไม่ได้เป็นทีมโรงเรียนด้วยซ้ำ ขณะที่ต้องทุ่มเทชีวิตกับฟุตบอลแต่ไม่ได้ผลตอบแทนอะไร เพราะอยู่ในวงการอาชีพที่มีการแข่งขันสูง ส่วนใหญ่มากเรียนไม่จบเป็นนักฟุตบอลอาชีพก็ไม่ได้


         ต่างกันคนที่ดูสถิติจริง ก็ตั้งใจเรียนในสาขาที่รายได้ดีและตนมีความชอบในระดับนึง จบออกมาก็มีงานรายได้ดี มีโอกาสเลือกคู่ครองมากขึ้น ลูกก็มีโอกาสมากกว่าคนอื่น

ผมว่ามันต่างกันนะครับแต่ก่อนญี่ปุ่นห่วยขนาดแพ้ไทยนะครับด้วยการสร้างแรงบันดาลใจบวกรัฐพลักดัน ผลคือเค้ามีลีคได้ไปบอลโลกแม้ว่าจะมีคนมากมายที่ทำไม่ได้แต่มันก็เป็นการสร้างแรงบันดาลใจครับ และอย่างที่ผมบอกแม้แต่เรื่องเทาๆอย่างพวกห้าสีหรือแก็งหน้ากากก็ยังสอนไห้คนเป็นคนดีคนร้ายไม่อาจชนะได้ แล้วพอมาดูเรื่องน้ำเน่าที่ฉายช่องหลากสีผลที่ได้ผมเห็นกระเทยออกมาด่ากัน ผู้หณิงปากร้ายทำตัวแบบนางร้าย ผู้ชายทำตัวแบบผู้ร้ายทำตัวร้ายลึก ผู้หณิงชอบคนร้ายๆ นี่เป็นสิ่งที่ละครไทยสร้างแรงบันดาลใจครับ อย่างเรื่องพจมานถ้าตัวร้ายร้ายอีกนิดก็ได้ทุกสิ่งแล้ว ละครไทยตัวร้ายเก่งมากจะชนะมาทังเรื่องและตอนท้ายตัวเอกจะชนะแบบเฉียดเฉียวเสมอทำไห้คนดูคิดตามว่าถ้าตัวร้ายร้ายอีกนิดพระเอกก็สู้ไม่ได้แล้วเป็นแบบนี้เกือบทุกเรื่อง เอาตามจริงละครไทยผมจัดเรต20+ไม่ควรไห้เด็กดูด้วยซ้ำ การ์ตูนฆ่ากันเลือดสาดแต่พระเอกชนะผมว่ายังเบากว่าละครไทยเลย

[Rumia]

อันนี้ขอออกทะเลนิดหน่อยแต่ผมบอกเลยนะว่าผมไม่ได้เหยียดเพศแต่อย่างไร แต่ผมเกลียดพวกกลุ่มlgbtที่ชอบบอกสร้างหนังพวกblหรือยูริมาไห้พวกตัวเองหน่อย แต่แม่งพวกlgbtก็แม่งไม่ดูคืออยากไห้มีเฉยๆแต่ไม่ได้ชอบอะไรชอบออกสือมากพวกพอมีชื่่อเสียงนะ วัดจำนวนคนดูเลยพวกชอบดูแนวชายรักชายหนังและนิยายขายได้แต่ผู้หณิง แนวยูริขายได้แต่ผู้ชายแล้วไอ้พวกเรียกร้องไห้สร้างไปไหนแม่งไปดูหนังรักปกติ คือตัวเองแม่งไม่ดูแต่บอกไห้สร้างพลัดดันกันสุดตัวพวกห่านี่แม่งไม่สนใจคนอื่นจริงๆ

[Diamos]

ผมมองว่าที่บ้านเราเลือกทำละครตัวดี-ร้ายมีลักษณะ​ขาว-ดำชัดเจน เพราะว่าไม่กล้าทำตลาดใหม่มากกว่าครับ

แนวละครเก่าทำแล้วขายได้ เลยไม่มีใครกล้าพอบุกเบิกทำละครแนวใหม่

สังเกตุได้ว่าส่วนใหญ่​มักจะวนที่เดิมนั่นละ

พวกที่กล้าอยากแหกมันก็มีนั่นละ เพราะผู้สร้าง ผู้เขียนบท ผู้กำกับ ยังไงก็คือนักสร้างสรรค์​ ทำแต่สิ่งเดิม ๆ คงเบื่อแย่

แต่ประเด็นคือของมันต้องขายได้ เลยทำให้การกล้าบุกเบิกแนวใหม่ ตลาดใหม่ ยังไม่กล้าแกหคอกออกมาแรง ๆ กัน

คงต้องรอนายทุนใจกว้างสุด ๆ มีงบให้ไม่อั้นเพื่อทำละครแนวใหม่ที่ต่างจากตลาดคนดูหลักที่จะขายนั่นละครับ มันถึงจะมีแนวละครที่แตกต่างรสชาติใหม่ขึ้นมาบ้าง

[Taw]

ผมมองว่าที่บ้านเราเลือกทำละครตัวดี-ร้ายมีลักษณะ​ขาว-ดำชัดเจน เพราะว่าไม่กล้าทำตลาดใหม่มากกว่าครับ

แนวละครเก่าทำแล้วขายได้ เลยไม่มีใครกล้าพอบุกเบิกทำละครแนวใหม่

สังเกตุได้ว่าส่วนใหญ่​มักจะวนที่เดิมนั่นละ

พวกที่กล้าอยากแหกมันก็มีนั่นละ เพราะผู้สร้าง ผู้เขียนบท ผู้กำกับ ยังไงก็คือนักสร้างสรรค์​ ทำแต่สิ่งเดิม ๆ คงเบื่อแย่

แต่ประเด็นคือของมันต้องขายได้ เลยทำให้การกล้าบุกเบิกแนวใหม่ ตลาดใหม่ ยังไม่กล้าแกหคอกออกมาแรง ๆ กัน

คงต้องรอนายทุนใจกว้างสุด ๆ มีงบให้ไม่อั้นเพื่อทำละครแนวใหม่ที่ต่างจากตลาดคนดูหลักที่จะขายนั่นละครับ มันถึงจะมีแนวละครที่แตกต่างรสชาติใหม่ขึ้นมาบ้าง

ปัญหาใหญ่กว่าคือบางเรื่องในบทประพันธ์ค่อนข้างแหวกครับ ตัวละครสีเทา แต่พอเป็นละครก็โดนเปลี่ยนคาร์แรคเตอร์ตัวละคร+เนื้อเรื่องบางส่วนแบบค่อนไปทาง Down Grad กันเยอะมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเลย ออฟพงษ์พัฒน์ เปลี่ยนจนความต่างระหว่างอนิเมะผู้กล้าโล่ระหว่างมังงะ-ละครที่ฉายพร้อมละครเรื่องนึงของมันกลายเป็นเด็กๆไปเลย

[Diamos]

[quote/]

ปัญหาใหญ่กว่าคือบางเรื่องในบทประพันธ์ค่อนข้างแหวกครับ ตัวละครสีเทา แต่พอเป็นละครก็โดนเปลี่ยนคาร์แรคเตอร์ตัวละคร+เนื้อเรื่องบางส่วนแบบค่อนไปทาง Down Grad กันเยอะมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเลย ออฟพงษ์พัฒน์ เปลี่ยนจนความต่างระหว่างอนิเมะผู้กล้าโล่ระหว่างมังงะ-ละครที่ฉายพร้อมละครเรื่องนึงของมันกลายเป็นเด็กๆไปเลย

ถ้าพูดถึงพวกอนิเมะของญี่ปุ่น เวลาปรับบท ผมว่าพวกเขาพยายามปรับให้เข้ากับบริบทสังคมโลกนะครับ (อันนี้ผมเดาว่าคงต้องการเพื่อขายตลาดโลกด้วย)


แต่ถ้าเน้นขายในเกาะ อันนี้ก็ไม่ค่อยปรับเท่าไหร


หรืออย่างหนัก ๆ หน่อยเรื่องรีวิวหื่นต่างโลก อันนี้ไม่ปรับเลย แต่เพิ่มบทกับงานภาพที่สวยขึ้น เพราะกะขายหนุ่มหื่นเต็มที่


แต่พวกละครไทยที่มาจากนิยาย มันเป็นอย่างที่ท่านว่าเลยครับ ปรับบทจนมิติตัวละครหายไปหมด


เรื่องการตลาดส่วนหนึ่ง แต่ผมว่ามันน่าจะมีปัญหาอื่น ๆ ภายในวงการที่เราไม่รู้ด้วยนั่นละครับ ที่ทำให้ตัวเนื้อละครมันต้องไปในทิศทางแบบนี้


เพราะผมเชื่อว่าโดยพื้นฐานของผู้ผลิตที่เป็นศิลปิน มักจะมีความคิดที่อยากทำอะไรใหม่ ๆ อยู่เสมอโดยธรรมชาติ


การที่ไม่มีแบบนั้นเกิดขึ้น หรือถ้าเกิด ก็มักเกิดแบบอั้น ๆ เสมอนั้น แสดงว่ามันต้องมีอะไรสาเหตุสักอย่างภายในวงการแน่ ๆ ครับ ผมเชื่อแบบนั้น