ตอนนี้ผมกำลังแต่งเรื่องเป็นตัวประกอบในแนวโอโตเมะโรมานซ์จีนอยู่
เลยพยายามหาไอเดียจากทางนี้น่ะครับ
ผมกำลังจะเขียนแบบเคารพความสามรรถของตัวเอกจีนที่เคยโม้ไว้ ว่าเป็นสุดยอด แม่ทัพ นักฆ่า หมอ นักเขียน ฯลฯ
ที่เคยโม้ๆเอาไว้ทั้งหมดและให้มาอยู่ในเรื่องเดียวกัน
ทุกท่านคิดว่าผลจะเกิดอะไรขึ้นครับ?
พวกนี้จะฆ่ากันเองหมดก่อนที่ตัวประกอบจะได้เข้าไปยุ่งหรือเปล่า?
"ท่านชนะในมหาสงครามชิงบัลลังก์เพราะท่านไม่ได้เข้าไปยุ่งกับพวกนางพวกนี้"
ผมกะจะล้อเรื่องโอโตเมะม็อบของญี่ปุ่นน่ะครับ
และแซวว่า มุกไปใช้ชีวิตสโลไลฟ์ขุนนางชายแดนไม่ได้ผลกับจักรวาลนางเอกจีนเพราะ โทษประหารทั้งตระกูลเก้าชั่วโคตรนั้นมีผลทั่วถึงทั้งแผ่นดิน
ต่อให้หลบอยุ่ชายแดนก็มีคำสั่งประหารไปถึง
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า
นางเอกจีนจะมองว่า ผู้หญิงทุกคนฉอเลาะ ตอแหล ชั่วช้าสารเลวหมด และวางแผนจะฆ่ากันหากมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว
และแนวชั้นสวยและกลับชาติมาเกิด เขาคนนั้นต้องเสียใจ
สารพัดจะดราม่า
ผมเจอฝรั่งแซวทำนองนี้ว่า
างเอกเป็นหมอสุดยอดเซียนพิษ แต่ใช้ความสามารถนั้นแค่ฆ่านายน้อยกระจอกตัวแรกๆ แทนที่จะฆ่าคนที่สำคัญจริงๆ และไม่พูดถึงยาพิษอีกเลยอีกหลายร้อยตอน
และกองทัพนี่มันทำอะไรได้บ้างกับดินแดนที่มีปรมาจารย์อายุแปดพันปี ฆ่ามังกรด้วยการสะบัดนิ้วแค่นิ้วเดียว
หรือนักฆ่าหญิงผมก็ยังงว่า จะเอาอะไรไปชนะ นินจาในเรื่องแนวนี้ที่หลบอยู่ในเงาได้
มันก็มีบางมุกที่เล่นมุกว่านักฆ่า มีพลังพิเศษก็โอเค
แต่ผมว่าการฝึกนักฆ่าโลกของเราก็ทำไม่ได้เก่งเท่ากับพวกนักฆ่าในโลกนั้นที่มีพลังปราณนะครับ?
อย่างมากการมีทักษะอาวุธของโลกเราก็น่าจะเท่าเทียมกับการฝึกพื้นฐานของพวกนั้นสักสิบยี่สิบปี
แต่การปรับใช้พลังน่าจะใช้เวลาพอสมควร
ผมพยายามจะวิเคราะห์ว่าหากให้พวกนางเอกเก่งจริงๆอย่างที่โม้เอาไว้นี่แต่ละคนจะมีขีดจำกัดแค่ไหนหากเทียบกับพวกโม้ๆในโลกปราณยุทธ
...
แถมเรื่องบ่นหน่อย มุกกลับชาติมาเกิดจากากรเป็นเซียน
ตอนแรกๆบบ่มเพาะพลังได้เปรียบคนธรรมดา แต่ตอนหลังพวกเหนือมนุษย์เดินกันเต็มเรื่องไปหมด ตกลงมันเป็นโลกธรรมดาตรงไหนนี่?