นึกถึงตอนคนมาเยื่ยม ตอนนั้นชอบมากเวลาเพื่อนในกองร้อยชวนเดินไปเป็นเพื่อนเวลามีแฟนมาเยี่ยม
เพราะพอไปถึง เพื่อนในกองร้อยแต่ละคนเวลาเจอหน้าแฟนก็จะร้องไห้ไม่เป็นอันจะกิน เอาเวลาไปจู่จี๋หมด
จนของกินที่เขาเอามาฝาก ต้องตกถึงท้องผมทุกรายไป ว่าแต่เดี๋ยวนี้สวนไผ่ในตำนานยังอยู่ที่ศูนย์ฝึกนาวิกฯรึเปล่านะ
*สวนไผ่ในตำนาน คือสวนที่ครูฝึกแนะนำให้ไปทำกิจกรรมลับๆกับแฟนเวลามาเยี่ยมได้แต่ใครเห็นก็ตัวใครตัวมันห้ามบอกด้วยว่าครูฝึกแนะนำ
อีกไฮไลน์นึงตอนเป็นทหารเรือที่ชอบก็ตอนไปขึ้นชกมวยสากลสมัครเล่นให้นายทหารดูนี่แหละ ใครชนะก็ได้500กลับบ้านไป
ตอนนั้นสมรักษ์กำลังดัง+เผื่อว่าเตะตามีนายทหารจะมาชวนไปชกมวยสมัครเล่นบ้างก็เลยสมัครไปทั้งๆที่ไม่เคยมีประสบการณ์ขึ้นชกมาก่อน
อาศัยแค่อ่านจาก ก้าวแรกสู่สังเวียนนี่แหละ แต่ตอนคัดตัวให้ชกลมให้ดู ก็รู้แล้วว่ากินหมูเพราะรอบข้างแต่ละคนแค่ออกหมัดบางคนยังเหมือนไม่เคยชกมวยเลย
วันขึ้นชกคือวันงานฉลองก่อนปล่อยตัวกลับบ้านเดือนแรกที่ค่ายจะจัดงานคล้ายงานวัดตอนกลางคืนให้สังสรรค์กัน
ตอนคิวผมขึ้นชกแมร่งเพื่อนหายหมดมัวแต่ไปดูโชว์สาวนุ่งน้อยห่มน้อยที่ทางค่ายจ้างมา มีมาเชียร์กันแค่3คน
ส่วนฝั่งตรงข้ามจัดเต็มครึ่งกองร้อย ตะโกนข่ม ฆ่ามันๆๆๆ ตั้งแต่ขึ้นเวที แต่พอชกจริงกินหมูเลยเพราะอีกฝ่ายหมัดไม่หนักแรงก็น้อย(ผมชกรุ่น57กิโล)
โดนผมนวดลำตัวไปจนหมดยก1 พอยกสองมันหมดแรงยกการ์ดไม่ขึ้นก็จัดหมัดตรงหมัดฮุคเข้าไปเป็นชุดจนร่วง เงียบเลยดิ โคตรสะใจที่สุดในชีวิต
หลังจากนั้นครูฝึกมวยสากลสมัครเล่นก็ชมว่ามีแววแล้วจะติดต่อให้ไปเป็นนักกีฬา กร. แต่พอย้ายหน่วยไปฐานทัพเรือสัตหีบครูฝึกก็ไม่ติดต่อมาเลย ลืมรึเปล่าก็ไม่รู้หรือรู้ว่าเป็นแค่6เดือนเลยไม่สน
ส่วนเรื่องคนสุขภาพไม่พร้อม นี่ก็คือส่งกลับบ้านเลยฮะ มีอยู่คนในกองร้อยมารู้ที่หลังว่าเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่วก็โดนส่งกลับบ้านทันทีเลย
เพราะเอาจริงๆก็ฝึกหนักอยู่เหมือนกัน วันๆเดี๋ยวสั่งคว่ำหน้า วิดพื้น ลุกนั่งไม่ตำกว่า1พันต่อวัน
ส่วนเรื่องความโหด ก็แล้วแต่ดวงมั้ง ส่วนผมเจอแต่ครูฝึกน่านับถือ คือโหดในแบบของอาจารย์ไม่ได้โหดแบบพวกระบายอารมณ์
แต่ถามว่าพวกนิสัยไม่ดีมีไหมก็มีนะแต่ส่วนใหญ่จะเป็นพวกทหารรุ่นพี่ไม่ก็พวกจ่าหนุ่มหุ่นโนบิตะมีปมอะไรพวกนี้ ซึ่งก็มีปะปนกันไป
นี่ก็รูปที่ไปขอให้ครูฝึกถ่ายให้ตอนทดสอบสมรรถภาพร่างกาย ว่าพร้อมจะลงเรือรึเปล่าคือต้องว่ายน้ำเป็น และเป็นระยะทาง500Mติดต่อกันโดยไม่พักถ้าพักก็โดนคัดออกขึ้นฝั่งไป
ถ้าในค่ายมันเป็นนรกแบบที่เขาว่าทุกวันผมคงมานั่งยิ้มถ่ายรูปแบบนี้ไม่ได้หรอกฮะ
สุดท้ายเรื่องเป็นทหารนี่ไม่ได้ภูมิใจหรอกว่า ทำเพื่อชาติหรืออะไร ใครอยากจะให้ยกเลิกก็ได้ไม่เกี่ยง หรือจะเปลี่ยนแปลงไปในทางไหนก็ได้ทั้งนั้น
แต่มันเป็นความภูมิใจส่วนตัวมากกว่า ที่ว่า มีผู้ชายในประเทศเป็นแสนคนกลัวมัน แต่กูเดินไปสมัครแล้วผ่านไอ้สิ่งที่คนหลายคนกลัวกันมาได้
ก็ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ก็แค่ชนแม่งไปเลยจะมัวแต่กลัวอะไร นั่นแหละคือความภูมิใจของผมล่ะ