"หึหึหึ ข้าจะซื้อสูตรทำอาหาร จัดตั้งโรงเรียน ที่ผลิตพ่อครัวที่ทำอาหารพวกนี้ออกมาจำนวนมากได้ และสามารถปรับปรุงเป็นอาหารแช่แข็งถึงมือผู้บริโภคได้แม้ไม่ต้องมาทานที่ร้านค้า"
ตามแนวสไตล์บริษัทตัวโกงในการ์ตูนทำอาหารน่ะครับ
ผมคิดว่าเคยเจอท่านหนึ่งที่เคยพูดว่า หากไปอิเซไคต่างโลก จะผลิตโรงงานที่ทำโพชั่นจำนวนมากเอามาขายให้รวยเละ
ผมเล่นมุกว่า นักเล่นแร่แปรธาตุแก่ๆที่เลี้ยงหลานชายคนเดียวตามป่าตามเขาจะด่าเราว่า
"โพชั่นของนายขาดไปซึ่งจิตใจ"
และหาว่าเราทำของคุณภาพไม่ดี สู้คุณภาพสุดเทพของนักเล่นแร่แปรธาตุระดับเทพที่ทำโพชั่นมากว่าห้าสิบปีไม่ได้
ทุกท่านเห็นด้วยกับทางไหนครับ?
ผมว่าทางบริษัทใหญ่มันก็ไมไ่ด้ทำอะไรเสียหายนะ หากพยายามให้สูตรหนึ่งสืบทอดต่อไป การให้มีหลายๆคนรู้สูตรนั้นเยอะๆและปรับปรุงสูตรนั้นได้ก็คือวิธีที่ดีที่สุดแล้ว
จะมาโดนด่าว่า
"โพชั่นของนายขาดไปซึ่งจิตใจ" "อาหารของนายขาดไปซึ่งจิตใจ"
ในยุคนี้คงรู้สึกแปลกๆเหมือนกันล่ะครับ
เหมือนเจอคนหนึ่งบอกว่า
เจ้าของร้านโกบังโจ ระดับ 10
อากิยามะ คิริโกะ ระดับ 8 9
แต่โอทานิมันผลิตคนระดับ 7 ออกมาจำนวนมากได้และควบคุมมาตรฐานอาหารได้ มันก็ไม่ได้ทำผิดอะไรนี่หว่า
แค่ไปกวนส้นเท้าชาวบ้านโดยวิจารณ์แบบชิมไปบ่นไปเท่านั้นเอง จนร้านเจ๊งนั่นล่ะนะ
แต่เราสังเกตว่าหากร้านเก่งจริง โอทานิก็ไม่ได้สามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น หากอร่อยจริงอย่างโกบังโจ
คือก็มีระดับ 7 ที่ทำอาหารขายจำนวนมาก
และระดับลูกโอทานิที่ 8 อยู่หลายคน
ผมยังมองอยุ่เลยว่าโมเดลของโอทานิหรือตัวร้าย มันน่าจะไปรุ่งมากกว่า
แต่นั่นขึ้นอยู่กับว่าต้องการจำนวนมากหรือจำนวนน้อยล่ะมั้ง
เจ้าของร้านโกบังโจนานๆถึงจะออกมาผัดข้าวให้แขกพิเศษกินสักที จะมีคนมีวาสนาได้กินอาหารที่แกทำสักกี่คนถ้าคิดกันดีดีแล้ว
ทุกท่านมองว่าอย่างไรบ้างครับ?
รู้สึกว่าการ์ตูนสมัยก่อน จะตั้งให้พวกบริษัททำอาหารกระป๋องอาหารแช่แข็งเป็นตัวร้ายตลอดศก