ดูละ ตลกดีครับ นึกถึงอดีตเลย ผมชอบนะเวลาเจอคนแบบนี้ อยากรู้ว่าคนพวกนี้จะทำตัวเองชิบหายได้มากขนาดไหน ผมก็แค่เข้าไปกระตุ้น ยิ่งพวกติดพนันนี่ยิ่งชอบ ผมก็เสี้ยมๆไป แกล้งทำเป็นลงด้วย ละมันก็ทำตาม แล้วก็ชิบหายไป บันเทิงใจแก่ผมสุดๆ
แต่ปัจจุบันเลิกละ เพราะคนที่ผมเสี้ยมหนีเจ้าหนี้อยู่ ไม่ได้ติดต่อกันเลย 555+
ส่วนเรื่องยืมตังนี่ อันนี้ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมคนถึงให้ยืมเงินกันง่ายนัก ถึงเชื่อคนอื่นง่ายนัก เพื่อนผมเองก็โดนเพื่อนหลอกเอาตัง บอกว่ากำลังเดือดร้อนขอตัง โอนให้เลย 5 หมื่น
คือผมไม่เคยให้ใครยืมตัง เพราะผมถ้าให้ยืมครั้งแรก ย่อมจะมีคนที่สอง และจะมีครั้งอื่นๆ รวมถึงคนอื่นๆตามมา
เคยเจออ้างแม่ป่วยไม่มีตัง ก็บอกให้ไปขายบ้านเอาตังไปรักษาสิ อยู่บ้านไม่ใช่หรอ รักมากก็ต้องทำงั้นป่ะ? ถ้าไม่ขายก็ย้ายไปรักษารพ.รัฐสิ ไปรักษาตามสิทธิ์สิ โดนมันด่าและวางหูเลย ผมพูดผิดตรงไหนวะ ผมก็พยายามช่วยมันอยู่นะ แค่ไม่ให้เงินแค่นั้นเอง งงชิบ
ถ้าสนิทกันระดับนึง การยืมเงินนี่เป็นตัววัดใจเลย เงินพัน เงินหมื่น แต่อย่าให้เยอะเกินนะ
หลายคนมีมูลค่ามากกว่าเงินก้อนนั้นมาก ถ้าเงินพันเค้ายังเบี้ยว ไม่ต้องพูดถึงเงินหมื่นเงินแสนเลย
ผมเจอญาติยืมหลักหมื่น แต่เค้าเงินหมุนต่อเดือนหลักล้านนะ สุดท้ายเค้าก็เบี้ยว
ก็โอเค ต่อไปต่อให้เค้ารวยแค่ไหน คนแบบนี้ก็เชื่อไม่ได้
ผ่านไป 10 ปีต่อไปเงินที่จะพูดกันมันเป็นหลักแสนหลักล้านละ ญาติที่สนิทกันพอจะยืมตังได้น่ะมีไม่กี่คนหรอก
ก็แค่ 1 คนที่ผมกาหัวเพิ่มว่าต่อให้มีตังก็ไม่ให้ยืมเด็ดขาด เว้นแต่จะให้ไปเลยน่ะนะ
[quote/]
ไม่แปลกฮะที่นู่นโรงเรียนเขามีกิจกรรมให้เด็กปีนภูเขาไฟฟูจิตั้งแต่ประถม
ห้ามพ่อแม่ข่วยด้วยนะแต่จะมีครูยืนดูแลตลอดทาง
ส่วนพ่อแม่ไปรอลุ้นให้กำลังใจที่เส้นชัย
ส่วนเที่ยวนี่ผมเล็งช่วงคนกลัวโรคแต่แรกแล้วโคตรคุ้ม
คนแทบไม่มีจนไม่ต้องกังวลเรื่องโรคมากนัก
ค่าที่พักก็ถูกลงเยอะ
ถึงว่าแอบเฟลอยู่ตั้งนาน แต่ความเร็วผมก็เท่าๆกับสาวฝรั่งอยู่นะ ได้นั่งพักเป็นระยะๆด้วยกันสองคนไม่เหงาเท่าไหร่
ส่วนพวกหน้าตี๋ๆแบบจีน...แม่มวิ่ง