พอพูดถึงประเทศอื่นๆ แล้วจะนึกถึงบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์ได้หลายคน บางประเทศก็อาจจะน้อยหน่อย อย่างเช่น อเมริกาก็นึกถึงจอร์จ วอชิงตัน จอห์น เอฟ เคนเนดี้ หรืออาจจะเป็นนักร้องนักแสดงหลายคน ฝรั่งเศสก็อาจจะนึกถึงพระเจ้าหลุยที่ 14 นโปเลียน โปนาปาร์ต กรีกกับมาซิโดเนียก็นึกถึงพระเจ้าอเล็กซานเดอร์ อิตาลีก็นึกถึงชาวโรมัน เช่น ออกัสตุส จูเลียส ซีซาร์ อังกฤษก็นึกถึงพระนางเจ้าวิคตอเรีย มิสเตอร์บีน เกาหลีก็จะนึกถึงนายพลกองทัพเรืออีชุนซิน ญี่ปุ่นก็โอดะ โนบะนางะ โทโยโทมิ ฮิเดโยชิ โทกุงาวะ อิเอยาสึ มินาโมโตะ โยชิสึเนะ จีนก็นึกถึงขงจื้อ เหล่าจื้อ เม่งจื้อ ซุนกวน เล่าปี่ โจโฉ ถังไท่จงหลี่ซื่อหมิ่น จูหยวนจาง ซุนยัตเซ็น เจียงไคเช็ค เหมาเจ๋อตง อันนี้พอก่อนๆของจีนนี่เยอะจัด
เอาเป็นว่า ประเทศอื่นจากสายตาคนนอกมีบุคคลสำคัญเยอะบ้างน้อยบ้าง แต่ที่แน่ๆ คือ "มี" อาจจะสักคนสองคน
แต่สำหรับประเทศนี้ พอใช้สายตาคนนอกมองมา บอกตรงๆว่า นึกออกแค่สองชื่อ คือ สุนทรภู่ กับ จาพนม แต่คนแรกนี่ชื่อโด่งดังก็จริง แต่ต่างชาติที่ไม่เข้าถึงวัฒนธรรมไทย ยังไงก็ไม่รู้จักเท่าจาพนม เผลอๆจาพนมคือใคร คนต่างชาติยังไม่รู้จักเลยสักนิด เรียกว่า ไม่ได้โด่งดังถึงที่สุด แถมสุนทรภู่นี่ถ้าเทียบกับนักกวีของประเทศอื่นอย่างหลี่ไป๋ คือ คนละระดับกันเลยด้วยซ้ำ ต่างชาติรู้จักหลี่ไป๋มากกว่าสุนทรภู่เสียอีก มีแต่คนบ้านเราที่รู้จัก แต่คนนอกจะอารมณ์ประมาณว่า "ใครวะ?"
จะว่าไปจาพนมก็เริ่มชื่อเสียงแผ่วแล้ว คนต่างชาติอาจจะลืมแล้วก็สงสัยจนต้องถามว่า "ใครวะ?" อีกแล้ว
ส่วนหลี่ไป๋นี่หลายประเทศพอพูดถึงนักกวีก็จะอ้างถึงหลี่ไป๋ โดยเฉพาะพวกประเทศแถบเอเชียตะวันออก (แน่นอนว่าถ้าเป็นฝั่งตะวันตกก็จะรู้จักเช็คสเปียร์มากกว่า) เพียงแต่บ้านเราจะอ้างถึงแค่สุนทรภู่เท่านั้น ไม่พูดถึงนักกวีชาติอื่นเท่าไหร่ เหมือนหลอกตัวเองว่า บ้านตูเจ๋งสุดแล้วยังไงยังงั้น
เอาง่ายๆ คือ ไม่เคยเห็นใครในประวัติศาสตร์ของประเทศนี้ที่เป็นที่รู้จักของต่างชาติเลย ในหลายๆด้านต่างๆ แบบทะลุกำแพงวัฒนธรรมเลย ไม่มีจริงๆนะ ไม่เคยเห็นใครทะลุออกขอบเขต "บ้านตูเจ๋งสุด" ออกไปเลย
ลองนึกกันดูครับว่ามีใครในประวัติศาสตร์บ้านเราที่เชิดหน้าชูตาได้บ้าง สำหรับผมแล้ว นึกไม่ออกจริงๆ แม้แต่สองชื่อที่นึกได้ก็ยังไม่ถึงขั้นสุด