บางทีผมก็สงสัยว่านักเขียนหลายท่านทำมัยชอบเขียนให้ตัวร้ายแนวๆนี้ (พวกหลงตัวเองคิดว่าตรูเก่ง,เจ๋งที่สุดอะไรประมาณนี้) รอดมาได้ตลอด ไม่ว่าจะการลงโทษหรือกักขังที่บางยิ่งกว่ากระดาษ หรือขังในคุก,มิติต่างๆ มักจะโดนเจาะง่ายจนงงว่าตัวร้ายมันเก่งหรือไร แต่พอออกมาได้ก็มาแนวเดิม ป่วนตัวเอกด้วยตรรกะแบบมันไม่น่ารอดมาจนถึงตอนนี้ได้เลยละโดนสั่งสอนนิดหน่อย โดนจับ แล้วก็วนลูปไปอีก
ผมล่ะอยากให้มีการลงโทษที่ดูสะใจกว่านี้หน่อย ขึ้นชื่อว่าต่างโลกที่เถื่อนโหดร้าย(บางเรื่องอะนะ) แต่การจัดการกับคนร้ายเหมือนเด็กเล่นตำรวจจับโจรเอง
V
V
V
นั่นจิ
ผู้การวิลลิบาด โจอาชิม เมอร์คาซ แห่งกองทัพเรือจักรวรรดิกาแลกซี เคยพูดไว้ประโยคนึงเกี่ยวกับขุนนางชั้นสูงหรือกษัตริย์ประเภทเจ้าอัลเบิร์ตนี้ว่าแบบนี้ครับ
"อย่าโกรธท่านดยุคเลย ชไนเดอร์ ท่านดยุคเขาเป็นคนป่วย ลุ่มหลงมัวเมาในอภิสิทธิ์ของขุนนางที่มีมานับหลายศตวรรษ ท่านดยุคน่ะเป็นแค่ผู้เคราะห์ร้ายคนหนึ่งด้วยซ้ำ (ที่ป่วยด้วยโรคนี้) ถ้าหากย้อนเวลากลับไปสักร้อยปีก่อนก็คงจะยังพอช่วยได้อยู่ แต่ตอนนี้... ข้าสงสารเขามากกว่า..."
สำหรับคนที่สงสัยว่าวีรกรรมของดยุคที่ว่านี่มีอะไรบ้าง ทำไมถึงเทียบกับเจ้าชายอัลเบิร์ตได้... ไม่มีอะไรมากครับ พอญาติคนหนึ่งตายเพราะชาวนาก่อม๊อบ เขาก็ทำแบบนี้ทันที!